Adam Małysz

Adam Małysz

Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1977 Wisła
Klub	KS Wisła Ustronianka
Wzrost	170 cm[1]
Debiut w PŚ	4 stycznia 1995 w Innsbrucku (17. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	4 stycznia 1995 w Innsbrucku (17. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	18 lutego 1996 w Iron Mountain (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	17 marca 1996 w Oslo
Rekord życiowy	230,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (13 lutego 2011)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie srebro Salt Lake City 2002 duża srebro Vancouver 2010 normalna srebro Vancouver 2010 duża brąz Salt Lake City 2002 normalna Mistrzostwa świata złoto Lahti 2001 normalna złoto Val di Fiemme 2003 duża złoto Val di Fiemme 2003 normalna złoto Sapporo 2007 normalna srebro Lahti 2001 duża brąz Oslo 2011 normalna Puchar Świata w skokach narciarskich Kryształowa kula 2000/2001 Kryształowa kula 2001/2002 Kryształowa kula 2002/2003 Kryształowa kula 2006/2007 3. miejsce 2010/2011 Puchar Świata w lotach narciarskich 2. miejsce 2000/2001 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2000/2001 3. miejsce 2002/2003 Turniej Nordycki 1. miejsce 2001 1. miejsce 2003 1. miejsce 2007 2. miejsce 2002 2. miejsce 2010 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2001 1. miejsce 2004 1. miejsce 2006 2. miejsce 2007 3. miejsce 2009 3. miejsce 2010 Turniej Czterech Narodów 1. miejsce 2010 2. miejsce 2006 2. miejsce 2007 2. miejsce 2009 Puchar KOP[2] 1. miejsce 2002/2003 1. miejsce 2006/2007 2. miejsce 2010/2011
Inne nagrody
Plebiscyt „Przeglądu Sportowego” 1. miejsce 2001 1. miejsce 2002 1. miejsce 2003 1. miejsce 2007 Superczempion 2011 3. miejsce 2010 3. miejsce 2011 Inne Medal Holmenkollen 2001 Skok Roku 2007[3] Sportowiec Wolnej Polski 1989-2014
Odznaczenia
Strona internetowa

Adam Henryk Małysz (ur. 3 grudnia 1977 w Wiśle^[4]) – polski skoczek narciarski i kierowca rajdowy, uprawiający także kombinację norweską. W latach 2016–2022 dyrektor koordynator ds. skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Polskim Związku Narciarskim. Od 2022 prezes Polskiego Związku Narciarskiego.

Czterokrotny olimpijczyk. Zdobywca czterech medali olimpijskich (srebrnego i brązowego w 2002 i dwóch srebrnych w 2010) i sześciu medali mistrzostw świata (złotego i srebrnego w 2001, dwóch złotych w 2003, złotego w 2007 i brązowego w 2011). Czterokrotny zdobywca Pucharu Świata (w sezonach 2000/2001, 2001/2002, 2002/2003 i 2006/2007), trzykrotny zwycięzca Letniego Grand Prix (2001, 2004 i 2006) oraz dwukrotny zdobywca Pucharu KOP (w sezonach 2002/2003 i 2006/2007). Triumfator 49. Turnieju Czterech Skoczni (2000/2001), trzech edycji Turnieju Nordyckiego (2001, 2003 i 2007) oraz Turnieju Czterech Narodów 2010. Zdobywca 39 indywidualnych złotych medali mistrzostw Polski (21 zimą^[5] i 18 latem). W trakcie kariery wyrównał rekord świata w długości skoku narciarskiego (225 m w 2003) i osiem razy poprawiał rekord Polski (po raz ostatni w 2011, gdy uzyskał 230,5 m).

W latach 1995–2011 wystąpił w 349 konkursach Pucharu Świata. Odniósł 39 zwycięstw, 92 razy stał na podium, 198 razy zajmował miejsce w pierwszej dziesiątce zawodów, a 307 razy zdobywał punkty PŚ. Łącznie zgromadził 13070 punktów PŚ^[6][7]. Jako zawodnika cechowało go mocne odbicie z progu i bardzo niska pozycja w locie^[8]. W trakcie kariery skakał na nartach marki Elan (1994–1996 oraz 1999–2004), Rossignol (1996–1998) i Fischer (2004–2011).

Po sezonie 2010/2011 zakończył karierę skoczka narciarskiego i rozpoczął starty w rajdach samochodowych. W 2012 zdobył tytuł międzynarodowego rajdowego mistrza Polski i Czech^[9], a w 2013 odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w rajdach terenowych^[10]. W latach 2012–2016 pięciokrotnie uczestniczył w Rajdzie Dakar.

Za wybitne osiągnięcia sportowe został trzykrotnie odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez Prezydenta RP^[11]. Czterokrotnie wybierany najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w 2001, 2002, 2003 i 2007). W 2019 wybrany najlepszym polskim narciarzem w plebiscycie „Gwiazdy 100-lecia PZN”^[12]. Przez wielu uważany za najlepszego polskiego sportowca pierwszej dekady XXI wieku^[13][14][15]. Honorowy obywatel miasta Zakopanego i patron skoczni narciarskiej w Wiśle.

Życie prywatne

Izabela Małysz

Urodził się 3 grudnia 1977 w Wiśle jako syn Jana i Ewy z domu Szturc (pobrali się w 1974); ma starszą siostrę Iwonę (ur. 1975). Jest wujem Tomasza Pilcha, również skoczka narciarskiego.

Pierwszy skok oddał w 1983, kiedy to miał sześć lat. W 1992 ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Wiśle Głębcach. Trzy lata później w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Ustroniu zdobył zawód (specjalizacja: blacharz-dekarz). W 2010 zdał maturę i uzyskał wykształcenie średnie. W 2018 obronił pracę licencjacką, a w 2020 magisterską na Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej^[16][17]. Zna język niemiecki.

16 czerwca 1997 ożenił się z Izabelą Polok (ur. 4 grudnia 1978). Ślub odbył się w ewangelickim kościele im. apostołów Piotra i Pawła w Wiśle (Adam jest luteraninem, Izabela – katoliczką). 31 października tego samego roku urodziła się ich córka, Karolina.

Polski herb mieszczański zarejestrowany dla rodziny Adama Małysza

Przebieg kariery

Początki

Narciarskie tradycje były w rodzinie Małysza od dawna. Jego pradziadek miał własną skocznię, na której beskidzcy zawodnicy osiągali odległości w granicach pięćdziesięciu metrów. Ojciec pracował jako kierowca w Klubie Sportowym Wisła, zaś wuj – Jan Szturc, najpierw był skoczkiem, kombinatorem i piłkarzem, a po zakończeniu kariery – trenerem klubowym. Właśnie za namową ojca i wuja, w wieku sześciu lat rozpoczął treningi narciarskie^[18]. Pierwszy skok oddał mając 6 lat na obiekcie K17 w Wiśle-Centrum, a po lądowaniu na 7 metrze doszło do upadku, ponieważ buty Małysza miały zbyt duży rozmiar^[19].

Skoki narciarskie

18 stycznia 1991 wystąpił w mistrzostwach TOZN na Maleńkiej Krokwi w Zakopanem. 28 lutego 1993, na skoczni K40 w Wiśle, został wicemistrzem Polski juniorów młodszych i młodzików w skokach^[20] (dwa dni wcześniej był 4. na obiekcie K60^[21]). 12 marca 1993, na skoczni Skalite w Szczyrku, wziął udział w aż dwóch konkursach mistrzostw Polski (MP). Najpierw wywalczył brązowy medal MP Juniorów^[22], a następnie – w barwach KS „Wisła” Wisła – zajął 6. miejsce w konkursie drużynowym 68. seniorskich mistrzostw kraju na skoczni normalnej K85. Dwa dni później zadebiutował w konkursie indywidualnym MP seniorów (na normalnej skoczni K85), plasując się na 14. pozycji^[23]. 29 grudnia 1993 zadebiutował na arenie międzynarodowej w zmaganiach seniorskich, zajmując 48. lokatę konkursu Pucharu Kontynentalnego na Klaushoferschanze (K73) w Sankt Aegyd (sezon 1993/1994)^[24]. 26^[25] (bądź 30^[26]) stycznia 1994 zajął 46. lokatę w indywidualnym konkursie skoków podczas Mistrzostw Świata Juniorów 1994 na Raimund-Ertl-Schanze w Breitenwangu^[27], a 27 stycznia 1994 wywalczył z polską reprezentacją 10. pozycję w konkursie drużynowym^[28]. 4 lutego 1994 na Średniej Krokwi, wraz z kolegami z KS Wisła, sięgnął po brąz w konkursie drużynowym 69. Mistrzostw Polski na skoczni normalnej. Dzień później – jeszcze jako junior – został wicemistrzem Polski seniorów na Wielkiej Krokwi, a 6 lutego 1994 – seniorskim mistrzem kraju na Średniej Krokwi.

Kombinacja norweska

W 1992 wziął udział w drużynowych mistrzostwach Polski młodzików w kombinacji norweskiej, a 1 stycznia 1993 – razem z Łukaszem Kruczkiem – w noworocznych zawodach w Oberstdorfie, zajmując dalekie miejsce. W dniach 2–3 stycznia 1994 wziął udział w drużynowych zawodach dwubojowych w Oberwiesenthal. Zdobył także indywidualne, parowe i drużynowe mistrzostwo Polski juniorów młodszych w kombinacji na zawodach odbywających się w dniach 25–27 marca 1994^[29].

Kariera w skokach narciarskich

1994/1995

Jesienią 1994 – pod wpływem sugestii trenera Szturca – zdecydował się zarzucić kombinację norweską i poświęcić się tylko skokom narciarskim. W tym samym roku trafił do kadry narodowej polskich skoczków, prowadzonej wówczas przez Czecha Pavla Mikeskę. 9 grudnia na Srednjej velikance w Planicy zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując w kwalifikacjach do konkursu głównego 55. miejsce i nie awansując do niego^[30].

Pierwszy występ Adama Małysza w zawodach Pucharu Świata miał miejsce 4 stycznia 1995 na Bergisel w Innsbrucku. Podczas tego konkursu zajął 17. miejsce, co dało mu pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji tego cyklu. Nie startował w pozostałych konkursach Turnieju Czterech Skoczni i w jego końcowej klasyfikacji zajął 55. miejsce. W tym samym sezonie jeszcze cztery razy zajął miejsce w czołowej trzydziestce konkursu PŚ. 14 stycznia w Engelbergu zajął 27. lokatę, dzięki czemu zdobył cztery punkty do klasyfikacji. Podczas konkursu na Lugnet w Falun (4 lutego) został sklasyfikowany na 23. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 28. W sezonie 1994/1995 po raz ostatni punktował 12 lutego na Holmenkollbakken w Oslo, gdzie był 20. W łącznej klasyfikacji Adam Małysz uplasował się na 51. miejscu z dorobkiem 40 punktów.

1 marca 1995 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Gällivare, gdzie zajął 10. miejsce^[31]. Później wystartował także w seniorskim czempionacie w kanadyjskim Thunder Bay, gdzie był 10. i 11.

1995/1996

Podczas debiutu w Letniej Grand Prix Adam Małysz zajął 66. miejsce. Wziął udział w tylko jednym konkursie, w którym został sklasyfikowany na 42. pozycji^[32], nie kwalifikując się do finałowej serii^[a].

Sezon zimowy 1995/1996 Adam Małysz rozpoczął od 12. miejsca w Lillehammer. Sześć dni później w Villach był 22. 16 grudnia na skoczni w Chamonix zajął 21. lokatę. 28 grudnia w Oberhofie uplasował się na 11. miejscu.

W TCS wziął udział w trzech spośród czterech konkursów. 30 grudnia na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 18. miejsce, 1 stycznia na Große Olympiaschanze w Garmisch-Partenkirchen był 16. a 4 stycznia w Innsbrucku zajął jedenastą lokatę. Cały Turniej zakończył na 28. miejscu.

13 stycznia w Engelbergu Małysz pierwszy raz w karierze zajął miejsce w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Był wówczas dziewiąty. Dzień później na tej samej skoczni zajął ósmą lokatę; podobnie 20 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo. 21 stycznia na skoczni Ōkurayama w tym mieście był 23. Podczas konkursów na zakopiańskiej Wielkiej Krokwi był dziewiąty i szósty (ex aequo z Espenem Bredesenem). 10 lutego na skoczni Kulm w Tauplitz^[b] Małysz zajął ósme miejsce, pierwszy raz w karierze punktując na skoczni mamuciej. Dzień później na tej samej skoczni był osiemnasty. Po połączeniu punktacji obu konkursów zaliczanych do mistrzostw świata w lotach Polak znalazł się na 14. pozycji. 17 lutego podczas konkursu PŚ na skoczni w Iron Mountain zajął dziewiątą lokatę.

Rozbieg starej Holmenkollen, gdzie Adam Małysz odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w PŚ.

Dzień później na tym obiekcie pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie z Masahiko Haradą, który wyprzedził Małysza o 37,2 pkt. Było to pierwsze pucharowe podium reprezentanta Polski od 1987 roku. 28 lutego na normalnej skoczni w Kuopio zajął 13. lokatę. W Lahti natomiast po raz drugi w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Tym razem był trzeci, przegrywając tylko z Haradą i Miką Antero Laitinenem. Dwa dni później na mniejszej skoczni był czwarty. Nie pojechał na konkursy lotów do Harrachova, lecz wybrał się do Falun, gdzie na Lugnet wygrał konkurs Pucharu Kontynentalnego^[33]. Tydzień później na tej skoczni zajął drugą lokatę w PŚ, tuż za Primožem Peterką.

17 marca 1996 w Oslo, w ostatnim konkursie Pucharu Świata w tamtym sezonie, Adam Małysz zwyciężył pierwszy raz w swojej karierze. Tego samego dnia karierę zakończył Niemiec Jens Weißflog, wieloletni idol Małysza. W związku z tym, przez wielu komentatorów i kibiców konkurs ten nazywany był „zmianą warty”^[30]. Było to pierwsze pucharowe zwycięstwo reprezentanta Polski od 1986 roku. W końcowej klasyfikacji PŚ w tym sezonie Małysz zajął siódme miejsce.

1996/1997

W Letniej Grand Prix Adam Małysz został sklasyfikowany na szóstym miejscu. Nie skakał w pierwszym z konkursów, 18 sierpnia w Trondheim. Trzy dni później na Hans-Renner-Schanze w Oberhofie stanął na najniższym stopniu podium, tuż za Miką Laitinenem i Ari-Pekka Nikkolą. 25 sierpnia na Adlerschanze w Hinterzarten Małysz ponownie był trzeci, ponownie za Nikkolą i Laitinenem. 28 sierpnia na skoczni w Predazzo uplasował się na 18. lokacie. 1 września podczas ostatniego konkursu LGP w Stams Małysz zajął ostatnie, 49. miejsce po skoku na 62 metry. Jesienią skakał także w PK w Hakubie (był tam na 4. i 2. miejscu^[34]).

W sezonie zimowym 1996/1997 Małysz pierwszy raz punktował 30 listopada na skoczni w Lillehammer. Zajął tam 28. miejsce. Podczas konkursu na Rukatunturi w Ruce 7 grudnia był 19. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na trzynastym miejscu. 15 grudnia w Harrachovie zajął czwarte miejsce, tuż za Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem i Kristianem Brendenem.

Podczas Turnieju Czterech Skoczni 1996/1997 Adam Małysz startował we wszystkich czterech konkursach. Podczas inauguracyjnego konkursu w Oberstdorfie zajął 22. miejsce. W noworocznym konkursie w Ga-Pa był 12. 4 stycznia na Bergisel pierwszy raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce konkursu Turnieju Czterech Skoczni – był szósty. Dwa dni później na Paul-Ausserleitner-Schanze w Bischofshofen pierwszy raz stanął na podium w konkursie TCS, przegrywając jedynie z Dieterem Thomą. Cały Turniej zakończył na ósmej pozycji.

