Ambasada Francji w Warszawie

Ambasada Francji w Warszawie

Ambassade de France à Varsovie

Siedziba ambasady przy ul. Pięknej
Państwo	Francja
Data utworzenia	1919, 1944
Ambasador	Frédéric Billet
Zatrudnienie	17+[1]
Adres
ul. Piękna 1 00-477 Warszawa
Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Ambasada Republiki Francuskiej
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Ambasada Republiki Francuskiej
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ambasada Republiki Francuskiej
52°13′25,60″N 21°01′38,03″E/52,223778 21,027231
Strona internetowa

Pierwsza siedziba przedstawicielstwa Francji w pałacu Brühla (od 1809)

Pałac Branickich – b. siedziba Konsulatu Generalnego Francji w Warszawie przy ul. Nowy Świat (1829)

Budynek Konsulatu Generalnego Francji w Al. Ujazdowskich, obecnej siedziby Obserwatorium Astronomicznego i Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Warszawskiego (1909)

Przedwojenna siedziba Ambasady Francji w domu Szelechowa w Al. Ujazdowskich 15/Al. Róż 2 (1918-1936)

Przedwojenna siedziba Ambasady Francji w pałacu Branickich przy ul. Frascati (1936-1939), zniszczony w okresie II wojny światowej, nie odbudowany

Była siedziba Konsulatu Francji w Katowicach przy ul. 3 Maja (1938)

b. siedziba Konsulatu Francji w Pałacu Jutkiewiczów w Krakowie przy ul. Potockiego (okres międzywojenny)

b. siedziba Konsulatu Francji w Krakowie przy ul. Krupniczej 5 (lata 50. i 60. XX w.)

Konsulat Generalny Republiki Francuskiej w Krakowie przy ul. Stolarskiej 15 (1984-)

Liceum Francuskie Ambasady Francuskiej przy ul. Walecznych

Ambasada Francji w Warszawie, Ambasada Republiki Francuskiej (fr. Ambassade de France à Varsovie) – francuska placówka dyplomatyczna w Polsce, mieszcząca się w Warszawie przy ul. Pięknej 1, pomiędzy ulicami Jazdów i Johna Lennona.

Podział organizacyjny

• Kancelaria dyplomatyczna (Chancellerie)
• Dział konsularny (Section consulaire)
• Dział prasowy (Service de presse)
• Dział współpracy kulturalnej (Service de coopération et d’action culturelle) - Instytut Francuski w Polsce
  • Instytut Francuski w Warszawie (Institut français de Varsovie), ul. Widok 12
    • Centrum Informacji Francuskiej (Le Centre d’Information sur la France)
  • Instytut Francuski w Krakowie (Institut français de Cracovie), ul. Stolarska 15
• Dział spraw społecznych (Service du Conseiller pour les Affaires sociales)
• Regionalny dział ekonomiczny (Service économique régional)
• Misja ekonomiczna Business France (Mission économique Business France)
• Attaché Obrony (Attaché de défense)
• Delegatura Biura ds. międzynarodowej współpracy technicznej policji (Service de coopération technique internationale de police – SCTIP)
• Dział administracyjny i finansowy (Service administratif et financier)
• Liceum Francuskie w Warszawie (Lycée français René-Goscinny de Varsovie), ul. Walecznych 4/6 (1919)
• Konsulat Generalny Republiki Francuskiej w Krakowie (Consulat général de France à Cracovie), ul. Stolarska 15

Siedziba

Do I wojny światowej

Swoich przedstawicieli różnej rangi Francja utrzymywała w Warszawie w latach 1574-1913, a w Gdańsku od 1610.

W okresie zaborów przedstawicielstwo Francji w Warszawie mieściło się w wielu lokalizacjach, m.in. w nieistniejącym pałacu Brühla z 1642^[2] róg ulic Wierzbowej i Fredry (1809)^[3], konsulat generalny w Pałacu Branickich przy ul. Nowy Świat 1200, obecnie 21 (1829), ul. Niecałej 8 (1869-1878), w kamienicy Kosseckiego przy ul. Mazowieckiej 16 (1880-1887), obecnie nie istnieje, w budynku należącym do rodziny Krasińskich przy ul. Mazowieckiej 20 (1888-1900), przy ul. Instytutowej 6 (1901-1902), obecnie ul. Matejki, ul. Instytutowej 3 (1903), obecnie nie istnieje, w Al. Ujazdowskich 4 (1905-1912), przy ul. Żurawiej 7 (1914), obiekt nie istnieje.

