Alice Cooper

Ten artykuł należy dopracować: od 2013-12 → usunąć zwodnicze wyrażenia, od 2013-10 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Alice Cooper

Alice Cooper (2017)
Imię i nazwisko	Vincent Damon Furnier
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1948 Detroit
Instrumenty	harmonijka ustna, gitara
Gatunki	hard rock, heavy metal, contemporary pop, contemporary rock[1]
Zawód	wokalista, autor tekstów, aktor
Aktywność	od 1964
Zespoły
Alice Cooper (1964–1975, 1999, 2010, 2011, 2015) Hollywood Vampires (od 2015)
Strona internetowa

Alice Cooper (właściwie Vincent Damon Furnier, ur. 4 lutego 1948^[1]) – amerykański wokalista i muzyk hardrockowy. Sławę zdobył w latach 70. Jeden z twórców shock-rocka i horror rocka. Największe hity Alice Coopera to: „School’s Out”, „No More Mr. Nice Guy”, „I’m Eighteen” i „Poison”.

W 2006 r. piosenkarz został sklasyfikowany na 32. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader^[2]. Z kolei w 2009 r. został sklasyfikowany na 7. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records^[3].

Życiorys

Młodość, początki kariery artystycznej

Cooper w 1972 roku

Muzyk urodził się 4 lutego 1948 r. w Detroit w stanie Michigan^[4]. W dzieciństwie przeniósł się z rodziną do Phoenix w stanie Arizona. Interesował się sztuką, zaczął śpiewać i występować wcześnie^[4]. Pod wpływem muzyki brytyjskiej założył zespół The Earwigs (potem The Spiders oraz The Nazz)^[5], z którym kopiował przeboje grup z Anglii, głównie The Beatles^[5]. Zdobył sporą popularność w swym rodzinnym stanie. Występował jako support przed gośćmi z Wielkiej Brytanii. Nagrał kilka singli. W końcu 1967 r. przeniósł się do Los Angeles, by rozpocząć profesjonalną karierę muzyczną^[6]. Lider przyjął pseudonim Alice Cooper i zaczął podawać się za wcielenie czarownicy^[6]. W jego identycznie nazwanym zespole grali Glen Buxton – gitara, Michael Bruce – gitara, Dennis Dunaway – bas i Neal Smith – perkusja^[6]. Shep Gordon został menadżerem zespołu.

Początki zespołu Alice Cooper

Zespół Alice Cooper regularnie otwierał koncerty większych sław kalifornijskiego rocka, m.in. The Doors, z którego muzykami Alice się przyjaźnił. Wystąpił też w Kanadzie. Nagrał 3 płyty dla małej firmy Straight Records, którą stworzył Frank Zappa^[5]. W grudniu 1969 r. ukazał się album Pretties for You, a w czerwcu 1970 r. Easy Action. Zawierały zalążki późniejszych pomysłów (np. w utworach „Refrigerator Heaven”, „Return of the Spiders” czy „Easy Action” z tej drugiej), które zaowocowały concept albumami z lat 70. Wyprzedzały nurt zwany potem glam rockiem. Nie odniosły wtedy sukcesu komercyjnego^[5] i zespół przeniósł się do Detroit^[6].

Nowy producent Bob Ezrin nadał jej muzyce oryginalny i przebojowy charakter i brzmienie^[4]. Wspomagał zespół na instrumentach klawiszowych i skomponował z nim m.in. utwór „Under My Wheels”. Na przełomie 1970/71 r. Alice Cooper wydał singel „I’m Eighteen”, umieszczonego na płycie Love It to Death (grudzień 1970)^[7]. Wytwórnia Warner Bros. zainteresowała się grupą i podpisała z nią kontrakt. Wznowiono zaraz album Love It to Death (czerwiec 1971), a grupa w swym klasycznym składzie w krótkim czasie nagrała z Ezrinem 4 albumy: Killer (grudzień 1971), School’s Out (czerwiec 1972), Billion Dollar Babies (marzec 1973, nagrana z udziałem wielu gości) i Muscle of Love (grudzień 1973). Ezrin produkował płyty Alice’a Coopera do lat 80.

