37 Pułk Piechoty (LWP)
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1956 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | 37 Pułk Zmechanizowany |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Włodzimierz Zinkowski |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
37 Pułk Piechoty (37 pp) – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.
Na podstawie rozkazu nr 94/Org. Naczelnego Dowódcy WP z 22 grudnia 1944 roku 31 pułk piechoty został przemianowany na 37 pułk piechoty[4]. W tym czasie pułk stacjonował w lesie na południowy zachód od Radzynia (dowództwo w folwarku Adamki) i był trakcie formowania. Jednostka wchodziła w skład 7 Dywizji Piechoty i była organizowana w oparciu o sowiecki etat Nr 04/501 pułku strzelców gwardii [5]. Dowódcą pułku był oficer Armii Czerwonej, pułkownik Włodzimierz Zinkowski[6].
21 stycznia 1945 roku w Radzyniu Podlaskim 37 pp wziął udział w ceremonii wręczenia sztandaru 7 DP ufundowanego przez społeczeństwo miasta i powiatu radzyńskiego.
Działania bojowe
Od chwili sformowania do zakończenia wojny pułk walczył w składzie 7 Dywizji Piechoty. Nad Nysą toczył zacięte walki o zdobycie przyczółka na jej zachodnim brzegu. Następnie nacierał w kierunku północno-zachodnim. Prowadził walki obronne pod Spree, Hähnichen, Quolsdorf, Daubitz, a następnie pod Klitten. W operacji praskiej pułk walczył w rejonie Rumburgu. Szlak bojowy zakończył na terenie Czechosłowacji w okolicach Brocha[7].
 |
Okres powojenny
13 maja 1945 pułk rozpoczął marsz powrotny do kraju. Do 21 maja osiągnął rejon na północ od Legnicy. Maszerował dalej na rubież Odry. 10 czerwca 1945 miał przystąpić do pełnienia służby ochronnej[8]. Sztab pułku rozlokować się miał w Wińsku.
W związku z korektą granicy państwowej, od 28 do 31 maja pułk przegrupowywał się na linię Nysy Łużyckiej[9] i rozmieścił się w następujących miejscowościach:
- sztab 33 pp - Biedrzychowice Górne
- I batalion – Nida
- II batalion – Zatoń
- III batalion – Biedrzychowice Górne
W lipcu pułk przekazał swój odcinek granicy pododdziałom 8 Dywizji Piechoty, a sam przejął inny[10]. Sztab pułku we wrześniu przeniósł się do Bogatyni.
Służbę graniczną pełnił do 31 października 1945.
Na przełomie listopada i grudnia 1945 roku jednostka została przeformowana na etat nr 2/2 o stanie 1383 wojskowych i 2 kontraktowych. W tym czasie pułk stacjonował w Lubaniu. W marcu 1946 roku jednostka została przeformowana na etat nr 2/41 o stanie 970 wojskowych i 8 kontraktowych oraz dyslokowana do Chorzowa, gdzie zajęła koszary przy ul. Koszarowej, po rozformowanym 46 pułku piechoty. W 1951 oddział został przeniesiony do garnizonu Gliwice, gdzie zajął koszary przy ul. Belojanisa (obecnie gen. Andersa).
Jesienią 1955 roku pułk został podporządkowany dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty, a jesienią następnego roku rozformowany.
W 1967 stacjonujący w Morągu 94 pułk zmechanizowany przejął dziedzictwo tradycji 37 pułku piechoty i został przemianowany na 37 pułk zmechanizowany.
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku:
- płk Włodzimierz Zinkowski (od 10 listopada 1944 do końca wojny)
- mjr Żymierski (był w 1946)
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[11]
- ppor. Michał Gryszyn
- kpt. Grzegorz Jepiszkin
Zobacz też
- Struktura organizacyjna pułku piechoty według etatu Nr 04/501
- Pułki piechoty ludowego Wojska Polskiego
Przypisy
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.03.1946 roku
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
- ↑ Organizacja i działania bojowe (...) s. 282.
- ↑ Stanisław Bilski, 7 Łużycka Dywizja Piechoty (...) s. 104.
- ↑ Piotrowski 2003 ↓, s. 251.
- ↑ Komornicki 1965 ↓, s. 222.
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy WP Nr 00264/OP z 17 maja 1945 r. Rozkaz Dowódcy 2 Armii WP Nr 17 z 19 maja 1945 r.
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy WP nr 0283 z 25 maja 1945. Rozkaz Dowódcy 2 Armii WP nr 18 z 27 maja 1945
- ↑ Rozkaz Operacyjny Dowódcy 2 Armii WP Nr 0024 z 3 lipca 1945
- ↑ Juchniewicz 1964 ↓, s. 349.
Bibliografia
- Organizacja i działania bojowe Ludowego Wojska Polskiego w latach 1943-1945. Wybór materiałów źródłowych, tom I, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1958
- Stanisław Bilski, 7 Łużycka Dywizja Piechoty. Formowanie, szkolenie. Sierpień - grudzień 1944 r., Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (46), Warszawa 1968
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy : przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO : Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Mieczysław Juchniewicz: Śladami walk. Z dziejów 37 pułku piechoty.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1964.
| Korpusy | |
|---|---|
| Dywizje (DP) | |
| Brygady | |
| Pułki (pp) | |
| Bataliony | |
| Broń strzelecka |
- Artyleria polska na froncie wschodnim
- Wojsko Polskie w ZSRR
- Polska broń pancerna na froncie wschodnim
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - piechota
