38 Batalion Saperów
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Bazyli Konstantinow |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
38 Batalion Saperów – samodzielny pododdział wojsk inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego.
Sformowany w październiku 1944 w miejscowości Narol na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 41 z 6 października 1944 jako jednostka 5 Mazurskiej Brygady Saperów. Przysięgę żołnierze batalionu złożyli 7 stycznia 1945 w Trawnikach.
Szlak bojowy
Przez cały okres wojny 38 bsap działał w składzie 5 BSap. Pierwszym jego zadaniem bojowym było rozminowywanie północnych dzielnic wyzwolonej Warszawy od 21.1 do 6.3.1945 r. Jednocześnie w czasie wiosennego spływu lodów wraz z innymi jednostkami 5 BSap zabezpieczał mosty na Wiśle w Warszawie. Od 8.3.1945 r., stacjonując w Pułtusku, 38 bsap rozminowywał północne rejony woj. warszawskiego oraz przyczółek modliński. Przy wykonywaniu tych zadań zastał batalion koniec wojny. W okresie powojennym wraz z całą 5 BSap rozminowywał tereny byłych Prus Wschodnich. Odznaczeń batalion nie posiadał
Obsada personalna
- Dowódcy batalionu
- mjr Bazyli Konstantinow[1]
- Obsada dowództwa okresu wojny[1]
- mjr Bazyli Konstantinow
- szef sztabu – mjr Bazyli Turik
- zastępca dowódcy ds. polityczno – wychowawczych – ppor. Tadeusz Drohomirecki
Struktura organizacyjna
- Etat 012/109[2]
- Dowództwo i sztab
- dowódca 1 ksap - chor. Osmołow
- dowódca 3 ksap - kpt. Grzegorz Basow
- dowódca plutonu - chor. Konstanty Putiatin
- dowódca plutonu - chor. Mikołaj Bucharow
- dowódca plutonu - chor. Arkady Barmin
- dowódca plutonu - chor. Amurziewicz
- dowódca drużyny - plut. Mieczysław Greger
- dowódca drużyny - plut. Mazurek
- dowódca drużyny - kpr. Matus
- dowódca drużyny - kpr. Stanisław Łysy
- dowódca drużyny - kpr. Biennik
- dowódca drużyny - st. sap. Zielewicz
- pluton dowodzenia
- 3 x kompania saperów
- 3 x pluton saperów
- drużyna zaopatrzenia
- kwatermistrzostwo
- punkt pomocy medycznej
- lazaret weterynaryjny
- warsztaty i magazyn techniczny
- drużyna gospodarcza
razem:
żołnierzy – 321 (oficerów – 31, podoficerów – 62, szeregowych – 228)
sprzęt:
- miny – 483
Przypisy
- ↑ a b Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 185.
- ↑ Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 154.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. T. 4. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- A. Lechowski, W służbie stolicy
| Brygady saperów | |
|---|---|
| Bataliony saperów | |
| Bataliony pontonowo-mostowe |
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek, obowiązujące od stycznia 1945 - saperzy mostowi i elektrotechnicy
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).