Francja utrzymywała też konsulaty:

• w Gdańsku: Hundegasse 275, obecnie ul. Ogarna 54 (1839-1844), Hundegasse 54 (1867), Brotbänkergasse 38, ob. ul. Chlebnicka (1870) Brotbänkergasse 43 (1874), Brotbänkergasse 38 (1876-1878), Langgasse 51, obecnie ul. Długa (1880), Jopengasse 63, obecnie ul. Piwna (1884), An der neuen Mottlau 7, obecnie ul. Motławska (1886-1888), Weidengasse 4a, obecnie ul. Łąkowa (1897-1900), Weidengasse 11, wejście od Strandgasse, obecnie ul. Dolna 4 (1902-1903), Strandgasse 7 (1904), Weidengasse 9 (1905-1907), Karrenwall 5, obecnie ul. Okopowa (1909-1910)^[4], i Reitbahn 7, obecnie ul. Bogusławskiego (1911-1914).
• Lwowie: pl. Bernardyński 2a, ob. Площа Соборна (1913).
• Wrocławiu (1874-1914): Gartenstraße 4, ob. ul. Józefa Piłsudskiego (1874-1876), Am Oberschlesischen Banhof, ul. Piłsudskiego (1876-1880), Gartenstraße, ul. Piłsudskiego (1880-1888), Sadowastraße, ul. Swobodna (1888-1893), Hōfchenstraße, ul. Tadeusza Zielińskiego (1893-1904), Rosenthaler, ul. Pomorska (1904-1907), Am Wäldchen, ul. Kaszubska (1907-1913), Moritzstraße 3-5, ul. Lubuska (1913-1914).

Po I wojnie światowej

Po I wojnie światowej, po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych w 1919, rozpoczęło swą pracę poselstwo, mając kilka kolejnych lokalizacji – w willi Wernickiego w Al. Ujazdowskich 31 (1919-1928), od 1924 w randze ambasady^[5], oraz w pałacu Lesserów w Al. Ujazdowskich 6a/ul. Pięknej 10 (lata 20. ub.w.)^[6], w domu Szelechowa w Al. Ujazdowskich 15 róg al. Róż 2 (1928-1936), w latach 1936–1939 w pałacu Branickich, tzw. Czerwonym Pałacu z 1887 (proj. Leandro Marconi) przy ul. Frascati 22^[7], zburzony w okresie II wojny światowej, obecnie nie istnieje.

W okresie wojny polsko-bolszewickiej, w sytuacji zagrożenia zajęcia Warszawy, personel poselstwa był ewakuowany okresowo (od początku sierpnia 1920) do Poznania.

Biuro Radcy Handlowego urzędowało przy ul. Foksal 11 (1923^[8]–1935). Instytut Francuski był usytuowany w Pałacu Staszica przy ul. Nowy Świat 72 (1925-1939).

Francja utrzymywała też konsulaty:

• w Warszawie: w al. Róż 2 (1923^[9]-1938),
• Wolnym Mieście Gdańsku: przy Langemarkt 17 (obecnie Długi Targ) (1921-1939),
• Gdyni: przy ul. 10-go Lutego/Sienkiewicza 36 (1938),
• Katowicach: przy ul. 3 Maja 23 (1923-1939),
• Krakowie: przy ul. Pawiej 3, w pałacyku Jutkiewiczów z 1893 (proj. Wandalina Beringera) przy ul. Potockiego 9^[10], w kamienicy z 1912 przy ul. Studenckiej 1 róg ul. Podwale 4 (1938),
• Lwowie: przy ul. Czarneckiego 4 (1928-1938),
• Łodzi: w al. Kościuszki 3 (agencja konsularna) (1928-1938),
• Poznaniu: przy ul. Wielkie Garbary 4 (1928), przy Wałach Wazów 15 (1938),
• Wrocławiu: przy Moritzstraße 3-5, ul. Lubuska (1920-1926),
• Toruniu: przy ul. Bydgoskiej 34, przy ul. Mostowej 28 (obecnie nr 30) (1920-1939).

Samodzielną strukturą była Francuska Misja Wojskowa (1919-1932) z siedzibą w pałacu Raczyńskich przy ul. Krakowskie Przedmieście 5 (1925)^[11].

Po II wojnie światowej

Stosunki dyplomatyczne reaktywowano w 1944, najpierw na szczeblu przedstawicieli politycznych, delegatów, a od 1945 ambasadorów. W latach 1945–1971 ambasada mieściła się m.in. przy ul. Poselskiej 21 (1945), ul. Zakopiańskiej 9c (1948-1971). Na początku lat 60. planowano zbudować ambasadę w miejscu spalonego w 1939 pałacu Kronenberga i Teatru Żydowskiego na rogu pl. Małachowskiego z ówczesnym pl. Zwycięstwa, lecz do tego nie doszło i ostatecznie w tym miejscu powstał hotel Sofitel Victoria. Obecny budynek przy ul. Pięknej 1 zbudowano w latach 1967–1971 (arch. Bernard Zehrfuss, Henry Bernard i Guillaume Gillet). W ceremonii wmurowania kamienia węgielnego w 1967 wziął udział gen. Charles de Gaulle^[12]. W latach 2001–2004 przeprowadzono w budynku ambasady prace renowacyjne (arch. Jean Philippe Pargade i Roman Gal). W tym czasie ambasada miała tymczasową siedzibę przy ul. Puławskiej 17.

