Alcide De Gasperi

Alcide De Gasperi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1881
Pieve Tesino

Data i miejsce śmierci

19 sierpnia 1954
Borgo Valsugana

Premier Włoch
Okres

od 10 grudnia 1945
do 2 sierpnia 1953

Przynależność polityczna

Chrześcijańska Demokracja

Poprzednik

Ferruccio Parri

Następca

Giuseppe Pella

podpis

Alcide De Gasperi (ur. 3 kwietnia 1881 w Pieve Tesino, zm. 19 sierpnia 1954 w Borgo Valsugana) – włoski polityk, od 12 grudnia 1944 do 2 czerwca 1946 ostatni minister spraw zagranicznych Królestwa Włoch, a od 13 lipca do 18 października 1946 pierwszy minister tego resortu Republiki Włoskiej (funkcję tę pełnił jeszcze od 26 lipca 1951 do 29 czerwca 1953 i od 16 lipca 1953 do 2 sierpnia 1953), w latach 1945–1953 premier Włoch, od 13 lipca 1946 do 28 stycznia 1947 minister spraw wewnętrznych.

Życiorys

W latach 1911–1918 był posłem do parlamentu austriackiego. Współzałożyciel (1919) i sekretarz generalny (od 1924) Włoskiej Partii Ludowej, poseł do parlamentu włoskiego, w czasie rządów Benita Mussoliniego więziony. W latach 1943–1954 był przewodniczącym włoskiej Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej.

Był rzecznikiem zjednoczenia Europy pod względem gospodarczym i obronnym. Współtwórca Rady Europy (1949) i Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Został kandydatem na ołtarze Kościoła rzymskokatolickiego. Proces beatyfikacyjny De Gasperiego rozpoczął się na szczeblu diecezjalnym 29 kwietnia 1993 roku w Trydencie.

Był jednym z głównych zwolenników i realizatorów koncepcji integracji europejskiej. Pochodził z Pieve Tesino. Studiował filozofię w Wiedniu, a następnie pracował jako dziennikarz. Był deputowanym z ramienia Partii Ludowej. Po jej rozwiązaniu za czasów Mussoliniego, trafił do więzienia. Po wyjściu na wolność przez 14 lat pracował w bibliotece watykańskiej i pisał artykuły do dziennika „L’Ilustrazione Vaticana”. W czasie wojny przyczynił się do powstania Chrześcijańskiej Demokracji. Po wyzwoleniu De Gasperi, popierany przez Kościół i komunistów, stanął na czele rządu włoskiego (1945-1953), który w swojej polityce zagranicznej (wbrew przeważającej postawie neutralistycznej społeczeństwa i sceny politycznej) popierał idee integracji europejskiej i koncepcje atlantyzmu. Podjął próbę odbudowy prestiżu Włoch na arenie międzynarodowej, m.in. przez przystąpienie kraju do NATO i Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (pomimo braku krajowych zasobów węgla i importu stali z Wenezueli). We wrześniu 1946 zawarł porozumienie graniczne z Austrią, gwarantujące włoski stan posiadania w Tyrolu Południowym. Z uwagi na antyniemiecki charakter sojuszu, De Gasperi odmówił uczestnictwa Włoch w podpisanym w 1948 Traktacie brukselskim.

W 1952 uhonorowany Nagrodą Karola Wielkiego.

Zobacz też

Bibliografia

  • Bernd Jordan, Aleksander Lenz, Księga 100 polityków stulecia, tłum. Andrzej Sąpoliński, wyd. Interart, Warszawa 1997, ISBN 83-7060-508-7.
  • Paweł Świeboda Sylwetki: Alcide De Gasperi (1881-1954), „Europa” nr 5/98, dwumiesięcznik, Wydawnictwo Naukowe PWN SA Warszawa, ISSN 1429-6608, s. 62–63.

Media użyte na tej stronie

Europarl logo.svg
Insygnia Parlamentu Europejskiego
Alcide de Gasperi 2.jpg
Former PM of Italy Alcide de Gasperi
De Gasperi firma.jpg
Firma di Alcide De Gasperi sulla Costituzione della Repubblica Italiana come Presidente del Consiglio dei Ministri