11 stycznia w Engelbergu skoczek z Wisły stanął na najniższym stopniu podium. Dzień później na tej samej skoczni był 17. 18 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo drugi raz w karierze zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Dzień później na dużej skoczni w tym mieście był 24. 26 stycznia w Hakubie ponownie odniósł zwycięstwo. Podczas następnych dwóch konkursów na Kulm w Tauplitz (8 i 9 lutego) był 47. i 26.

Na mistrzostwach świata w Trondheim zajął 14. miejsce na normalnej i 36. na dużej skoczni. Był też 10. w konkursie drużynowym.

Po powrocie do zawodów PŚ w konkursie na skoczni w Lahti zajął szesnastą lokatę. Na Puijo w Kuopio był czternasty, a na skoczni Lugnet w Falun zajął piątą pozycję, przegrywając tylko z Primožem Peterką, Dieterem Thomą, Hiroya Saitō i Håvardem Lie. Trzy dni później na Holmenkollbakken w Oslo Małysz był dziewiętnasty. Turniej Skandynawski ukończył na piątym miejscu.

W konkursach w Planicy Małysz już nie wystąpił. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zgromadził łącznie 612 punktów, co dało mu dziesiąte miejsce.

1997/1998

W 1997 roku Adam Małysz zajął 21. miejsce w Letniej Grand Prix w skokach narciarskich na igelicie. Wyprzedził wówczas o jedno miejsce Wojciecha Skupnia. Podczas pierwszego z konkursów, 14 sierpnia na skoczni w Courchevel Małysz był 23. Trzy dni później na skoczni w Trondheim nie wystartował. 24 sierpnia podczas konkursu w Hinterzarten zajął najwyższe w cyklu GP miejsce ósme. 27 sierpnia w Predazzo został sklasyfikowany na 23. pozycji. Podczas konkursu na skoczni Stams (31 sierpnia) zajął 18. lokatę. Łącznie Małysz zdobył 61 punktów, 7 punktów mniej od wyprzedzającego go bezpośrednio Kenta Johanssena. Stanął także na podium po konkursie PK w Velenje, w którym znalazł się na drugim miejscu^[35].

Sezon 1997/1998 to najgorszy okres w karierze Adama Małysza. Tylko kilka razy zdobywał on punkty Pucharu Świata. Sezon Pucharu Świata zaczął od startów w Lillehammer, gdzie zajął w obu konkursach odległe miejsca (odpowiednio 44. i 42.). Pierwsze punkty w Pucharze Świata zdobył 6 grudnia na skoczni w Predazzo, gdzie był 21. Dwa dni później w Villach zajął 31. miejsce, nie zdobywając ani jednego punktu do klasyfikacji. 12 grudnia w Harrachovie zdobył dziesięć punktów do Pucharu Świata, zajmując 21. miejsce w konkursie. Podczas konkursów na skoczni w Engelbergu (20 i 21 grudnia) dwa razy uplasował się na 28. miejscu.

W Turnieju Czterech Skoczni Małysz tylko raz zakwalifikował się do finałowej serii zawodów. W pierwszym konkursie, w Oberstdorfie zajął 41. miejsce. 1 stycznia w konkursie na Große Olympiaschanze zajął najwyższe w całym Turnieju, 24. miejsce. Trzy dni później w Innsbrucku był 46. wyprzedzając tylko Roara Ljøkelsøya, Takanobu Okabe, Jussiego Hautamäkiego i Simona Ammanna. W Bischofshofen, w ostatnim z konkursów, zajął 33. miejsce. W całym Turnieju ostatecznie uplasował się na 30. miejscu.

Potem jeszcze tylko dwa razy zdobywał pucharowe punkty. 17 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był 23., a dzień później na tej samej skoczni 29. Porażką zakończył się występ na Igrzyskach Olimpijskich w Hakubie/Nagano – 51. miejsce na skoczni K-90 oraz 52. na K-120. W konkursie drużynowym zajął 8. miejsce.

Po igrzyskach olimpijskich wystartował jeszcze w dwóch konkursach lotów w Vikersund. W pierwszym konkursie porannym 1 marca ograniczonym do jednej serii zajął 48. miejsce, w drugim konkursie tego samego dnia zajął 55. miejsce – najgorsze w historii występów Adama Małysza w Pucharze Świata. Ostatecznie sezon Adam Małysz zakończył na 57. miejscu, zdobywając razem 43 punkty.

Po sezonie skoczek miał zamiar zakończyć karierę.

1998/1999

W trakcie sezonu 1998/1999 Adam Małysz wciąż poważnie myślał o zakończeniu kariery sportowej i podjęciu pracy w wyuczonym zawodzie dekarza^[37].

W pierwszej części sezonu 1998/1999 Adam Małysz nie wystąpił ani razu. Pierwszy start w sezonie miał miejsce dopiero podczas Turnieju Czterech Skoczni. W nim Małysz ani razu nie awansował do drugiej serii. 30 grudnia w Oberstdorfie był najbliżej awansu, na 34. miejscu. Poza tym, w konkursach w Innsbrucku (3 stycznia) i Bischofshofen (6 stycznia) zajął 40. pozycję. Do konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen (1 stycznia 1999) nie zakwalifikował się. Turniej zakończył ostatecznie na 43. pozycji.

16 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na 27. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 23. Na Ōkurayamie w Sapporo był 19. i 31. 29 stycznia w Willingen Małysz zdobył pięć punktów do klasyfikacji Pucharu Świata po zajęciu 26. miejsca w pierwszym z konkursów. W drugim był 40. i nie zdobył punktów do klasyfikacji. Na mistrzostwach świata w Ramsau był 37. na skoczni dużej i 27. na normalnej.

6 marca na normalnej skoczni w Lahti zajął najwyższe w sezonie, 17. miejsce. Trzy dni później w Trondheim zajął miejsce poza czołową trzydziestką, trzydzieste ósme. 11 marca na Lugnet w Falun uplasował się na 24. pozycji. 14 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zajął 27. lokatę. W klasyfikacji końcowej Turnieju Nordyckiego był szesnasty.

Podczas ostatniego weekendu sezonu w Planicy Adam Małysz zajmował kolejno: 35., 28. i 30. pozycję. Sezon zakończył na 46. miejscu zdobywając 58 punktów.

1999/2000

W 1999 roku Małysz w generalnej klasyfikacji LGP zajął 54. miejsce. Jedynie 11 września w Hakubie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu, gdzie zajął 29. miejsce. W Hinterzarten i Sapporo uplasował się kolejno na 46. i 43. miejscu. W konkursach w Courchevel i Stams nie skakał. Stanął za to na drugim stopniu podium na Średniej Krokwi podczas konkursu Pucharu Kontynentalnego, przegrywając jedynie z Dirkiem Elsem^[38].

Sezon 1999/2000 był przełomem w karierze Adama Małysza. Nowe metody szkoleniowe oraz współpraca z psychologiem Janem Blecharzem i fizjologiem Jerzym Żołądziem przyniosły na tyle dobre efekty, że zaczął uzyskiwać punktowane miejsca w zawodach. Był 19 razy w czołowej trzydziestce zawodów Pucharu Świata i zajął 28. miejsce w generalnej klasyfikacji.

Podczas inauguracji sezonu 99/00 Pucharu Świata, 28 listopada w Kuopio Adam Małysz zajął 38. miejsce i nie zdobył punktów do klasyfikacji. 4 grudnia w Predazzo zakwalifikował się do drugiej serii zawodów, zajmując 26. pozycję. Dzień później na tej samej skoczni był 23. 12 grudnia na średniej skoczni w Villach był 28. 18 grudnia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął trzynastą lokatę. Na drugi dzień był 38.

W Turnieju Czterech Skoczni zajął 31. miejsce. Nie startował w pierwszym z konkursów, w Oberstdorfie, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. 1 stycznia 2000 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był 17. Dwa dni później w Innsbrucku zajął 26. pozycję, a 6 stycznia w Bischofshofen – 46.

Po zakończeniu turnieju Małysz nie zdobywał punktów Pucharu Świata aż do 26 stycznia, kiedy to zajął 25. lokatę na skoczni w Hakubie. Podczas weekendu na skoczni w Willingen (5–6 lutego) Adam Małysz był kolejno 24. i 25. Najwyższe w sezonie miejsce zajął 26 lutego na skoczni w Iron Mountain, gdzie był czwarty, przegrywając jedynie z Martinem Schmittem, Tommym Ingebrigtsenem i Stefanem Horngacherem. Dzień później na tej samej skoczni był 22.

Podobnie 4 marca na dużej skoczni w Lahti. Następnego dnia na tej samej skoczni uplasował się na 27. miejscu. 10 marca w konkursie na skoczni w Trondheim został sklasyfikowany na 21. pozycji. Dwa dni później na skoczni Holmenkollbakken w Oslo uplasował się na dwunastym miejscu. Turniej Nordycki ukończył na 20. miejscu.

Podczas ostatniego w sezonie konkursu, 19 marca na Velikance w Planicy zajął siódme miejsce. Przegrał wówczas ze Svenem Hannawaldem, Janne Ahonenem, Andreasem Goldbergerem, Tommym Ingebrigtsenem, Noriakim Kasaim i Kazuyoshim Funakim. Pobił wtedy swój rekord życiowy; od tamtej pory wynosił on 191,5 metra. Adam Małysz ostatecznie został sklasyfikowany w PŚ na 28. miejscu, zdobywając razem 214 punktów. W MŚ w lotach w Vikersund znalazł się na 16. miejscu.

2000/2001

W Letniej Grand Prix 2000 „Orzeł z Wisły” zajął 19. miejsce w klasyfikacji generalnej, uzyskując 93 punkty. W pięciu konkursach znalazł się w finale. 12 sierpnia w Villach uplasował się na czwartej pozycji. W Hakubie (K-120) skoczył 101,5 i 94,5 metra, zajmując 24. miejsce. Pięć dni później na tej samej skoczni poszybował na odległość 114 metrów i zajął 20. lokatę. W Sapporo był dwunasty, skacząc 113,5 i 117,5 metra. Wygrał ponadto konkurs PK w Oberstdorfie.

Sezon 2000/2001 rozpoczął się 23 listopada kwalifikacjami do konkursu na skoczni Puijo w Kuopio. Wygrał je Małysz, lecz został zdyskwalifikowany za zbyt długie narty, przez co w inauguracyjnym konkursie sezonu nie wystąpił^[39]. Wynik ten był jednak zapowiedzią sukcesów, jakie już wkrótce miały czekać Polaka. Zanim jednak do nich doszło, odbyły się dwa kolejne konkursy w Kuopio, oba w bardzo niestabilnych warunkach atmosferycznych. W pierwszym z nich, jednoseryjnym, w dniu 2 grudnia Małysz zajął najniższe w sezonie, 26. miejsce. Podczas drugiego z konkursów na tej skoczni, 3 grudnia był jedenasty, notując znaczny awans po drugim skoku. Później z powodu zbyt wysokich jak na grudzień temperatur i braku śniegu, odwołano pięć konkursów Pucharu Świata i skoczkowie do rywalizacji powrócili dopiero na Turniej Czterech Skoczni.

(c) Eweht, CC BY-SA 3.0

Skocznia w Bischofshofen, miejsce triumfu Małysza w 2001.

Adam Małysz wygrał Turniej Czterech Skoczni jako pierwszy reprezentant Polski w historii. 29 grudnia 2000 roku na skoczni w Oberstdorfie zajął czwarte miejsce. W noworocznym konkursie w Garmisch był trzeci, przegrywając tylko z Kasaim i Dmitrijem Wasiljewem. W konkursie tym ustanowił też rekord skoczni Große Olympiaschanze (129,5 metra), który nie został pobity aż do jej zburzenia i zbudowania nowej w 2007. Pozostałe dwa konkursy (4 stycznia w Innsbrucku i 6 stycznia w Bischofshofen) Małysz wygrał, w obu uzyskując kilkadziesiąt punktów przewagi nad drugim zawodnikiem. W Innsbrucku wyprzedził Janne Ahonena o 44,9 punktów, a w Bischofshofen wyprzedził go o 31,9 punktów. Zwyciężył w całym turnieju z przewagą ponad 100 punktów nad drugim zawodnikiem, czyniąc to jako pierwszy i dotąd jedyny skoczek w historii^[40]. Zebrał także jako pierwszy skoczek w historii ponad 1000 pkt. w czterech konkursach. Adam Małysz podczas TCS 2000/2001 wygrał też kwalifikacje do każdego z czterech konkursów, dzięki czemu w każdym z nich startował z numerem 1^[41].

W tydzień po zakończeniu turnieju skoczkowie pojechali do czeskiego Harrachova, gdzie w dniach 13–14 stycznia odbyły się dwa konkursy na skoczni mamuciej. W obydwu Polak zwyciężył. Tamtego weekendu kilkakrotnie bił rekordy Polski w długości skoku narciarskiego. Ostatecznie, po zakończeniu zawodów rekord ten wynosił 212 metrów. 20 stycznia w Park City ponownie odniósł zwycięstwo i został liderem klasyfikacji PŚ. 24 stycznia w Hakubie stracił koszulkę lidera na rzecz Martina Schmitta. W zawodach zajął wówczas ósme miejsce po upadku na zeskoku. Zdaniem Małysza, powodem upadku było sztuczne oświetlenie, przy którym Małysz nie czuł się komfortowo. Żółtą koszulkę odzyskał już podczas następnych zawodów Pucharu Świata – 27 stycznia w Sapporo, gdzie odniósł triumf po raz szósty w sezonie. Dzień później na tej samej skoczni odniósł siódme zwycięstwo. 3 lutego w konkursie na skoczni w Willingen Małysz po pierwszej serii zajmował ósme miejsce. W drugiej turze skoczył jednak 151,5 metra (na skoczni K120) i dzięki temu awansował na drugą pozycję, przegrywając jedynie z Ville Kantee. Wynik uzyskany w drugiej kolejce przez Adama Małysza (151,5 m) był wówczas nieoficjalnym rekordem świata na dużej skoczni (został poprawiony o pół metra cztery lata później przez Janne Ahonena). Następnego dnia na tej samej skoczni po raz kolejny w sezonie triumfował, osiągając 36,5 punktów przewagi nad drugim skoczkiem w zawodach, Risto Jussilainenem oraz otrzymując za dwa 142,5-metrowe skoki notę 316 pkt., najwyższą jaką do tamtej chwili przyznano na skoczniach mniejszych niż mamucie^[c].

W lutym podczas mistrzostw świata w Lahti Adam Małysz zdobył srebrny medal na dużej skoczni i złoty na normalnej – zamieniając się miejscami z Martinem Schmittem. Były to pierwsze medale mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym reprezentantów Polski od 1978 r., kiedy Józef Łuszczek zdobył złoto w biegu na 15 km i brąz na 30 km. Później po powrocie z Finlandii Małysz z powodu choroby nie wystartował w mistrzostwach Polski.

3 marca podczas konkursu lotów na skoczni w Oberstdorfie Małysz zajął czwarte miejsce. Oddał jednak najdłuższy skok drugiej serii, na 197,5 metra. Z trzecim skoczkiem zawodów, Mattim Hautamäkim przegrał o 0,1 punktu. Dzień później na tej samej skoczni zajął drugą lokatę, przegrywając tylko z Martinem Schmittem o 0,4 punktu. Adam Małysz dwukrotnie skoczył na odległość 201,5 metra, a Schmitt osiągnął 200 i 202,5 metra.

W roku 2001 Adam Małysz jako pierwszy skoczek w historii wygrał wszystkie konkursy Turnieju Nordyckiego. 7 marca na skoczni Lugnet w Falun zdobył 259,8 pkt i wyprzedził drugiego Martina Schmitta o 4,6 pkt. Dwa dni później na skoczni w Trondheim wygrał z notą 254,6 pkt, o 1,1 pkt wyprzedzając Andreasa Goldbergera i bijąc rekord obiektu (138,5 m). Podczas ostatniego z konkursów, 11 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zwyciężył z przewagą 13,6 pkt nad Stefanem Horngacherem.

