4 Warszawski Pułk Strzelców Pieszych
 Barwy pułku | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | listopad 1939 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Tradycje | |
| Rodowód | 2 Pułk Piechoty (zbiorczy) |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Antoni Cieszkowski |
| Ostatni | ppłk Aleksander Gembal |
| Działania zbrojne | |
| kampania francuska 1940 | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Camp de Coëtquidan (organizacja) |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
4 Warszawski Pułk Strzelców Pieszych – oddział piechoty Wojska Polskiego we Francji.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Formowanie 4 pułku piechoty rozpoczęto 17 listopada 1939 r., w obozie Coëtquidan, na bazie rozwiązanego 2 pułku piechoty (zbiorczego) i pułku szkolnego. Wchodził w skład 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Głównym źródłem pochodzenia żołnierzy byli ochotnicy narodowości polskiej spośród emigracji z Francji i Belgii oraz żołnierze ewakuowani z obozów internowania w Rumunii, na Węgrzech, Litwy i Łotwy, ponadto poborowi z Francji. Z dniem 18 grudnia 1939 roku 4 pułk piechoty został dyslokowany do Parthenay w departamencie Deux-Sevres, liczył wówczas ok. 3200 żołnierzy. W dniu 14 lutego 1940 roku z 4 pułku piechoty wydzielono zawiązki dla 5 i 6 pułków piechoty, 2 i 202 pułków artylerii, ponadto zmieniono dyslokację części pododdziałów pułku. W miejsce przeniesionych żołnierzy do innych jednostek tworzonej 2 dywizji, przybyli poborowi spośród Polonii z terenu Francji, uzupełnianie pułku trwało do końca maja 1940 roku. Ponadto z pułku odesłano 283 żołnierzy jako niepożądanych ze względu na zły stan zdrowia lub niewłaściwą postawę moralną[1]. Pułk przez cały okres istnienia prowadził szkolenie. Uzbrojenie i wyposażenie bojowe i ekwipunek żołnierze pułku zaczęli otrzymywać dopiero od dnia 23 kwietnia 1940 i do czasu wyjazdu na front nie otrzymano pełnego ekwipunku bojowego. Tabory pułku zostały całkowicie zmotoryzowane poprzez przydzielenie 109 samochodów ciężarowych i ciągników. Zakwaterowanie szeregowych było bardzo złe, żołnierze kwaterowali w stajniach, strychach, stodołach i garażach w okresie srogiej zimy.
Działania zbrojne
Od 17 maja 1940 roku pułk został postawiony w stan gotowości bojowej i od dnia 19 maja 1940 roku rozpoczęto transportem kolejowym przewóz stanu osobowego wraz otrzymanym uzbrojeniem i sprzętem na zaplecze linii Maginota do Wassy i Doulevant de Chateau, gdzie znalazł się 21 maja. Następnie od 25 do 29 maja pułk odbył 100 km marsz pieszy w rejon Colombey-les-Belles i wraz z dywizją znalazł się w odwodzie 3 armii francuskiej. W dniu 30 maja 1940 roku nadano pułkowi oficjalną nazwę 4 Warszawski Pułk Strzelców Pieszych. Od 30 maja do 9 czerwca pułk intensywnie szkolił się i pobierał brakujące wyposażenie. Od 17 maja do końca działań we Francji nie dołączyła większość pułkowej kompanii broni towarzyszącej por. Jana Kantego Roehra, wraz z batalionowymi plutonami ppanc. (przy pułku była część komp. br. tow. z plutonem dowodzenia i moździerzy), została przydzielona do 11 francuskiej DP[2]. W dniu 9 czerwca w pułku zarządzono pogotowie transportowe, 11 czerwca przewieziono koleją go w rejon Belfortu. Pułk wraz z 2 Dywizją Strzelców Pieszych wszedł w skład 45 Korpusu Armijnego 8 Armii francuskiej. Kwaterował w rejonie Hericourt. W dniach 13-16 czerwca najpierw organizował obronę na kanale Montbeliard, a następnie w rejonie wcześniejszego zakwaterowania. W dniu 17 czerwca 1940 roku pozostawiając 6 kompanię strzelecką jako pododdział osłonowy, pułk wykonał marsz i zaczął organizować obronę w rejonie; Maiche-Trevillers-Damprichard. 6 kompania podstępem niemieckim została zaskoczona, rozbrojona i częściowo wzięta do niewoli. I batalion pułku w dniu 18 czerwca stoczył całodzienne walki z czołowymi oddziałami niemieckiej 29 DP Zmot. o Maiche i wieczorem na rozkaz wycofał się do Fessevillers. W dniu 19 czerwca od rana II i III bataliony pułku broniły do wieczora swoich pozycji przy skutecznym wsparciu całej artylerii dywizyjnej. W trakcie walk na pozycjach obronnych wzgórz Clos du Doubs, do pułku przydzielono II batalion 5 psp. Odcinek pułku został utrzymany. W godzinach nocnych 19/20 czerwca w kierunku granicy francusko-szwajcarskiej rozpoczął odwrót tabor pułku i przekroczył granicę ok. północy, ok. godz. 2 granicę przekraczały pododdziały bojowe pułku. Straty pułku w walkach; 15 zabitych, 40 rannych i 242 wziętych do niewoli i zaginionych[3].
