Aleksander Bekier

Aleksander Bekier

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1907 Mława
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1963 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Brygady Międzynarodowe Francuski ruch oporu
Jednostki	XIV Brygada XIII Brygada im. Jarosława Dąbrowskiego
Stanowiska	komisarz
Główne wojny i bitwy	hiszpańska wojna domowa, II wojna światowa
Późniejsza praca	dyplomata
Odznaczenia

Grób Aleksandra Bekiera i jego żony Elżbiety na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Aleksander Bekier (ur. 11 grudnia 1907 w Mławie, zm. 23 lutego 1963 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, podpułkownik^[1], dyplomata.

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej, jako syn Izaaka. Od 1925 przebywał we Francji, gdzie został członkiem Francuskiej Partii Komunistycznej. W latach 1936–1938 brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej jako komisarz polityczny XIV Brygady oraz XIII Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego, później w stopniu komisarza brygady był zastępcą komisarza V Korpusu.

Podczas II wojny światowej działał we francuskim ruchu oporu i nadal we Francuskiej Partii Komunistycznej. W 1944 został sekretarzem delegatury PKWN w Paryżu. W lipcu tego samego roku krótkotrwale pełnił funkcję chargé d’affaires w Ambasadzie Rzeczypospolitej Polskiej we Francji^[2]. Od stycznia 1948 pełnił stanowisko I sekretarza ambasady RP w Paryżu. W 1948 powrócił do Polski i został dyrektorem wydziału personalnego CRS Samopomoc Chłopska w Warszawie. Od lipca 1952 był zastępcę redaktora pisma „Chłopska Droga”, od 1955 do 1957 kierownikiem Redakcji Literatury Masowo-Politycznej w wydawnictwie Książka i Wiedza. W latach 1958–1962 pełnił stanowisko radcy ambasady PRL w Meksyku. Od września 1962 był wicedyrektorem Departamentu Ameryki Łacińskiej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C2-8-17)^[3][4]. Jego żona, Elżbieta (1909–2002), była muzykiem, a także uczestniczką walk w Hiszpanii.

Odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (5 kwietnia 1946, „w uznaniu zasług położonych przy organizacji polskiego ruchu oporu we Francji i za udział w walce zbrojnej z okupantem niemieckim we Francji”)^[5]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (5 kwietnia 1946, „w uznaniu bohaterskich zasług w walce zbrojnej z międzynarodowym faszyzmem na polach Hiszpanii w latach 1936 – 1939 r.”)^[1]

Przypisy