W ostatnich zawodach sezonu, 18 marca w Planicy był czwarty, i mimo zwycięstwa Martina Schmitta, triumfował w ogólnej klasyfikacji PŚ. Podczas konkursu w Słowenii pobił własny rekord Polski, skacząc 218,5 metra.

W całym sezonie 2000/2001 odniósł jedenaście zwycięstw w zawodach Pucharu Świata, wyrównując tym samym rekord Martina Schmitta z sezonu 1998/1999. Jest pierwszym skoczkiem, który wygrał więcej niż połowę konkursów rozgrywanych w danym sezonie (11 z 21, a z mistrzostwami świata 12 z 23; kolejnym skoczkiem, który tego dokonał był Peter Prevc – bijąc rekord 15 zwycięstw w sezonie 2015/2016 dokonał tego w 29 konkursach). Jako pierwszy Polak w historii zdobył Puchar Świata w skokach narciarskich, a zarazem w ogóle pierwszy w dyscyplinie zimowej pod egidą FIS. Sukces ten powtórzył w sezonach 2001/2002, 2002/2003 i 2006/07. Jest pierwszym i jedynym do tej pory skoczkiem w historii, który wygrał kryształową kulę Pucharu Świata trzy razy z rzędu, a drugim (po Mattim Nykänenie), który zdobył ją w sumie czterokrotnie.

2001/2002

W 2001 roku Małysz po raz pierwszy w karierze wygrał w Letniej Grand Prix. Już w pierwszym konkursie w Hinterzarten Polak odniósł zwycięstwo wyprzedzając o 4,5 punktów Martina Schmitta. W drugim konkursie na skoczni Adlerschanze w Hinterzarten Małysz był dziewiąty. W kolejnym konkursie, rozegranym w Courchevel na skoczni Tremplin Le Praz, skoczek z Wisły stanął na drugim stopniu podium, przegrywając z Andreasem Widhölzlem o 1,1 punktu. 18 sierpnia w Stams Małysz uplasował się na dziewiątej pozycji. 5 września na skoczni w Sapporo był tuż za podium, na czwartym miejscu. 8 września w Hakubie był drugi, wygrał Stefan Horngacher. Dzień później, także w Hakubie, po raz trzeci zajął ósme miejsce, ale nie przeszkodziło mu to w zajęciu pierwszego miejsca w klasyfikacji generalnej.

W sezonie zimowym 2001/2002 Adam Małysz ani razu nie zajął miejsca poza czołową dziesiątką zawodów Pucharu Świata oraz przez cały sezon prowadził w klasyfikacji generalnej PŚ. Podczas inauguracyjnego konkursu w Kuopio (23 listopada) wygrał, a dzień później był drugi za Risto Jussilainenem. 1 grudnia podczas pierwszego w historii konkursu PŚ na skoczni w Titisee-Neustadt odniósł zwycięstwo. Dzień później był drugi, zaraz za Svenem Hannawaldem. 8 grudnia na normalnej skoczni w Villach zwyciężył po skokach na 99,5 i 98 metrów. Następnego dnia na tej samej skoczni w konkursie drużynowym wraz z Robertem Mateją, Łukaszem Kruczkiem i Wojciechem Skupniem zajął trzecie miejsce. Reprezentacja Polski stanęła wtedy po raz pierwszy w historii PŚ na podium i przegrała tylko z Finlandią i Japonią. 15 grudnia na skoczni w Engelbergu Małysz zajął czwarte miejsce. W owym konkursie został surowo potraktowany przez sędziów, którzy ocenili jego skok notami 16,5-17,5. Dzień później podczas zawodów na tej samej skoczni zwyciężył, a wygrany z poprzedniego dnia, Stephan Hocke został sklasyfikowany na 22. miejscu. W ostatnich dwóch konkursach przed świętami Bożego Narodzenia w Predazzo (21–22 grudnia) Adam Małysz dwukrotnie zwyciężył, za każdym razem oddając dwa najdłuższe skoki w konkursie.

Przed 50. Turniejem Czterech Skoczni polscy kibice skoków zastanawiali się czy Adam Małysz jako pierwszy w historii wygra wszystkie cztery konkursy Turnieju. Tak się nie stało, wiślak zakończył imprezę na czwartym miejscu, a wszystkie konkursy wygrał Sven Hannawald. 30 grudnia w Oberstdorfie Polak zajął piąte miejsce, 1 stycznia w Ga-Pa był trzeci, trzy dni później w Innsbrucku drugi, a 6 stycznia w Bischofshofen dziewiąty.

Pierwszy konkurs Pucharu Świata po zakończeniu turnieju miał miejsce 12 stycznia na skoczni w Willingen. Adam Małysz zajął w nim 4. miejsce. W pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem 19 stycznia był siódmy. Nazajutrz na tej samej skoczni zwyciężył. Później Polak (podobnie jak cała czołówka PŚ poza Austriakami) nie wziął udziału w zawodach PŚ w Hakubie i Sapporo, szykując się do igrzysk olimpijskich w Salt Lake City.

Na amerykańskiej olimpiadzie Adam Małysz zdobył dwa medale na skoczniach w Park City. W pierwszym konkursie na normalnej skoczni wywalczył brązowy medal. Był to pierwszy medal zimowej olimpiady reprezentanta Polski od 1972, kiedy złoto w konkursie skoków zdobył Wojciech Fortuna. W zawodach na dużej skoczni Małysz zdobył wicemistrzostwo olimpijskie. Został tym samym pierwszym polskim zawodnikiem, który zdobył dwa medale podczas zimowych igrzysk olimpijskich. Małysz został również pierwszym w XXI wieku polskim sportowcem, który zdobył medal igrzysk olimpijskich.

Trener Apoloniusz Tajner stwierdził, że Małysz miał podczas konkursu na K-120 problemy techniczne przy wyjściu z progu. Mimo dużej siły odbicia, było ono opóźnione o ok. 20 cm. Zawodnik znalazł się w powietrzu wyżej niż konkurenci, jednak szybko zaczął tracić prędkość i „spadać”^[42].

W Turnieju Nordyckim Polak zajął drugie miejsce ustępując jedynie Mattiemu Hautamäkiemu. W pierwszym konkursie rozegranym w Lahti zajął drugie miejsce, przegrywając z Martinem Schmittem (Niemiec w generalnej klasyfikacji zajął trzecie miejsce). Na skoczni w Falun Małysz był piąty, by w Trondheim znowu zająć drugie miejsce, tym razem za Hautamäkim. W ostatnim konkursie w Oslo uplasował się na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej turnieju zgromadził 1033,2 punktów, przegrywając z pierwszym Finem o 14,8 punktów.

Mistrzostwa świata w lotach odbyły się w Harrachovie, na skoczni Čerťák K-185, skoczni na której rok wcześniej Małysz odniósł dwa zwycięstwa. Pierwsze dwie serie odbyły się 9 marca. Małysz po pierwszym skoku na odległość 184 m był piąty. Skok był jednak o osiemnaście metrów krótszy od prowadzącego Svena Hannawalda. Drugi skok Małysza był gorszy – 142 metry, który spowodował spadek na 18. miejsce, pozbawiając Polaka nadziei na medal. Pozostałe dwie serie z powodu zbyt silnego wiatru zostały odwołane. Mistrzem został Sven Hannawald, 18. miejsce Małysza było wówczas jego najgorszym startem na mistrzostwach świata w lotach (cztery lata później był dwudziesty).

23 marca w drużynowym konkursie na Velikance w Planicy wraz z innymi reprezentantami Polski zajął ostatnie, dziewiąte miejsce. Następnego dnia podczas kwalifikacji do indywidualnego konkursu PŚ, Adam Małysz pobił dotychczasowy rekord Polski, skacząc na 223,5 metra. Sam konkurs został odwołany z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych. W sezonie Małysz zgromadził łącznie 1475 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata i wyprzedził drugiego Svena Hannawalda o 216 punktów.

2002/2003

W klasyfikacji generalnej w Letniej Grand Prix 2002 Adam Małysz zajął 10. miejsce, mając na koncie 126 punktów, ze stratą 434 do zwycięzcy owych zawodów, Andreasa Widhölzla. Najlepszymi jego występami były skoki w Hinterzarten (K-95) i Courchevel (K-120), gdzie w obu konkursach uplasował się na czwartej pozycji.

W pierwszym konkursie PŚ w sezonie 2002/2003 na skoczni w Ruce 29 listopada Adam Małysz zajął drugie miejsce za Primožem Peterką. Tym samym stracił żółtą koszulkę lidera Pucharu Świata pierwszy raz od 27 stycznia 2001 roku. 30 listopada na tej samej skoczni był czwarty. 7 grudnia na Granasen w Trondheim skoczek z Wisły zajął piątą pozycję. Następnego dnia na tej samej skoczni był szósty. 14 grudnia w Titisee-Neustadt Adam Małysz stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając tylko z Martinem Höllwarthem i Sigurdem Pettersenem. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na szóstym miejscu. 21 grudnia w Engelbergu zajął jedną z trzech w sezonie pozycji poza pierwszą dziesiątką zawodów. Był piętnasty. Dzień później w ostatnim konkursie przed świętami Polak sklasyfikowany został na czwartym miejscu.

W 51. Turnieju Czterech Skoczni Adam Małysz zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko z Janne Ahonenem i Svenem Hannawaldem. Podczas inauguracji w Oberstdorfie (29 grudnia) został sklasyfikowany na najniższym spośród wszystkich zajętych miejsc w tym Turnieju. Był trzynasty. W konkursie na Große Olympiaschanze zajął drugie miejsce ex aequo z Andreasem Goldbergerem. 4 stycznia na skoczni Bergisel był szósty, a w święto Trzech Króli na Paul-Ausserleitner-Schanze siódmy. W całym Turnieju łącznie zgromadził 959,7 punktu.

11 stycznia na skoczni Ještěd w Libercu zajął 16. miejsce, co było jego najgorszym występem w sezonie. 18 i 19 stycznia podczas zawodów Pucharu Świata w Zakopanem Małysz dwa razy zajął trzecie miejsce, za każdym razem przegrywając ze Svenem Hannawaldem i Florianem Lieglem. 23 stycznia w Hakubie zajął piąte miejsce, bezpośrednio wyprzedzając Janne Ahonena, z którym rywalizował o zwycięstwo w Pucharze Świata. 25 stycznia na Ōkurayamie w Sapporo był szósty i wyprzedził Ahonena o dwie pozycje. Dzień później na tej samej skoczni Małysz ponownie zajął szóstą lokatę przy 11. miejscu Janne Ahonena. 1 lutego na Kulm w Tauplitz stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając tylko z Lieglem i Hannawaldem. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty. Po konkursie Adam Małysz nadal zajmował drugie miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata, przegrywając z Janne Ahonenem o jeden punkt. Polak nie wystartował w konkursach w Willingen, chcąc lepiej przygotować się do mistrzostw świata w Val di Fiemme. W efekcie spadł na 4. miejsce w klasyfikacji, wyprzedzony jeszcze przez Svena Hannawalda (który został liderem PŚ) i Andreasa Widhölzla.

Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme na skoczniach w Predazzo Małysz, jako pierwszy skoczek od 29 lat, został mistrzem świata zarówno na normalnej, jak i na dużej skoczni. Dokonał tego, co udało się przed nim tylko trzem zawodnikom – Wirkoli z Norwegii w 1966, Napałkowowi z ZSRR w 1970 i Aschenbachowi z NRD w 1974. Przy okazji pobił rekordy tych obiektów (odpowiednio 107,5 i 136 m).

Pierwszymi zawodami po mistrzostwach świata były trzy konkursy rozegrane w ramach Turnieju Nordyckiego. We wszystkich triumfował Małysz, co dało mu drugie w karierze zwycięstwo w całym turnieju. 9 marca 2003 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zdobył 133,6 pkt (odbyła się tylko jedna seria konkursowa) i wyprzedził drugiego Floriana Liegla o 14,8 pkt, odnosząc swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo w sezonie. Słabe występy trzech najgroźniejszych konkurentów w walce o Kryształową Kulę (Widhölzl był 10., Hannawald 14. a Ahonen 19.) sprawiły, że Adam Małysz po raz pierwszy w całym sezonie został liderem łącznej punktacji Pucharu Świata. Pięć dni później na skoczni w Lahti wygrał z notą 267,4 pkt, o 4,8 pkt wyprzedzając Mattiego Hautamäkiego. Podczas ostatniego z konkursów, 15 marca w Lahti Małysz zwyciężył z przewagą 8,1 pkt nad Hautamäkim.

22 marca na Velikance w Planicy był drugi, przegrywając o 1,2 punktu z Hautamäkim. W ostatnim konkursie sezonu, 23 marca Małysz był czwarty, przegrywając z Hautamäkim, Hannawaldem i Hideharu Miyahirą. W całym sezonie PŚ wiślak zdobył 1357 punktów i wyprzedził drugiego Hannawalda o 122 punkty. Dzięki temu Adam Małysz został pierwszym i dotąd jedynym skoczkiem w historii, który zdobywał Kryształową Kulę trzy sezony z rzędu.

Podczas jednego z treningów na największej na świecie skoczni – Letalnicy w Planicy ustanowił swój rekord życiowy i rekord Polski skacząc 225 m. Tym samym wyrównał ówczesny nieoficjalny rekord świata Andreasa Goldbergera. Dwa dni później uzyskał dokładnie tę samą odległość, ustanawiając nowy nieoficjalny rekord Polski w długości lotu.

2003/2004

Adam Małysz podjął decyzję o rezygnacji ze startów w Letniej Grand Prix 2003 i zdecydował się wyłącznie skupić na przygotowaniach do sezonu zimowego.

Sezon 2003/2004 Adam Małysz rozpoczął od dwóch drugich miejsc w konkursach Pucharu Świata w Ruce. 28 listopada przegrał z Mattim Hautamäkim, a dzień później z Sigurdem Pettersenem. W efekcie, po dwóch pierwszych konkursach prowadził w klasyfikacji Pucharu Świata. 6 grudnia na skoczni w Trondheim zajął dziewiąte miejsce. W trakcie tego konkursu „Orłowi z Wisły" puściły gogle, które, jak się okazało później, miały wpływ na jego dyspozycję zarówno w tym konkursie, jak i w dalszej części sezonu^[43]. Osiem dni później w Titisee-Neustadt uplasował się na 12. pozycji. Na skoczni w Engelbergu 20 grudnia był dziewiąty, przez co stracił żółtą koszulkę i pozycję lidera Pucharu Świata.

W Turnieju Czterech Skoczni Adam Małysz tylko raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce zawodów. 29 grudnia w Oberstdorfie był dziewiąty. 1 stycznia w Garmisch-Partenkirchen zajął 19. pozycję, 4 stycznia w Innsbrucku był 25., a 6 stycznia w Bischofshofen – 20. W całym Turnieju został sklasyfikowany na 15. miejscu, zdobywając łącznie 908,6 punktów, o 158 punktów mniej od zwycięzcy – Sigurda Pettersena. Nieudane występy w TCS sprawiły że Adam Małysz zdecydował się nie wziąć udziału w dwóch kolejnych konkursach Pucharu Świata na skoczni Ještěd w Libercu i skupić się na zawodach PŚ w Zakopanem.

17 i 18 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Adam Małysz dwukrotnie był drugi. W pierwszym konkursie przegrał tylko z Michaelem Uhrmannem, a w drugim z Martinem Höllwarthem. 23 stycznia na skoczni w Hakubie zajął 32. miejsce, pierwszy raz od ponad trzech lat nie kwalifikując się do drugiej serii. Konkurs rozgrywany był w nierównych warunkach atmosferycznych. Polak skoczył wówczas 91,5 metra (na skoczni K-120). Następnego dnia na Ōkurayamie w Sapporo Małysz był 12. 25 stycznia na tej samej skoczni zajął 11. pozycję. 7 lutego na mamuciej skoczni w Oberstdorfie uplasował się na 22. miejscu. 14 lutego w Willingen był dziewiętnasty.

Mistrzostwa świata w lotach Adam Małysz rozpoczął od skoku na odległość 187,5 metra, co dało mu 6. miejsce. Tracił do prowadzącego Tommy Ingebrigtsena 21,4 pkt. W drugim skoku Małysz uzyskał 215,5 metra i utrzymał szóstą pozycję, tracąc do medalu po pierwszym dniu 13,4 pkt. Drugi dzień rozpoczął od skoku na odległość 203,5 metra. Po tym skoku spadł na dziewiąte miejsce. Ostatni skok na odległość 196,5 metra nie pozwolił Małyszowi utrzymać się w pierwszej dziesiątce. Zajął 11. miejsce, tracąc do mistrza świata Roara Ljøkelsøya 55 punktów. Wówczas był to najlepszy indywidualny wynik Adama Małysza w karierze podczas mistrzostw świata w lotach. W konkursie drużynowym wraz z Robertem Mateją, Mateuszem Rutkowskim i Wojciechem Skupieniem zajął 8. miejsce.

Podczas piątkowego treningu na skoczni w Park City, 27 lutego 2004 Adam Małysz miał groźny upadek. Na kilkadziesiąt sekund stracił przytomność, jednak ostatecznie skończyło się tylko na otarciach i obiciach^[44]. Z zeskoku skoczka zabrała karetka sanitarna. Do końca sezonu Małysz nie startował i zajął ostatecznie 12. miejsce w końcowej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

2004/2005

W 2004 Małysz wygrał Letnią Grand Prix. W całych zawodach zgromadził 520 punktów. Czterokrotnie stanął na najwyższym stopniu podium. Wygrał w Hinterzarten (K-95), Courchevel (K-120), Zakopanem (K-120) i Predazzo (K-120).

W inauguracji PŚ sezonu 2004/2005 27 listopada na Rukatunturi w Ruce zajął 19. miejsce. Podczas drugiego konkursu na tej samej skoczni ponownie był 19. 4 grudnia na skoczni w Trondheim został sklasyfikowany na 15. pozycji. Dzień później zajął siódme miejsce, dzięki czemu awansował do czołowej „piętnastki” Pucharu Świata i tym samym nie musiał brać udziału w kwalifikacjach. 11 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie odniósł zwycięstwo, przerywając tym samym passę czterech zwycięstw Janne Ahonena. Następnego dnia Małysz zajął 11. miejsce. 18 grudnia w Engelbergu uplasował się na ósmej lokacie. Na drugi dzień, w konkursie na tej samej skoczni, był piąty.

W Turnieju Czterech Skoczni Małysz zajął czwarte miejsce, przegrywając z Janne Ahonenem, Martinem Höllwarthem i Thomasem Morgensternem. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze zajął trzecie miejsce. 1 stycznia na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był siódmy. Dwa dni później na Bergisel zajął drugą pozycję, tuż za Janne Ahonenem. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był siódmy. W całym Turnieju zdobył łącznie 985,3 punktów, o 58 mniej od zwycięzcy Ahonena.

Małysz pod skocznią w Titisee-Neustadt.

9 stycznia w Willingen uplasował się na dziewiątym miejscu. Sześć dni później na Kulm w Tauplitz polski skoczek stanął na najniższym stopniu podium. Przegrał wówczas tylko z Andreasem Widhölzlem i Roarem Ljøkelsøyem. Dzień później na tej samej skoczni Małysz zdecydowanie wygrał. 22 stycznia na Hochfirstschanze w Titisee-Neustadt zajął siódmą pozycję. Dzień później na tej samej skoczni był drugi, tuż za Jakubem Jandą. 29 stycznia na Wielkiej Krokwi zwyciężył ex aequo z Roarem Ljøkelsøyem. Następnego dnia ponownie wygrał, tym razem już niepodzielnie. W dwóch kolejnych konkursach, które odbyły się w Sapporo, nie wystartował. 11 lutego podczas próby przedolimpijskiej na skoczni w Pragelato był dziewiąty, dwa miejsca za Kamilem Stochem.

Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie nie udało się Małyszowi obronić tytułów mistrza świata sprzed dwóch lat z Predazzo. Zajął kolejno 6. miejsce na skoczni K-90 oraz 11. miejsce na skoczni K-120.

W TN Małysz zajął 11. lokatę. W pierwszym konkursie, 6 marca w Lahti, uplasował się na siódmej pozycji (125 m i 122 m). Następnie w Kuopio razem z Jakubem Jandą stanął na podium, notując trzecie miejsce. W Lillehammer zajął 22. pozycję, skacząc 125 i 114 metrów. W ostatnim konkursie, w Oslo, uzyskując 117,5 i 118,5 metra, uplasował się na 19. miejscu. Turniej zakończył mając na koncie 976,9 punktu.

19 marca na Letalnicy Polak uplasował się na piątej pozycji, przegrywając tylko z Mattim Hautamäkim, Andreasem Widhölzlem, Bjørnem Einarem Romørenem i Roarem Ljøkelsøyem. Podczas ostatniego konkursu w sezonie, 20 marca w Planicy Małysz zajął 15. miejsce. Sezon 2004/2005 zakończył w PŚ na czwartym miejscu, zdobywając łącznie 1201 punktów do klasyfikacji.

2005/2006

Małysz podczas zawodów PŚ w Oslo w 2006 roku

W Letniej Grand Prix 2005 Małysz uplasował się na 42. pozycji. Startował w trzech konkursach. W Hinterzarten zajął 18. miejsce. W Zakopanem był 26., a konkurs w Bischofshofen zakończył na 20. pozycji.

Pierwszy konkurs Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 miał odbyć się 25 listopada w Ruce, jednak z powodu silnego wiatru zawody były kilkakrotnie przekładane. W efekcie 26 listopada odbyły się dwa konkursy. W pierwszym z nich Adam Małysz zajął siódme miejsce, a w drugim był piąty. 3 grudnia na skoczni w Lillehammer był dziesiąty. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na piątej lokacie. 10 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie skoczek z Wisły zajął ósmą lokatę. Dzień później był 7. Tydzień później w zawodach na skoczni Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu uplasował się na 13. miejscu.

Małysz wystąpił tylko w dwóch pierwszych konkursach Turnieju Czterech Skoczni. Po startach w konkursach w Oberstdorfie (13. miejsce) i w Garmisch-Partenkirchen (21. miejsce) ówczesny trener reprezentacji – Heinz Kuttin postanowił przygotować go do zawodów Pucharu Świata w Zakopanem i do konkursów olimpijskich w Turynie. W efekcie Adam Małysz zajął 35. miejsce w końcowej klasyfikacji TCS.

Małysz, mimo wycofania się z Turnieju, wziął udział w MŚ w lotach w Kulm. Były one w jego wykonaniu jednak najgorsze w całej karierze. Po treningach wydawało się, że nawet może mieć problem z awansem do drugiej serii. Ostatecznie po pierwszym skoku na 177,5 m zajmował 22. miejsce. Drugi był jeszcze słabszy (163 m) i Małysz po pierwszym dniu zajmował 24. miejsce. Drugi dzień był nieco lepszy. Skoki na 171,5 m oraz 181,5 m pozwoliły mu przesunąć się na 20. miejsce, jedną pozycję za Robertem Mateją. W konkursie drużynowym polska reprezentacja, wraz z Adamem Małyszem w składzie, zajęła 9. miejsce.

28 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem „Orzeł z Wisły” zajął czwarte miejsce, przegrywając tylko z Mattim Hautamäkim, Tami Kiuru i Janne Ahonenem. Drugiego dnia na tej samej skoczni był 14. Tydzień później odbyły się dwa konkursy w Sapporo, w których Polak nie wystartował.

Niepowodzeniem zakończył się start Małysza w zimowych igrzyskach olimpijskich w Turynie na skoczniach w Pragelato. W pierwszym konkursie na normalnej skoczni Polak zajął 7. miejsce. Mistrz olimpijski, Norweg Lars Bystøl, w dwóch seriach pokonał Małysza zaledwie o metr (101,5 m i 103,5 m przy 101,5 m i 102,5 metra Polaka). Dawało to Małyszowi nadzieje na walkę o medal w konkursie na dużej skoczni. Tam jednak Polak spisał się dużo gorzej. Zajął dopiero 14. miejsce, do zwycięzcy, Thomasa Morgensterna, tracąc prawie 55 punktów. Strata do brązowego medalisty wyniosła 28 punktów. W konkursie drużynowym zajął 5. miejsce. Występ w Turynie Adam Małysz przyjął jako porażkę i nie krył rozczarowania swoim występem^[45].

W sezonie 2005/2006 „Orzeł z Wisły” uplasował się na piątej pozycji w Turnieju Skandynawskim. 5 marca na skoczni Salpausselkä w Lahti był szósty. Dwa dni później w Kuopio zajął pierwsze w sezonie miejsce na podium; był trzeci, tuż za Andreasem Küttelem i Thomasem Morgensternem. 10 marca na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer był 11. Dwa dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii, Oslo Adam Małysz zwyciężył, czwarty raz w karierze na tej skoczni. W owym konkursie uzyskał w pierwszej serii 130,5 metra, a w drugiej – 124,5 m. W całym Turnieju zdobył 1068,7 punktu i, jako piąty zawodnik w stawce, stracił do czwartego Andreasa Koflera 0,1 punktu.

18 marca na Letalnicy w Planicy zajął szóstą lokatę. Dzień później w ostatnim konkursie sezonu był ósmy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 Adam Małysz zajął dziewiąte miejsce, zdobywając łącznie 634 punkty.

2006/2007

W Letniej Grand Prix 2006 Małysz odniósł trzecie zwycięstwo jako pierwszy skoczek w historii. W pierwszym konkursie, 6 sierpnia na skoczni w Hinterzarten, zajął szóste miejsce. Dwa dni później w Predazzo zwyciężył. 12 sierpnia w Engelbergu został sklasyfikowany na piątej pozycji, za Andreasem Koflerem, Gregorem Schlierenzauerem, Simonem Ammannem i Wolfgangiem Loitzlem. 14 sierpnia w Courchevel Małysz był trzeci. Pozostałe trzy konkursy, w których wziął udział, tj. 26 sierpnia w Zakopanem, 30 września w Klingenthal i 3 października w Oberhofie Małysz rozstrzygnął na swoją korzyść.

Sezon 2006/2007 Adam Małysz rozpoczął od 34. pozycji na skoczni w Ruce. Konkurs rozgrywany był jednak w niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Z czołowej piętnastki PŚ sezonu 2005/2006 do finałowej serii konkursu w Ruce awansował tylko Thomas Morgenstern i Matti Hautamäki. 2 grudnia w Lillehammer Małysz uplasował się na piętnastym miejscu, po upadku w pierwszej serii. Następnego dnia na tej samej skoczni stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając tylko z Gregorem Schlierenzauerem i Andersem Jacobsenem. Podobnie 16 grudnia w Engelbergu. Dzień później na tej samej skoczni Małysz został sklasyfikowany na szóstej pozycji.

Małysz zajął siódme miejsce w 55. Turnieju Czterech Skoczni. 30 grudnia podczas pierwszego z turniejowych konkursów na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął trzecie miejsce z notą 280,3 punktów (miał skoki na 132 m i 134 m). Przegrał wówczas tylko ze Schlierenzauerem i Andreasem Küttelem. 1 stycznia podczas konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen zajął 12. miejsce z notą 123,9 punktów (w I serii 120,5 m; druga seria skoków została odwołana). 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku został sklasyfikowany na szóstej pozycji z notą 249,9 punktów (124 m i 126,5 m). 6 stycznia w ostatnim spośród czterech konkursów Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był ósmy, bezpośrednio wyprzedzając Kamila Stocha. Adam Małysz uzyskał wówczas 252,4 punktów po skokach na 129,5 i 133,5 metra. W łącznej klasyfikacji zdobył 906,5 punktów, o 55,4 mniej od zwycięskiego Andersa Jacobsena.

13 stycznia Małysz zajął ósme miejsce na mamuciej skoczni w Vikersund. 20 stycznia podczas konkursu na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął piąte miejsce, przegrywając z Rokiem Urbancem, Roarem Ljøkelsøyem, Mattim Hautamäkim i Tomem Hildem. Tydzień później na skoczni w Oberstdorfie wygrał pierwsze zawody w sezonie. Było to jednocześnie jego 30. wiktoria w konkursach Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty. 3 i 4 lutego w Titisee-Neustadt skoczek z Wisły dwukrotnie triumfował. 7 lutego na skoczni w Klingenthal zajął trzecią lokatę, przegrywając jedynie ze Schlierenzauerem i Ammannem. Trzy dni później na skoczni w Willingen uplasował się na siódmym miejscu.

Na mistrzostwach świata w Sapporo wiślak zdobył złoty medal na skoczni K-90 z przewagą 21,5 pkt. nad drugim Simonem Ammannen. Tym samym Małysz stał się najbardziej utytułowanym skoczkiem w historii mistrzostw (4 złote medale i jeden srebrny). Nigdy wcześniej zwycięzcy od wicemistrza nie dzieliła tak znaczna różnica punktowa. W pierwszym z konkursów o mistrzostwo świata na obiekcie K-120 Małysz zajął czwarte miejsce.

W sezonie 2006/07 Adam Małysz po raz trzeci w karierze wygrał Turniej Nordycki. Uczynił to jako pierwszy skoczek w historii. 11 marca podczas konkursu w Lahti odniósł swoje 33. zwycięstwo w konkursach Pucharu Świata, tym samym zrównując się z zajmującym drugie miejsce na liście wszech czasów Niemcem Jensem Weißflogiem. Dwa dni później na Puijo w Kuopio ponownie odniósł zwycięstwo. 17 marca na Holmenkollbakken w Oslo po raz piąty i ostatni w karierze wygrał zawody Pucharu Świata w tym miejscu. Dzięki temu pierwszy raz od 2003 roku awansował na pierwszą pozycję w klasyfikacji Pucharu Świata. W drugim konkursie na tej samej skoczni zajął 54. miejsce, jednak skok oddał w niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Wylądował na 89 metrze, broniąc się przed upadkiem. Tym samym utracił prowadzenie w Pucharze Świata na rzecz Andersa Jacobsena. W klasyfikacji generalnej Turnieju Skandynawskiego zgromadził 822,4 punktu, o 2,1 pkt. więcej od drugiego w klasyfikacji Andreasa Koflera.

Podczas ostatniego weekendu w sezonie na Letalnicy w Planicy (23–25 marca) Adam Małysz wygrał wszystkie trzy konkursy. Pierwszy raz w karierze zwyciężał na tej skoczni. Ponadto pierwszy raz był najlepszy w trzech konkursach Pucharu Świata w przeciągu jednego weekendu. W końcowej klasyfikacji PŚ wygrał z łączną liczbą punktów 1453, wyprzedzając drugiego Jacobsena o 134 punkty. Tym samym Adam Małysz jako drugi skoczek w historii, po Mattim Nykänenie czwarty raz sięgnął po Kryształową Kulę.

2007/2008

W pierwszym z konkursów Letniej Grand Prix 2007, 12 sierpnia w Hinterzarten Adam Małysz zajął drugie miejsce, przegrywając z Thomasem Morgensternem. Dwa dni później na skoczni w Courchevel Polak ponownie był drugi, dzięki czemu został liderem klasyfikacji generalnej. 16 sierpnia w Pragelato Małysz zajął trzecie miejsce, tuż za Gregorem Schlierenzauerem i Morgensternem. Dwa dni później w Einsiedeln Małysz zajął drugą pozycję, przegrywając z Morgensternem. 24 sierpnia w pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi Małysz uplasował się na trzecim miejscu. Dzień później wygrał. W późniejszych konkursach LGP nie wystartował, przez co przegrał ogólną rywalizację z Thomasem Morgensternem i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej LGP.

Sezon 2007/2008 Pucharu Świata w skokach narciarskich Małysz rozpoczął od 16. miejsca w konkursie rozegranym 1 grudnia roku w fińskiej Ruce. W konkursach rozgrywanych w dniach 8–9 grudnia w Trondheim zajął odpowiednio siódme i ósme miejsce. 13 grudnia na skoczni Alpenarena w Villach zajął 10. miejsce. Drugiego dnia był dziewiąty, skacząc na odległość 91 i 90 metrów. W przedświątecznych konkursach w Engelbergu – 22 i 23 grudnia – zajął 10. i 13. miejsce.

W pierwszym konkursie TCS w Oberstdorfie na Schattenbergschanze Małysz zajął 17. miejsce. W noworocznym konkursie na nowo wybudowanej skoczni w Garmisch-Partenkirchen był piąty. Z powodu silnego wiatru zawody w Innsbrucku nie odbyły się, ale zostały przeniesione w Bischofshofen, gdzie Małysz zajął dziewiąte miejsce. W ostatnim konkursie, w tym samym mieście, był szósty. 56. Turniej Czterech Skoczni zakończył na czwartej pozycji.

Adam Małysz w trakcie zawodów PŚ w Zakopanem.

Tydzień po ostatnich zawodach TCS, w konkursie w Predazzo, po nieudanym skoku, zajął 46. miejsce. Dzień później na tej samej skoczni również nie awansował do drugiej serii zawodów, zajmując 40. miejsce po skoku na odległość 111,5 m. Tydzień później na mamuciej skoczni w Harrachovie Małysz skoczył 130 m. Zawody zostały jednak anulowane z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych. Następnego dnia Małysz po raz kolejny nie zakwalifikował się do finałowej serii. Został sklasyfikowany na 36. miejscu. W kolejny weekend zawody odbywały się na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Piątkowy konkurs Małysz ukończył na jedenastym miejscu, niedzielny, przeniesiony z soboty, na czwartym. Następne zawody w japońskim Sapporo Małysz opuścił. Do rywalizacji w Pucharze Świata powrócił 8 lutego w Libercu, gdzie zajął 7. miejsce. Dzień później był dziewiąty. Podczas kolejnego konkursu rozegranego 17 lutego w Willingen Małysz zajął 11. miejsce.

Adam Małysz na MŚwL do Oberstdorfu na skocznię K-185 nie jechał jako faworyt, ale mimo to w skokach treningowych plasował się w czołówce. W pierwszej serii mistrzostw uzyskał 207,5 metra i zajmował 6. miejsce, tracąc do lidera 10,4 pkt. W drugiej serii skoczył 211,5 metra i po pierwszym dniu mistrzostw plasował się na 5. miejscu. Do brązowego medalu tracił 11,5 pkt. W trzeciej serii lotów Małysz uzyskał odległość 192,5 metra i spadł na 7. miejsce. W ostatniej serii skoczył 196 metrów i ostatecznie mistrzostwa świata w lotach ukończył na dziewiątym miejscu, ze stratą 57,4 pkt do mistrza świata Gregora Schlierenzauera. W konkursie drużynowym Polska zajęła 10. miejsce^[i]. Małysz uzyskał odległość 199,5 metra.

Adam Małysz zajął ósme miejsce w Turnieju Nordyckim, łącznie gromadząc 820,2 pkt. W Kuopio zajął siódme i dwunaste miejsce, zaś w Lillehammer i Oslo był jedenasty.

Sezon zakończył się dla Polaka dziewiątym i dwunastym miejscem na skoczni mamuciej w Planicy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zajął on 12. miejsce. Był to jednocześnie pierwszy od ośmiu lat sezon w którym Małysz ani razu nie stanął na podium żadnego z konkursów Pucharu Świata.

2008/2009

Letnią Grand Prix 2008 wiślak zakończył na 34. pozycji w klasyfikacji końcowej. Polak wystartował w pięciu konkursach. W Hinterzarten uplasował się na 22. miejscu. W Zakopanem zajął 30. i 15. lokatę. W Klingenthal był 18. Ostatnimi zawodami w Libercu Adam Małysz zakończył starty w LGP na 9. pozycji.

Sezon 2008/2009 Małysz rozpoczął 14. miejscem w Ruce (29 listopada). W następny weekend (6–7 grudnia) w norweskim Trondheim zajął 25. i 27. miejsce. Słabe wyniki zdecydowały o wycofaniu się z kolejnych zawodów (13–14 grudnia) we włoskim Pragelato. Do rywalizacji powrócił na przedświąteczne konkursy w szwajcarskim Engelbergu (20–21 grudnia). W pierwszym konkursie był 21., a drugie zawody ukończył na 18. miejscu.

W pierwszym konkursie niemiecko-austriackiego TCS wiślanin zajął 27. miejsce. Do drugiej serii konkursu w Oberstdorfie wszedł jako tzw. lucky loser, przegrywając swój pojedynek z Romanem Koudelką. W Garmisch-Partenkirchen odnotował jeden z najgorszych wyników w historii swoich występów w Turnieju. Nie zdołał awansować do drugiej serii, przegrywając rywalizację z niemieckim zawodnikiem Andreasem Wankiem i ostatecznie został sklasyfikowany na 37. miejscu. Trzeci konkurs rozgrywany w Innsbrucku Polak ukończył na 15. miejscu. Po zawodach w stolicy Tyrolu, wycofał się z TCS i nie wystąpił w Bischofshofen.

Nie wziął także udziału w konkursach lotów narciarskich w austriackim Tauplitz (10–11 stycznia). Skoczek zwrócił się o pomoc do swojego byłego szkoleniowca, Hannu Lepistoe. W kolejnych konkursach, w Zakopanem (16–17 stycznia), Małysz zajął 8. i 12. miejsce. Podczas próby przedolimpijskiej w kanadyjskim Whistler (24–25 stycznia) Małysz powtórzył swój dotychczasowy najlepszy wynik w sezonie (8. miejsce w Zakopanem) i otrzymał tytuł Man of the Day. W drugim konkursie uplasował się na 4. pozycji, ponownie otrzymując tytuł zawodnika dnia. Następne konkursy w japońskim Sapporo (31 stycznia-1 lutego) Małysz opuścił. 8 lutego polski skoczek w loteryjnym konkursie w Willingen zajął 27. miejsce. Trzy dni później, w Klingenthal, był 9. W kolejnych zawodach na mamuciej skoczni w Oberstdorfie (14 lutego) nie wystartował.

Na mistrzostwach świata rozgrywanych w czeskim Libercu Małyszowi nie udało się obronić tytułu sprzed dwóch lat. 21 lutego na skoczni normalnej po skokach na 96 m i 89,5 m zajął 22. miejsce. 6 dni później, na skoczni K-120, w jednoseryjnym konkursie uzyskał 127 metrów i został sklasyfikowany na 12. pozycji. W konkursie drużynowym reprezentacja Polski w składzie: Adam Małysz, Stefan Hula, Kamil Stoch i Łukasz Rutkowski zajęła czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o 9,2 punktu ze skoczkami japońskimi.

W pierwszym konkursie turnieju, na normalnej skoczni w Lahti, Małysz uplasował się na 24. pozycji. Dwa dni później, 10 marca w fińskim Kuopio Adam Małysz podczas swego 300. startu w Pucharze Świata zajął 3. miejsce. Było to jego pierwsze podium w zawodach Pucharu Świata od blisko dwóch lat. W kolejnych zawodach w norweskim Lillehammer był czwarty. 15 marca na mamuciej skoczni w Vikersund, skokami na odległość 186 m i 190 m wywalczył 8. miejsce. Ostatecznie w TN był piąty.

Po Turnieju Skandynawskim przyszedł czas na weekend w Planicy. 20 marca Małysz w jednoseryjnym konkursie lotów zajął 2. miejsce. Dzień później, razem ze Stefanem Hulą, Łukaszem Rutkowskim i Kamilem Stochem, zajął 2. miejsce w drużynie. Wygrali Norwegowie. W ostatnim konkursie sezonu, 22 marca, ponownie zajął 2. miejsce, przegrywając w finale z Harrim Ollim. Zdobył także tytuł Man of the Year, przyznawany za zdobycie największej liczby tytułów Man of the Day w sezonie.

2009/2010

Małysz rozpoczął rywalizację w LGP od szóstego miejsca w Hinterzarten, a trzy dni później w Pragelato stanął na drugim stopniu podium przegrywając z Simonem Ammannem. Dzięki temu zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej LGP oraz Turnieju Czterech Narodów. W trzecim konkursie tych cyklów, w Courchevel, Polak ponownie był drugi i znów przegrał z Ammannem. W Einsiedeln zajął miejsce tuż poza pierwszą dziesiątką. Nie przeszkodziło mu to jednak w utrzymaniu drugiego miejsca w klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów i w klasyfikacji generalnej Grand Prix. Tydzień później w Zakopanem odbyły się dwa konkursy, w których skoczek z Wisły zajął kolejno trzecie i dwudzieste pierwsze miejsce. 29 i 30 sierpnia w Hakubie oraz 3 października w Klingenthal Małysz nie wystartował.

Adam Małysz w kwalifikacjach do inauguracyjnego konkursu w Ruce skacząc w bardzo niekorzystnych warunkach atmosferycznych uzyskał 101 metrów, przez co pierwszy raz od grudnia 1999 roku (nie licząc dyskwalifikacji w kwalifikacjach do konkursu PŚ w Kuopio w 2000 roku) nie zdołał się zakwalifikować do konkursu. Tego samego dnia rozegrano również konkurs drużynowy, w którym wraz z Kamilem Stochem, Krzysztofem Miętusem oraz Piotrem Żyłą zajął 5. miejsce, skacząc 141,5 m i 143 m. Tydzień później (5–6 grudnia) w norweskim Lillehammer wiślanin uplasował się kolejno na 3. i 8. pozycji. Zawody, które odbyły się 18 grudnia na skoczni w Engelbergu ukończył na 12. miejscu. Dzień później zajął 23. lokatę. W jednoseryjnym konkursie, który odbył się 20 grudnia Małysz zajął 8. pozycję.

Adam Małysz w inaguracyjnym konkursie 58. Turnieju Czterech Skoczni, który odbył się w niemieckim Oberstdorfie, uplasował się na 8. pozycji ze stratą 35,5 pkt. do zwycięzcy Andreasa Koflera. Noworoczny konkurs na skoczni w Garmisch-Partenkirchen Polak ukończył na 11. pozycji. Dwa dni później na skoczni Bergisel w Innsbrucku po skokach na odległość 123,5 m oraz 118 m wywalczył 7. lokatę. W ostatnim konkursie TCS w Bischofshofen zajął 18. lokatę. W klasyfikacji generalnej Turnieju uplasował się na dziewiątej pozycji.

Konkurs lotów 9 stycznia na skoczni w Tauplitz Polak ukończył na 7. pozycji. Oddał wówczas skoki na odległość 187,5 m oraz 190,5 m. Uzyskał za nie notę 357,6 pkt. i do zwycięzcy zawodów, Roberta Kranjca, stracił 24,9 pkt. W drugim konkursie na tej samej skoczni oddał podobne skoki; 188,5 m oraz 190 m pozwoliły mu zająć 8. miejsce. Małysz nie wziął udziału w japońskich konkursach w Sapporo. Wystąpił dopiero 22 i 23 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. W pierwszym konkursie zajął piątą lokatę, natomiast w drugim był czwarty ze stratą dwóch punktów do trzeciego Thomasa Morgensterna. Konkurs lotów w Oberstdorfie ukończył na 6. miejscu ze stratą ponad 20 punktów do zwycięzcy Andersa Jacobsena. 3 lutego na skoczni w Klingenthal Małysz zajął najwyższą w sezonie drugą lokatę. Przegrał tylko z Simonem Ammannem.

Adam Małysz – dwukrotny srebrny medalista igrzysk w Vancouver.

Adam Małysz odznaczony Orderem Odrodzenia Polski w 2010 przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

13 lutego 2010 w Vancouver na igrzyskach olimpijskich w konkursie na normalnej skoczni Adam Małysz zdobył srebrny medal z notą 269,5 pkt, przegrywając z Simonem Ammannem o 7 punktów. 20 lutego Polak oddał skoki na odległość 137 m i 133,5 m i ponownie zdobył srebrny medal, ponownie przegrywając ze Szwajcarem. Konkurs drużynowy reprezentacja Polski ukończyła na szóstej pozycji, przegrywając z Austriakami, Niemcami, Norwegami, Finami i Japończykami. Małysz oddał skoki na odległość 136,5 m oraz 139,5 m.

Po powrocie z olimpiady Małysz wziął udział w konkursie skoków w ramach Pucharu Kontynentalnego, które odbywały się w Wiśle na skoczni jego imienia. Zwyciężył w tych zawodach, dwukrotnie oddając skoki na odległość 126,5 metra.

7 marca w pierwszym konkursie Turnieju Nordyckiego na skoczni w Lahti Adam Małysz zajął drugą lokatę, podobnie jak na igrzyskach olimpijskich przegrywając ze Szwajcarem Simonem Ammannem. Było to jego 80. pucharowe podium w karierze. W kolejnym konkursie turnieju, 9 marca w Kuopio, Małysz oddał skoki na odległość 123 m i 123,5 m i ponownie przegrał tylko z Ammannem. W norweskim Lillehammer Polak również znalazł się na podium. Tym razem jednak wywalczył trzecią lokatę. Po raz kolejny najlepszy okazał się dwukrotny mistrz olimpijski z Vancouver, a na drugim stopniu podium stanął Austriak Gregor Schlierenzauer. Na skoczni Holmenkollbakken w Oslo Małysz zajął ponownie drugą pozycję za Ammannem, pomimo iż po pierwszej serii był trzynasty. Za swoje skoki uzyskał notę 258,7 pkt. i ze zwycięzcą konkursu przegrał o 9 punktów.

19 marca 2010 odbyły się dwie serie w ramach mistrzostw świata w lotach w Planicy. W pierwszej próbie Małysz uzyskał 217,5 m i z niewielką przewagą prowadził w konkursie. Drugi skok Polaka był o 2,5 metra krótszy, w związku z czym spadł on na drugie miejsce. Dzień później lądował na 211 m oraz 211,5 m i mistrzostwa ukończył na czwartym miejscu. Do trzeciego Andersa Jacobsena stracił zaledwie 0,4 pkt.

2010/2011

8 sierpnia w Hinterzarten po raz pierwszy od 2007 roku Adam Małysz zwyciężył w indywidualnych zawodach Letniej Grand Prix. Drugiego w zawodach Thomasa Morgensterna wyprzedził o 3,8 pkt., natomiast trzeciego Kalle Keituriego o 14,9 pkt. 13 sierpnia w Courchevel Małysz zajął 4. lokatę przegrywając z Daiki Itō i dwoma Austriakami – Zaunerem i Morgensternem, którzy zostali sklasyfikowani na 2. miejscu. 15 sierpnia w Einsiedeln Małysz zajął 2. pozycję przegrywając o 1,7 pkt. z Japończykiem Itō i wyprzedzając trzeciego w konkursie, zwycięzcę kwalifikacji, Macieja Kota. Tym wynikiem zapewnił sobie zwycięstwo w ogólnej klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów. 20 sierpnia w Wiśle zajął 1. miejsce wyprzedzając o 0,6 pkt swojego rodaka Kamila Stocha^[46]. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się tuż za podium. 1 października w czeskim Libercu wiślak odniósł trzynaste, ostatnie zwycięstwo w zawodach LGP w karierze. Po skokach na odległość 126 m i 127,5 m wyprzedził drugiego w klasyfikacji Toma Hildego o 9,6 pkt. Dwa dni później w Klingenthal Małysz został zdyskwalifikowany w pierwszej serii konkursowej za start przy czerwonym świetle^[47].

