4 Pułk Lotnictwa Bombowego
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1946 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr P. Biełogłazow |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
4 Pułk Lotnictwa Bombowego (4 plm) – oddział lotnictwa bombowego ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W październiku 1944 roku, na bazie radzieckiego 458 Pułku Lotnictwa Bombowego z 326 Dywizji Lotnictwa Bojowego, sformowano lotnisku w Wypełzowie (ZSRR) 4 Pułk Lotnictwa Bombowego. W listopadzie pułk szkolił się w Tule, a od grudnia pułk stacjonował Mirogrodzie[1].
Jednostka weszła w skład 1 Dywizji Lotnictwa Bombowego[2]. W końcu marca 1945 roku pułk został przebazowany do Polski i rozmieszczony na lotnisku w Sunnikach koło Sochaczewa[1].
1 maja 1945 roku pułk liczył 276 osób, w tym 112 oficerów, 154 podoficerów i 10 szeregowców. W składzie personelu latającego było po 32 pilotów i nawigatorów oraz 31 strzelców radiotelegrafistów. Uzbrojenie jednostki stanowiły 32 Pe-2 i jeden samolot Po-2[1].
Do końca wojny pułk nie osiągnął gotowości bojowej i w działaniach bojowych nie brał udziału[1].
W 1946 roku, w związku z przejściem lotnictwa Wojska Polskiego na stopę pokojową, 4 Pułk Lotnictwa Bombowego został rozformowany[3].
Obsada personalna pułku
- dowódca pułku
- mjr P. Biełogłazow
- mjr Sołowiew[2]
- zastępca dowódcy pułku do spraw polityczno-wychowawczych - mjr Toropczyn
- szef sztabu - mjr J. Jefimcew
Przypisy
- ↑ a b c d Krzemiński 1981 ↓, s. 78.
- ↑ a b Koliński 1987 ↓, s. 104.
- ↑ Koliński 1978 ↓, s. 254.
Bibliografia
- Izydor Koliński: Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07271-X.
- Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 83-206-0196-7.
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Własna praca Kwz
Autor: Hubert Śmietanka, Licencja: CC BY-SA 2.5
Pe-2 FT w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.