2 Zabrski Pułk Piechoty im. Tadeusza Kościuszki
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | kwiecień 1921 | |
| Rozformowanie | maj 1921 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | Paweł Cyms | |
| Działania zbrojne | ||
| III powstanie śląskie | ||
| Organizacja | ||
| Rodzaj wojsk | piechota | |
2 Zabrski Pułk Piechoty im. Tadeusza Kościuszki – pułk piechoty polskiej okresu III powstania śląskiego.
Historia
Sformowany w pow. zabrskim i toszecko-gliwickim, jako grupa taktyczna w składzie 4 batalionów, licząca około 1600 żołnierzy. Po sformowaniu wyruszył w kierunku Odry osiągając ją w rejonie Bierawy w dniu 6 maja 1921 roku. Zajął tam pozycje obronne w rejonie Dziergowic, gdzie toczył walki obronne. W dniu 9 maja rozpoczął natarcie i dotarł do linii Brzeźce – Stare Koźle – Pogrzelec.
W dniu 10 maja 1921 roku wszedł w skład Grupy „Wschód” i otrzymał numer 2. 19 maja pułk zajął pozycję obronne na odcinku Brzeźce – Januszkowice, gdzie 21 maja odpierał silne ataki wojsk niemieckich. W dniu 27 maja wsparty został przez katowicki pułk Rudolfa Niemczyka, co pozwolił na skrócenie linii obronnej do Łąki Kozielskiej. Na tym odcinku prowadził walki obronne do 2 czerwca 1921 roku, kiedy został zastąpiony przez królewskohucki pułk Karola Gajdzika.
Następnie do momentu likwidacji III powstania śląskiego pozostawał w odwodzie. W momencie likwidacji powstania pułk został przetransportowany na teren Wielkopolski i tam zdemobilizowany.
Obsada pułku
- Dowódca – Paweł Cyms
- Adiutant – Kazimierz Joks
- Oficer operacyjny – Jan Keller
- Oficer gospodarczy – Mieczysław Kłapa
- Oficer łączności – Roer
- Oficer sanitarny – Jan Strzoda
- Dowódca 1 batalionu – J. Ziarnek
- Dowódca 2 batalionu – Stanisław Oleksin
- Dowódca 3 batalionu – Feliks Sojka
- Dowódca 4 batalionu – Mikołaj Pośpiech
Bibliografia
- Praca zbiorowa: Encyklopedia powstań śląskich. Opole: Instytut Śląski w Opolu, 1982.
| 1919 |
|
|---|---|
| 1921 |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lestat (Jan Mehlich), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Pomnik Powstańców Śląskich w Katowicach.