W połowie listopada, na treningach w Lillehammer Orzeł z Wisły przeskoczył skocznię, czego skutkiem okazało się być przeciążenie kolana. Kontuzja ta mogła spowodować rezygnację ze startów w Ruce^[48]. Udało się jednak doprowadzić skoczka do sprawności; zdecydował się on na start w obu konkursach na skoczni Rukatunturi, zarówno w drużynowym, jak i indywidualnym. Małysz zainaugurował sezon piątym miejscem w konkursie drużynowym, dwukrotnie skacząc najdalej w polskim zespole (140 m i 132,5 m). Indywidualnie zajął 9. lokatę. 1 grudnia w Kuopio powtórzył ten wynik, skacząc 119,5 metra i 120,5 metra. W pierwszym konkursie w Lillehammer zajął 5. miejsce, skacząc w I serii 136,5 m, a w II kolejce 133,5 m. Dzień później znowu uplasował się na 9. pozycji. W zawodach w Engelbergu, pierwszy raz w sezonie Małysz wypadł poza czołową „10” (był 14., w jedynej kolejce osiągnął 124,5 m). W sobotę, skacząc 137 metrów, objął prowadzenie po pierwszych pięćdziesięciu skokach. W drugiej serii nie skakał jednak jako ostatni, ponieważ Thomas Morgenstern zgłosił awarię zamka i startował po Polaku^[49]. Małysz skoczył 135 m; Austriak, który zdołał wystartować, pofrunął pół metra dalej, co przy lepszych notach zapewniło mu wygraną o 2,2 punktu nad drugim Małyszem. Następnego dnia pierwszy skok na odległość 119,5 m dał Małyszowi 17. pozycję (był to jednak 4. rezultat pierwszej dziesiątki zawodników PŚ). W drugiej kolejce skoczył najdalej w całym konkursie – 137 metrów. Dzięki słabszym skokom zawodników będących przed reprezentantem Polski, awansował on na trzeci stopień podium. Małysza wyprzedzili Andreas Kofler i Morgenstern.

W pierwszej serii pierwszego konkursu Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie Małysz wystąpił w parze z liderem Pucharu Świata Morgensternem (Austriak, podobnie jak Andreas Kofler i Simon Ammann, zrezygnował ze skoku kwalifikacyjnego, co oznaczało przesunięcie go na koniec stawki). Rywalizację zdecydowanie przegrał, skacząc 115 metrów, ale zakwalifikował się jednak do drugiej serii z 21. miejsca jako tzw. „szczęśliwy przegrany”. Dzięki drugiemu skokowi, w którym osiągnął 131,5 metra, Małysz ostatecznie zajął 11. miejsce. W składającym się z jednej serii konkursie w Garmisch-Partenkirchen Polak startował w parze z Japończykiem Yūtą Watase. Oddając skok na odległość 132 metrów pokonał rywala o 36,9 punktu i stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Simonem Ammannem i Pawłem Karelinem. Austriacką część turnieju rozpoczął od kolejnego miejsca na podium. W Innsbrucku po pierwszej serii zajmował drugie miejsce (skok na 128 m) i w drugiej obronił tę lokatę skokiem 123,5 metra. Przegrał z Morgensternem. W klasyfikacji generalnej TCS po trzech konkursach Małysz plasował się na trzeciej pozycji. W konkursie w Bischofshofen nie utrzymał jednak tej lokaty. Pierwszą kolejkę zakończył 13. rezultatem, szybując na odległość 124,5 metra – pół metra przed punktem K. W drugiej serii skoczył dwa metry dalej i awansował na 10. miejsce, ale Turniej ukończył na 6. pozycji.

Adam Małysz po raz ostatni na najwyższym stopniu podium PŚ, 21 stycznia 2011 w Zakopanem

Adam Małysz po upadku w niedzielnym konkursie PŚ w Zakopanem

W kolejnych zawodach PŚ, na mamucie w Harrachovie, Małysz po raz piąty w sezonie wskoczył na podium. Zajął 3. miejsce po skokach na odległość 197,5 m i 189 m. Został wyprzedzony jedynie przez Martina Kocha i Morgensterna. W konkursie niedzielnym ponownie był trzeci po pierwszej części zawodów (pofrunął 201 metrów), jednak w drugiej skoczył 183,5 metra i spadł na 4. miejsce. W Sapporo Małysz drugi raz w sezonie prowadził po pierwszej kolejce, skacząc najdalej – 132,5 metra, ale w kolejnej próbie lądował 14,5 m krócej. Szósty raz zajął pozycję w pierwszej trójce, ale Polaka wyprzedził Niemiec Severin Freund i po raz piąty z kolei Morgenstern. Drugi konkurs był mniej udany, gdyż Małysz zajmował 3. lokatę po pierwszej serii (131 metrów, dalej skoczył tylko Freund), a w drugiej doleciał jedynie do 114 metra i spadł o dwa miejsca, na 5. pozycję. 21 stycznia odniósł pierwsze od prawie czterech lat zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W Zakopanem, w pierwszym konkursie, skoczył najdalej w I serii – 138,5 m i miał 4 punkty przewagi nad Freundem, który skoczył 137 m z wyższej belki. W drugiej Małysz skoczył dziesięć metrów bliżej, ale mniejsze punkty ujemne za wiatr i przewaga po pierwszym skoku pozwoliła na 39. wygraną w PŚ i znaczne zbliżenie się w klasyfikacji generalnej do trzeciego Andreasa Koflera, który w tym konkursie zajął 2. miejsce, oraz do drugiego w klasyfikacji Simona Ammanna. Konkurs sobotni skończył się dla Małysza gorzej. Dwa skoki na 133,5 m i 125 m umieściły go na szóstym miejscu, jedną pozycję przed Kamilem Stochem. Podczas trzeciego konkursu na Wielkiej Krokwi 23 stycznia Małysz w pierwszym skoku miał upadek przy lądowaniu na odległość punktu K^[50]. Choć nie odniósł poważnych obrażeń^[51][52], to jednak nie wystąpił w II serii, choć miał do tego prawo^[d]. Przez ten fakt, po raz pierwszy od 1 stycznia 2009 nie zdobył punktów w konkursie PŚ, zajmując 32. miejsce^[53].

W konkursie drużynowym w Willingen Małysz zajął 3. miejsce; razem z Kamilem Stochem, Piotrem Żyłą i Stefanem Hulą. Było to trzecie drużynowe podium w jego karierze. Lepsze były drużyny Austrii i gospodarzy konkursu – Niemiec. Następnego dnia, w konkursie indywidualnym, Małysz zajął 9. miejsce po skokach na odległość 135,5 m i 135 m. Zawody wygrał Severin Freund. 2 lutego w niemieckim Klingenthal Małysz zajął 7. miejsce. 5 lutego zawody odbyły się na skoczni mamuciej w Oberstdorfie. Małysz po dwóch skokach na 201,5 m i 184,5 m zajął 6. pozycję. 12 i 13 lutego zawody PŚ odbyły się na największej skoczni świata w Vikersund. Pierwszego dnia Małysz zajął piąte miejsce, następnego trzecie, ustanawiając swój nowy rekord życiowy, a jednocześnie rekord Polski (pobity rok później przez Piotra Żyłę) – 230,5 m. Zawody wygrał Gregor Schlierenzauer.

Medaliści MŚ w Oslo – od lewej Kofler, Morgenstern i Małysz.

26 lutego Adam Małysz zdobył brązowy medal MŚ na skoczni normalnej Midtstubakken (K-95) w Oslo. Polak oddał skoki na odległość 97,5 m oraz 102,5 m. Był to już szósty medal mistrzostw w karierze Małysza. Złoto wywalczył Thomas Morgenstern^[54]. Podczas odbywanego dzień później konkursu drużynowego na tej samej skoczni oddał skoki na odległość 104,5 m i 106,5 m. Polska ulokowała się na 4. pozycji^[55]. 3 marca rozegrano konkurs indywidualny na skoczni Holmenkollbakken (K-120). Małysz oddał skoki o długości 126 m oraz 130,5 m i uplasował się na 11. miejscu^[56]. Tego samego dnia w wywiadzie telewizyjnym dla TVP zapowiedział zakończenie sportowej kariery z końcem bieżącego sezonu. 26 marca 2011 w Zakopanem miały się odbyć specjalne pożegnalne zawody^[57]. 5 marca, podczas zawodów drużynowych na skoczni Holmenkollbakken Małysz oddał skok na odległość 135,5 m (druga seria nie odbyła się), a Polska zajęła 5. miejsce^[i][58].

Po powrocie do cyklu PŚ Małysz czwarty raz w karierze zajął miejsce na podium drużynowego konkursu. Trzecie miejsce zapewnił skokiem na 131,5 w II serii rywalizacji w Lahti. Dzień później indywidualnie był 15. W finałowych zawodach sezonu w Planicy, w piątek wiślak zajął ośmą pozycję. W niedzielnym, ostatnim w swojej karierze konkursie Pucharu Świata, zajął 3. miejsce. Zwycięzcą konkursu był Kamil Stoch. Było to pierwsze pucharowe podium, na którym stanęło dwóch Polaków, od 1980 roku. Adam Małysz zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu świata w sezonie 2010/2011. Zajął także 4. miejsce w klasyfikacji lotów. Polska po raz pierwszy w historii znalazła się na podium Pucharu Narodów, zajmując 3. miejsce.

26 marca 2011 odbył się benefis Małysza^[57][59], zorganizowany przez szwajcarską spółkę Transcontinental Services AG i Testa Communications na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Było to uroczyste zakończenie kariery.

Klasyfikacje wszech czasów

Adam Małysz jest na pierwszej pozycji w klasyfikacji wszech czasów mistrzostw świata, jeśli nie uwzględniać medali z konkursów drużynowych oraz medali z igrzysk olimpijskich. Do 1980 każdy medalista igrzysk olimpijskich zostawał automatycznie medalistą mistrzostw świata.

W historii MŚ, łącznie z medalami igrzysk, lepsi od niego są tylko Norweg Birger Ruud i Szwajcar Simon Ammann. Pierwszy zdobył w latach 1931–1939 pięć złotych i dwa srebrne medale, trzy z nich (dwa złote i jeden srebrny) wywalczył na IO. Ammann natomiast posiada pięć złotych, jeden srebrny i dwa brązowe medale. Trzecie miejsce w zestawieniu zajmuje polski skoczek, mając łącznie cztery złote, cztery srebrne i dwa brązowe medale. 13 lutego 2010 roku zdobywając srebrny medal na skoczni normalnej podczas igrzysk olimpijskich w Vancouver wyprzedził Fina Mattiego Nykänena oraz Niemca Jensa Weißfloga. Małysz jednakże może się poszczycić największą liczbą indywidualnych krążków, ogółem zdobył ich aż dziesięć (sześć na mistrzostwach świata i cztery na igrzyskach olimpijskich).

Mając na koncie 39 zwycięstw w Pucharze Świata jest trzeci, za Gregorem Schlierenzauerem i Mattim Nykänenem, pod względem liczby zwycięstw w zawodach Pucharu Świata (w momencie zakończenia kariery był to drugi wynik po Nykänenie). Pod względem liczby miejsc na podium Małysz jest drugi. Lokaty w pierwszej trójce konkursów zajmował 92 razy i w klasyfikacji ustępuje miejsca Finowi Janne Ahonenowi, który stawał na podium 108 razy.

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

Igrzyska olimpijskie

Adam Małysz podczas igrzysk olimpijskich w Vancouver w 2010 roku.

Indywidualnie

1998 Nagano/Hakuba	–	51. miejsce (K-90), 52. miejsce (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	brązowy medal (K-90), srebrny medal (K-120)
2006 Turyn/Pragelato	–	7. miejsce (K-95), 14. miejsce (K-125)
2010 Vancouver/Whistler	–	srebrny medal (K-95), srebrny medal (K-125)

Drużynowo

1998 Nagano/Hakuba	–	8. miejsce[ii]
2002 Salt Lake City/Park City	–	6. miejsce[iii]
2006 Turyn/Pragelato	–	5. miejsce[iv]
2010 Vancouver/Whistler	–	6. miejsce[v]

Starty A. Małysza na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
51.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90	–	indywid.	69,5 m	–	70,5 pkt	164,0 pkt	Jani Soininen
52.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	indywid.	97,0 m	–	71,1 pkt	201,2 pkt	Kazuyoshi Funaki
8.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	druż.[ii]	109,0 m	108,5 m	684,2 pkt (190,0 pkt)	248,8 pkt	Japonia
3.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	–	indywid.	98,5 m	98,0 m	263,0 pkt	6,0 pkt	Simon Ammann
2.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	indywid.	131,0 m	128,0 m	269,7 pkt	11,7 pkt	Simon Ammann
6.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	druż.[iii]	128,5 m	124,0 m	848,1 pkt (255,0 pkt)	126,0 pkt	Niemcy
7.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	102,5 m	261,0 pkt	5,5 pkt	Lars Bystøl
14.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	123,0 m	123,5 m	222,7 pkt	54,2 pkt	Thomas Morgenstern
5.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[iv]	128,0 m	129,5 m	894,4 pkt (245,5 pkt)	89,6 pkt	Austria
2.	13 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-95	HS-106	indywid.	103,5 m	105,0 m	269,5 pkt	7,0 pkt	Simon Ammann
2.	20 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	indywid.	137,0 m	133,5 m	269,4 pkt	14,2 pkt	Simon Ammann
6.	22 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	druż.[v]	136,5 m	139,5 m	996,7 pkt (280,3 pkt)	111,2 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1995 Thunder Bay	–	10. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
1997 Trondheim	–	14. miejsce (K-90), 36. miejsce (K-120)
1999 Ramsau	–	37. miejsce (K-120), 27. miejsce (K-90)
2001 Lahti	–	srebrny medal (K-116), złoty medal (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	złoty medal (K-120), złoty medal (K-95)
2005 Oberstdorf	–	6. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
2007 Sapporo	–	4. miejsce (K-120), złoty medal (K-90)
2009 Liberec	–	22. miejsce (K-90), 12. miejsce (K-120)
2011 Oslo	–	brązowy medal (K-95), 11. miejsce (K-120)

Drużynowo

1997 Trondheim	–	10. miejsce[vi]
1999 Ramsau	–	9. miejsce[vii]
2001 Lahti	–	8. miejsce (K-116)[viii], 5. miejsce (K-90)[ix]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	7. miejsce[x]
2005 Oberstdorf	–	6. miejsce (K-90)[xi], 9. miejsce (K-120)[xii]
2007 Sapporo	–	5. miejsce[xiii]
2009 Liberec	–	4. miejsce[v]
2011 Oslo	–	4. miejsce (K-95)[i], 5. miejsce (K-120)[i]

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	12 marca	1995	Thunder Bay	Normal Thunder	K-90	–	indywid.	85,0 m	88,5 m	217,5 pkt	48,5 pkt	Takanobu Okabe
11.	18 marca	1995	Thunder Bay	Big Thunder	K-120	–	indywid.	108,0 m	115,5 m	201,3 pkt	71,3 pkt	Tommy Ingebrigtsen
14.	22 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-90	–	indywid.	91,0 m	95,5 m	246,0 pkt	17,5 pkt	Janne Ahonen
10.	27 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	–	druż.[vi]	106,5 m	105,5 m	641,6 pkt (179,6 pkt)	313,7 pkt	Finlandia
36.	1 marca	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	–	indywid.	101,0 m	–	80,3 pkt	171,8 pkt	Masahiko Harada
37.	21 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	indywid.	95,0 m	–	66,0 pkt	197,4 pkt	Martin Schmitt
9.	23 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	druż.[vii]	105,5 m	102,5 m	549,2 pkt (166,5 pkt)	439,7 pkt	Niemcy
27.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	–	indywid.	89,5 m	81,5 m	209,5 pkt	45,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	indywid.	126,0 m	128,5 m	273,5 pkt	2,8 pkt	Martin Schmitt
1.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	indywid.	89,5 m	98,0 m	246,0 pkt	–
8.	24 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	druż.[viii]	120,5 m	122,5 m	659,8 pkt (249,8 pkt)	280,0 pkt	Niemcy
5.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	druż.[ix]	93,0 m	95,5 m	849,5 pkt (250,0 pkt)	104,0 pkt	Austria
1.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	indywid.	134,0 m	136,0 m	289,0 pkt	–
7.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	druż.[x]	133,5 m	134,0 m	898,4 pkt (284,0 pkt)	148,2 pkt	Finlandia
1.	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	–	indywid.	104,0 m	107,5 m	279,0 pkt	–
6.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	indywid.	94,5 m	93,0 m	246,0 pkt	10,0 pkt	Rok Benkovič
6.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.[xi]	95,0 m	91,0 m	859,0 pkt (243,0 pkt)	111,5 pkt	Austria
11.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	138,5 m	129,0 m	280,5 pkt	32,7 pkt	Janne Ahonen
9.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[xii]	136,5 m	–[e]	449,7 pkt (145,2 pkt)	687,6 pkt	Austria
4.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	123,0 m	133,0 m	258,3 pkt	7,8 pkt	Simon Ammann
5.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[xiii]	133,5 m	131,5 m	857,2 pkt (275,5 pkt)	143,0 pkt	Austria
1.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	102,0 m	99,5 m	277,0 pkt	–
22.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	96,0 m	89,5 m	237,5 pkt	44,5 pkt	Wolfgang Loitzl
12.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	127,0 m	–[f]	127,6 pkt	13,7 pkt	Andreas Küttel
4.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	druż.[v]	121,0 m	123,5 m	972,1 pkt (238,6 pkt)	62,2 pkt	Austria
3.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	102,0 m	252,2 pkt	17,0 pkt	Thomas Morgenstern
4.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[i]	104,5 m	106,5 m	953,0 pkt (257,2 pkt)	72,5 pkt	Austria
11.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	126,5 m	130,5 m	257,6 pkt	19,9 pkt	Gregor Schlierenzauer
5.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[i]	135,5 m	–[f]	435,6 pkt (123,2 pkt)	64,4 pkt	Austria

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

1996 Tauplitz	–	14. miejsce
2000 Vikersund	–	16. miejsce
2002 Harrachov	–	18. miejsce
2004 Planica	–	11. miejsce
2006 Tauplitz	–	20. miejsce
2008 Oberstdorf	–	9. miejsce
2010 Planica	–	4. miejsce

Drużynowo

2004 Planica	–	8. miejsce[xiv]
2006 Tauplitz	–	9. miejsce[iv]
2008 Oberstdorf	–	10. miejsce[i]
2010 Planica	–	4. miejsce[v]

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
14.	10–11 lutego	1996	Tauplitz	Kulm	K-185	–	indywid.	175,0 m	168,0 m	174,0 m	176,0 m	650,6 pkt	87,5 pkt	Andreas Goldberger
16.	12–14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	–	indywid.	142,0 m	155,5 m	156,5 m	–[f]	399,3 pkt	137,5 pkt	Sven Hannawald
18.	9–10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	–	indywid.	184,0 m	142,0 m	–[f]	–[f]	291,7 pkt	104,6 pkt	Sven Hannawald
11.	20–21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	indywid.	187,5 m	215,5 m	203,5 m	196,5 m	777,1 pkt	55,0 pkt	Roar Ljøkelsøy
8.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	druż.[xiv]	207,5 m		200,5 m		1386,8 pkt (396,6 pkt)	325,0 pkt	Norwegia
20.	13–14 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	indywid.	177,5 m	163,0 m	171,5 m	181,5 m	636,2 pkt	151,8 pkt	Roar Ljøkelsøy
9.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	druż.[iv]	163,0 m		–[e]		453,7 pkt (145,1 pkt)	1044,2 pkt	Norwegia
9.	22–23 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	207,5 m	211,5 m	192,5 m	196,0 m	778,0 pkt	57,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
10.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[i]	199,0 m		–[e]		573,8 pkt (190,8 pkt)	979,5 pkt	Austria
4.	19–20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	217,5 m	215,0 m	211,0 m	211,5 m	893,6 pkt	42,2 pkt	Simon Ammann
4.	21 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	druż.[v]	218,5 m		213,5 m		1452,5 pkt (416,7 pkt)	188,9 pkt	Austria

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1994 Breitenwang	–	46. miejsce
1995 Gällivare	–	10. miejsce

Drużynowo

1994 Breitenwang	–	10. miejsce[xv]
1995 Gällivare	–	10. miejsce[xvi]

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	27 stycznia	1994	Breitenwang	Lähn	K-85	druż.[xv]	77,0 m	73,0 m	577,0 pkt	263,0 pkt	Finlandia
46.	30 stycznia	1994	Breitenwang	Lähn	K-85	indywid.	61,0 m	64,0 m	130,5 pkt	85,0 pkt	Janne Ahonen
10.	1 marca	1995	Gällivare	Dundretkullen	K-90	druż.[xvi]	91,5 m	86,5 m	651,0 pkt	204,0 pkt	Niemcy
10.	3 marca	1995	Gällivare	Dundretkullen	K-90	indywid.	87,0 m	88,0 m	222,0 pkt	34,0 pkt	Tommy Ingebrigtsen

Puchar Świata

Kraje, w których Adam Małysz odniósł zwycięstwo

     1 raz – Stany Zjednoczone, Szwajcaria i Szwecja

     2 razy – Włochy

     3 razy – Czechy i Słowenia

     4 razy – Austria, Japonia i Polska

     5 razy – Finlandia i Niemcy

     6 razy – Norwegia

Adam Małysz, który w sumie ma na swoim koncie 39 wygranych w Pucharze Świata, jest jednym z dwóch skoczków narciarskich w historii (obok Mattiego Nykänena – 46 wygranych konkursów), który czterokrotnie zwyciężył w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Małysz, mając na koncie 39 zwycięstw, jest trzecim zawodnikiem w historii pod względem liczby zwycięstw w konkursach Pucharu Świata, za Gregorem Schlierenzaurem i Mattim Nykänenem. Jako jedyny skoczek narciarski pięć razy wygrał zawody Pucharu Świata na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Nikt poza Małyszem nie zwyciężył trzykrotnie w jednym roku na mamuciej skoczni w słoweńskiej Planicy.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	17 marca	1996	Oslo	Holmenkollbakken	K-110	–	106,5 m	121,5 m	249,4 pkt	–
2.	18 stycznia	1997	Sapporo	Miyanomori	K-90	–	89,5 m	93,0 m	239,0 pkt	–
3.	26 stycznia	1997	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	121,0 m	125,5 m	246,7 pkt	–
4.	4 stycznia	2001	Innsbruck	Bergisel	K-108	–	111,5 m	118,5 m	259,2 pkt	* TCS 2000/2001
5.	6 stycznia	2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	127,0 m	134,0 m	274,8 pkt	* TCS 2000/2001
6.	13 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	206,5 m	194,5 m	392,7 pkt	* Loty 2000/2001
7.	14 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	212,0 m	194,5 m	397,8 pkt	* Loty 2000/2001
8.	20 stycznia	2001	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	129,5 m	133,5 m	276,4 pkt	–
9.	27 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	133,5 m	282,3 pkt	–
10.	28 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	136,0 m	283,8 pkt	–
11.	4 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	142,5 m	142,5 m	316,0 pkt	–
12.	7 marca	2001	Falun	Lugnet	K-115	–	119,5 m	124,0 m	259,8 pkt	* TN 2001
13.	9 marca	2001	Trondheim	Granåsen	K-120	–	116,0 m	138,5 m	254,6 pkt	* TN 2001
14.	11 marca	2001	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	134,1 pkt	* TN 2001
15.	23 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	–	123,5 m	126,5 m	254,0 pkt	–
16.	1 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	138,5 m	136,0 m	297,6 pkt	–
17.	8 grudnia	2001	Villach	Alpenarena	K-90	–	99,5 m	98,0 m	271,5 pkt	–
18.	16 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	132,0 m	134,5 m	281,7 pkt	–
19.	21 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	131,0 m	130,0 m	272,8 pkt	–
20.	22 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	132,0 m	132,5 m	282,1 pkt	–
21.	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	131,0 m	123,5 m	262,1 pkt	–
22.	9 marca	2003	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	133,6 pkt	* TN 2003
23.	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	122,0 m	128,0 m	267,4 pkt	* TN 2003
24.	15 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	129,5 m	132,0 m	289,6 pkt	* TN 2003
25.	11 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	143,0 m	136,0 m	284,2 pkt	–
26.	16 stycznia	2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	207,0 m	209,5 m	412,3 pkt	* Loty 2004/2005
27.	29 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	129,5 m	131,0 m	268,9 pkt	*ex aequo z Roarem Ljøkelsøyem
28.	30 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	132,0 m	278,2 pkt	–
29.	12 marca	2006	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	130,5 m	124,5 m	279,0 pkt	* TN 2006
30.	27 stycznia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,5 m	137,0 m	283,1 pkt	–
31.	3 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	145,0 m	293,8 pkt	–
32.	4 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	129,5 m	134,5 m	257,7 pkt	–
33.	11 marca	2007	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	125,0 m	128,0 m	265,8 pkt	* TN 2007
34.	13 marca	2007	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	125,0 m	115,0 m	229,0 pkt	* TN 2007
35.	17 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	131,0 m	122,0 m	272,9 pkt	* TN 2007
36.	23 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	208,5 m	221,5 m	423,5 pkt	* Loty 2006/2007
37.	24 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,5 m	217,5 m	419,6 pkt	* Loty 2006/2007
38.	25 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	220,0 m	–	215,0 pkt	* Loty 2006/2007
39.	21 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	138,5 m	128,5 m	269,9 pkt	–

Zwycięstwa w konkursach PŚ – noty sędziów

Lp.	Data	Miejscowość	Skocznia	K	HS	Skok	Nota A	Nota B	Nota C	Nota D	Nota E	Nota (skok)	Nota (styl)	Nota łączna	Nota końcowa
1.	17 marca 1996	Oslo	Holmenkollbakken	K110	–	106,5 m	18,5	19,0	18,5	19,0	19,0	53,7 pkt	56,5 pkt	110,2 pkt	249,4 pkt
						121,5 m	19,0	19,5	19,5	19,5	19,5	80,7 pkt	58,5 pkt	139,2 pkt
2.	18 stycznia 1997	Sapporo	Miyanomori	K90	–	89,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,0	59,0 pkt	57,0 pkt	116,0 pkt	239,0 pkt
						93,0 m	18,5	19,0	19,0	19,5	19,0	66,0 pkt	57,0 pkt	123,0 pkt
3.	26 stycznia 1997	Hakuba	Olimpijska	K120	–	121,0 m	19,0	19,0	18,5	19,5	19,5	61,8 pkt	56,5 pkt	118,3 pkt	246,7 pkt
						125,5 m	19,5	19,5	19,0	20,0	19,5	69,9 pkt	58,5 pkt	128,4 pkt
4.	4 stycznia 2001	Innsbruck	Bergisel	K108	–	111,5 m	18,5	19,0	18,5	18,5	18,5	66,3 pkt	55,5 pkt	121,8 pkt	259,2 pkt
						118,5 m	19,5	20,0	19,5	19,5	19,5	78,9 pkt	58,5 pkt	137,4 pkt
5.	6 stycznia 2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K120	–	127,0 m	19,5	19,5	19,0	19,5	20,0	72,6 pkt	58,5 pkt	131,1 pkt	274,8 pkt
						134,0 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	85,2 pkt	58,5 pkt	143,7 pkt
6.	13 stycznia 2001	Harrachov	Čerťák	K185	–	206,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,0	145,8 pkt	58,5 pkt	204,3 pkt	392,7 pkt
						194,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,5	131,4 pkt	57,0 pkt	188,4 pkt
7.	14 stycznia 2001	Harrachov	Čerťák	K185	–	212,0 m	19,0	18,5	18,5	19,5	19,0	152,4 pkt	56,5 pkt	208,9 pkt	397,8 pkt
						194,5 m	19,5	18,5	19,0	19,5	19,0	131,4 pkt	57,5 pkt	188,9 pkt
8.	20 stycznia 2001	Park City	Utah Olympic Park	K120	–	129,5 m	18,5	19,0	19,5	19,5	19,0	77,1 pkt	57,5 pkt	134,6 pkt	276,4 pkt
						133,5 m	19,0	19,5	19,0	20,0	19,0	84,3 pkt	57,5 pkt	141,8 pkt
9.	27 stycznia 2001	Sapporo	Ōkurayama	K120	–	132,5 m	19,0	19,0	19,0	19,0	18,0	82,5 pkt	57,0 pkt	139,5 pkt	282,3 pkt
						133,5 m	20,0	19,5	19,5	19,5	19,5	84,3 pkt	58,5 pkt	142,8 pkt
10.	28 stycznia 2001	Sapporo	Ōkurayama	K120	–	132,5 m	18,0	18,5	18,5	18,5	18,5	82,5 pkt	55,5 pkt	138,0 pkt	283,8 pkt
						136,0 m	19,0	20,0	19,0	19,0	19,0	88,8 pkt	57,0 pkt	145,8 pkt
11.	4 lutego 2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K120	–	142,5 m	19,0	19,0	19,0	18,5	19,0	100,5 pkt	57,0 pkt	157,5 pkt	316,0 pkt
						142,5 m	20,0	19,5	19,0	18,0	19,5	100,5 pkt	58,0 pkt	158,5 pkt
12.	7 marca 2001	Falun	Lugnet	K115	–	119,5 m	19,0	19,0	19,0	19,0	19,5	68,1 pkt	57,0 pkt	125,1 pkt	259,8 pkt
						124,0 m	19,0	19,5	19,5	19,5	19,5	76,2 pkt	58,5 pkt	134,7 pkt
13.	9 marca 2001	Trondheim	Granåsen	K120	–	116,0 m	18,0	18,0	18,0	18,5	17,5	52,8 pkt	54,0 pkt	106,8 pkt	254,6 pkt
						138,5 m	19,0	17,0	19,0	18,5	16,5	93,3 pkt	54,5 pkt	147,8 pkt
14.	11 marca 2001	Oslo	Holmenkollbakken	K115	–	124,5 m	18,0	18,0	19,5	19,5	19,5	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt	134,1 pkt
						–	–	–	–	–	–	–	–	–
15.	23 listopada 2001	Kuopio	Puijo	K120	–	123,5 m	19,5	19,5	19,0	19,0	19,0	66,3 pkt	57,5 pkt	123,8 pkt	254,0 pkt
						126,5 m	20,0	19,5	19,5	19,5	19,5	71,7 pkt	58,5 pkt	130,2 pkt
16.	1 grudnia 2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K120	–	138,5 m	19,5	19,0	18,5	19,0	19,0	93,3 pkt	57,0 pkt	150,3 pkt	297,6 pkt
						136,0 m	20,0	19,0	19,5	19,5	19,5	88,8 pkt	58,5 pkt	147,3 pkt
17.	8 grudnia 2001	Villach	Alpenarena	K90	–	99,5 m	19,0	19,5	19,5	19,0	19,5	79,0 pkt	58,0 pkt	137,0 pkt	271,5 pkt
						98,0 m	19,5	19,5	19,5	19,0	19,5	76,0 pkt	58,5 pkt	134,5 pkt
18.	16 grudnia 2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K120	–	132,0 m	19,0	19,0	19,0	19,0	18,5	81,6 pkt	57,0 pkt	138,6 pkt	281,7 pkt
						134,5 m	19,0	18,5	19,5	19,0	19,0	86,1 pkt	57,0 pkt	143,1 pkt
19.	21 grudnia 2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K120	–	131,0 m	19,0	19,0	19,0	19,5	19,0	79,8 pkt	57,0 pkt	136,8 pkt	272,8 pkt
						130,0 m	19,5	19,0	19,0	19,5	19,5	78,0 pkt	58,0 pkt	136,0 pkt
20.	22 grudnia 2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K120	–	132,0 m	19,5	19,5	19,5	19,5	18,5	81,6 pkt	58,5 pkt	140,1 pkt	282,1 pkt
						132,5 m	19,5	20,0	20,0	20,0	19,0	82,5 pkt	59,5 pkt	142,0 pkt
21.	20 stycznia 2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	–	131,0 m	19,0	19,0	19,5	19,5	19,0	79,8 pkt	57,5 pkt	137,3 pkt	262,1 pkt
						123,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	66,3 pkt	58,5 pkt	124,8 pkt
22.	9 marca 2003	Oslo	Holmenkollbakken	K115	–	124,5 m	18,5	19,0	18,5	19,0	19,0	77,1 pkt	56,5 pkt	133,6 pkt	133,6 pkt
						–	–	–	–	–	–	–	–	–
23.	14 marca 2003	Lahti	Salpausselkä	K116	–	122,0 m	18,5	19,5	19,0	19,0	19,0	70,8 pkt	57,0 pkt	127,8 pkt	267,4 pkt
						128,0 m	19,0	19,5	19,0	19,5	19,5	81,6 pkt	58,0 pkt	139,6 pkt
24.	15 marca 2003	Lahti	Salpausselkä	K116	–	129,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	84,3 pkt	58,5 pkt	142,8 pkt	289,6 pkt
						132,0 m	20,0	19,0	19,0	19,5	19,5	88,8 pkt	58,0 pkt	146,8 pkt
25.	11 grudnia 2004	Harrachov	Čerťák	K125	HS142	143,0 m	19,0	18,0	17,5	19,5	19,0	92,4 pkt	56,0 pkt	148,4 pkt	284,2 pkt
						136,0 m	18,5	18,5	18,5	19,0	19,0	79,8 pkt	56,0 pkt	135,8 pkt
26.	16 stycznia 2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K185	HS200	207,0 m	19,0	19,0	19,5	19,5	19,5	146,4 pkt	58,0 pkt	204,4 pkt	412,3 pkt
						209,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,0	149,4 pkt	58,5 pkt	207,9 pkt
27.	29 stycznia 2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS134	129,5 m	19,5	19,0	19,0	18,5	19,0	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt	268,9 pkt
						131,0 m	18,0	18,5	18,5	18,0	18,5	79,8 pkt	55,0 pkt	134,8 pkt
28.	30 stycznia 2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS134	132,0 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,0	81,6 pkt	58,5 pkt	140,1 pkt	278,2 pkt
						132,0 m	18,5	18,5	19,0	19,0	19,5	81,6 pkt	56,5 pkt	138,1 pkt
29.	12 marca 2006	Oslo	Holmenkollbakken	K115	HS128	132,0 m	19,0	19,5	19,0	18,5	19,0	87,9 pkt	57,0 pkt	144,9 pkt	279,0 pkt
						132,0 m	19,0	19,0	19,5	19,0	19,0	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt
30.	27 stycznia 2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K120	HS137	132,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,0	82,5 pkt	57,0 pkt	139,5 pkt	283,1 pkt
						137,0 m	17,0	18,5	17,5	17,5	18,0	90,6 pkt	53,0 pkt	143,6 pkt
31.	3 lutego 2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K125	HS142	138,5 m	19,5	19,0	19,0	19,5	19,5	84,3 pkt	58,0 pkt	142,3 pkt	293,8 pkt
						145,0 m	18,5	18,5	18,5	18,5	18,5	96,0 pkt	55,5 pkt	151,5 pkt
32.	4 lutego 2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K125	HS142	129,5 m	18,5	18,5	18,5	18,5	18,0	68,1 pkt	55,5 pkt	123,6 pkt	257,7 pkt
						134,5 m	19,0	18,5	19,0	19,0	19,0	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt
33.	11 marca 2007	Lahti	Salpausselkä	K116	HS130	125,0 m	17,0	17,5	17,0	18,0	17,0	76,2 pkt	51,5 pkt	127,7 pkt	265,8 pkt
						128,0 m	18,5	18,5	19,0	19,0	19,0	81,6 pkt	56,5 pkt	138,1 pkt
34.	13 marca 2007	Kuopio	Puijo	K120	HS127	125,0 m	18,5	18,5	18,5	18,5	18,0	69,0 pkt	55,5 pkt	124,5 pkt	229,0 pkt
						115,0 m	18,0	17,5	18,0	17,5	18,0	51,0 pkt	53,5 pkt	104,5 pkt
35.	17 marca 2007	Oslo	Holmenkollbakken	K115	HS128	131,0 m	18,0	18,5	18,5	19,0	18,5	88,8 pkt	55,5 pkt	144,3 pkt	272,9 pkt
						122,0 m	18,5	19,0	18,0	18,5	19,0	72,6 pkt	56,0 pkt	128,6 pkt
36.	23 marca 2007	Planica	Letalnica	K185	HS215	208,5 m	18,5	16,5	18,0	18,5	18,5	148,2 pkt	55,0 pkt	203,2 pkt	423,5 pkt
						221,5 m	19,0	18,5	18,5	19,5	19,0	163,8 pkt	56,5 pkt	220,3 pkt
37.	24 marca 2007	Planica	Letalnica	K185	HS215	210,5 m	17,5	18,5	17,5	18,0	18,0	150,6 pkt	53,5 pkt	204,1 pkt	419,6 pkt
						217,5 m	18,5	19,5	19,0	19,0	18,5	159,0 pkt	56,5 pkt	215,5 pkt
38.	25 marca 2007	Planica	Letalnica	K185	HS215	220,0 m	18,5	18,5	16,5	17,5	17,0	162,0 pkt	53,0 pkt	215,0 pkt	215,0 pkt
						–	–	–	–	–	–	–	–	–
39.	21 stycznia 2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS134	138,5 m	19,5	19,0	18,5	19,0	19,0	93,3 pkt	57,0 pkt	144,7 pkt	269,9 pkt
						128,5 m	18,0	17,5	18,5	18,0	18,0	75,3 pkt	54,0 pkt	125,2 pkt

