42 Pułk Piechoty (LWP)
 | |
| Historia | |
| Państwo |  Polska |
|---|---|
| Sformowanie | 1945 |
| Rozformowanie | 1950 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | 42 Pułk Zmechanizowany 11 Brygada Zmechanizowana |
| Organizacja | |
| Numer | JW 3567 |
| Dyslokacja | Żary |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | piechota |
| Podległość | 11 Dywizja Piechoty |
42 Pułk Piechoty (42 pp) – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.
Historia pułku
Pułk został sformowany w Łodzi na podstawie rozkazu nr 58 Naczelnego Dowództwa WP z 15 marca 1945 w oparciu o etat wojenny sowieckiego pułku strzeleckiego.
Wchodził w skład 11 Dywizji Piechoty[1]. W 1949 został przeformowany na etat nr 5/42 zmotoryzowanego pułku piechoty, a w 1950 w 42 pułk zmechanizowany. Jednostka stacjonowała w garnizonie Żary, w koszarach przy ulicy Żagańskiej[1].
W 1945 roku pluton saperów pułku uczestniczył w rozminowaniu terenów od ujścia Nysy Łużyckiej do miejscowości Mużaków[2].
Dowódcy pułku
- płk Mikołaj Pietrusienko[3] (1945–1946)
- mjr Iwan Oczierietienko (1946)
- ppłk Antoni Stanicki (1946–1947)
- mjr Mieczysław Stefański (p.o. 1947)
- ppłk Michał Barcz (1947–1948)
- ppłk dypl. Gereon Grzenia-Romanowski (1948–1950)
- ppłk Stanisław Maciejowski (1950)
Skład etatowy
- 3 bataliony piechoty
- kompanie: dwie fizylierów, przeciwpancerna, rusznic ppanc, łączności, sanitarna, transportowa
- baterie: działek 45 mm, dział 76 mm, moździerzy 120 mm
- plutony: zwiadu konnego, zwiadu pieszego, saperów, obrony pchem, żandarmerii
Etatowo stan pułku wynosił 2915 żołnierzy 2915, w tym 276 oficerów, 872 podoficerów i 1765 szeregowców.
Na uzbrojeniu pułku znajdowały się 162 rkm, 54 ckm, 66 rusznic ppanc, 12 armat ppanc 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm i 8 moździerzy 120 mm.
Przypisy
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
- ↑ Zeszyty Lubuskie nr 22 s. 30
- ↑ Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy ... s. 252 podał, że dowódcą pułku był podpułkownik Pietrisienko.
Bibliografia
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy : przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydaw. TRIO : Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Wydawnictwo Lubuskiego Towarzystwa Kultury 1987 r. – Zeszyty Lubuskie nr 22 /Gubin,zarys historii miasta
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - piechota
