Aleksandyr Radołow
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 27 czerwca 1883 Sławianci | |
| Data i miejsce śmierci | 1 lutego 1945 Sofia | |
| Minister sprawiedliwości Bułgarii | ||
| Okres | od 21 lutego 1920 do 9 stycznia 1921 | |
| Przynależność polityczna | Bułgarski Ludowy Związek Chłopski | |
| Poprzednik | Marko Turłakow | |
| Następca | Petyr Janew | |
| Minister spraw wewnętrznych Bułgarii | ||
| Okres | od 9 listopada 1921 do 5 stycznia 1922 | |
| Przynależność polityczna | Bułgarski Ludowy Związek Chłopski | |
| Poprzednik | Konstantin Tomow | |
| Następca | Rajko Daskałow | |
Aleksandyr Christow Radołow (bułg. Александър Христов Радолов; ur. 27 czerwca 1883 we wsi Sławianci w Obwodzie Burgas, zm. 1 lutego 1945) – bułgarski polityk, działacz Bułgarskiego Ludowego Związku Chłopskiego, deputowany do Zgromadzenia Narodowego 16. (1913), 17. (1914-1919), 18. (1919-1920), 19. (1920-1923), 20. (1923), 22. (1927-1931), 23. (1931-1934) i 25. kadencji (1940-1944), minister sprawiedliwości (1920-1921), spraw wewnętrznych i zdrowia publicznego (1921-1922) oraz handlu, przemysłu i pracy (1922-1923). Po zamachu stanu z 9 września 1944 zamordowany z polecenia komunistów.
Życiorys
W 1905 ukończył gimnazjum w Sliwenie, po czym studiował filologię w Uniwersytecie Sofijskim im. św. Klemensa z Ochrydy. Następnie wyjechał do Genewy, gdzie w 1908 ukończył prawo. Po powrocie do Bułgarii wstąpił w szeregi Bułgarskiego Ludowego Związku Chłopskiego (BLZCh), zostając wkrótce jednym z członków jego zarządu. W 1913 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego. Karierę parlamentarzysty kontynuował z dwiema przerwami aż do 1944. W 1917 był dyrektorem przedsiębiorstwa Naroden Magazin (bułg. Народен магазин). W 1918 przygotował regulamin tzw. uniwersalnej spółdzielni rolniczej.
W 1920 objął posadę ministra sprawiedliwości w rządzie Aleksandyra Stambolijskiego. Po przebudowie gabinetu w 1921 został ministrem wewnętrznych i zdrowia narodowego, zaś rok później handlu, przemysłu i pracy. Po zamachu stanu z 9 czerwca 1923, w efekcie którego ludowcy utracili władzę, wraz z innymi ministrami trafił do więzienia. W areszcie przebywał do 9 kwietnia 1924, kiedy to sąd zadecydował o jego uniewinnieniu. Po odzyskaniu wolności Radołow wstąpił do BLZCh „Wrabcza 1”, zaś w 1932 przyłączył się do BZLCh im. Georgiego Markowa.
Po komunistycznym zamachu stanu z 9 września 1944 i przejęciu władzy w Carstwie Bułgarii przez Front Ojczyźniany, trafił wraz z innymi parlamentarzystami ze Zgromadzenia Narodowego 25. kadencji przed tzw. Sąd Ludowy, który wydał na niego wyrok śmierci. 1 lutego został rozstrzelany w niewiadomym miejscu. W roku 1996 Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Ludowego i pośmiertnie zrehabilitował Radołowa.
Funkcje sprawowane przez Radołowa w Radzie Ministrów
Aleksandyr Radołow zajmował następujące stanowiska w rządach Carstwa Bułgarii (w porządku chronologicznym):[1]
- w rządzie Aleksandyra Stambolijskiego
- minister sprawiedliwości (21 lutego 1920 - 9 listopada 1921)
- tymczasowo na czele Ministerstwa Kolei, Poczty i Telegrafu (24 października 1921 - 9 listopada 1921)
- minister spraw wewnętrznych i zdrowia publicznego (9 listopada 1921 - 5 stycznia 1922)
- minister handlu, przemysłu i pracy (5 stycznia 1922 - 14 marca 1923)
Przypisy
- ↑ Oficjalna witryna internetowa Zgromadzenia Narodowego Bułgarii. [dostęp 2009-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-11-21)].
Bibliografia
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999 (w tłum. Ministrowie Bułgarii 1879-1999). Sofia: Wydawnictwo Akademiczne „Marin Drinow”, 1999. ISBN 978-954-430-603-8 / ISBN 978-954-509-191-9.