Andre Agassi

Andre Agassi
Ilustracja
Andre Agassi na Champions Shootout w Filadelfii, 2011
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1970
Las Vegas

Wzrost

180 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1986

Zakończenie kariery

3 września 2006

Trener

Brad Gilbert (1994−2002)
Darren Cahill (2003−2006)

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

60

Najwyżej w rankingu

1 (10 kwietnia 1995)

Australian Open

W (1995, 2000, 2001, 2003)

Roland Garros

W (1999)

Wimbledon

W (1992)

US Open

W (1994, 1999)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

1

Najwyżej w rankingu

123 (17 sierpnia 1992)

Roland Garros

QF (1992)

US Open

1R (1987)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złotoAtlanta 1996tenis ziemny
(gra pojedyncza)

Andre Kirk Agassi (ur. 29 kwietnia 1970 w Las Vegas) – amerykański tenisista pochodzenia irańskiego, ormiańskiego i asyryjskiego, mistrz ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Karierowy Wielki Szlem), triumfator Mistrzostw ATP, lider rankingu ATP w grze pojedynczej (przez 101 tygodni), mistrz olimpijski z Atlanty (1996) w grze pojedynczej, trzykrotny zdobywca Pucharu Davisa.

Uznawany za jednego z największych zawodników w historii tenisa. W momencie zakończenia kariery stacja BBC określiła go mianem „prawdopodobnie największej gwiazdy sportu wszech czasów”[1]. W 2011 został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[2].

Rodzina i edukacja

Urodził się 29 kwietnia 1970 w szpitalu Sunrise w Las Vegas, gdzie dorastał[3]. Jest synem Elizabeth (z d. Dudley) i Emanoula Aghasiego[4]. Jego ojciec, który urodził się w Salmas i miał pochodzenie ormiańskie i asyryjskie, był bokserem (m.in. reprezentował Iran na igrzyskach olimpijskich w 1948 i 1952)[5], a po zakończeniu kariery sportowej pracował jako kierownik sali w kasynie MGM Grand[6]. Andre ma troje starszego rodzeństwa: siostry Ritę i Tami oraz brata Philipa[7]. Jest szwagrem Pancho Gonzalesa[8]. Urodził się z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, przez co od urodzenia ma problem z prawidłowym stawianiem stóp podczas chodzenia[9].

Zmuszany przez ojca, w wieku czterech lat zaczął amatorskie treningi tenisa, mimo że nie podobał mu się ten sport[10]. Trenował m.in. w Cambridge Racquet Clubie[11], a w wieku ośmiu lat zaczął startować w lokalnych zawodach juniorskich, które w większości wygrywał[12]. Jako 10-latek zaczął grać również w krajowych turniejach[13]. Jako dziecko uczestniczył w turniejach Alan King Tennis Classic jako asystent podający piłki graczom, a dzięki wpływom ojca w przerwach między meczami rekreacyjnie grywał z uznanymi tenisistami, takimi jak Björn Borg, Jimmy Connors czy Ilie Năstase[14].

W wieku 13 lat trafił do Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie, gdzie miał zostać przez trzy miesiące, ponieważ rodziny nie stać było na opłacenie czesnego[15]. Bollettieri, będąc pod wrażeniem zdolności nastolatka, pozwolił mu jednak pozostać w akademii bez konieczności wnoszenia opłat[16]. Agassi, będący wówczas w dziewiątej klasie szkoły, zrezygnował z dalszej nauki i całkowicie poświęcił się tenisowi[17].

Kariera tenisowa

Lata 80.

W lutym 1986 wziął udział w turnieju w La Quinta[18], gdzie w pierwszym meczu pokonał Johna Austina 6:4, 6:1[19], po czym przegrał z trzecim zawodnikiem świata, Matsem Wilanderem 6:1, 6:1. 29 kwietnia 1986 został profesjonalnym tenisistą[20]. Po przejściu na zawodowstwo podpisał dwuletnią umowę sponsorską z Nike i został finalistą turnieju w Schenectady, w którym przegrał z Rameshem Krishnanem 6:2, 6:3[21]. Następnie dotarł do ćwierćfinału turnieju Volvo International w Stratton Mountain, gdzie pokonał go John McEnroe 6:3, 6:3[22] oraz zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym US Open w Nowym Jorku, na którym przegrał w meczu otwarcia z Jeremym Batesem[23]. W wieku 16 lat został sklasyfikowany w czołowej setce rankingu ATP[24]. W 1987 dotarł do ćwierćfinału Japan Open, wystąpił w finale w Seulu, zadebiutował na Wimbledonie i został półfinalistą turnieju w Stratton Mountain[25], a pod koniec listopada zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł – w finale w Itaparice pokonał Luiza Mattara[26].

W sezonie 1988 zdobył sześć kolejnych tytułów, które wywalczył na turniejach: Memphis Open, US Men’s Clay Court Championships w Charleston, WCT Tournament of Champions w Forest Hills, Stuttgarci, Volvo International w Stratton Mountain i Livingston Open[27]. Ponadto podczas French Open i US Open odnotował swoje pierwsze wielkoszlemowe półfinały[28]. Po występie we French Open awansował do szóstego miejsca rankingu ATP. Zakwalifikował się do wieńczących sezon Mistrzostw ATP, ale nie przeszedł w nich fazy grupowej. W grudniu jego zarobki na kortach sięgnęły 1 mln dol., co osiągnął po występach w zaledwie 43 turniejach w swojej karierze, co było najszybszym wyczynem w dziejach[29]. Rekord ten utrzymał się przed 17 lat, w 2005 został poprawiony przez Rafaela Nadala[30]. Również w 1988 po raz pierwszy reprezentował Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Davisa, debiutując w półfinałowej konfrontacji z Peruwiańczykami, gdzie wygrał mecz przeciwko Jaime’emu Yzadze. Na koniec sezonu był trzecim tenisistą w zestawieniu ATP, po Matsie Wilanderze i Ivanie Lendlu.

