7 Dywizjon Kawalerii

7 Dywizjon Kawalerii
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1941
Rozformowanie1942
Tradycje
Kontynuacja1 Pułk Ułanów Krechowieckich
Dowódcy
Pierwszyrtm. Edward Capałła
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnychwojsko
Podległość7 Dywizja Piechoty

7 Dywizjon Kawalerii – jednostka rozpoznawcza Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

7 Dywizjon Kawalerii został sformowany 10 września 1941 roku przy Ośrodku Zapasowym Armii Polskiej w ZSRR w Tockoje. Wchodził w skład 7 Dywizji Piechoty.

Rozkazem dowódcy PSZ w ZSRR w lutym 1942 dywizjon został rozformowany, a żołnierze weszli w skład organizującego się 1 Pułku Ułanów Krechowieckich.

Organizacja i obsada personalna dywizjonu

  • dowódca dywizjonu - rtm. Edward Capałła
  • dowódca 1 szwadronu - por. Karol Stricker
  • dowódca 2 szwadronu - por. Ludwik Turasiewicz
  • dowódca plutonu ckm - ppor. Jan Wójtowicz

Bibliografia

  • Bohdan Królikowski: Kres ułańskiej epopei : szkice do dziejów kawalerii rozpoznawczej i pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1947. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2007. ISBN 83-7306-332-3.
  • Piotr Żaroń, Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, Warszawa 1981

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).