Al-Manszijja

Al-Manszijja
‏المنشية‎
Ilustracja
Starożytny grób Abu Ataba, teraz mieszkalny dom rodziny żydowskiej
Państwo Mandat Palestyny
DystryktDystrykt Akki
Wysokość25 m n.p.m.
Populacja (1945)
• liczba ludności

1080
Data zniszczenia14 maja 1948
Powód zniszczeniaatak Hagany
ObecnieAkka, Szamerat, Bustan ha-Galil
Położenie na mapie Mandatu Palestyny
Mapa konturowa Mandatu Palestyny, u góry znajduje się punkt z opisem „Al-Manszijja”
Ziemia32°56′06,28″N 35°05′25,87″E/32,935078 35,090519
Strona internetowa

Al-Manszijja (arab. المنشية) – nieistniejąca już arabska wieś, która była położona w Dystrykcie Akki w Mandacie Palestyny. Wieś została wyludniona i zniszczona podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny, po ataku sił żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana w dniu 14 maja 1948 roku.

Położenie

Al-Manszijja leżała w północnej części równiny przybrzeżnej Izraela, w odległości 2 km na północny wschód od miasta Akka. Według danych z 1945 do wsi należały ziemie o powierzchni 1488,6 ha. We wsi mieszkało wówczas 1080 osób, w tym 270 Żydów[1].

własność gruntówpowierzchnia gruntów (hektary)
Arabowie1252,2
Żydzi189,5
publiczne469
Razem1488,6
Rodzaj użytkowanych gruntówArabowie (hektary)Żydzi (hektary)
uprawy oliwek20
uprawy cytrusów2530
uprawy nawadniane6192
uprawy zbóż1082,3179,3
nieużytki126,9100
zabudowane270

Historia

Nie jest dokładna data założenia wioski Al-Manszijja, jednak najstarsze odkryte w 1955 roku groby są datowane na XIII wiek p.n.e.[2] Wcześniej mieszkańcy wierzyli, że wieś powstała w okresie panowania krzyżowców lub panowania mameluków. W następnych latach musiała być ona jednak opuszczona, ponieważ kolejne zapiski o niej pojawiają się dopiero przy spisie ludności z 1596 roku[2]. Francuska mapa z 1799 roku ukazuje wieś jako „bezludną ruinę[3]. Victor Guérin napisał w 1880 roku, że Al-Manszijja jest „nowo założoną” wsią[4]. Pod koniec XIX wieku jest opisana jako mała wieś położona na równinie. W otoczeniu gruntów ornych stały domy zbudowane z kamieni i gliny. Wieś liczyła około 150 mieszkańców[5]. W wyniku I wojny światowej w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod panowanie Brytyjczyków, którzy utworzyli Mandat Palestyny. W owym czasie okoliczne grunty zaczęły wykupywać od arabskich właścicieli żydowskie organizacje syjonistyczne, jednak stosunki między mieszkańcami Al-Manszijji a żydowskimi rolnikami układały się pozytywnie[1].

Przyjęta 29 listopada 1947 roku Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 przyznała te tereny państwu arabskiemu[6]. Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny w 1948 roku w okolicy operowały siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które paraliżowały żydowską komunikację w całej Galilei. Z tego powodu, w dniu 6 lutego 1948 roku siły żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana zaatakowały wieś Al-Manszijja. Napastnicy zostali odparci przez siły lokalnej arabskiej milicji[7]. Następny atak nastąpił podczas izraelskiej operacji „Ben-Ami”, w trakcie której w dniu 14 maja 1948 roku wieś została zajęta. Wysiedlono jej mieszkańców, a następnie w dniu 16 czerwca 1948 roku wyburzono jej domy[1]. Jeszcze w trakcie I wojny izraelsko-arabskiej, w dniu 28 maja 1948 roku na terenie arabskiej wioski założono kibuc Szamerat, który później przeniósł się bardziej na północ[8].

Miejsce obecnie

Obecnie na miejscu wioski Al-Manszijja znajduje się jedno z osiedli miasta Akka, natomiast pola uprawne zajęły kibuc Szamerat i moszaw Bustan ha-Galil. Palestyński historyk Walid Chalidi, tak opisał pozostałości wioski Al-Manszijja: „Stoi kilka domów, islamska szkoła dla sierot, meczet i świątynia Baha’i; reszty wsi nie ma. Sanktuarium jest dostojnym budynkiem, z kopułą, z wybitym łukowatym wejściem w przedniej ścianie, posiada ono kamienne filary. Meczet jest kamienną budowlą z kopułą i sklepieniem, został przekształcony w prywatny dom żydowskiej rodziny. Dawna islamska szkoła dla sierot jest zamieszkana. Wybudowany z kamiennych bloków kanał na wodę al-Basza nadal istnieje, ale nie działa, to samo odnosi się do wodociągu[1].

Przypisy

  1. a b c d Welcome To al-Manshiyya (ang.). W: Palestine Remembered [on-line]. [dostęp 2013-05-19].
  2. a b Walid Chalidi: All That Remains. Washington D.C.: Institute for Palestine Studies, 1992, s. 23. ISBN 0-88728-224-5.
  3. Andrew Petersen: A Gazetteer of Buildings in Muslim Palestine. Oxford: Oxford University Press, 2002, s. 65. ISBN 978-0-19-727011-0. [dostęp 2013-05-19]. (fr.)
  4. Victor Guérin: Description géographique, historique et archéologique de la Palestine: ptie. Galilée. Harvard University, 1868, s. 1–2. (fr.)
  5. Claude Reignier Conder, H.H. Kitchener: The Survey of Western Palestine: memoirs of the topography, orography, hydrography, and archaeology. London: Committee of the Palestine Exploration Fund., 1881, s. 147. [dostęp 2013-05-19]. (ang.)
  6. Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP (ang.). W: United Nations [on-line]. 1948. [dostęp 2013-05-19].
  7. Benny Morris: The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited. Cambridge: Cambridge University Press, 2004, s. xvii. ISBN 978-0-521-00967-6. [dostęp 2013-05-19]. (ang.)
  8. Shomrat (hebr.). W: Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-05-19].

Media użyte na tej stronie

Palestine-Mandate-Ensign-1927-1948.svg
The Palestine Ensign, flown by ships registered in the British Mandate territory during the period 1927–1948. This was the only Palestine-specific flag which was not restricted to official use by a government functionary or department (see Flag of the British Mandate for Palestine).
Manshiyye acre.jpg
ancient cemetery and grave of Attabi (Now a residential house) in Manshiyya, acre בית הקברות המוסלמי העתיק, וברקע מבנה קברו של עתבי (כיום בית מגורים למשפחה מוסלמית) בכפר מנשיה, כיום רח' אחד העם בעכו