Andre Agassi (1988)

W latach 1988–1990 nie występował na Wimbledonie, gdyż nie podobały mu się panujące tam tradycje, a zwłaszcza dominujący biały kolor[31]. Przez pierwsze osiem lat kariery nie grał również w Australian Open[32].

W 1989 dotarł do finału Italian Open, w którym przegrał z Albertem Mancinim[33], oraz zwyciężył w turnieju w Orlando po finale z Bradem Gilbertem. Wciąż był nastolatkiem i otwarcie mówiono o nim, jako o przyszłym mistrzu turniejów wielkoszlemowych. W tym sezonie odpadł w trzeciej rundzie French Open[34], zagrał w półfinale US Open (po raz drugi z rzędu), zakwalifikował się do Mistrzostw ATP, ale przegrał tam wszystkie mecze grupowe. Wystąpił także w kampanii reklamowej producenta aparatów fotograficznych Canon[35] oraz rozpoczął współpracę z Gilem Reyesem, który został jego trenerem siłowym i kondycyjnym[36].

Lata 90.

Wiosną 1990 awansował do swojego pierwszego finału Wielkiego Szlema[37]. Dokonał tego na French Open, w którego finale przegrał z Andrésem Gomezem, mimo że był faworytem meczu[38]. W sierpniu zagrał w finale US Open, w półfinale wyeliminował broniącego tytułu Borisa Beckera, a w finale uległ Pete’owi Samprasowi[39]. W listopadzie po raz pierwszy w karierze triumfował w Mistrzostwach ATP. Przegrał pierwszy mecz grupowy, ze Stefanem Edbergiem, któremu jednak zrewanżował się w finale, triumfując 5:7, 7:6, 7:5, 6:2[40]. W grudniu wraz z reprezentacją USA zwyciężył 3:2 z Australijczykami w finale o Puchar Davisa; wygrał mecz z Richardem Frombergiem i skreczował w pojedynku z Darrenem Cahillem.

W sezonie 1991 po raz drugi z rzędu wystąpił w finale French Open, w którym po pięciosetowym pojedynku przegrał z Jimem Courierem[41]. Niedługo później zwrócił na siebie uwagę prasy ogłoszeniem, że zagra w Wimbledonie[42]. Media spekulowały na temat stroju Agassiego, ostatecznie pojawił się w zupełnie białym ubraniu, a zmagania zakończył na ćwierćfinale, pokonany przez Davida Wheatona[43]. Następnie poniósł niespodziewaną porażkę na US Open, gdzie jako ubiegłoroczny wicemistrz przegrał w pierwszej rundzie w trzech setach z Aaronem Kricksteinem[43]. W półfinale Mistrzostw ATP uległ Jimowi Courierowi.

W 1992 ponownie przegrał z Courierem, tym razem w półfinale French Open[44]. W tym samym sezonie odpadł w pierwszej rundzie US Open oraz zdobył pierwsze wielkoszlemowe trofeum, zostając mistrzem Wimbledonu po pięciosetowym finale z Goranem Ivaniševiciem[45]. Po wygranej prasa i komentatorzy sportowi, którzy wcześniej nieprzychylnie nastawieni do tenisisty, zaczęli przychylnie mówić o Agassim i doceniać jego sportowe umiejętności[46]. Również w 1992 Agassi zadebiutował również w turniejach gry podwójnej. Zagrał w ćwierćfinale French Open w parze z Johnem McEnroe (przegrali z Pablem Albano i Cássiem Mottą). Wystąpił także w finałach Canadian Open (z McEnroe) i Hong Kong Open (z Davidem Wheatonem). 17 sierpnia 1992 zajmował najwyższe w karierze, 123. miejsce w deblowym rankingu ATP. W grudniu zdobył z reprezentacją USA swój drugi Puchar Davisa, a w swoim finale pokonał 3:1 Jakoba Hlaska ze Szwajcarii (drugi mecz, z Markiem Rossetem, nie odbył się z powodu wcześniejszego rozstrzygnięcia turnieju).

W 1993 zachorował na zapalenie ścięgien nadgarstka, przez co znacznie ograniczył udział w zawodach[47]. Mimo kontuzji uczestniczył w Wimbledonie, jednak nie obronił tytułu, przegrywając w ćwierćfinale z Pete’em Samprasem[48]. Niedługo później Nick Bollettieri zakończył z nim trwającą 10 lat współpracę[49]. W sierpniu w parze z Petrem Kordą zwyciężył w turnieju deblowym Thriftway ATP Championships, pokonując w finale Stefana Edberga i Henrika Holma. Pod koniec roku przeszedł operację nadgarstka[50].

W 1994 rozpoczął współpracę z Bradem Gilbertem[51][52]. Wygrywał kolejne mniejsze turnieje, m.in. pierwsze od czasu operacji zawody w Scottsdale[53], ponadto zwyciężył w Canadian Open[54] oraz dotarł do finału Miami Open, w którym przegrał z Pete’em Samprasem[55], ale także m.in. odpadł w pierwszej rundzie Monte Carlo Masters, drugiej rundzie French Open i czwartej rundzie Wimbledonu[56]. W sierpniu 1994 zdobył drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, US Open, w którego finale pokonał Michaela Sticha i został pierwszym nierozstawionym graczem od 1966, który sięgnął po główną premię[57].