Dalsze losy warszawskich strzelców pieszych
Od 20 czerwca 1940 4 Warszawski pułk strzelców pieszych został rozbrojony i internowany w Szwajcarii. Internowanych zostało 2469 żołnierzy. W okresie od sierpnia 1944, do maja 1945 roku ewakuowanych zostało ok. 600 żołnierzy i oficerów pułku do Francji, z tego niespełna 300 przybyło do Wielkiej Brytanii i odtwarzało 2 Brygadę Strzelców Pieszych 4 DP, natomiast kilkudziesięciu trafiło do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech [4]. Pułk formalnie rozwiązany w 1945. Jego tradycje kultywował w Wielkiej Brytanii 4 Warszawski Batalion Strzelców Pieszych.
Obsada personalna
- Dowódcy pułku
- ppłk piech. Antoni Cieszkowski (XI 1939 - 1 IV 1940[5])
- ppłk piech. Aleksander Gembal (8 IV 1940[5] - 20 VI 1940)
Obsada personalna pułku w maju 1940[6]
- dowódca pułku – ppłk piech. Aleksander Gembal
- szef sztabu – mjr dypl. piech. Jan II Nowaczyński
- adiutant – kpt. piech. Antoni Bem
- oficer informacyjny – kpt. adm. (piech.) Stanisław Brunon Otwinowski
- oficer łącznikowy – por. Bolesław Ordon-Skwarczyński (por. kaw. rez. Bolesław Zygmunt Skwarczyński?)
- dowódca I batalionu - mjr piech. Antoni Chudzikiewicz
- dowódca II batalionu - mjr piech. Tadeusz Zarzycki
- dowódca III batalionu - mjr piech. Franciszek Raczek
Przypisy
- ↑ Smoliński 1994 ↓, s. 3-6.
- ↑ Blum (red.) 1983 ↓, s. 109-110.
- ↑ Smoliński 1994 ↓, s. 14-29.
- ↑ Smoliński 1994 ↓, s. 41-43.
- ↑ a b Smoliński 1994 ↓, s. 4.
- ↑ Smoliński 1994 ↓, s. 30-32.
Bibliografia
- Witold Biegański, Zaczęło się w Coëtquidan, Z dziejów polskich jednostek regularnych we Francji, Wydawnictwo MON, Warszawa 1977, wyd. I, s. 72,
- Józef Smoliński: 2 Dywizja Strzelców Pieszych : (Francja - Szwajcaria). Warszawa: [s. n], 1992. ISBN 83-00-03620-2.
- Józef Smoliński: 4 Warszawski Pułk Strzelców Pieszych. Pruszków: Wydawnictwo Ajaks, 1994, seria: Zarys historii wojennej pułków Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. ISBN 83-85621-47-4.
- Zdzisław Sawicki: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945 : katalog zbioru falerystycznego : Wojsko Polskie 1918-1939, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books : [Wydawnictwa Naukowo-Techniczne], 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
- Materiały Centralnego Archiwum Wojskowego.
- Polskie Siły Zbrojne W Drugiej Wojnie Światowej.Tom II.Kampanie Na Obczyźnie.Część 1. Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego.Londyn 1959.
- Aleksander Blum (red.): Artyleria polska.Kampania francuska 1940. Materiały do księgi pamiątkowej artylerii polskiej na zachodzie 1940-1945. Londyn: Koło Oficerów Artylerii, 1983.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barwy 4 Warszawskiego Pułku Strzelców Pieszych Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
Autor: Poznaniak, modern. Lonio17, Licencja: CC BY-SA 3.0
Orzełek 2 Dywizji Strzelców Pieszych Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie