9 Batalion Strzelców Celnych

9 Batalion Strzelców Celnych

Historia
Państwo	Królestwo Polskie
Sformowanie	1831
Rozformowanie	1831
Nazwa wyróżniająca	Podlaski
Dowódcy
Pierwszy	ppłk Michał Kuszell
Działania zbrojne
powstanie listopadowe
Organizacja
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	4 Dywizja Piechoty - I 1831

9 Batalion Strzelców Celnych Podlaskich – ochotnicza polska formacja wojskowa powołana w czasie powstania listopadowego.

Historia batalionu

Batalion został utworzony w styczniu 1831 w Siedlcach^[1].

Formowanie oddziału rozpoczęło się w grudniu 1830 gdy Michał Kuszell na własną rękę rozpoczął zbieranie ochotników. W organizacji pomagali mu: kierownik wydziału wojska i policji w Siedlcach Sylwester Gołębiowski oraz przybyły w te strony dowódca dywizji ułanów polskich gen. Jan Weyssenhoff. Michał Kuszell został mianowany dowódcą tego oddziału w stopniu podpułkownika.

Uzbrojenie oddziału ppłk Michała Kuszella, nazwanego podlaskimi strzelcami celnymi, początkowo było słabe i różnorodne. Głównie składało się z broni myśliwskiej. W założeniach przeznaczeniem oddziału miała być walka partyzancka, zwłaszcza w rejonie Włodawy i obrona przejść na rzekach. W praktyce jednak oddział ten był często przyłączany do głównych zgrupowań wojsk powstańczych, toczących swoje bitwy z wojskami rosyjskimi.

Po przebyciu długiego szlaku bojowego ostatecznie 28 września 1831 batalion ten przekroczył granicę austriacką w zachodniej Galicji gdzie został rozbrojony.

Dowódca

• ppłk Michał Kuszell^[2].

Bitwy i potyczki

• Kałuszyn (17 lutego 1831)^[2].
• Wawer (19 lutego 1831),
• Grochów (20 i 25 lutego 1831),
• Wola Wodyńska (21 kwietnia 1831),
• Skurzec (10 maja 1831),
• Jakać (17 maja 1831),
• Kleczkowo (18 maja 1831),
• Rudki (20 maja 1831),
• Drohiczyn (22 lipca 1831),
• Siemiatycze (23 lipca 1831),
• Leśna (27 lipca 1831),
• Wola Pawłowska (3 sierpnia 1831),
• Zakrzów (11 sierpnia 1831),
• Odrowąż (14 sierpnia 1831),
• Molochów (15 sierpnia 1831),
• Skaryszów (22 sierpnia 1831),
• Chotcza Górna (10 września 1831),
• Wola Siennicka (11 września 1831).

Otrzymał 1 Krzyż Kawalerski, 8 złotych i 9 srebrnych^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
• https://web.archive.org/web/20160305141957/http://www.koszuty.pl/publikacje.php