W 1995 po raz pierwszy w karierze wystąpił w Australian Open; zwyciężył, docierając do finału bez utraty seta, a jedynego w turnieju zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym[58][59]. Był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP, a dzięki regularnego osiąganiu turniejowych finałów już w kwietniu został liderem rankingu[60] i pozostał nim przez 30 tygodni, do listopada 1995. Utrzymał się na szczycie zestawienia mimo gorszych startów, m.in. odpadnięcia w ćwierćfinale French Open i półfinale Wimbledonu[61]. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze (złożoną z 26 wygranych pojedynków)[62], którą przerwał dopiero Pete Sampras w finale US Open[62]. W 1995 wygrał łącznie 63 z 70 rozegranych meczów[63]. W 1996 zagrał m.in. w półfinałach w Melbourne i Nowym Jorku, w ćwierćfinale w Indian Wells, poza tym w Monte Carlo odpadł w trzeciej rundzie, w Paryżu – w drugiej rundzie, a w Londynie – w pierwszej rundzie z notowanym na 281. miejscu Dougiem Flachem[64]. W lipcu zdobył tytuł mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie, w finałowym spotkaniu pokonując Sergiego Bruguerę[65].

W 1997 nastąpił kryzys w jego karierze. Ze względu na pogłębiające się zaburzenia depresyjne, a przy okazji przez odnowioną kontuzję nadgarstka, zrezygnował z udziału w większości turniejów[66]; zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, z czego kilka przegrał już w pierwszej rundzie[67] i doszedł zaledwie do jedynego półfinału w sezonie – na Pacific Coast Championships w San Jose, w którym przegrał z Gregiem Rusedskim. Kilka tygodni po turnieju w Stuttgarcie kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną metamfetaminę, za co groziło mu zawieszenie w karierze turniejowej[68]. W liście do organizacji ATP wyjaśnił, że substancję przyjął nieświadomie, pijąc napój swojego asystenta[69], dlatego organizacja zamknęła sprawę[70]. W swojej późniejszej autobiografii wyznał, że okłamał organizatorów, a w tamtym czasie faktycznie przyjmował narkotyki[71]. Zapewnił jednak, że wkrótce po tym zdarzeniu zaprzestał stosowania substancji[72], a także rozpoczął intensywne treningi, by powrócić do formy[73]. W listopadzie spadł na 141. miejsce w światowym rankingu ATP[74].

Andre Agassi (1999)

Po zażegnaniu kryzysu poprawił swoje miejsce w rankingu, biorąc udział w challengerach, najmniej prestiżowych turniejach w zawodowym tenisie, za co był wyśmiewany w prasie[75]. Powrócił do zawodów w styczniu 1998, odpadając w czwartej rundzie Australian Open[76]. W lutym pokonał Pete’a Samprasa w finale Sybase Open, w marcu pokonał Jasona Stoltenberga w finale Franklin Templeton Tennis Classic, uległ Marcelowi Ríosowi w finale Miami Open i odpadł w ćwierćfinale turnieju w Indian Wells[77]. Mimo gorszych występów – m.in. odpadł w pierwszej rundzie Monte Carlo Open po meczu z Samprasem, w pierwszej rundzie French Open po pięciosetowej grze z Maratem Safinem, w drugiej rundzie Wimbledonu po meczu z Tommym Haasem i czwartej rundzie US Open po pięciosetowym meczu z Karolem Kučerą[78] – w sezonie letnim zwyciężył 15 meczów z rzędu (m.in. w finale Legg Mason i Mercedes Benz Cup)[79], dzięki czemu rok zakończył na czwartym miejscu w światowym rankingu ATP.

Wiosną 1999 po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym French Open, pokonując w finale Andrija Medwediewa[80], zawodnika zajmującego 100. miejsce w rankingu ATP. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze[a]. Został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tzw. Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie[81]. W sezonie 1999 zwyciężył także w finale Legg Mason Tennis Classic (pokonując Kafielnikowa) i US Open (wygrywając z Toddem Martinem), a także doszedł do ćwierćfinału Australian Open, półfinału du Maurier Open (przegrał z Jewgenijem Kafielnikowem) i finału Wimbledonu (uległ Samprasowi)[82]. Rok zakończył na pierwszym miejscu światowego rankingu ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete’a Samprasa[83]. Zwycięża również w finale Paris Open, zostając pierwszym w historii zawodnikiem, który w jednym roku wygrał w obu turniejach we Francji[83]. W ATP Finals ustępuje Pete’owi Samprasowi[83].

Lata 2000.

Rok 2000 rozpoczął wygraną z Jewgienijem Kafielnikowem w finale Australian Open[84]. Dzięki awansowi do finału turnieju został pierwszym mężczyzną, który od osiągnięcia Roda Lavera w 1969 zagrał we wszystkich czterech finałach wielkoszlemowych z rzędu[85]. W tym samym sezonie nie odbronił tytułu na French Open, przegrywając w drugiej rundzie z Karolem Kučerą, dotarł do półfinału Wimbledonu[86] i odpadł w drugiej rundzie US Open[87], a wraz z Sarkisem Sarksjanem zagrał w finale deblowym Washington Open, w którym przegrali z Alexem O'Brienem i Jaredem Palmerem. W półfinale Mistrzostw ATP pokonał Marata Safina, a w finale uległ Gustavo Kuertenowi, przez co spadł na drugie miejsce światowego rankingu ATP.

W styczniu 2001 ponownie został mistrzem Australian Open po finale z Arnaudem Clémentem[88]. Został tym samym drugim (po Matsie Wilanderze) trzykrotnym zwycięzcą tego turnieju[88]. Następnie wygrał z Pete’em Samprasem w finale Indian Wells Masters[88], a w ćwierćfinale US Open przegrał z nim trwający 3 godziny i 33 minuty mecz, w którym podczas 48 rozegranych gemów nie doszło do ani jednego przełamania serwisu[89][90]. Przegrał także z Sébastienem Grosjeanem w ćwierćfinale French Open i z Patrickiem Rafterem w półfinale Wimbledonu[91]. Sezon zakończył na trzecim miejscu listy ATP, co uczyniło go jedynym mężczyzną, który kończył lata rozgrywkowe w czołowej trójce w trzech różnych dekadach.

