65 Eskadra Bombowa

65 (5) Eskadra Bombowa

65 Eskadra Liniowa

Godło 65 eskadry bombowe
Historia
Państwo	Polska
Rozformowanie	wrzesień 1939
Tradycje
Rodowód	63 eskadra lotnicza 65 eskadra liniowa
Dowódcy
Pierwszy	por. pil. Franciszek Pytel
Ostatni	kpt. obs. Kazimierz Jaklewicz
Działania zbrojne
II wojna światowa kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja	Skniłów We wrześniu 1939: Nosów Ząbków Frankopol Falemicze Hutniki
Rodzaj wojsk	Wojska lotnicze
Podległość	6 pułk lotniczy VI dywizjon bombowy

65 (63) eskadra bombowa (lotnicza, liniowa) – pododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Eskadra sformowana została w 1925 jako 63 eskadra lotnicza. W 1929 przemianowano pododdział na 65 eskadrę liniową. We wrześniu 1939 walczyła w składzie Brygady Bombowej.

Godła eskadry^[1][2]:

• zielony kwadrat na tle białego kwadratu – na samolotach Potez i Breguet
• biegnący łaciaty piesek na tle białego koła z czerwoną obwódką – na samolotach Breguet XIX i PZL-23 „Karaś'”

Formowanie, zmiany organizacyjne i szkolenie

Eskadra sformowana została 1925 roku w 6 pułku lotniczym we Lwowie jako 63 eskadra lotnicza. Wyposażona w samoloty Potez XV, a następnie Potez XXVII. Latem 1928 eskadra brała udział w szkole ognia w Nadwornej zorganizowaną przez 6 Grupę Artylerii. W czerwcu 1929 współdziałała z 5 i 12 Dywizją Piechoty operując z lotniska Bohatyn^[1]. 8 sierpnia 1929 przemianowana została na 65 eskadrę liniową. Numer „63” otrzymała nowo powstała 63 eskadra towarzysząca^[3]. W 1930 eskadra zdobyła puchar przechodni w międzyeskadrowych zawodach sportowych. W maju 1931 szkoła ognia lotniczego realizowana była w Krakowie. Podczas zawodów sportowych w dniu święta pułkowego eskadra zdobyła po raz drugi puchar przechodni. Również w czerwcu załogi eskadry uczestniczyły w szkole ognia artylerii dla Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii w Powórsku operując z lotniska Hołoby. Podczas ćwiczeń letnich eskadra współpracowała z 22 Dywizją Piechoty Górskiej i 3 Dywizją Piechoty Legionów. Bazowała na lotnisku Skniłów^[3]. W 1932 eskadra rozpoczęła przezbrajanie w samoloty Breguet XIX. 22 stycznia po raz pierwszy załogi eskadry brały udział w ćwiczeniach zimowych z 24 Dywizją Piechoty i 5 pułkiem Strzelców Podhalańskich operując tradycyjnie z lotniska Skniłów. W maju odbyto w Krakowie szkołę ognia lotniczego, a w lipcu eskadra współpracowała z lotniska w Hołobach w szkole ognia 2 Grupy Artylerii na poligonie w Powursku^[3].

W 1933 eskadra uczestniczyła w ćwiczeniach zimowych z 13, 27 Dywizją Piechoty i Samodzielną Brygadą Kawalerii „Równe” startując na zadania z lotniska Łuck, a w sierpniu eskadra współpracowała w ćwiczeniach letnich z 10 Brygadą Kawalerii z lotniska Bełżec i wysuniętego Mosty Wielkie. We wrześniu eskadra wspierała 22, 24 Dywizję Piechoty oraz Grupą Pancerno-Motorową z lotniska Neuhof i Lubień Wielki. W czerwcu 1934 na poligonie Błędów zrealizowano szkołę ognia lotniczego, a we wrześniu odbyły się ćwiczenia letnie z 10 Dywizją Piechoty. Startowano lotnisk Rychlocice, Bukowie Dolne i Gorzędów. W lutym 1935 eskadra współpracowała z 5 Dywizją Piechoty, a w czasie ćwiczeń letnich z 3 i 13 Dywizją Piechoty. W lutym 1936 klucz eskadry wspierał 5 pułk Strzelców Podhalańskich z lotniska w okolicach Przemyśla. Latem eskadra uczestniczyła w koncentracji jednostek lotniczych i ćwiczeniach na warszawskim węźle lotnisk w Zaborowie^[4].

W 1937 zimą ćwiczono z 22 Dywizją Górską, w maju odbyto szkołę ognia na poligonie Błędów, w połowie sierpnia załogi pracowały na szkole ognia 6 Grupy Artylerii w Nadwornej, a następnie brały udział w ćwiczeniach międzydywizyjnych. W 1938 eskadra przezbrojona została w samoloty PZL-23B „Karaś”. We wrześniu eskadra wzięła udział w wielkich manewrach wojsk lądowych na Wołyniu, pracując z łuckiego węzła lotniskowego. Powrót na macierzyste lotnisko Skniłów nastąpił w połowie października^[5].

