2 Korpus Piechoty (1949–1952)
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1949 |
| Rozformowanie | 1952 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni | gen. Wiktor Sienicki |
| Organizacja | |
| Numer | JW 5796[1] |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
2 Korpus Piechoty (2 KP) – związek operacyjno-taktyczny Sił Zbrojnych PRL.
Formowanie
Korpus sformowany został w lutym 1949, na podstawie rozkazu Nr 0037/Org. Ministra Obrony Narodowej z 4 marca 1949, w oparciu o kadrę zlikwidowanego Dowództwa Poznańskiego Okręgu Wojskowego (OW Nr III) i znajdujące się na jego terytorium dwie dywizje piechoty (4 i 5). Dowództwo i sztab korpusu stacjonowało w garnizonie Poznań. Było ono podporządkowane dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego.
W 1951 w skład 2 KP włączono nowo sformowaną dywizję zmechanizowaną i jednostki wsparcia w postaci pułku artylerii ciężkiej i batalionu saperów. Korpus należał do jednostek I rzutu operacyjnego. Wchodzące w jego skład dywizje piechoty zorganizowane były wg etatów typu A i posiadały wysoki poziom gotowości bojowej.
W październiku 1952 2 Korpus Piechoty przeformowany został w 2 Korpus Armijny.
Struktura organizacyjna (1951)
- Dowództwo i sztab – Poznań
- 4 Pomorska Dywizja Piechoty – Kalisz
- 5 Saska Dywizja Piechoty – Międzyrzecz
- 19 Dywizja Zmechanizowana – Torzym
- 112 pułk artylerii ciężkiej – Głogów
- 55 batalion saperów – Głogów
- 44 batalion łączności – Poznań
Korpus liczył etatowo 23.074 żołnierzy. Jego uzbrojenie stanowiło: 79 czołgów, 40 dział samobieżnych, 21 samochodów pancernych, 50 armat przeciwpancernych, 222 działa polowe, 64 armaty przeciwlotnicze i 286 moździerzy.
Dowódcy
- gen. bryg. Stanisław Daniluk-Daniłowski (1949-1950)
- gen. bryg. Wiktor Sienicki (1950-1952)
Przypisy
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945–1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO; Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - piechota
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).