75 Pułk Zmechanizowany
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Tradycje | |
| Święto | |
| Rodowód | |
| Kontynuacja | 75 Ośrodek Materiałowo-Techniczny |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład | Etat Nr 30/225 |
75 Pułk Zmechanizowany (75 pz) – oddział Wojsk Zmechanizowanych Sił Zbrojnych PRL.
Historia pułku
Latem 1957 roku 75 Pułk Piechoty stacjonujący w garnizonie Bartoszyce został przeformowany w 75 Pułk Zmechanizowany i podporządkowany dowódcy 15 Dywizji Zmechanizowanej im. Gwardii Ludowej.
30 września 1967 roku pułk przyjął dziedzictwo tradycji 1 Brygady Piechoty Zmotoryzowanej. Jednocześnie dzień 22 kwietnia ustanowiony został świętem pułku[2].
W terminie do 31 października 1989 roku jednostka została przeformowana w 75 Ośrodek Materiałowo-Techniczny (JW 2188), który w 1994 roku przekształcony został w 20 Brygadę Zmechanizowaną.
75 Pułk Zmechanizowany był jednostką mobilizującą. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „PM-83” formował 85 Pułk Zmechanizowany należący do 26 Rezerwowej Dywizji Zmechanizowanej.
Żołnierze 75 pz
Dowódcy pułku:
- mjr dypl. Apoloniusz Golik
- ppłk dypl Norbert Raubo
- ppłk dypl. Włodzimierz Husak
- mjr dypl. Jerzy Pomykała (ostatni)
Oficerowie:
Struktura organizacyjna pułku w latach 80. XX wieku
- Dowództwo i sztab
- 3 x bataliony zmechanizowane[3]
- 3 x kompanie zmechanizowane
- bateria moździerzy 120mm
- pluton plot
- pluton łączności
- batalion czołgów
- 3 kompanie czołgów
- pluton łączności
BWP-1 - wóz bojowy szkolnego batalionu
- kompania rozpoznawcza
- bateria haubic 122mm
- bateria ppanc
- kompania saperów
- bateria plot
- kompania łączności
- kompania zaopatrzenia
- kompania remontowa
- kompania medyczna
- pluton chemiczny
- pluton ochrony i regulacji ruchu
- 3 x bataliony zmechanizowane[3]
Od października 1977 roku na bazie batalionu zmechanizowanego utworzona została Szkoła Podoficerska i Młodszych Specjalistów szkoląca załogi BWP-1 dla potrzeb innych jednostek. Funkcjonowała do 1988 roku, a następnie została przeniesiona do 49 pz w Wałczu.
Przypisy
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ Rozkaz Nr 025/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 września 1967 roku w sprawie przekazania jednostkom wojskowym historycznych nazw i numerów oraz ustanowienia dorocznych świąt jednostek (Dz. Rozk. Tjn. MON Nr 10, poz. 53).
- ↑ Bataliony etatu "W" wyposażone były w transportery opancerzone Skot 2 AP.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Kazimierz Czernikowski, 16 Pomorska Dywizja Zmechanizowana im. Króla Kazimierza Jagiellończyka, Drukarnia W&P Edward Waszkiewicz, Elżbieta Panter s. c., Malbork 2001, ISBN 83-86590-02-5.
| Korpusy (rozformowane) | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Dywizje |
| ||||
| Brygady |
| ||||
| Pułki (rozformowane) |
| ||||
| Szkoły |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