Od wiosny 1939 udostępniono, w ramach specjalnego szkolenia personelu latającego, ściśle tajne albumy z sylwetkami i opisem samolotów Luftwaffe. Personel eskadry zaangażowano do pracy przy doprowadzeniu samolotów i sprzętu do pełnej sprawności. 24 marca ogłoszono mobilizację. Po wykonaniu wszystkich czynności mobilizacyjnych, w nocy 26 sierpnia 1939 odjechał transportem kolejowym rzut kołowy eskadry wraz z nadwyżką personelu latającego. Załogi wraz z samolotami i niezbędną obsługą techniczną pozostawały nadal na macierzystym lotnisku^[5].

31 sierpnia rzut powietrzny, 10 „Karasi”, 1 Fokker VII/3 m oraz 1 RWD-8, przegrupował się na lotnisko Nosów. W tym też czasie 65 eskadra liniowa została przemianowane na „eskadrę bombową”^[6].

Działania eskadry w kampanii wrześniowej

W kampanii wrześniowej eskadra walczyła w składzie VI dywizjonu Brygady Bombowej^[7].

1 września we wczesnych godzinach rannych dowódca dywizjonu na zbiórce personelu potwierdził rozpoczęcie wojny polsko-niemieckiej. Nastąpiła zmiana numeracji eskadry na 5 eskadrę bombową lekką. 2 września na rozpoznanie celu polecieli ppor. obs. Stangret, kpr. pil. Nowakowski i st. szer. strz. Dzięgiel. Załoga wykryła długie kolumny pancerne na szosach Kłobuck–Częstochowa i Herby–Częstochowa. Złożono meldunek dowódcy dywizjonu i zrzucono bomby. W międzyczasie na przesłonięte mgłą lotnisko spadło kilka bomb, raniąc odłamkami podoficera i lekko uszkadzając statecznik „Karasia”^[8]. O 11.00 startowało 8 załóg eskadry. Dwa zgrupowania polskich samolotów skierowały się w rejon awizowanego celu. Podczas lotu polskie samoloty były ostrzeliwane przez własną artylerię przeciwlotniczą. Z przestrzelonym zbiornikiem lądowała w rejonie Radomia załoga pchor. Kaniewskiego. Pozostałe „Karasie” dotarły nad cel, zrzucając bomby i ostrzeliwując z lotu niskiego kryjące się pod drzewami grupki żołnierzy Wehrmachtu. Pierwsze zadanie bojowe okupiono ciężkimi stratami w załogach i samolotach. Zaraz po wylądowaniu wszystkie sprawne samoloty eskadry odleciały na lotnisko zapasowe Franopol. Pod nieobecność kpt. Piotrowskiego dowództwo eskadry objął por. obs. Werbowski^[9].

3 września rzut powietrzny został przesunięty na lotnisko Ząbków. W tym dniu, ani w następnym zadań bojowych nie wykonywano. Dopiero 5 września na rozpoznanie poleciała załoga: por. obs. Modrzewski, plut. pil. Kulesza, kpr. strz. Czech. Na jego podstawie klucz por. obs. Werbowskiego zaatakował bombami pod Ciechanowem dużą kolumnę nieprzyjacielską złożoną z różnych rodzajów wojsk. Tym razem załogi wróciły bez strat^[9]. Kolejne zadania wykonywano 7 września. Na nocne rozpoznanie linii Wisły na odcinku Wyszogród – Toruń poleciała załoga ppor. obs. Stangreta. W trakcie wykonywania zadania samolot został zestrzelony nad Płockiem przez własną artylerię przeciwlotniczą. Przy pomocy spadochronu uratował się tylko pilot. Rano na rozpoznanie w rejon Różana poleciała załoga por. obs. Biegańskiego. Wykryła kolumnę zmotoryzowaną długości około 20 kilometrów. Na bombardowanie kolumny poleciały 2 klucze eskadry. Pierwszy klucz wraz z załogami 64 eskadry bombardował jednostki na zachodnim brzegu Narwi. Pozostałe załogi zaatakowały oddziały pancerne na szosie Maków – Różan. Po południu załogi por. obs. Jaroszyńskiego i pchor. obs. Kaniewskiego bombardowały most na Narwi zbudowany przez Niemców w pobliżu Różana-Pasieki oraz przeprawy przez Narew. W tym dniu do eskadry dołączył jej dowódca wraz z pozostałymi członkami załogi^[10].