Cooper wymyślił bulwersującą formę prezentacji swej muzyki, do skrajności doprowadzając wcześniejsze próby operowania skandalem, np. przez The Rolling Stones, The Doors czy Jimiego Hendrixa. Estetyce rockowej lat 60. przeciwstawił makabryczny show sceniczny i prowokacyjne teksty, pełne przemocy, śmierci i seksualnych aberracji^[5]. Z tej racji uważany jest za jednego z twórców shock-rocka. Podczas jego koncertów na scenie pojawiały się takie rekwizyty jak gilotyna, szafot, krzesło elektryczne, a sam Cooper występował w przerażającym makijażu^[5]. Protesty mediów i osób publicznych w latach 70. tylko nakręcały jego popularność^[5]. Pojawił się też w kilku filmach^[5].

Popularność zespołu Alice Cooper

W 1971 r. zespół po raz pierwszy zagrał w Europie, a w latach 1972–1974 wylansował 5 przebojów, zarówno w Stanach, jak i na całym świecie: „School’s Out”, „Elected”, „Hello Hooray”, „No More Mr. Nice Guy” i „Teenage Lament ‘74” (kompozycja A. Coopera i perkusisty N. Smitha). Pierwszy z nich w sierpniu 1972 r. spędził 3 tygodnie na szczycie brytyjskiej listy przebojów i jest do dziś najpopularniejszym utworem artysty. Cooper wykorzystał w nim chórek dziecięcy, podobnie jak przed nim zrobił to Keith West w utworze „An Excerpt from The Teenage Opera”, a po nim zespół Pink Floyd w przeboju „Another Brick in the Wall Part 2”. W 1986 r. koncertowa wersja „School’s Out” znalazła się na odwrocie singla „Teenage Frankenstein”, promującego album Constrictor. Do oryginalnego utworu powstało wideo, podobnie jak do następnych singli. W utworze „No More Mr. Nice Guy” gościnnie wystąpił Donovan.

W sierpniu 1974 r. Alice Cooper podsumował swą karierę albumem z największymi przebojami. Nakręcono też film Good to See You Again i wydano reportaż Billion Dollar Baby. Po wielkim światowym tournée muzyk rozstał się jednak ze swoim zespołem, który w jego odczuciu ograniczał jego sceniczną inwencję. Oficjalnie został muzykiem solowym, ale w jego nowej grupie pod starą nazwą grali: gitarzyści Dick Wagner i Steve Hunter, basista Prakash John, perkusista Penti Glan i klawiszowiec Josef Chirowski^[6]. Z nimi Alice Cooper stworzył swój największy sceniczny show Welcome to My Nightmare, promujący concept album pod tym samym tytułem, nagrany z udziałem licznych gości, jak Tony Levin, wydany w lutym 1975 r., a potem sfilmowany. Zawierał on takie utwory, jak „Steven”, „Only Women Bleed” czy „Department of Youth”, które stały się znakiem rozpoznawczym muzyka i jego zespołu. Estetykę tę kontynuował na płycie Alice Cooper Goes To Hell (czerwiec 1976). Równocześnie muzyk opublikował swą autobiografię pt. Me Alice. W maju 1977 r. wyszła kolejna taka próba na płycie Lace and Whiskey, nawiązującej tytułem do sztuki Agathy Christie.

Albumy te nie przyniosły wielkich przebojów i w grudniu 1977 r. wydano koncertową składankę dawnych przebojów zespołu. Artystyczno-muzyczny projekt Alice’a Coopera szybko się wypalił, choć pomysł stworzenia swoistych słuchowisk na płytach był potem często podejmowany i kontynuowany w muzyce popowej, rockowej, metalowej czy eksperymentalnej. Niepowodzeniom w karierze towarzyszyły problemy osobiste lidera. W 1978 r. poddał się on odwykowi alkoholowemu. Swoje doświadczenia z tym związane opisał na płycie From the Inside (grudzień 1978). Ponownie pojawił się na ekranie, m.in. w Muppetach i w filmie muzycznym Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1978). Na leczenie wrócił w 1983 r. Rok później skończył się jego kontrakt z Warner Bros. i A. Cooper przerwał wtedy działalność nagraniową i koncertową. Przeżywał problemy rodzinne i osobiste^[5]. Na początku lat osiemdziesiątych jego kariera praktycznie załamała się^[5].