Andre Agassi na Indian Wells Masters (2006)

Na początku 2002 zakończył ośmioletnią współpracę z Bradem Gilbertem, a jego nowym trenerem został Darren Cahill[92]. W tym sezonie wygrał z Rogerem Federerem w finale Miami Open i z Tommy’m Haasem w finale Italian Open, po czym dotarł do ćwierćfinału French Open (przegrał z Juanem Carlosem Ferrerą), odpadł w drugiej rundzie Wimbledonu (po meczu z Paradornem Srichaphanem, 77. tenisistą w rankingu ATP), wygrał Mercedes-Benz Cup oraz awansował do finału US Open, w którym przegrał czterosetowy mecz z Pete’em Samprasem[93][94]. Na koniec roku, w wieku 32 lat i 8 miesięcy, został najstarszym w dziejach wiceliderem rankingu ATP[29].

W 2003 wygrał swój ósmy i zaraz ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open, pokonując w finale Rainera Schüttlera[95]. Po raz szósty wygrał także w finale Miami Open, pokonując Carlosa Moyę[96]. 28 kwietnia 2003, po dotarciu do finału US Men’s Clay acourt Championships, odzyskał pozycję lidera rankingu ATP[96], zostając w wieku 33 lat i 13 dni najstarszym liderem tej klasyfikacji w historii[29]. Pozycję utrzymał przez dwa tygodnie, gdy po przegranej w ćwierćfinale French Open z Guillermem Corią spadł na drugie miejsce[97]. 10 czerwca podczas Stella Artois Championships zagrał swój 1000. mecz w karierze, pokonał w nim Petera Luczaka[97]. Sześć dni później odzyskał prowadzenie w klasyfikacji ATP i zajmował pierwsze miejsce w rankingu do 7 września (w całej karierze 101 tygodni). Odpadł w czwartej rundzie Wimbledonu po pięciosetowym meczu z Markiem Philippoussim oraz dotarł do półfinału US Open, w którym uległ Juanowi Carlosowi Ferrerze[98]. W styczniu 2004 przegrał półfinał w Melbourne z Maratem Safinem[99], przerywając rekordową serię 26 zwycięstw w tym turnieju. Odpadł w pierwszej rundzie French Open po przegranej z Jérôme Haehnelem, 271. tenisistą w rankingu ATP[99] i dotarł do ćwierćfinału US Open, w którym przegrał z Rogerem Federerem[100]. Wygrał turniej w Cincinnati[101] jako drugi najstarszy mistrz w historii tej imprezy[b]. Po wygranym meczu pierwszej rundy w Los Angeles z Alexem Bogomolovem Jr. został szóstym graczem w erze open, który zwyciężył 800 profesjonalnych spotkań[29].

W 2005 przegrał w ćwierćfinale Australian Open z Rogerem Federerem[102]. Następnie dotarł do półfinału Italian Open, w którym przegrał z Guillermo Corią[102]. Swoim udziałem we French Open ustanowił rekord 58 występów w turniejach wielkoszlemowych; odpadł z turnieju w pierwszej rundzie po pięciosetowym meczu z Jarkko Nieminenem[103]. Następnie zwyciężył w finale Mercedes-Benz Cup i dotarł do finału Canadian Open, w którym uległ Rafaelowi Nadalowi[104]. Zagrał w finale US Open, ale przegrał z Rogerem Federerem[105]. Tuż przed Mistrzostwami ATP skręcił nogę w kostce i choć wystąpił w turnieju, ostatecznie się wycofał[106].

W 2006 zrezygnował z większości turniejów na kortach ziemnych, by zachować siły na Wimbledonu; dotarł do trzeciej rundy turnieju, w której przegrał z Rafaelem Nadalem[107]. Jeszcze przed rozpoczęciem turnieju ogłosił prasie plany zakończenia kariery zawodowej[108]. Jego ostatnim turniejem był US Open, na którym zmagał się z bólem pleców[109][110]. W drugiej rundzie zaliczył swój ostatni wygrany mecz, pokonując Markosa Pagdatisa 6:4, 6:4, 3:6, 5:7, 7:5[111], po czym w trzeciej rundzie – rozgrywanej 3 września 2006 – uległ Benjaminowi Beckerowi[112]. Publiczność zgromadzona na korcie Arthura Ashe’a nagrodziła go ośmiominutowymi oklaskami.

Działalność po zakończeniu kariery sportowej

Agassi na Rogers Cup (2011)

Jeszcze w trakcie trwania kariery tenisowej rozpoczął działalność charytatywną. W 1994 założył Fundację im. Andre Agassiego dla Edukacji (ang. Andre Agassi Foundation for Education), której celem jest zwiększenie nakładów finansowych na edukację młodzieży oraz zwiększenie odpowiedzialności szkół publicznych. W ramach działania fundacji otworzył kilkadziesiąt szkół społecznych i obiektów sportowych dla uzdolnionych dzieci[113]. W latach 1995 i 2001 otrzymał nagrodę ATP im. Arthura Ashe’a za działalność humanitarną[114]. Do 2012 ufundował 175 mln dol. na rzecz działań swoich szkół[115]. W 2007 został jednym z założycieli Fundacji Athletes for Hope, która pozwala profesjonalnym sportowcom zaangażować się w działalność charytatywną.

5 września 2007 komentował mecz Andy’ego Roddicka i Rogera Federera podczas US Open.

Występuje w licznych turniejach pokazowych, m.in. w 2009 z okazji oddania do użytku dachu nad centralnym kortem Wimbledonu[116] i w 2010 na rzecz poszkodowanych w trzęsieniu ziemi i tsunami na Haiti[117].

W listopadzie 2009 wydał autobiografię pt. „Open. An Autobiography”, która dotarła do pierwszego miejsca listy bestsellerów amerykańskiej gazety „The New York Times”. Książka wywołała wiele kontrowersji[118], głównie dlatego, że Agassi przyznał się w niej do oszustwa podczas afery dopingowej w 1997 i zażywania narkotyków[119].

