Aeromarine PG-1

Aeromarine PG-1

Aeromarine PG-1
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Aeromarine
Konstruktor	Engineering Division
Typ	samolot myśliwski/bliskiego wsparcia
Konstrukcja	drewniana, częściowo opancerzona, podwozie stałe
Załoga	1 pilot
Historia
Data oblotu	22 sierpnia 1922
Lata produkcji	1922
Wycofanie ze służby	1922?
Liczba egzemplarzy	3
Liczba wypadków	1
Dane techniczne
Napęd	Wright K-2/Packard 1A-1116 lub 1237
Moc	300-346 KM
Wymiary
Rozpiętość	12,19 m
Długość	7,47 m
Wysokość	2,44 m
Powierzchnia nośna	36,14 m
Masa
Własna	1374 kg
Startowa	1777 kg
Zapas paliwa	170 l
Osiągi
Prędkość maks.	209 km/h
Prędkość wznoszenia	3,47 m/s
Pułap	5791 m
Pułap praktyczny	5182 m
Zasięg	314 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 działko 37 mm, 1 km 12,7 mm
Użytkownicy
United States Army Air Corps

Aeromarine PG-1 – amerykański samolot wojskowy z początku lat 20. XX wieku zaprojektowany w zakładach Engineering Division należących do Aviation Section, U.S. Signal Corps (poprzedniku dzisiejszego United States Air Force i zbudowany w firmie Aeromarine. W ramach systemu oznaczeń samolotów United States Army Air Corps obowiązującego w latach 1919-24 był to jedyny samolot noszący oznaczenie „PG” (pursuit ground - „pościgowy, bliskiego wsparcia”) i miał spełniać rolę samolotu myśliwskiego i bliskiego wsparcia powietrznego. W czasie oblatywania odkryto, że samolot miał złe właściwości pilotażowe i niezadowalające osiągi, z tych powodów porzucono dalsze prace rozwojowe nad nim i nie wszedł on do produkcji seryjnej. Zbudowano tylko trzy egzemplarze.

Historia

Geneza

Pod koniec I wojny światowej w niemieckich siłach powietrznych Luftstreitkräfte stworzono specjalne dywizjony znane jako Schlachstaffeln, których zadaniem było atakowanie i ostrzeliwanie żołnierzy nieprzyjaciela na ziemi^[1]. W roli samolotów bliskiego wsparcia powietrznego używano takich myśliwców jak Halberstadt CL.II i V, Hannover CL.III oraz specjalnie zaprojektowany do tego typu zadań samolot - Junkers J 1^[1]. Rewolucyjny J 1 był jednym z pierwszych samolotów o konstrukcji całkowicie metalowej, a jego załoga i silnik były chronione pięciomilimetrową blachą pancerną^[1]. Armia niemiecka wypracowała doktrynę bardzo bliskiej współpracy z samolotami Schlachstaffeln^[1], co w późniejszym czasie zaowocowało opracowaniem teorii blitzkriegu i bardzo bliskiej współpracy lotnictwa i sił lądowych^[2][3]. Brytyjczycy także zdawali sobie sprawę ze znaczenia bliskiego wsparcia lotniczego dla żołnierzy na ziemi, do tego celu używano początkowo myśliwców Sopwith Camel, Royal Aircraft Factory S.E.5 oraz Bristol F.2 Fighter, a w późniejszym czasie nieudanego i niepopularnego de Havilland D.H.5 oraz opancerzonego Sopwith Salamander, który jednak dotarł do jednostek zbyt późno, aby mógł wziąć udział w wojnie^[2].

Stworzeniem podobnych dywizjonów zainteresował się także United States Army Air Service^[4]. Już po wojnie ówczesny jeszcze pułkownik „Billy” Mitchell poświęcił temu zagadnieniu rozdział „Organization and Employment of Attack Squadrons” w jego monografii Provisional Manual of Operations of Air Units, problemem zajął się też podpułkownik William C. Sherman w opracowaniu Tentative Manual for the Employment of Air Service^[4]. W 1921 Mitchell zorganizował pierwszy amerykański dywizjon bliskiego wsparcia powietrznego, 3rd Attack Group, opisując zasady jego działania^[5]:

W czasie wojny improwizowane amerykańskie dywizjony szturmowe używały samolotów DH.4, ale jeszcze przed sformowaniu 3rd Attack Group zdecydowano, że powinien on zostać wyposażony w specjalnie zaprojektowane do tego celu samoloty szturmowe^[6].

Na zamówienie Armii powstało wówczas kilka nieudanych konstrukcji, wielosilnikowe samoloty Boeing GA-1 i Boeing GA-2, jednosilnikowy Orenco IL-1 (Orenco Model E)^[7][8][9], a także jako prywatna inicjatywa, interesujący ale równie nieudany Junkers-Larsen JL-12 o całkowicie metalowej konstrukcji i wyposażony w 30 pistoletów maszynowych^[8][9][10].

Projekt

PG-1 (w ramach systemu oznaczeń samolotów United States Army Air Corps obowiązującego w latach 1919-24 był to jedyny samolot noszący oznaczenie „PG” oznaczające pursuit ground - „pościgowy, bliskiego wsparcia”^[11]), został zaprojektowany w należących do Armii zakładach Engineering Division w 1921^{[b][13][14][15]}, a kontrakt jego budowę przyznano zakładom Aeromarine w maju 1921^[13].

PG-1 miał konstrukcję całkowicie konwencjonalną jak na dwupłat z tego okresu, jedyną nowinką techniczną było uzbrojenie samolotu w działko 37 mm strzelające przez piastę silnika^[13]. Podobnie jak wiele dwupłatów, PG-1 miał górny płat większy od dolnego, był on umieszczony na górnej powierzchni kadłuba w zamierzeniu mając dawać pilotowi lepszą widoczność niż w samolotach o górnym płacie wystającym ponad samolot^[13]. Poprawienie widoczności z kabiny pilota poprzez taki układ skrzydeł było jednak niwelowane przez umieszczenie bezpośrednio nad silnikiem chłodnicy, która skutecznie blokowała pole widzenia pilota do przodu^[13].

Samolot został zaprojektowany z myślą o użyciu silnika Wright K-2 (będącego rozwinięciem Wright-Hispano H) o mocy 300 KM, ale w momencie ukończenie pierwszej maszyny prace nad silnikiem nie zostały jeszcze ukończone i początkowo był on napędzany dwoma podobnymi silnikami Packard 1A w wersjach 1116 i 1237 o mocy 346 KM^[13].

Samolot został oblatany 22 sierpnia 1922^[13]. Wszystkie trzy egzemplarze (numery seryjne 63244-63246^[15]) zostały oblatane i były testowane w bazie Armii McCook Field^[13]. Drugi egzemplarz został rozbity w czasie jego pierwszego lotu^[15].

W czasie oblatywania wyszło na jaw, że samolot cierpi na szereg problemów^[13][14]. Gruba płyta pancerna powodowała nadmierne wibracje^[14], osiągi samolotu zostały ocenione jako niezadowalające podobnie jak widoczność z kabiny pilota^[13].

Dalsze prace nad rozwojem samolotu zostały wstrzymane w 1922 po wybudowaniu trzech prototypów^[13], niektóre źródła wspominają, że zbudowane samoloty były jeszcze używane do eksperymentów z różnych umieszczaniem uzbrojenia w samolocie^[14].

Konstrukcja

Aeromarine PG-1 był jednosilnikowym, jednomiejscowym półtorapłatem o konstrukcji drewnianej ze stałym podwoziem i płozą ogonową^[13][15]. Kokpit pilota i silnik chronione były od dołu blachą pancerną o grubości ¼ cala (6,3 mm)^[13]. Górne skrzydło umieszczone było blisko górnej części kadłuba, w jego centralnej części znajdowało się wycięcie na kabinę pilota, przymocowane było do dolnego, znacznie mniejszego skrzydła zastrzałami w kształcie litery V^[13].

Planowanym napędem samolotu miał być silnik Wright K-2 o mocy 300^[15]/330^[13] KM, ale ponieważ nie był on jeszcze dostępny w momencie ukończenia dwóch pierwszych prototypów pierwszy z nich napędzany był silnikiem V-8 Wright-Hispano H, a drugi silnikiem V-12 Packard 1A-1116^[15]. Zbudowany nieco później trzeci prototyp testowany był z silnikami K-2 oraz Packard 1A-1237^[13][15].

Uzbrojenie samolotu stanowiło pojedyncze działko typy Baldwin 37 mm strzelające przez piastę śmigła i pojedynczy karabin maszynowy 12,7 mm^[13][15].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
• Peter M. Bowers: Forgotten Fighters And Experimental Aircraft. Nowy Jork: Aerofact, 1971. ISBN 0-668-02403-8.
• Walter Boyne: The Influence of Air Power Upon History. Pelican Publishing, 2003. ISBN 978-1589800342.
• Benjamin Franklin Cooling: Case Studies in the Development of Close Air Support. University Press of the Pacific, 2005. ISBN 978-1410225153.
• E. R. Johnson: American Attack Aircraft Since 1926. Jefferson, N.C.: McFarland, 2008. ISBN 0-7864-3464-3.
• Michael Fox: Knights of the Skies. Crecy Publishing, 2006. ISBN 978-1871187502.
• Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Military Aircraft Since 1908. Brassey's: Putnam Aeronautical. ISBN 0-85177-816-X.
• James Tate: The Army and Its Air Corps: Army Policy Toward Aviation, 1919 - 1941. University Press of the Pacific. ISBN 1-4102-0797-8.

Linki zewnętrzne

• Aeromaine PG-1 (zdjęcie i krótki opis) (ang.). [dostęp 2012-11-08].
• San Diego Air & Space Museum Archives: Zdjęcia samolotu (ang.). flickr.com. [dostęp 2012-11-08].