60 Dywizjon Artylerii Ciężkiej
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1939 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | 10 pułk artylerii ciężkiej | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | mjr Stanisław II Rogóż | |
| Działania zbrojne | ||
| kampania wrześniowa | ||
| Organizacja | ||
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | artyleria | |
60 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (60 dac) – oddział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II RP.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w 1939 przez 10 pułk artylerii ciężkiej z Przemyśla.
Formowanie i działania
60 dywizjon artylerii ciężkiej sformowany został na bazie 10 pułku artylerii ciężkiej jako dywizjon dyspozycyjny[1]. Etatowe uzbrojenie stanowiło 12 haubic 155 mm wz.17[2].
Po mobilizacji jego pododdziały podczas transportów kolejowych do miejsc przeznaczenia zostały zmuszone do wyładowania się w innych rejonach niż przewidywane.
1 bateria dywizjonu znalazła się 9 września w Jarosławiu. Po przekroczeniu Sanu zajęła stanowiska w rejonie m. Koniaczów, gdzie 11 września walczyła z Niemcami. Po bitwie i odwrocie została włączona w skład artylerii 21 DP i wraz z nią 14 września doszła w rejon Cieszyce – Dachnów. W tym samym dniu została otoczona przez wroga i po zdemontowaniu sprzętu rozproszyła się.
2 bateria 4 września dojechała do Tarnowa, skąd po wyładowaniu pomaszerowała do Tuchowa. Wspierała obronę Dunajca i po wycofaniu się w kierunku wschodnim 9 września weszła w skład grupy artylerii 24 DP.
Dowództwo dywizjonu i 3 bateria brały udział w walkach na Dunajcu, a następnie w działaniach artylerii 24 DP.
Struktura organizacyjna i obsada personalna
- dowódca dywizjonu - mjr art. Stanisław II Rogóż
- dowódca 1 baterii – kpt. art. Zygmunt Łyzicki
- dowódca 2 baterii – kpt. art. Ignacy Stanisław Uznański
- dowódca 3 baterii – por. art. rez. inż. Stanisław Józef Babinetz[a]
Uwagi
Przypisy
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 414-415.
- ↑ Andrzej Konstankiewicz: Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914-1939, Lublin: Wydawnictwo UMCS, 2003, ISBN 83-227-1944-2, ss. 254-256
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 554.
Bibliografia
- Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914-1939. Londyn: 1975.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Zobacz też: Jednostki artylerii Wojska Polskiego
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).