67 Batalion Ochrony Pogranicza
| ||
 Brama wjazdowa do byłego 67 batalionu OP w Raciborzu (luty 2009) | ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
|---|---|---|
| Sformowanie | 24 kwietnia 1948 | |
| Rozformowanie | 1 stycznia 1951 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | 46 komenda odcinka WOP | |
| Kontynuacja | 43 batalion WOP batalion odwodowy batalion graniczny WOP im. Bohaterów Powstań Śląskich w Raciborzu | |
| Organizacja | ||
| Numer | JW 4132[1] | |
| Dyslokacja | ul. Dąbrowskiego 2 Racibórz | |
| Formacja | Wojska Ochrony Pogranicza | |
| Podległość | 21 Brygada OP | |
| Skład | patrz: batalion OP | |
Samodzielny Batalion Ochrony Pogranicza nr 67 – obecnie nieistniejący samodzielny pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na podstawie rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 055/org. z 20 marca 1948 roku, na bazie Katowickiego Oddziału WOP nr 10, sformowano 21 Brygadę Ochrony Pogranicza, a 46 komendę odcinka WOP przemianowano na batalion Ochrony Pogranicza nr 67[2] z miejscem dyslokacji w Raciborzu ul. Dąbrowskiego 2.
Rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr 205/Org. z 4 grudnia 1948 roku, z dniem 1 stycznia 1949 roku, Wojska Ochrony Pogranicza podporządkowano Ministerstwu Bezpieczeństwa Publicznego (MBP)[3]. Zaopatrzenie batalionu przejęła Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej[4].
1 stycznia 1951 roku, na podstawie rozkazu MBP nr 043/org z 3 czerwca 1950 roku, na bazie 21 Brygady Ochrony Pogranicza, sformowano 4 Brygadę Wojsk Ochrony Pogranicza, a 67 batalion Ochrony Pogranicza przemianowano na 43 batalion WOP[5].
Struktura organizacyjna
Dyslokacja 67 batalionu Ochrony Pogranicza[6]:
- dowództwo i pododdziały przysztabowe – Racibórz
- 209 strażnica Ochrony Pogranicza Gorzyce
- 210 strażnica Ochrony Pogranicza Chałupki
- 211 strażnica Ochrony Pogranicza Owsiszcze
- 212 strażnica Ochrony Pogranicza Krzanowice
- 213 strażnica Ochrony Pogranicza Kietrz
- 214 strażnica Ochrony Pogranicza Ściborzyce Wielkie
.
Przypisy
- ↑ ASGran., sygn. 2825/1 ↓.
- ↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 142-143.
- ↑ Dominiczak 1985 ↓, s. 65–69.
- ↑ Jackiewicz 1995 ↓, s. 12–14.
- ↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 143.
- ↑ Wykaz pododdziałów WOP ↓.
Bibliografia
- Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. Warszawa: Wojskowa drukarnia w Łodzi, 1985.
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza: (1945-1991): krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945-1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
- Archiwum Straży Granicznej, DWOP sygn.2825/1. Rejestr główny jednostek WOP.
- Wykaz dyslokacyjny etatowych pododdziałów Wojsk Ochrony Pogranicza z dnia 20 października 1956 roku → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).