Alfred Kałuziński
| Pełne imię i nazwisko | Alfred Józef Kałuziński | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | ||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 190 cm | |||||||||||||||||||||
| Pozycja | ||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Alfred Józef Kałuziński (ur. 21 grudnia 1952 w Krakowie–Grzegórzkach, zm. 4 września 1997 w Klimkówce) – polski piłkarz ręczny, reprezentant kraju, medalista igrzysk olimpijskich (1976) i mistrzostw świata (1982), trzykrotny mistrz Polski z Hutnikiem Kraków (1979–1981). Występował na pozycji lewego rozgrywającego.
Życiorys
Kariera klubowa
W czasie nauki w szkole podstawowej grał początkowo w siatkówkę, od 1966 trenował piłkę ręczną w Hutniku Kraków[1]. W czasie odbywania służby wojskowej w latach 1971-1973 występował w Wawelu Kraków, następnie powrócił do Hutnika[1].
Z Hutnikiem awansował w 1977 do I ligi, w 1978 wywalczył wicemistrzostwo Polski, w 1979, 1980 i 1981 mistrzostwo Polski, w 1978 Puchar Polski. W 1979 został najlepszym strzelcem ligi (283 bramki)[1][2]. W 1982 wyjechał do Niemiec, w latach 1982-1984 grał w zespole TuSpo Norymberga[1]. W 1983 został królem strzelców niemieckiej II ligi (grupa południowa), zdobywając 142 bramki[3]. W latach 1984-1985 występował w zespole TSV Ansbach, w latach 1985-1991 był graczem HaSpo Bayreuth[1].
Kariera reprezentacyjna
Nie był graczem juniorskiej i młodzieżowej reprezentacji Polski. W reprezentacji seniorskiej debiutował 5 sierpnia 1973 w towarzyskim spotkaniu z Bułgarią. Nie dostał jednak powołania na mecze eliminacyjne przed mistrzostwami świata w 1974. Wystąpił jednak na tych mistrzostwach, zajmując z zespołem 4. miejsce (wystąpił w pięciu spotkaniach, nie zdobył bramki), zagrał także na zawodach Pucharu Świata w 1974, gdzie zajął z drużyną 2. miejsce (w czterech spotkaniach zdobył szesnaście bramek)[1][2][4]. Kolejny sukces odniósł na igrzyskach olimpijskich w Montrealu (1976), gdzie ze swoją drużyną zdobył brązowy medal (w sześciu spotkaniach zdobył dwadzieścia dwie bramki, w tym sześć w meczu o brązowy medal)[1][2][4]. Wystąpił też na mistrzostwach świata w 1978, gdzie jego zespół zajął 6. miejsce (w sześciu spotkaniach zdobył dwadzieścia dwie bramki), zawodach Pucharu Świata w 1979, gdzie zdobył z drużyną drugie miejsce (wystąpił we wszystkich czterech spotkaniach, zdobywając siedemnaście bramek)[1][2][4]. W 1980 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Moskwie, na których jego drużyna będąca jednym z faworytów turnieju zajęła dopiero 7. miejsce. Zagrał tam w siedmiu spotkaniach, zdobywając dwadzieścia bramek[1][2][4].
W 1981 zwyciężył ze swoim zespołem w mistrzostwach świata grupy B. W sześciu spotkaniach zdobył osiemnaście bramek. Ostatni sukces w karierze osiągnął, zdobywając brązowy medal mistrzostw świata w 1982. W pięciu spotkaniach zdobył pięć bramek[1][2][4]. Na tym ostatnim turnieju w meczu o brązowy medal z Danią zakończył karierę reprezentacyjną. Łącznie w latach 1973-1982 zagrał w 201 spotkaniach zdobywając 633 bramki[1][2][4]. Więcej meczów i goli w reprezentacji miał wówczas jedynie Jerzy Klempel.
Ponadto w 1973 i 1976 zdobył brązowy medal Mistrzostw Armii Zaprzyjaźnionych[2].
Życie prywatne
Był absolwentem zespołu szkół zawodowych na Osiedlu Uroczym w Krakowie, z zawodu kierowcą-mechanikiem. Jego synem jest Eryk Kałuziński, także piłkarz ręczny, miał także córkę, Anetę[1]. Zmarł nagle na serce[1].
Odznaczenia
W 1975 otrzymał tytuł Mistrz Sportu, w 1976 i 1982 brązowy Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, w 1993 Diamentową Odznakę ZPRP[2]. Trzykrotnie wystąpił w reprezentacji świata (w 1978 przeciwko ZSRR, w 1980 przeciwko Vfl Gummersbach i Szwecji)[2]. W plebiscycie Sportu] na najlepszego piłkarza ręcznego w latach 1945-1985 został wybrany najlepszym zawodnikiem na pozycji lewego rozgrywającego (razem z Danielem Waszkiewiczem. W 2008 wybrano go do najlepszej "siódemki" 90-lecia polskiej piłki ręcznej[2].
Od 1998 w Krakowie odbywa się poświęcony mu memoriał[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Władysław Zieleśkiewicz, "Fredek" Kałuziński, chłopak z Nowej Huty, w: Handball Polska, nr 11 (103)/2015, s. 44-49
- ↑ a b c d e f g h i j k l Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 566-567
- ↑ Torschützenkönige der 2.Bundesliga Männer
- ↑ a b c d e f Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 1083-1100
Linki zewnętrzne
- Polski Komitet Olimpijski: Alfred Kałuziński – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. olimpijski.pl. [dostęp 2014-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (pol.).
.svg){kind=small}
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Handball. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.