Przeznaczył ponad 100 tys. dol. na kandydatów partii demokratycznej w wyborach w Stanach Zjednoczonych, ale podczas wystąpienia w telewizji 1 września 2010 zadeklarował, że ma niezależne poglądy.

Pod koniec 2018 dołączył do sztabu trenerskiego Grigora Dimitrowa[120].

Wyniki

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (60–30)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPrzeciwnikWynik finału
Finalista1.26 kwietnia 1987SeulTwardaStany Zjednoczone Jim Grabb6:1, 4:6, 2:6
Zwycięzca1.29 listopada 1987ItaparicaTwardaBrazylia Luiz Mattar7:6, 6:2
Zwycięzca2.21 lutego 1988MemphisTwarda (hala)Szwecja Mikael Pernfors6:4, 6:4, 7:5
Zwycięzca3.1 maja 1988CharlestonCeglanaStany Zjednoczone Jimmy Arias6:2, 6:2
Zwycięzca4.8 maja 1988Forest HillsCeglana Slobodan Živojinović7:5, 7:6, 7:5
Zwycięzca5.17 lipca 1988StuttgartCeglanaEkwador Andrés Gómez6:4, 6:2
Zwycięzca6.31 lipca 1988Stratton MountainTwardaStany Zjednoczone Paul Annacone6:2, 6:4
Zwycięzca7.21 sierpnia 1988LivingstonTwardaStany Zjednoczone Jeff Tarango6:2, 6:4
Finalista2.25 września 1988Los AngelesTwardaSzwecja Mikael Pernfors2:6, 5:7
Finalista3.21 maja 1989RzymCeglanaArgentyna Alberto Mancini3:6, 6:4, 6:2, 6:7, 1:6
Zwycięzca8.8 października 1989OrlandoTwardaStany Zjednoczone Brad Gilbert6:2, 6:1
Zwycięzca9.11 lutego 1990San FranciscoDywanowa (hala)Stany Zjednoczone Todd Witsken6:1, 6:3
Finalista4.11 marca 1990Indian WellsTwardaSzwecja Stefan Edberg4:6, 7:5, 6:7, 6:7
Zwycięzca10.25 marca 1990MiamiTwardaSzwecja Stefan Edberg6:1, 6:4, 0:6, 6:2
Finalista5.10 czerwca 1990ParyżCeglanaEkwador Andrés Gómez3:6, 6:2, 4:6, 4:6
Zwycięzca11.22 lipca 1990WaszyngtonTwardaStany Zjednoczone Jim Grabb6:1, 6:4
Finalista6.9 września 1990Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras4:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca12.18 listopada 1990FrankfurtDywanowa (hala)Szwecja Stefan Edberg5:7, 7:6, 7:5, 6:2
Zwycięzca13.7 kwietnia 1991OrlandoTwardaStany Zjednoczone Derrick Rostagno6:2, 1:6, 6:3
Finalista7.9 czerwca 1991ParyżCeglanaStany Zjednoczone Jim Courier6:3, 4:6, 6:2, 1:6, 4:6
Zwycięzca14.21 lipca 1991WaszyngtonTwardaCzechosłowacja Petr Korda6:3, 6:4
Zwycięzca15.3 maja 1992AtlantaCeglanaStany Zjednoczone Pete Sampras7:5, 6:4
Zwycięzca16.5 lipca 1992LondynTrawiastaChorwacja Goran Ivanišević6:7(8), 6:4, 6:4, 1:6, 6:4
Zwycięzca17.26 lipca 1992TorontoTwardaStany Zjednoczone Ivan Lendl3:6, 6:2, 6:0
Zwycięzca18.7 lutego 1993San FranciscoTwarda (hala)Stany Zjednoczone Brad Gilbert6:2, 6:7(4), 6:2
Zwycięzca19.28 lutego 1993ScottsdaleTwardaPołudniowa Afryka Marcos Ondruska6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca20.27 lutego 1994ScottsdaleTwardaBrazylia Luiz Mattar6:4, 6:3
Finalista8.20 marca 1994MiamiTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras7:5, 3:6, 3:6
Zwycięzca21.31 lipca 1994TorontoTwardaAustralia Jason Stoltenberg6:4, 6:4
Zwycięzca22.11 września 1994Nowy JorkTwardaNiemcy Michael Stich6:1, 7:6(5), 7:5
Zwycięzca23.23 października 1994WiedeńDywanowa (hala)Niemcy Michael Stich7:6(4), 4:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca24.6 listopada 1994ParyżTwarda (hala)Szwajcaria Marc Rosset6:3, 6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca25.29 stycznia 1995MelbourneTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras4:6, 6:1, 7:6(6), 6:4
Zwycięzca26.12 lutego 1995San JoseTwarda (hala)Stany Zjednoczone Michael Chang6:1, 1:6, 6:3
Finalista9.12 marca 1995Indian WellsTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras5:7, 3:6, 5:7
Zwycięzca27.26 marca 1995MiamiTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras3:6, 6:2, 7:6(3)
Finalista10.16 kwietnia 1995TokioTwardaStany Zjednoczone Jim Courier4:6, 3:6
Finalista11.7 maja 1995AtlantaCeglanaStany Zjednoczone Michael Chang2:6, 7:6(6), 4:6
Zwycięzca28.23 lipca 1995WaszyngtonTwardaSzwecja Stefan Edberg6:4, 2:6, 7:5
Zwycięzca29.30 lipca 1995MontrealTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras3:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca30.13 sierpnia 1995CincinnatiTwardaStany Zjednoczone Michael Chang7:5, 6:2
Zwycięzca31.20 sierpnia 1995New HavenTwardaHolandia Richard Krajicek3:6, 7:6(2), 6:3
