Anatolij Diatłow

Anatolij Stiepanowicz Diatłow
Анатолий Степанович Дятлов
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1931
Atamanowo, rejon suchobuzimski

Data śmierci

13 grudnia 1995

Anatolij Stiepanowicz Diatłow, ros. Анатолий Степанович Дятлов (ur. 3 marca 1931, zm. 13 grudnia 1995) – zastępca naczelnego inżyniera w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Jedna z kluczowych postaci podczas awarii elektrowni w Czarnobylu.

Życiorys

W 1959 ukończył studia fizyczne w Moskiewskim Instytucie Fizyczno-Technicznym. Pracował w Komsomolsku jako kierownik inżynierów montujących i sprawdzających napędy jądrowe na okrętach podwodnych[1], gdzie również zdarzył się wypadek jądrowy, a on był z nim powiązany (dostał dawkę 200 remów napromieniowania). W 1973 przeniósł się do Prypeci zatrudniając się w czarnobylskiej elektrowni jądrowej, gdzie był głównym specjalistą od reaktorów jądrowych[2] i zastępcą naczelnego inżyniera[3]. W elektrowni w Czarnobylu pracował do 1986. W czasie awarii nadzorował program wyłączenia reaktora w bloku czwartym i wykonania eksperymentów, co doprowadziło do wybuchu reaktora[4]. Po eksplozji kierował pierwszą fazą akcji ratowniczej i zapobiegającej dalszym eksplozjom[5]. Po kilku godzinach od wybuchu w wyniku silnego napromieniowania zachorował i został hospitalizowany w Prypeci, a potem w Moskwie[6]. Mimo otrzymania dawki 390 remów przeżył awarię[7]. W lipcu 1987 został osądzony i skazany na 10 lat więzienia jako jeden z trzech głównych winnych katastrofy (dyrektor czarnobylskiej elektrowni Wiktor Briuchanow i główny inżynier Nikołaj Fomin(ukr.) otrzymali ten sam wyrok)[8][9]. W więzieniu chorował na chorobę popromienną, toteż został zwolniony przedterminowo w 1990[10]. Zmarł w 1995 w wyniku ataku serca[11]. Był przekonany o swojej niewinności, a za katastrofę winił wadliwą konstrukcję reaktora[12]. Jego ostatni wywiad, jakiego udzielił przed śmiercią, w sposób bardzo dokładny opisuje wydarzenia przed i po awarii i w sposób jednoznaczny usprawiedliwia operatorów, którzy do końca z narażeniem życia wypełniali swoje obowiązki[13].

Przypisy

  1. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 102.
  2. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 102–103.
  3. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 101.
  4. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 102, 103, 110, 112.
  5. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 134–139.
  6. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 141, 150, 282.
  7. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 335.
  8. ↑ Grobicki 1990 ↓, s. 138.
  9. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 333, 339, 340.
  10. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 388.
  11. ↑ Anatolij Stiepanowicz Diatłow, Чернобыль. Как это было, 1995, s. 3, ISBN 5-93728-006-7 (ros.).
  12. ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 338.
  13. ↑ Anatolij Stiepanowicz Diatłow, Чернобыль. Как это было, 1995, s. 66, ISBN 5-93728-006-7 (ros.).

Bibliografia

  • Aleksander Grobicki, Niezwykłe katastrofy XX wieku, Warszawa: Wydawnictwa Alfa, 1990, ISBN 83-7001-256-6.
  • Serhij Plokhy, Czarnobyl. Historia nuklearnej katastrofy, Warszawa: Wyd. Znak Horyzont, 2019, ISBN 978-83-240-5795-5.

Linki zewnętrzne