Amfiteatr im. Ignacego Jana Paderewskiego w Koszalinie

Amfiteatr w Koszalinie
Tablica upamiętniająca Ignacego Paderewskiego

Amfiteatr im. Ignacego Jana Paderewskiego w Koszalinieobiekt widowiskowy w Koszalinie, wybudowany w 1973 roku i całkowicie odnowiony w latach 2019–2021[1]. Jest położony w Parku przy Amfiteatrze. Twórcami projektu w pierwotnej wersji byli Marian Czerner i Andrzej Katzer[2], którzy otrzymali zlecenie zaprojektowania miejsca, gdzie będzie mógł się odbywać istniejący od 1970 Festiwal Chórów Polonijnych. Wykorzystując naturalne ukształtowanie terenu zaprojektowali amfiteatr składający się z budynku, w którym obecnie mieści się scena i widownia na 4206 miejsc[1]. Wykonawcą inwestycji było Koszalińskie Przedsiębiorstwo Budowlane, a pracami kierował inż. Andrzej Boniek. Niegdyś największy amfiteatr w Polsce.

W związku z planami, aby Koszalin w 1975 był stolicą dożynek krajowych, jedną z inwestycji było dobudowanie do istniejącego amfiteatru zadaszenia. Jan Filipkowski, profesor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie zaprojektował jedyny w swoim rodzaju dach. W zamyśle projektanta lekki łuk wsparty na rozciągniętych linach ma symbolizować tęczę, jest to unikatowe rozwiązanie, które sprawia że zadaszenie zdaje się unosić w powietrzu. W ścianę budynku zawierającego scenę i rozkładany ekran wmurowano tablicę upamiętniającą patrona amfiteatru Ignacego Jana Paderewskiego[3].

Na koszalińskiej scenie co trzy lata odbywa się Festiwal Chórów Polonijnych (od 1970), a corocznie Festiwal Kabaretu (od 1994), Festiwal Rockowy Generacja oraz Festiwal Muzyki Disco (od 2010 noszący nazwę Disco Bandżo)[4].

Przypisy

  1. a b Amfiteatr w Koszalinie – nowa wizytówka miasta. KoszalinCity.pl, 2021-05-09. [dostęp 2021-05-09].
  2. Arch. Andrzej Katzer. inmemoriam.architektsarp.pl. [dostęp 2016-03-01].
  3. Wacław Nowicki, Koszalin i okolice, Wyd. Region Gdynia 2006, ISBN, 83-60437-06-8
  4. Disco Bandżo w Koszalinie. Reaktywacja festiwalu disco polo. gk24.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-09)].. „Głos Koszaliński”, 7 lipca 2010

Media użyte na tej stronie