8 września trwały przygotowania eskadry do ewakuacji lotniska. O świcie 7 września na rozpoznanie nieprzyjaciela na linii Bugu poleciała załoga por. obs. Biegańskiego. Kolumny pancerne podchodziły do linii kolejowej Małkinia–Tłuszcz, a czołowe elementy rozpoznawcze osiągnęły stację kolejową Łochów. W tej sytuacji podjęta została decyzję przeniesienia eskadry na lotnisko Franopol. W następnym dniu startów bojowych nie było. Dowódca eskadry odjechał do szpitala we Lwowie, a do jednostki dołączył kpr. Nowakowski. 11 września dywizjon otrzymał rozkaz przesunięcia na lotnisko Wielick. Kiedy już odleciały „Karasie” 64 eskadry, nastąpiła zmiana rozkazu. 65 eskadra poleciała na lotnisko Falenicze. Podczas przelotu został zestrzelony transportowy Fokker^[11].

Członek załogi, kpr. pil. Roman Kaszuba tak relacjonuje to wydarzenie^[12]:

Do eskadry zostali wcieleni dwaj piloci 42 eskadry rozpoznawczej: kpr. Paweł Przybylak i kpr. Mieczysław Ligęza. Jako uzupełnienie otrzymano trzy samoloty „Karaś”.

Rano 12 września na rozpoznanie w rejon Łodzi wystartowały załogi: por. obs. Biegańskiego i por. obs. Machalskiego. Po wykonaniu zadania lotnicy mieli lądować w okolicy Kutna i przekazać meldunek sytuacyjny do sztabu Armii „Poznań”. Ze względu na brak paliwa, por. Biegański zadania nie wykonał. Dowódca dywizjonu mjr Peszke podawał w sprawozdaniu^[12]:

W południe wystartowały na bombardowanie kolumny czołgów pod Rawą Mazowiecką załogi por. obs. Pokropka, ppor. obs. Popka i pchor. obs. Kaniewskiego. Bomby pobierano w Gnojnie. Z wyprawy nie wróciła załoga ppor. Popka, lądując przymusowo koło Włodzimierza Wołyńskiego. Lotnicy dołączyli do eskadry następnego dnia^[13].

13 września nie wykonywano lotów bojowych. Przed południem z rozkazem płk. Hellera dla dowódcy X dywizjonu bombowego, do Wielicka na RWD-8 poleciał kpr. Przybylak. Następnego dnia bombardowano kolumny niemieckie w okolicach Sokala i Włodzimierza Wołyńskiego. Po wykonaniu zadania eskadra przegrupowała się na lotnisko Hutniki. Wkrótce po wylądowaniu nalot bombowców Luftwaffe zniszczył znaczną część samolotów VI dywizjonu oraz kwatery personelu ulokowane w pobliskim majątku. Personel ewakuowano do Ponikonikowa. Dowódcą eskadry został kpt. obs. Kazimierz Jaklewicz. Następnego dnia ponowny zmasowany nalot zniszczył całkowicie wyposażenie VI dywizjonu. Wieczorem 65 eskadra wyjechała w rejon Horodenki. Tam otrzymano rozkaz przejazdu do Kut. Granicę polsko-rumuńską personel eskadry przekroczył o świcie 18 września 1939^[14].

Obsada personalna eskadry

Wypadki lotnicze

W okresie funkcjonowania eskadry miały miejsce następujące wypadki lotnicze zakończone obrażeniami lub śmiercią pilota^[20]:

• 22 sierpnia 1926 załoga w składzie por. pil. Stanisław Godek i por. obs. Władysław Tuchółko podczas startu z lotniska polowego Sułowiec zahaczyła skrzydłem samolotu o drzewo. Pilot zginął, natomiast obserwator został ciężko kontuzjowany.
• 4 grudnia 1930 podczas lotu grupowego nastąpiło zderzenie dwóch samolotów: plut. pil. Kazimierza Borczyka i ppor. obs. Kazimierza Zdybkiewicza, którzy zginęli oraz plut. pil. Alojzego Dembińskiego i obs. Włodzimierza Wyszomirskiego, którzy uratowali się skacząc na spadochronach.
• W czerwcu 1935 oblatując wyremontowany samolot Breguet XIX wpadli w korkociąg z wysokości 600 metrów i zginęli kpr. pil. Włodzimierz Kozłowski i podmajstrzy wojsk. Marian Szostak.
• 18 kwietnia 1938 lecąc samolotem PZL-23B „Karaś” ze Lwowa do Krakowa plut. pilot. Stanisław Pietraszko, por. obs. Hilary Brzeziński oraz mjr dr Edward Przegaliński (naczelny lekarz 6 pułku lotniczego) na skutek złych warunków atmosferycznych zaczepili o drzewo i zginęli.

Samoloty eskadry

1 września na wyposażeniu eskadry znajdowało się 10 „Karasi”, 1 Fokker VII/3 m oraz 1 RWD-8.

• 

  Breguet 19
  (1932–1938)

• 

  PZL.23 Karaś
  (1938–1939)

• 

  Fokker F.VII
  (transportowy)

• 

  RWD-8
  (łącznikowy)

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.