Balansowanie na granicy kiczu, typowe dla całej kariery Coopera i nie do końca rozumiane przez publiczność i media, zagroziło mu całkowitą kompromitacją. Ale choć niejednokrotnie bywał uznawany za bezguście, konsekwentnie wydawał kolejne płyty w swym stylu. Niektóre jego patenty sceniczne i muzyczne podchwycili muzycy punkowi, metalowi i nowofalowi, np. Marylin Manson^[5], Kiss^[7], Slipknot^[7]. Jego dawne utwory nadal istniały w radiu i wśród fanów, kolejne płyty były odnotowywane, ukazywały się składanki i nagrania archiwalne (nawet z początków kariery) oraz wznowienia poprzednich albumów. Cooper ponownie trafił do filmu oraz na kasety wideo. W 1979 r. ukazała się pierwsza z nich The Strange Case of Alice Cooper, a potem wyszły m.in. The Nightmare (1983), The Nightmare Returns (1987), Alice Cooper Trashes the World (1990, po sukcesie płyty Trash) i Prime (1991, nagrania archiwalne).

Lata 80.

W drugiej połowie lat osiemdziesiątych Alice Cooper próbował przywrócić lata swej sławy z repertuarem heavymetalowym. Występował i nagrywał z zupełnie nowym zespołem, w którym grali: Johnny Dane – gitara, Paul Horovitz – klawisze, Steve Steele – bas, Ken Mary – perkusja, i Kane Roberts – gitara (kompozytor większości utworów). Płyty Constrictor (październik 1986) i Raise Your Fist and Yell (październik 1987) wydała MCA, a potem wokalista przeszedł do Epic Records. Jego prawdziwy wielki powrót nastąpił dopiero jesienią 1989 r., kiedy ukazała się płyta Trash, wyprodukowana we współpracy z twórcą największych hitów Bon Jovi i autorem comebacku zespołu Aerosmith – Desmondem Childem^[6]. Z tego albumu pochodzi największy hit Coopera od lat 70. – „Poison”, wydany latem 1989 roku^[6]. Tym samym artysta zaczął kontynuować styl swych własnych kontynuatorów^[6].

Czasy najnowsze

Nowy i trwały sukces, odniesiony w innej rzeczywistości, wyniósł Alice’a Coopera na wyżyny show-biznesu i zaowocował kolejnymi płytami, kosztownymi teledyskami, występami gościnnymi i kolaboracjami innych sław, jak Rob Zombie, Zodiac Mindwarp, Sammy Hagar czy Slash. Ułatwił wydawanie nowych nagrań i przywrócił do życia dawne przeboje. Jeszcze w 1989 r. ukazała się kompilacja The Beast of Alice Cooper, będąca praktycznie powieleniem składanki z 1974 r. Dalsze płyty przyniosły kilka mniejszych przebojów, jak Lost in America czy It’s Me z 1994 r. 24 czerwca 1997 r. Alice Cooper zagrał w klubie Colosseum w Warszawie swój pierwszy polski koncert. Miesięcznik Tylko Rock poświęcił mu w październiku obszerną wkładkę. Artysta powoli stał się klasykiem, ikoną i celebrytą. W 1999 r. po raz pierwszy od lat wystąpił ze swymi dawnymi muzykami. Ukazał się czteropłytowy box The Life and Crimes of Alice Cooper, zawierający też biografię muzyka. Książkę o zespole napisał także Michael Bruce.

Zespół Alice Coopera w 2012 roku

Alice Cooper jest bohaterem komiksu Neila Gaimana „Ostatnie kuszenie” (1994). Ponadto wykonał piosenkę „King Herod’s Song” z musicalu „Jesus Christ Superstar” na albumie z 1996 roku. Wystąpił gościnnie m.in. na albumie The Scarecrow zespołu Avantasia w utworze „The Toy Master” i w utworze „Hands of Death (Burn Baby Burn)” na płycie Roba Zombiego pt. Songs in the Key of X (1997). W poł. 1999 r. ukazała się składanka Humanary Stew: A Tribute to Alice Cooper, na której jego utwory wykonują m.in. Joe Elliott, Roger Daltrey, Ronnie James Dio i Vince Neil. Amerykański zespół Halo of Flies wziął swą nazwę od utworu z płyty Killer. W 2011 r. wprowadzono grupę Alice Cooper do Rock and Roll Hall of Fame. Artysta zebrał sporą garść rozmaitych honorowych tytułów i nagród.

Po przerwie wrócił do studia nagraniowego, a od 2004 r. prowadzi także swój program radiowy. W 2007 r. wydał książkę Alice Cooper: Golf Monster. Od 2015 roku wraz z Joe Perrym oraz Johnnym Deppem współtworzy zespół Hollywood Vampires.