Finalista12.10 września 1995Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras4:6, 3:6, 6:4, 5:7
Finalista13.18 lutego 1996Sam JoseTwarda (hala)Stany Zjednoczone Pete Sampras2:6, 3:6
Zwycięzca32.31 marca 1996MiamiTwardaChorwacja Goran Ivanišević3:0 krecz
Zwycięzca33.28 lipca 1996AtlantaTwardaHiszpania Sergi Bruguera6:2, 6:3, 6:1
Zwycięzca34.11 sierpnia 1996CincinnatiTwardaStany Zjednoczone Michael Chang7:6(4), 6:4
Zwycięzca35.15 lutego 1998San JoseTwarda (hala)Stany Zjednoczone Pete Sampras6:2, 6:4
Zwycięzca36.8 marca 1998ScottsdaleTwardaAustralia Jason Stoltenberg6:4, 7:6(3)
Finalista14.29 marca 1998MiamiTwardaChile Marcelo Ríos5:7, 3:6, 4:6
Finalista15.3 maja 1998MonachiumCeglanaSzwecja Thomas Enqvist7:6(4), 6:7(6), 3:6
Zwycięzca37.26 lipca 1998WaszyngtonTwardaAustralia Scott Draper6:2, 6:0
Zwycięzca38.2 sierpnia 1998Los AngelesTwardaWielka Brytania Tim Henman6:4, 6:4
Finalista16.23 sierpnia 1998IndianapolisTwardaHiszpania Àlex Corretja6:2, 2:6, 3:6
Finalista17.4 października 1998MonachiumTwarda (hala)Chile Marcelo Ríos4:6, 6:2, 6:7, 7:5, 3:6
Finalista18.11 października 1998BazyleaTwarda (hala)Wielka Brytania Tim Henman4:6, 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca39.25 października 1998OstrawaDywanowa (hala)Słowacja Ján Krošlák6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca40.11 kwietnia 1999HongkongTwardaNiemcy Boris Becker6:7(4), 6:4, 6:4
Zwycięzca41.6 czerwca 1999ParyżCeglanaUkraina Andrij Medwediew1:6, 2:6, 6:4, 6:3, 6:4
Finalista19.4 lipca 1999LondynTrawiastaStany Zjednoczone Pete Sampras3:6, 4:6, 5:7
Finalista20.1 sierpnia 1999Los AngelesTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras6:7(3), 6:7(1)
Zwycięzca42.22 sierpnia 1999WaszyngtonTwardaRosja Jewgienij Kafielnikow7:6(3), 6:1
Zwycięzca43.12 września 1999Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Todd Martin6:4, 6:7(5), 6:7(2), 6:3, 6:2
Zwycięzca44.7 listopada 1999ParyżTwarda (hala)Rosja Marat Safin7:6(1), 6:2, 4:6, 6:4
Finalista21.28 listopada 1999HanoverTwarda (hala)Stany Zjednoczone Pete Sampras1:6, 5:7, 4:6
Zwycięzca45.30 stycznia 2000MelbourneTwardaRosja Jewgienij Kafielnikow3:6, 6:3, 6:2, 6:4
Finalista22.20 sierpnia 2000WaszyngtonTwardaHiszpania Àlex Corretja2:6, 3:6
Finalista23.3 grudnia 2000LizbonaTwarda (hala)Brazylia Gustavo Kuerten4:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca46.28 stycznia 2001MelbourneTwardaFrancja Arnaud Clément6:4, 6:2, 6:2
Finalista24.4 marca 2001San JoseTwarda (hala)Wielka Brytania Greg Rusedski3:6, 4:6
Zwycięzca47.18 marca 2001Indian WellsTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras7:6(5), 7:5, 6:1
Zwycięzca48.1 kwietnia 2001MiamiTwardaStany Zjednoczone Jan-Michael Gambill7:6(4), 6:0, 6:1
Zwycięzca49.29 lipca 2001Los AngelesTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras6:4, 6:2
Finalista25.3 marca 2002San JoseTwarda (hala)Australia Lleyton Hewitt6:4, 6:7(6), 6:7(4)
Zwycięzca50.10 marca 2002ScottsdaleTwardaHiszpania Juan Balcells6:2, 7:6(2)
Zwycięzca51.31 marca 2002MiamiTwardaSzwajcaria Roger Federer6:3, 6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca52.12 maja 2002RzymCeglanaNiemcy Tommy Haas6:3, 6:3, 6:0
Zwycięzca53.28 lipca 2002Los AngelesTwardaStany Zjednoczone Jan-Michael Gambill6:2, 6:4
Finalista26.8 września 2002Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Pete Sampras3:6, 4:6, 7:5, 4:6
Zwycięzca54.20 października 2002MadrytTwarda (hala)Czechy Jiří Novákwalkower
Zwycięzca55.26 stycznia 2003MelbourneTwardaNiemcy Rainer Schüttler6:2, 6:2, 6:1
Zwycięzca56.16 lutego 2003San JoseTwarda (hala)Włochy Davide Sanguinetti6:3, 6:1
Zwycięzca57.30 marca 2003MiamiTwardaHiszpania Carlos Moyá6:3, 6:3
Zwycięzca58.27 kwietnia 2003HoustonCeglanaStany Zjednoczone Andy Roddick3:6, 6:3, 6:4
Finalista27.16 listopada 2003HoustonTwardaSzwajcaria Roger Federer3:6, 0:6, 4:6
Zwycięzca59.8 sierpnia 2004CincinnatiTwardaAustralia Lleyton Hewitt6:3, 3:6, 6:2
Finalista28.31 października 2004SztokholmTwarda (hala)Szwecja Thomas Johansson6:3, 3:6, 6:7(4)
Zwycięzca60.31 lipca 2005Los AngelesTwardaLuksemburg Gilles Müller6:4, 7:5
Finalista29.14 sierpnia 2005MontrealTwardaHiszpania Rafael Nadal3:6, 6:4, 2:6
Finalista30.11 września 2005Nowy JorkTwardaSzwajcaria Roger Federer3:6, 6:2, 6:7(1), 1:6