Miejsca na podium

Kraje, w których Adam Małysz stanął na podium

     2 razy

     3 razy

     4 razy

     6 razy

     7 razy

     9 razy

     14 razy i więcej

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Adam Małysz 92 razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata (lepszy jest tylko Janne Ahonen – 108), z czego 39 na najwyższym jego stopniu. Oprócz tego 27 razy był drugi i 26-krotnie zajmował najniższy stopień podium. Najwięcej razy w pierwszej trójce konkursu był klasyfikowany podczas zawodów rozgrywanych w Zakopanem (ośmiokrotnie), w Kuopio, Oslo i Planicy (siedmiokrotnie), natomiast sześciokrotnie stawał na podium na skoczniach w Lahti i Titisee-Neustadt.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	18 lutego	1996	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	–	120,0 m	123,0 m	238,9 pkt	2.	35,2 pkt	Masahiko Harada
2.	1 marca	1996	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	90,5 m	87,5 m	228,0 pkt	3.	11,0 pkt	Masahiko Harada
3.	13 marca	1996	Falun	Lugnet	K-90	–	101,0 m	89,5 m	254,5 pkt	2.	2,5 pkt	Primož Peterka
4.	17 marca	1996	Oslo	Holmenkollbakken	K-110	–	106,5 m	121,5 m	249,4 pkt	1.	–
5.	6 stycznia	1997	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	124,5 m	121,0 m	243,4 pkt	2.	7,0 pkt	Dieter Thoma
6.	11 stycznia	1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	125,5 m	120,0 m	241,4 pkt	3.	11,1 pkt	Primož Peterka
7.	18 stycznia	1997	Sapporo	Miyanomori	K-90	–	89,5 m	93,0 m	239,0 pkt	1.	–
8.	26 stycznia	1997	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	121,0 m	125,5 m	246,7 pkt	1.	–
9.	1 stycznia	2001	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	–	117,0 m	129,5 m	254,2 pkt	3.	3,4 pkt	Noriaki Kasai
10.	4 stycznia	2001	Innsbruck	Bergisel	K-108	–	111,5 m	118,5 m	259,2 pkt	1.	–
11.	6 stycznia	2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	127,0 m	134,0 m	274,8 pkt	1.	–
12.	13 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	206,5 m	194,5 m	392,7 pkt	1.	–
13.	14 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	212,0 m	194,5 m	397,8 pkt	1.	–
14.	20 stycznia	2001	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	129,5 m	133,5 m	276,4 pkt	1.	–
15.	27 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	133,5 m	282,3 pkt	1.	–
16.	28 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	136,0 m	283,8 pkt	1.	–
17.	3 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	122,0 m	151,5 m	284,3 pkt	2.	8,9 pkt	Ville Kantee
18.	4 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	142,5 m	142,5 m	316,0 pkt	1.	–
19.	4 marca	2001	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	–	201,5 m	201,5 m	394,6 pkt	2.	0,4 pkt	Martin Schmitt
20.	7 marca	2001	Falun	Lugnet	K-115	–	119,5 m	124,0 m	259,8 pkt	1.	–
21.	9 marca	2001	Trondheim	Granåsen	K-120	–	116,0 m	138,5 m	254,6 pkt	1.	–
22.	11 marca	2001	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	134,1 pkt	1.	–
23.	23 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	–	123,5 m	126,5 m	254,0 pkt	1.	–
24.	24 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	–	124,5 m	124,0 m	252,3 pkt	2.	1,6 pkt	Risto Jussilainen
25.	1 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	138,5 m	136,0 m	297,6 pkt	1.	–
26.	2 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	126,0 m	133,5 m	266,1 pkt	2.	11,3 pkt	Sven Hannawald
27.	8 grudnia	2001	Villach	Alpenarena	K-90	–	99,5 m	98,0 m	271,5 pkt	1.	–
28.	16 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	132,0 m	134,5 m	281,7 pkt	1.	–
29.	21 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	131,0 m	130,0 m	272,8 pkt	1.	–
30.	22 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	132,0 m	132,5 m	282,1 pkt	1.	–
31.	1 stycznia	2002	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	–	121,5 m	122,5 m	259,7 pkt	3.	4,8 pkt	Sven Hannawald
32.	4 stycznia	2002	Innsbruck	Bergisel	K-120	–	124,0 m	123,5 m	247,0 pkt	2.	23,0 pkt	Sven Hannawald
33.	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	131,0 m	123,5 m	262,1 pkt	1.	–
34.	1 marca	2002	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	124,5 m	124,0 m	263,7 pkt	2.	3,1 pkt	Martin Schmitt
35.	15 marca	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	–	131,5 m	129,0 m	266,4 pkt	2.	15,6 pkt	Matti Hautamäki
36.	17 marca	2002	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	125,0 m	117,5 m	255,0 pkt	3.	6,4 pkt	Simon Ammann
37.	29 listopada	2002	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	129,5 m	144,0 m	291,3 pkt	2.	2,2 pkt	Primož Peterka
38.	14 grudnia	2002	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	134,5 m	132,0 m	280,2 pkt	3.	12,9 pkt	Martin Höllwarth
39.	1 stycznia	2003	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	–	121,0 m	123,5 m	261,1 pkt	2.	3,5 pkt	Primož Peterka
40.	18 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	134,0 m	128,5 m	275,0 pkt	3.	11,2 pkt	Sven Hannawald
41.	19 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	124,5 m	125,5 m	253,5 pkt	3.	17,7 pkt	Sven Hannawald
42.	1 lutego	2003	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	–	197,5 m	195,0 m	376,5 pkt	3.	9,6 pkt	Florian Liegl
43.	9 marca	2003	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	133,6 pkt	1.	–
44.	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	122,0 m	128,0 m	267,4 pkt	1.	–
45.	15 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	129,5 m	132,0 m	289,6 pkt	1.	–
46.	22 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	–	224,5 m	209,0 m	432,3 pkt	2.	1,2 pkt	Matti Hautamäki
47.	28 listopada	2003	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	132,0 m	134,0 m	277,3 pkt	2.	14,2 pkt	Matti Hautamäki
48.	30 listopada	2003	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	129,5 m	–	133,1 pkt	2.	0,8 pkt	Sigurd Pettersen
49.	17 stycznia	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	132,0 m	127,0 m	267,2 pkt	2.	3,7 pkt	Michael Uhrmann
50.	18 stycznia	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	125,5 m	125,5 m	252,3 pkt	2.	0,3 pkt	Martin Höllwarth
51.	11 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	143,0 m	136,0 m	284,2 pkt	1.	–
52.	29 grudnia	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	124,5 m	129,0 m	253,8 pkt	3.	14,6 pkt	Janne Ahonen
53.	3 stycznia	2005	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	123,5 m	120,0 m	236,8 pkt	2.	7,0 pkt	Janne Ahonen
54.	15 stycznia	2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	195,5 m	206,5 m	393,9 pkt	3.	4,4 pkt	Andreas Widhölzl
55.	16 stycznia	2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	207,0 m	209,5 m	412,3 pkt	1.	–
56.	23 stycznia	2005	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	131,0 m	132,0 m	254,4 pkt	2.	12,0 pkt	Jakub Janda
57.	29 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	129,5 m	131,0 m	268,9 pkt	1.	–
58.	30 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	132,0 m	278,2 pkt	1.	–
59.	9 marca	2005	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	131,0 m	124,5 m	256,9 pkt	3.	13,4 pkt	Matti Hautamäki
60.	7 marca	2006	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	129,5 m	128,0 m	263,5 pkt	3.	9,8 pkt	Andreas Küttel
61.	12 marca	2006	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	130,5 m	124,5 m	279,0 pkt	1.	–
62.	3 grudnia	2006	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	137,5 m	127,5 m	252,3 pkt	3.	12,3 pkt	Gregor Schlierenzauer
63.	16 grudnia	2006	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	128,0 m	134,0 m	253,6 pkt	3.	15,6 pkt	Gregor Schlierenzauer
64.	30 grudnia	2006	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,0 m	134,0 m	280,3 pkt	3.	15,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
65.	27 stycznia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,5 m	137,0 m	283,1 pkt	1.	–
66.	3 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	145,0 m	293,8 pkt	1.	–
67.	4 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	129,5 m	134,5 m	257,7 pkt	1.	–
68.	7 lutego	2007	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	137,5 m	134,5 m	272,1 pkt	3.	17,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
69.	11 marca	2007	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	125,0 m	128,0 m	265,8 pkt	1.	–
70.	13 marca	2007	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	125,0 m	115,0 m	229,0 pkt	1.	–
71.	17 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	131,0 m	122,0 m	272,9 pkt	1.	–
72.	23 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	208,5 m	221,5 m	423,5 pkt	1.	–
73.	24 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,5 m	217,5 m	419,6 pkt	1.	–
74.	25 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	220,0 m	–	215,0 pkt	1.	–
75.	10 marca	2009	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	119,0 m	127,0 m	239,3 pkt	3.	2,4 pkt	Takanobu Okabe
76.	20 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	202,5 m	–	195,0 pkt	2.	1,1 pkt	Gregor Schlierenzauer
77.	22 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,0 m	209,5 m	412,4 pkt	2.	12,2 pkt	Harri Olli
78.	5 grudnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	127,5 m	134,5 m	259,8 pkt	3.	9,1 pkt	Gregor Schlierenzauer
79.	3 lutego	2010	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	130,5 m	134,0 m	257,2 pkt	2.	6,7 pkt	Simon Ammann
80.	7 marca	2010	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	126,0 m	130,0 m	274,3 pkt	2.	10,1 pkt	Simon Ammann
81.	9 marca	2010	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	123,0 m	123,5 m	234,1 pkt	2.	16,9 pkt	Simon Ammann
82.	12 marca	2010	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	135,5 m	127,5 m	269,5 pkt	3.	8,6 pkt	Simon Ammann
83.	14 marca	2010	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	128,5 m	136,5 m	258,7 pkt	2.	9,0 pkt	Simon Ammann
84.	18 grudnia	2010	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	137,0 m	135,0 m	288,8 pkt	2.	2,2 pkt	Thomas Morgenstern
85.	19 grudnia	2010	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	119,5 m	137,0 m	255,1 pkt	3.	10,0 pkt	Andreas Kofler
86.	1 stycznia	2011	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	132,0 m	–	138,0 pkt	3.	4,1 pkt	Simon Ammann
87.	3 stycznia	2011	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	128,0 m	123,0 m	257,5 pkt	2.	9,0 pkt	Thomas Morgenstern
88.	8 stycznia	2011	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	197,5 m	189,0 m	416,6 pkt	3.	8,6 pkt	Martin Koch
89.	15 stycznia	2011	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	132,5 m	118,0 m	240,5 pkt	3.	9,1 pkt	Severin Freund
90.	21 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	138,5 m	128,5 m	269,9 pkt	1.	–
91.	13 lutego	2011	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	213,5 m	230,5 m	447,8 pkt	3.	39,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
92.	20 marca	2011	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	216,0 m	–	203,6 pkt	3.	13,7 pkt	Kamil Stoch