W roku 1998 Alice Cooper otworzył swoją restaurację Alice Cooper’stown w Phoenix w Arizonie. Restauracja została zamknięta w październiku 2017 roku^[8].

Życie prywatne

Alice Cooper w życiu prywatnym deklaruje się od kilku lat jako chrześcijanin^[9][10].

Publikacje

• Alice Cooper, Golf Monster: A Rock ‘n’ Roller’s 12 Steps to Becoming a Golf Addict, 2007, Crown Publishers, ISBN 978-0-307-38265-8.

Dyskografia

Aktualni członkowie zespołu Alice Coopera

• Alice Cooper – wokal prowadzący, harmonijka ustna, gitara
• Ryan Roxie – gitara, wokal wspierający (1996–2006, od 2012)
• Chuck Garric – gitara basowa, wokal wspierający (od 2002)
• Glen Sobel – perkusja, instrumenty perkusyjne (od 2011)
• Tommy Henriksen – gitara, wokal wspierający (od 2011)
• Nita Strauss – gitara, wokal wspierający (od 2014)

Byli członkowie zespołu

Albumy studyjne

• Welcome to My Nightmare (1975)
• Alice Cooper Goes to Hell (1976)
• Lace and Whiskey (1977)
• From the Inside (1978)
• Flush the Fashion (1980)
• Special Forces (1981)
• Zipper Catches Skin (1982)
• DaDa (1983)
• Constrictor (1986)
• Raise Your Fist and Yell (1987)
• Trash (1989)
• Hey Stoopid (1991)
• The Last Temptation (1994)
• Brutal Planet (2000)
• Dragontown (2001)
• The Eyes of Alice Cooper (2003)
• Dirty Diamonds (2005)
• Along Came a Spider (2008)
• Welcome 2 My Nightmare (2011)
• Paranormal (2017)

Albumy koncertowe

• The Alice Cooper Show (1977)
• Science Fiction (1987)
• Live at the Whiskey a Go-Go, 1969 (1991)
• A Fistful of Alice (1997)
• Brutally Live (2000)
• Live at Cabo Wabo '96 (2005)
• Live at Montreux 2005 (2006)
• Extended Versions Live (2007)
• Theatre of Death: Live at Hammersmith 2009 (2010)
• No More Mr. Nice Guy: Live (2012)
• Raise the Dead: Live from Wacken (2014)
• A Paranormal Evening At The Olympia Paris (2018)^[11]

Albumy kompilacyjne

• School Days: The Early Recordings (1973)
• Alice Cooper’s Greatest Hits (1974)
• To Hell and Back: Alice Cooper’s Greatest Hits (1985)
• Prince of Darkness (1989)
• The Beast of Alice Cooper (1989)
• Classicks (1995)
• A Nice Nightmare (1997)
• Freedom for Frankenstein: Hits & Pieces 1984-1991 (1998)
• Super Hits (1999)
• The Life and Crimes of Alice Cooper (1999)
• Mascara and Monsters: The Best of Alice Cooper (2001)
• The Definitive Alice Cooper (2001)
• The Essentials: Alice Cooper (2002)
• Hell Is (2002)
• He’s Back (2003)
• Poison (2003)
• School’s Out and Other Hits (2004)
• Collections (2005)
• Pick Up the Bones (2007)
• Poison: The Best of Alice Cooper (2009)
• Old School: 1964–1974 (2011)

Albumy wideo

• Good to See You Again, Alice Cooper (1974)
• Welcome to My Nightmare (1976)
• Alice Cooper and Friends (1978)
• Alice Cooper: The Nightmare (1983)
• The Nightmare Returns (1986)
• Alice Cooper Trashes The World (1989)
• Video Trash (1989)
• Prime Cuts: The Alice Cooper Story (1991)
• British Rock Symphony (2000)
• Brutally Live (2000)
• Live at Montreux 2005 (2006)
• Theatre Of Death: Live At Hammersmith 2009 (2010)
• The Strange Case of Alice Cooper (2012)
• Raise the Dead: Live from Wacken (2014)

Występy gościnne

• Guy Mann-Dude – Sleight of Hand (1989)
• Icon – Right Between the Eyes (1989)
• Twisted Sister – Come Out and Play (1985)
• Michael Bruce – In My Own Way (1997)
• Avantasia – The Scarecrow (2008)

Filmografia

Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (ang.)