Gra podwójna (1–3)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPartnerPrzeciwnicyWynik finału
Finalista1.26 lipca 1992TorontoTwardaStany Zjednoczone John McEnroeStany Zjednoczone Patrick Galbraith
Południowa Afryka Danie Visser		4:6, 4:6
Zwycięzca1.15 sierpnia 1993CincinnatiTwardaCzechy Petr KordaSzwecja Stefan Edberg
Szwecja Henrik Holm		7:6, 6:4
Finalista2.11 kwietnia 1999HongkongTwardaStany Zjednoczone David WheatonAustralia James Greenhalgh
Australia Grant Silcock		walkower
Finalista3.20 sierpnia 2000WaszyngtonTwardaArmenia Sarkis SarksjanStany Zjednoczone Alex O’Brien
Stany Zjednoczone Jared Palmer		5:7, 1:6

Turnieje Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej198619871988198919901991199219931994199519961997199819992000200120022003200420052006Wygrane turniejeBilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open–––––––––WSF–4R4RWW–WSFQF–4 / 948–5
French Open–2RSF3RFFSF–2RQF2R–1RW2RQFQFQF1R1R–1 / 1751–16
Wimbledon–1R–––QFWQF4RSF1R–2RFSFSF2R4R––3R1 / 1446–13
US Open1R1RSFSFF1RQF1RWFSF4R4RW2RQFFSFQFF3R2 / 2179–19
Wygrane turnieje0 / 10 / 30 / 20 / 20 / 20 / 31 / 30 / 21 / 31 / 40 / 40 / 10 / 42 / 41 / 41 / 40 / 31 / 40 / 30 / 30 / 28 / 61N/A
Bilans spotkań0–11–310–27–212–210–316–24–211–222–311–43–17–423–214–320–311–319–39–310–34–2N/A224–53
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals––RRRRWSF––SF–RR–RRFFRRRRF–RR–1 / 1322–20
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells––SFQFF3R3R2R2RFQF1RQF–1RW1R–SFQF3R1 / 1737–16
Miami–1R3R1RW4R2R4RFWW2RF2RSFWWW4RSF–6 / 1961–13
Monte Carlo–––––2R––1R–3R–2R––––––––0 / 42–4
Rzym–2RQFF–1R––2R––––3R3R1RW1R–SF–1 / 1124–10
Hamburg––––3R–2R––QF–––––2R–––1R–0 / 55–5
Montreal/Toronto–––SFQF2RWQFWW––SFSF1R1R–QF2RF–3 / 1438–11
Cincinnati––––3R3R3RSF–WW1R2RSF2R1RQF–W––3 / 1331–10
Madryt–––QF2R–––QF3RQF1R3RSF3R2RW–SF––1 / 1121–10
Paryż––––––2R–W–2R–QFW––QF––––2 / 614–4
Ranking na koniec sezonu
91253741092422811061632487150N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Życie prywatne

W latach 1991–1993 pozostawał w otwartym związku z Wendi Stewart[121]. 19 kwietnia 1997 w Monterey poślubił aktorkę Brooke Shields[122], jednak już 26 kwietnia 1999 poinformowali prasę o swoim rozstaniu[123]. 22 października 2001 w Las Vegas poślubił niemiecką tenisistkę Steffi Graf[124][125], którą poznał w lipcu 1992 po finale Wimbledonu[126]. Mają syna Jadena Gila (ur. 2003) i córkę Jaz Elle (ur. 2005)[127]. Mieszkają w Las Vegas[128], mają też kilka wakacyjnych posiadłości.

