35 Pułk Piechoty (LWP)
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1956 |
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Jan Smogol |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
35 Pułk Piechoty – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Sformowany w rejonie Lublina jako 21 pp na podstawie rozkazu nr 8 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 20 sierpnia 1944 w oparciu o sowiecki etat pułku strzeleckiego nr 04/501. Z dniem 15 września 1944 21 pułk piechoty przemianowano na 35 pułk piechoty[4]. Zaprzysiężenia dokonano 27 października 1944 w Borowcu k. Radzynia[5].
Pułk wchodził w skład 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty z 2 Armii Wojska Polskiego.
W 1956 pułk rozformowano[6].
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku
- mjr Jan Smogol (25 sierpnia 1944)
- mjr Józef Sobiesiak[7]
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[8]
st. sierż. Józef Sójka
Skład etatowy
- 3 bataliony piechoty
- kompanie: dwie fizylierów, przeciwpancerna, rusznic ppanc, łączności, sanitarna, transportowa
- baterie: działek 45 mm, dział 76 mm, moździerzy 120 mm
- plutony: zwiadu konnego, zwiadu pieszego, saperów, obrony pchem, żandarmerii
Razem:
żołnierzy 2915 (w tym oficerów - 276, podoficerów 872, szeregowców - 1765).
Sprzęt:
162 rkm, 54 ckm, 66 rusznic ppanc, 12 armat ppanc 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm, 8 moździerzy 120 mm
Marsze i działania bojowe
Przed rozpoczęciem działań na froncie część sił pułku wykonywała zadania specjalne postawione przez dowództwo 1 Frontu Białoruskiego. Żołnierze pełnili służbę wartowniczą w obozach jenieckich na terenie Wielkopolski i Pomorza. 2 batalion pułku dowodzony przez kpt. Świerczewskiego uczestniczył w szturmie Poznania, na terenie miasta i w walkach o cytadelę[5]. Podczas operacji berlińskiej 3 batalion stanowił ochronę sztabu 2 Armii Wojska Polskiego[5]. Pozostałe siły pułku walczyły w składzie 7 Dywizji Piechoty pod Dūrrbach i Klitten. W operacji praskiej pułk brał udział w zdobyciu m. Krasna Lipa i zakończył swój szlak bojowy w rejonie Libéchov[5].
 |
Okres powojenny
13 maja 1945 pułk rozpoczął marsz powrotny do kraju. Do 21 maja osiągnął rejon na północ od Legnicy. Maszerował dalej na rubież Odry. Od 10 czerwca 1945 r. miał przystąpić do pełnienia służby ochronnej[9] Sztab pułku rozlokować się miał w m. Góra.
W związku z korektą granicy państwowej, od 28 do 31 maja pułk przegrupowywał się na linię Nysy Łużyckiej[10] i rozmieścił się w następujących miejscowościach:
- sztab 35 pp - Żarska Wieś
- 1 batalion - Bielawa Dolna
- 2 batalion - Lasów
- 3 batalion - Zgorzelec Ujazd
W lipcu pułk przekazał swój odcinek granicy pododdziałom 8 DP, a sam przejął inny[11]. W sierpniu sztab pułku z przeniósł się do Zgorzelca. W dniach 30 – 31 października 1945 r. pułk przekazał ochronę granicy jednostkom WOP.
- Miejsce stacjonowania jednostki
- Zgorzelec – Ujazd - do 1946
- Tarnowskie Góry ul. Kościuszki (1946 - 1949)
- Nysa ul. Otmuchowska 10 (1949 - 1956)
Uwagi
- ↑ Sztandar pułkowy ufundowało społeczeństwo Tarnowskich Gór.
Przypisy
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 053/Org. z 30.03.1946 roku
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego Nr 19 z 7 września 1944r
- ↑ a b c d Komornicki 1965 ↓, s. 217.
- ↑ Piotrowski 2003 ↓, s. 139.
- ↑ Piotrowski 2003 ↓, s. 251.
- ↑ Juchniewicz 1963 ↓, s. 382.
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 00264/OP z 17 maja 1945 r. Rozkaz Dowódcy 2 Armii Wojska Polskiego nr 17 z 19 maja 1945 r.
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 0283 z 25 maja 1945. Rozkaz Dowódcy 2 Armii Wojska Polskiego nr 18 z 27 maja 1945
- ↑ Rozkaz Operacyjny Dowódcy 2 Armii Wojska Polskiego Nr 0024 z 3 lipca 1945
Bibliografia
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Mieczysław Juchniewicz: Poczta polowa 52160. Z dziejów 35 pułku piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1963.
| Korpusy | |
|---|---|
| Dywizje (DP) | |
| Brygady | |
| Pułki (pp) | |
| Bataliony | |
| Broń strzelecka |
- Artyleria polska na froncie wschodnim
- Wojsko Polskie w ZSRR
- Polska broń pancerna na froncie wschodnim
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - piechota
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).