Biuro Radcy Handlowego znajdowało się m.in. przy ul. Zwycięzców 16 (1945-1948), ul. Szczuczyńskiej 6 (1951)^[13], ul. Dąbrowieckiej 21 (1955^[14]-1966), rezydencja ambasadora w willi rodziny Rotsteinów z 1938 (proj. Lucjan Korngold) przy ul. Krynicznej 6 (1945-1948)^[15], ul. Miedzeszyńskiej 94 (1948-1966), oraz w pierwszych latach powojennych Biuro Rewindykacji przy ul. Francuskiej 15 oraz Misja Poszukiwawcza przy ul. Krynicznej.

Instytut Francuski tuż po wojnie mieścił się w odbudowanym skrzydle domu w Al. Jerozolimskich 32, po wznowieniu działalności w latach 1967-1968 w al. Wyzwolenia 14, a w latach 70., 80. i 90. (1990)^[16] na ul. Świętokrzyskiej 36. Połączony z utworzonym na fali przemian politycznych i społecznych z Francuskim Ośrodkiem Kształcenia i Informacji Kadr (CEFFIC), od 1994 do września 2009 Instytut Francuski miał siedzibę w budynku dawnego Banku Landaua, na ul. Senatorskiej 38. Od 28 września 2009, Instytut znajduje się przy ul. Widok 12^[17].

Od 1961 Francja utrzymywała też w Polsce wymieniony powyżej Francuski Ośrodek Dokumentacji Naukowo-Technicznej (Centre de documentation française scientifique), który następnie zmienił nazwę na Ośrodek Francuskiej Dokumentacji Technicznej przy ul. Marszałkowskiej 77-79 (1972-1990) wraz z filiami - w Gdańsku, w Domu Technika NOT przy ul. Rajskiej 6 (1975-)^[18] i w Katowicach, w Domu Technika NOT przy ul. Podgórnej 4 ([1968]-1990)^[19].

Funkcjonowały/funkcjonują też konsulaty:

• w Krakowie (Konsulat Generalny): przy ul. Karmelickiej 9 (1946), ul. Kapucyńskiej 5, w bud. z 1889 przy ul. Krupniczej 5 (lata 50. i 60. XX w.), w Kamienicy pod Opatrznością z XIV w. przy ul. Stolarskiej 15 (1984-)

• Gdańsku/Gdyni (1945-1990): w Gdańsku przy ul. Pięknej 16 (1945), następnie w Gdyni przy ul. Starowiejskiej 37-2, ul. I Armii WP (1946) oraz przy skwerze Kościuszki (1948)^[20]; w Gdańsku przy ul. Rokossowskiego 21/ul. Konarskiego 1 (1947-1975)^[21], agencja konsularna w Gdańsku w wieżowcu Zieleniak przy Wałach Piastowskich 1 (1980^[22]-1990)

• Szczecinie (1946-1951): początkowo w hotelu Continental przy ul. 3 Maja 1, następnie w willi rodziny armatorskiej Eduarda Gribelsa przy ul. Wielkopolskiej 19^[23]
• Warszawie: przy ul. Zakopiańskiej 14 (1945-1948), ul. Szczuczyńskiej 6 (1950), ul. Willowej 5 (1964-1966)
• Toruniu: przy ul. Mostowej 28 (obecnie nr 30) (1945-1947)

Zobacz też

• Ambasada RP w Paryżu
• Przedstawiciele dyplomatyczni Francji w Polsce
• Konsulat Francji w Gdańsku
• Francuska Izba Przemysłowo Handlowa w Polsce

Przypisy

Bibliografia

• Karol Romer: Zagraniczny korpus dyplomatyczny w Polsce, [w:] Dziesięciolecie Polski Odrodzonej 1918-1928, IKC, Kraków/Warszawa 1928, s. 249–260
• Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ, Warszawa 1938.
• Tadeusz Kur: Rezydencje dyplomatyczne w krajobrazie Warszawy, Stolica 1961, nr 29/30, s. 6–7.
• Edward Józef Pałyga: Warszawski korpus dyplomatyczny w okresie międzywojennym, [w:] Warszawa II Rzeczypospolitej 1918-1939, PWN, Warszawa 1973.
• Romuald Gelles: Konsulaty we Wrocławiu wczoraj i dziś, Wydawnictwo TW „Wratislavia”, Wrocław 1996, s. 192, ISBN 83-86221-07-0.
• Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko-niemieckim i polsko-czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2004, ISBN 83-226-1334-2.
• Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918-2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7452-019-5
• PatrykP. Pleskot PatrykP., Dyplomata czyli szpieg ? Działalność służb kontrwywiadowczych PRL wobec zachodnich placówek dyplomatycznych w Warszawie (1956-1989), Warszawa: IPN, 2013, s. 656, ISBN 978-83-7629-487-2 .
• Mariusz Rzeszutko: Konsulaty w Krakowie, Historia i działalność, Petrus, Kraków 2014, s. 174, ISBN 978-83-7720-051-3.

Linki zewnętrzne

• bryła budynku ambasady
• ambasada w pałacu Brühla
• ambasada w willi Wernickiego
• ambasada w domu Szelechowa
• ambasada w pałacu Branickich