Przypisy

  1. ↑ Stars pay tribute to Agassi. bbc.co.uk, 4 września 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  2. ↑ Andre Agassi, International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-24].
  3. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 38, 57.
  4. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 56–57.
  5. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 52.
  6. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 41, 57.
  7. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 44, 70.
  8. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 85, 117.
  9. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 8.
  10. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 35–37.
  11. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 44.
  12. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 47–49.
  13. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 66–67.
  14. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 59.
  15. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 85.
  16. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 92–93.
  17. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 113–114.
  18. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 114.
  19. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 116.
  20. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 120.
  21. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 121–122.
  22. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 122.
  23. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 123–124.
  24. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 126.
  25. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 127–129, 132.
  26. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 134.
  27. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 137, 140, 143.
  28. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 141, 144–145.
  29. ↑ a b c d Andre Agassi – Biography. imdb.com. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  30. ↑ Teen Nadal gives Spain reign over French Open. usatoday.com, 6 maja 2005. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  31. ↑ Mark Hodgkinson: Quiet rebellion against Wimbledon’s clothing restrictions. espn.com, 1 lipca 2015. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  32. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 191.
  33. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 153–154.
  34. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 155.
  35. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 155–156.
  36. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 160–169.
  37. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 179.
  38. ↑ Robin Finn: Gomez Wins French Open In Four Sets. nytimes.com, 11 czerwca 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  39. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 183–184.
  40. ↑ Nick Stout: Agassi Wins Title By Beating Edberg. nytimes.com, 19 listopada 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  41. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 187–189.
  42. ↑ Agassi Will Return To Wimbledon. chicagotribune.com, 3 stycznia 1991. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  43. ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 190.
  44. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 192.
  45. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 193–195.
  46. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 199.
  47. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 203, 205.
  48. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 209–210.
  49. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 210.
  50. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 211.
  51. ↑ Andre Agassi – New Coach, New Triumphs. sports.jrank.org. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  52. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 220–224.
  53. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 218.
  54. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 230.
  55. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 225–226.
  56. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 227–229.
  57. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 233–234.
  58. ↑ Robin Finn: Agassi Finds Treasure In Australian Debut. nytimes.com, 30 stycznia 1995. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  59. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 235–236.
  60. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 242–243.
  61. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 248–250.
  62. ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 260.
  63. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 254.
  64. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 271–274, 282, 287–288.
  65. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 285–286.
  66. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 296–297, 316.
  67. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 299, 302.
  68. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 305.
  69. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 307.
  70. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 322–323.
  71. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 297, 307, 309.
  72. ↑ Agassi says he used crystal meth in '97. espn.com, 28 października 2009. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  73. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 308–309.
  74. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 310.
  75. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 309–311.
  76. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 319.
  77. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 320.
  78. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 322–323, 327–328.
  79. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 326–327.
  80. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 363.
  81. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 365.
  82. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 331, 380, 382.
  83. ↑ a b c Agassi 2011 ↓, s. 384.
  84. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 385.
  85. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 384–385.
  86. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 389–390.
  87. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 392.
  88. ↑ a b c Agassi 2011 ↓, s. 394.
  89. ↑ Sampras beats Agassi in epic. bbc.co.uk, 6 września 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  90. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 400.
  91. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 397–399.
  92. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 403, 406.
  93. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 405–411.
  94. ↑ Sampras savours ‘awesome’ win. bbc.co.uk, 9 września 2002. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  95. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 414.
  96. ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 415.
  97. ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 416.
  98. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 417–419.
  99. ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 420.
  100. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 423.
  101. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 422.
  102. ↑ a b Agassi 2011 ↓, s. 425.
  103. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 426.
  104. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 427.
  105. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 434–436.
  106. ↑ Agassi, Nadal withdraw from Masters Cup with injuries. usatoday.com, 14 listopada 2005. [dostęp 2016-12-25]. (ang.).
  107. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 437–439.
  108. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 437.
  109. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 440.
  110. ↑ Liz Clarke: Agassi Gets a Shot to Deal With Back Pain. washingtonpost.com, 31 sierpnia 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  111. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 27–32, 440.
  112. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 442.
  113. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 312–314, 321.
  114. ↑ Charity goals keep Agassi on his toes. lasvegassun.com, 6 grudnia 2004. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  115. ↑ https://sport.onet.pl/tenis/andre-agassi-hojnym-filantropem-wydal-juz-175-mln-dolarow/pyxv5
  116. ↑ http://english.cctv.com/20090520/102044.shtml
  117. ↑ Richard Pagliaro: Roger Federer, Andy Roddick Weigh In On Agassi-Sampras Clash. tennisnow.com, 14 marca 2010. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  118. ↑ Janet Maslin: Agassi Basks in His Own Spotlight. nytimes.com, 29 sierpnia 2011. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  119. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 297, 307.
  120. ↑ https://przegladsportowy.onet.pl/tenis/andre-agassi-w-sztabie-grigora-dimitrowa-or-tenis/1qjgnqt
  121. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 186, 197, 204.
  122. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 294.
  123. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 347.
  124. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 401.
  125. ↑ Oliver Poole: We are so blessed, say Graf and Agassi after secret wedding. telegraph.co.uk, 21 października 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
  126. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 197–198.
  127. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 10, 398, 402, 419.
  128. ↑ Agassi 2011 ↓, s. 7.

Uwagi

  1. ↑ Wcześniej dokonali tego: Rod Laver, Fred Perry, Roy Emerson i Don Budge
  2. ↑ Od 1899 starszy był tylko Ken Rosewall, zwycięzca edycji z 1970.

Bibliografia

  • Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2017-05-18] (ang.).
  • Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2017-05-18] (ang.).
  • Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2017-05-18] (ang.).
  • Andre Agassi, Open. Autobiografia tenisisty, Jarosław Rybski (tłum.), Wydawnictwo Bukowy Las, 2011, ISBN 978-83-62478-41-5.
Liderzy rankingu ATP singlistów
Medaliści igrzysk olimpijskich w tenisie ziemnym w grze pojedynczej
Złoci medaliści
Srebrni medaliści
Brązowi medaliści
Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
Triumfatorzy Australian Open w grze pojedynczej (XX wiek)
Triumfatorzy French Open w grze pojedynczej (XX wiek)
Triumfatorzy Wimbledonu w grze pojedynczej (XX wiek)
Triumfatorzy US Open w grze pojedynczej (XX wiek)
Triumfatorzy Australian Open w grze pojedynczej (XXI wiek)
Laureaci nagrody BBC Sports Personality World Sport Star of the Year

Media użyte na tej stronie

Tennis pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Andre Agassi (2011) (cropped).jpg
Autor: Shinya Suzuki from New York, U.S.A., Licencja: CC BY 2.0
Andre Agassi at the Champions Shootout, Wells Fargo Center, Philadelphia
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Agassi in argentina.jpg
André Agassi at his arriving in Argentina to play the Americas zone of Davis Cup.
Andre Agassi 1999.jpg
Autor: Kingkongphoto & www.celebrity-photos.com from Laurel Maryland, USA, Licencja: CC BY-SA 2.0
Pam Shriver Tennis Classic Baltimore M.D. December 12, 2001
Andre Agassi Indian Wells 2006.jpg
Autor: me (w:User:Akademan), Licencja: CC BY-SA 2.5
Andre Agassi practicing in Indian Wells, California, USA, on Sunday March 12, 2006.
RogersCup2011 Legends AndreAgassi4.jpg
Autor: ZankaM, Licencja: CC BY-SA 3.0
Rogers Cup 2011 Legends Andre Agassi vs Jim Courier
Flag of SFR Yugoslavia.svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Yugoslavia (1946-1992).svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Ecuador.svg
Made by author of Xramp, first uploaded by Denelson83 as Flag of Ecuador.svg, modifications by Husunqu.
Flag of Croatia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Chile.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki