3 Dywizja Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk dypl. Tadeusz Zieleniewski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Guer[1] |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
3 Dywizja Piechoty (3 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego we Francji.
Formowanie i walki
Rozkaz do formowania nosi datę 15 maja 1940 roku[2]. Na miejsce formowania wybrano Camp de Coëtquidan[3]. W trakcie formowania dywizji dwukrotnie ją reorganizowano. 27 maja 1940 r. z jej struktur wydzielono batalion strzelców "coetquidańskich", którego celem była akcja przeciwdesantowa i skierowano go do Arpajon, do 1 BKPanc. 10 czerwca zdecydowano ostatecznie utworzyć dywizję lekką (rozformowano 9 pułk piechoty i 3 pułk artylerii ciężkiej oraz Dowództwo Artylerii Dywizyjnej). Żołnierzy z tych pułków rozdysponowano, odpowiednio do pozostałych pułków.
Do wybuchu wojny francusko-niemieckiej nie zdążyła się do końca zorganizować[4]. Pomimo tego dowództwo francuskie podjęło fatalną decyzję użycia jej w obronie tzw. "reduty bretońskiej". Rozbite oddziały i pojedynczy żołnierze, wycofały się następnie w kierunku portów, aby zdążyć ewakuować się okrętami do Wielkiej Brytanii.
Organizacja wojenna
- Dowództwo 3 Dywizji Piechoty
- 7 pułk piechoty - ppłk Andrzej Bogacz
- 8 pułk piechoty
- dowódca pułku - ppłk dypl. piech. Aleksander Misiurewicz
- dowódca III batalionu - mjr Henryk II Krajewski
- 9 pułk piechoty - ppłk Marian Wieroński[5]
- 3 pułk artylerii ciężkiej
- 3 pułk artylerii lekkiej
- 3 Oddział Rozpoznawczy
12 czerwca 1940 3 DP liczyła 7.832 żołnierzy, w tym: 366 oficerów, 1433 podoficerów i 6.033 szeregowych. 23 czerwca 1940 roku w Szkocji 250 oficerów i 1.527 szeregowców dywizji, w tym 73 oficerów oraz 333 podoficerów i kanonierów 3 pułku artylerii lekkiej.
Obsada personalna dowództwa
- dowódca dywizji - płk dypl. Tadeusz Zieleniewski
- dowódca piechoty dywizyjnej - płk dypl. piech. Józef Jaklicz
- dowódca artylerii dywizyjnej - płk dypl. art. Zygmunt Łakiński
- oficer sztabu dowódcy artylerii dywizyjnej - mjr Franciszek Ciniewicz
- szef sztabu - ppłk dypl. kaw. Ziemowit Grabowski
Przypisy
- ↑ Zuziak 2013 ↓, s. 131.
- ↑ Biegański 1990 ↓, s. 22-24.
- ↑ Zuziak 2013 ↓, s. 130.
- ↑ Zuziak 2013 ↓, s. 134.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1971 ↓, s. 62.
Bibliografia
- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Józef Smoliński: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie: 1939-1945. Warszawa: "Egros", 1997. ISBN 83-86268-66-2.
- Józef Smoliński, Wojsko Polskie we Francji, Warszawa 1995.
- Janusz Zuziak: Wojsko polskie we Francji. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2013. ISBN 978-83-7399-580-2.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).