Andreas Wellinger

Andreas Wellinger

(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1995 Traunstein
Klub	SC Ruhpolding
Wzrost	182 cm[1]
Debiut w PŚ	24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	9 grudnia 2012 w Krasnej Polanie (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	16 stycznia 2014 w Wiśle
Rekord życiowy	245,0 m na Vikersundbakken w Vikersund (18 marca 2017)[2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie złoto Soczi 2014 duża druż. złoto Pjongczang 2018 normalna srebro Pjongczang 2018 duża srebro Pjongczang 2018 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Lahti 2017 norm. druż. miesz. srebro Lahti 2017 normalna srebro Lahti 2017 duża Mistrzostwa świata w lotach srebro Tauplitz 2016 drużynowo srebro Vikersund 2022 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów srebro Ałmaty 2015 indywidualnie srebro Ałmaty 2015 drużynowo brąz Liberec 2013 drużynowo Igrzyska olimpijskie młodzieży złoto Innsbruck 2012 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata w lotach 2. miejsce 2016/2017 Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2017/2018 Raw Air 3. miejsce 2017 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2013 2. miejsce 2016

Andreas Wellinger (ur. 28 sierpnia 1995 w Traunstein^[3]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SC Ruhpolding, członek kadry narodowej. Dwukrotny mistrz olimpijski: indywidualny na normalnej skoczni z 2018 i drużynowy z 2014, a także srebrny medalista indywidualnie na skoczni dużej i w drużynie z 2018. Mistrz świata w drużynie mieszanej oraz dwukrotny indywidualny srebrny medalista z 2017. Drużynowy srebrny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich z 2016 i 2022. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2013 i drugi zawodnik z 2016. Drużynowy złoty medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2012. Indywidualny wicemistrz świata juniorów z 2015, drużynowy srebrny medalista z 2015 oraz brązowy z 2013. Medalista mistrzostw kraju.

Przebieg kariery

Lata 2010–2012

Początkowo uprawiał kombinację norweską. We wrześniu i październiku 2010 wystartował w zawodach Alpen Cup. Zajmował w nich miejsca w czwartej i piątej dziesiątce^[4].

W zawodach międzynarodowych w skokach narciarskich zadebiutował 16 lipca 2011 roku, startując w konkursie FIS Cup w austriackim Villach. Dzień później zdobył pierwsze punkty, zajmując 23. miejsce. Wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2012, w których zajął 4. miejsce indywidualnie, a także zdobył złoty medal w drużynie. W tym samym sezonie zadebiutował w zawodach Pucharu Kontynentalnego, w których pierwsze punkty zdobył 19 lutego 2012 w Oslo po zajęciu 21. miejsca^[5].

Sezon 2012/2013

W 2012 wystartował w sześciu konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego. W pięciu z nich znalazł się w czołowej dziesiątce, z czego w trzech stanął na podium, a 8 września w Lillehammer odniósł zwycięstwo. Wystąpił również w Letnim Grand Prix. Najwyższe w sezonie, 26. miejsce zajął w Hakubie 26 sierpnia 2012^[6]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Bawarię^[7].

Został powołany przez trenera Wernera Schustera na inaugurujące Puchar Świata zawody w Lillehammer^[8]. W swoim debiucie w Pucharze Świata ukończył zawody na 5. miejscu, po pierwszej serii zajmując pozycję lidera^[9]. 9 grudnia na próbie przedolimpijskiej w Krasnej Polanie po raz pierwszy w karierze stanął na podium indywidualnych zawodów najwyższej rangi, zajmując 3. miejsce ze stratą 9,7 pkt do zwycięzcy – Andreasa Koflera^[10]. Tydzień później w szwajcarskim Engelbergu po raz kolejny stanął na podium, zajmując drugie miejsce. Poza tym jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[6]. 61. Turniej Czterech Skoczni ukończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej^[11].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu. Indywidualnie zajął 5. miejsce^[6], a w zawodach drużynowych zdobył brązowy medal^[12]. Po powrocie do startów w Pucharze Świata, w zawodach rozgrywanych w lutym i marcu, uzyskiwał gorsze rezultaty; najlepszym wynikiem Wellingera z tego okresu było 19. miejsce z Planicy^[6]. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Val di Fiemme, ostatecznie jednak nie wystąpił w nich w żadnym z konkursów^[13][6]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w skokach narciarskich 2012/2013 znalazł się na 20. pozycji z 393 punktami^[11].

Sezon 2013/2014

28 lipca 2013 zajął drugie miejsce w konkursie w Hinterzarten, rozpoczynającym Letnie Grand Prix 2013. W kolejnych, rozgrywanych w sierpniu, zawodach indywidualnych odniósł dwa zwycięstwa w Wiśle i Courchevel oraz zajął trzecie miejsce w Einsiedeln. Stawał na podium również w zawodach drużynowych^[14]. W tym momencie był zdecydowanym liderem klasyfikacji generalnej, z ponad stoma punktami przewagi nad drugim Kamilem Stochem^[15]. W sześciu kolejnych zawodach LGP, rozgrywanych w Azji nie brał udziału^[16]. W zamykającym sezon letni konkursie w Klingenthal Wellinger odniósł kolejne zwycięstwo^[14] i mimo występu w mniej niż połowie konkursów wygrał cały cykl, wyprzedzając o 21 punktów Jerneja Damjana^[17].

Starty w sezonie 2013/2014 Pucharu Świata rozpoczął dwukrotnym zajęciem drugiego miejsca w zawodach w Klingenthal – w konkursie mieszanym oraz indywidualnie. Po kilku słabszych wynikach po raz drugi na podium stanął 22 grudnia w Engelbergu, również zajmując drugą pozycję^[14]. 16 stycznia 2014 w Wiśle odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W lutym w Willingen dwukrotnie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce. Został zgłoszony do występu w zawodach skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. 9 lutego zajął 6. pozycję w konkursie na skoczni normalnej, a 6 dni później był 45. na skoczni dużej^[14]. 17 lutego zdobył złoty medal olimpijski w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Niemcy wraz z Andreasem Wankiem, Marinusem Krausem i Severinem Freundem. Oddał w nim skoki na odległość 133 oraz 134,5 m^[18].

Podobnie jak rok wcześniej, pod koniec sezonu 2013/14 Wellinger osiągał gorsze rezultaty. W ośmiu ostatnich konkursach indywidualnych czterokrotnie zajmował miejsca poza czołową trzydziestką. Najwyżej znalazł się na 11. miejscu, 4 marca w Kuopio^[14]. 601 punktów uzyskanych w trakcie całego sezonu pozwoliło mu zająć w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 9. pozycję^[11].

Sezon 2014/2015

W Letnim Grand Prix 2014 wystąpił w czterech konkursach, najwyższą, trzecią, pozycję zajmując 26 lipca w Wiśle^[19]. Na Mistrzostwach Niemiec 2014 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym^[20].

Podczas inaugurujących sezon 2014/2015 Pucharu Świata konkursów w Klingenthal zajął 3. miejsce indywidualnie, a wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył zwycięstwo w konkursie drużynowym^[19]. Podczas drugiego weekendu w zawodach Pucharu Świata na Rukatunturi w Finlandii miał poważny upadek. W rozgrywanych przy silnym wietrze zawodach stracił równowagę w początkowej fazie lotu i spadł ze sporej wysokości na zeskok. Nie stracił przytomności, ale skocznię opuścił na noszach^[21]. Zdaniem trenera reprezentacji Niemiec Wernera Schustera upadek Wellingera wynikał ze zbyt szybkiego odbicia się z progu połączonego z trudnymi warunkami na skoczni^[22]. Późniejsze badania wykazały, że konieczna będzie operacja barku, którą przeprowadzono w specjalistycznej klinice w Innsbrucku^[23].

W lutym 2015 Wellinger powrócił do startów. W swoich pierwszych startach po kontuzji zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych, a następnie drużynowych na Mistrzostwach Świata Juniorów 2015. Został powołany na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej zajął 11. miejsce, a w pozostałych nie wystąpił z powodu problemów zdrowotnych niezwiązanych z poprzednią kontuzją^[19][24]. Wystartował natomiast w marcowych konkursach Pucharu Świata, zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce^[19]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2014/2015 Wellinger zajął w cyklu 35. pozycję ze 137 punktami^[11].

Sezon 2015/2016

Wystąpił w pięciu konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix 2015. Zajmował w nich pozycje w pierwszej i drugiej dziesiątce, najwyższą – 4. – we wrześniu w Hinzenbach. Dwukrotnie stawał na podium w konkursach drużynowych^[25]. Na Mistrzostwach Niemiec 2015 zdobył srebrny medal indywidualnie i złoty w drużynie^[26][27].

Sezon 2015/2016 Pucharu Świata rozpoczął od zwycięstwa w konkursie drużynowym oraz 6. pozycji w zawodach indywidualnych w Klingenthal. W kolejnych zawodach cyklu rozgrywanych w grudniu i styczniu zajmował naprzemiennie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany indywidualnie został 10 stycznia 2016 w Willingen, zajmując 5. miejsce, zaś dzień wcześniej odniósł drugie zwycięstwo w konkursie drużynowym. W połowie stycznia wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016, zajmując 14. miejsce indywidualnie, a także zdobywając, wraz z Stephanem Leyhe, Richardem Freitagiem i Severinem Freundem, srebrny medal w zawodach drużynowych^[25].

W konkursach rozgrywanych w lutym i marcu notował gorsze wyniki niż w poprzednich miesiącach. Tylko raz ukończył konkurs indywidualny w pierwszej dziesiątce (28 lutego w Ałmaty), natomiast kilkukrotnie zajmował miejsca poza trzydziestką. Nie wystąpił w kończących Puchar Świata konkursach w Planicy^[25]. W całym cyklu zajął 17. pozycję z 408 punktami^[11].

Sezon 2016/2017

Trzykrotnie stawał na podium zawodów indywidualnych Letniego Grand Prix 2016, zwyciężając w Hinterzarten oraz zajmując 3. miejsce w Wiśle i Hakubie. W trzech innych konkursach również zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce^[28]. 351 punktów pozwoliło Wellingerowi zająć drugie miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu, ze stratą 229 punktów do Macieja Kota^[17]. Podobnie jak rok wcześniej, na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył srebro w zawodach indywidualnych i złoto w drużynie^[29][30].

Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął 22. miejscem w Ruce. W grudniowych zawodach indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 10. pozycji w Lillehammer, do połowy stycznia zawody kończył najczęściej w drugiej i trzeciej dziesiątce. Począwszy od konkursu w Wiśle 14 stycznia 2017, gdzie był trzeci, Wellinger zaczął regularnie zajmować miejsca w ścisłej czołówce. W kolejnym tygodniu w Zakopanem zwyciężył w zawodach drużynowych i był drugi indywidualnie. 29 stycznia w Willingen odniósł drugie w karierze zwycięstwo w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W sześciu lutowych konkursach rozgrywanych w Oberstdorfie, Sapporo i Pjongczangu był czterokrotnie drugi, raz trzeci i raz czwarty^[28].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017 zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych zarówno na skoczni normalnej, jak i na dużej, w obu przypadkach przegrywając jedynie ze Stefanem Kraftem. W konkursie drużyn mieszanych wywalczył, wraz z Cariną Vogt, Markusem Eisenbichlerem i Svenją Würth, złoty medal, zaś drużynowy konkurs mężczyzn ukończył na 4. pozycji. Również w konkursach Raw Air 2017 stawał na podium, indywidualnie zajmując 2. miejsce w Oslo i 3. w Trondheim^[28]. Przed ostatnią serią w Vikersund prowadził w konkursie i całym turnieju, ale po bardzo krótkim skoku zakończył zawody na 18., a Raw Air na 3. pozycji^[31]. Podczas kończącego sezon weekendu w Planicy zajmował drugie miejsca^[28]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 4. pozycję z dorobkiem 1161 punktów, zaś Puchar Świata w lotach narciarskich 2016/2017 ukończył na 2. miejscu z 333 punktami^[11].

Sezon 2017/2018

W Letnim Grand Prix 2017 wystartował w trzech konkursach, raz stając na podium – zajął 2. miejsce w Klingenthal^[32]. Na Mistrzostwach Niemiec 2017 zdobył złoty medal w konkursie indywidualnym^[33].

W pierwszych konkursach Pucharu Świata 2017/2018 regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. 26 listopada 2017 w Ruce zajął 3. pozycję, 3 grudnia w Niżnym Tagile był 1., tym samym odnosząc trzecie w karierze zwycięstwo w tym cyklu, a 10 grudnia w Titisee Neustadt zajął 2. miejsce. Dwa austriackie konkursy 66. Turnieju Czterech Skoczni ukończył na 3. pozycji^[32], a w klasyfikacji generalnej całego turnieju znalazł się na 2. miejscu^[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, zajmując 7. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. 28 stycznia 2018 był 2. w konkursie Pucharu Świata w Zakopanem^[32].

Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zdobył złoty medal w konkursie na skoczni normalnej, w którym awansował z 5. pozycji w drugiej serii, a także srebrny na skoczni dużej, gdzie przegrał jedynie z Kamilem Stochem. W zawodach drużynowych, startując wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe i Richardem Freitagiem, również zdobył srebrny medal. W zawodach Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach uzyskiwał gorsze wyniki niż we wcześniejszych miesiącach, indywidualnie tylko raz zajmując pozycję w najlepszej dziesiątce^[32]. W klasyfikacji generalnej cyklu na koniec sezonu znalazł się na 6. miejscu z 828 punktami^[11].

Sezon 2018/2019

Na rozgrywanych w lipcu 2018 mistrzostwach Niemiec zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym^[34]. W czterech występach w Letnim Grand Prix 2018 najwyżej klasyfikowany był na 22. miejscu^[35].

25 listopada 2018 zajął 2. pozycję w konkursie Pucharu Świata w Ruce, a dzień wcześniej był 9. Mimo regularnych startów poza tymi zawodami w sezonie 2018/2019 Pucharu Świata nie zajął żadnych miejsc w najlepszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc, dwukrotnie, na 11. miejscu^[35]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 18. pozycji z 371 punktami^[11]. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 wystąpił jedynie w konkursie indywidualnym na skoczni dużej, w którym zajął 32. miejsce^[35].

Lata 2019–2021

W czerwcu 2019 podczas treningu doznał zerwania więzadła krzyżowego przedniego w prawym kolanie^[36]. W wyniku tej kontuzji w sezonie 2019/2020 nie wystartował w żadnych zawodach^[37]. Wczesną wiosną 2020 podczas urlopu w Australii złamał lewy obojczyk^[38]. Pierwszy trening na skoczni po kontuzji odbył w połowie maja 2020^[39]. W październiku 2020, reprezentując drugi zespół bawarski, zdobył srebrny medal w zawodach drużynowych mistrzostw Niemiec^[40].

Do startów w międzynarodowych zawodach powrócił w zimowej części sezonu 2020/2021. W listopadzie i grudniu 2020 startował w Pucharze Świata. W żadnym występie nie zdobył punktów, a najwyżej sklasyfikowany był na 32. miejscu w Engelbergu. Po niemieckich konkursach 69. Turnieju Czterech Skoczni został wycofany ze startów w cyklu. W styczniu 2021 wystąpił w Pucharze Kontynentalnym w Innsbrucku, gdzie również nie zdobył punktów, a następnie w FIS Cupie w Szczyrku, gdzie zajął 28. i 45. miejsce^[41]. Ze względu na słabą formę Wellingera, w lutym 2021 trener reprezentacji Niemiec Stefan Horngacher podjął decyzję o zakończeniu przez zawodnika startów w sezonie 2020/2021^[42].

Sezon 2021/2022

Wystąpił w pięciu konkursach Letniego Grand Prix 2021. Najwyżej sklasyfikowany w tym cyklu był na 5. miejscu, we wrześniowych zawodach w Hinzenbach^[43]. Na Mistrzostwach Niemiec 2021 zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym^[44].

Podczas zimowej części sezonu 2021/2022 regularnie startował w Pucharze Świata. Najczęściej zajmował w nim pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 6. miejscu, w grudniowych zawodach w Klingenthal^[43]. Nie znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022 z powodu pozytywnego wyniku testu na obecność wirusa SARS-CoV-2^[45]. Wystąpił natomiast na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których indywidualnie zajął 14. lokatę, a w drużynie wraz z Severinem Freundem, Markusem Eisenbichlerem i Karlem Geigerem zdobył srebrny medal^[43]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 29. pozycji w klasyfikacji generalnej z 219 punktami^[11]. Po jego zakończeniu przeszedł zabieg pękniętej łąkotki^[46].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	6. miejsce (K-95), 45. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	złoty medal (K-98), srebrny medal (K-125)

Drużynowo

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	złoty medal[a]
2018 Pjongczang	–	srebrny medal[b]

Starty A. Wellingera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
6.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	96,0 m	101,5 m	257,1 pkt	20,9 pkt	Kamil Stoch
45.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	117,0 m	–	96,6 pkt	182,1 pkt	Kamil Stoch
1.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[a]	133,0 m	134,5 m	1041,1 pkt (257,1 pkt)	–
1.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	104,5 m	113,5 m	259,3 pkt	–
2.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	135,5 m	142,0 m	282,3 pkt	3,4 pkt	Kamil Stoch
2.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[b]	140,0 m	134,5 m	1075,7 pkt (284,2 pkt)	22,8 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2015 Falun	–	11. miejsce (K-90), nie wystartował (K-120)[47]
2017 Lahti	–	srebrny medal (K-90), srebrny medal (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	32. miejsce (K-120)

Drużynowo

2017 Lahti

–

złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[c], 4. miejsce (K-116)[d]

Starty A. Wellingera na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
11.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	91,0 m	90,5 m	226,0 pkt	26,7 pkt	Rune Velta
DNS	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	DNS			–	Severin Freund
2.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	96,5 m	100,0 m	268,7 pkt	2,1 pkt	Stefan Kraft
1.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. mix.[c]	99,0 m	98,0 m	1035,5 pkt (276,2 pkt)	–
2.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	127,5 m	129,0 m	278,0 pkt	1,3 pkt	Stefan Kraft
4.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[d]	130,5 m	119,0 m	1052,9 pkt (276,1 pkt)	51,3 pkt	Polska
32.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	119,5 m	–	103,1 pkt	176,3 pkt	Markus Eisenbichler

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2014 Harrachov	–	13. miejsce
2016 Tauplitz	–	14. miejsce
2018 Oberstdorf	–	7. miejsce
2022 Vikersund	–	14. miejsce

Drużynowo

2016 Tauplitz	–	srebrny medal[e]
2018 Oberstdorf	–	4. miejsce[f]
2022 Vikersund	–	srebrny medal[g]

Starty A. Wellingera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
13.	14–15 marca	2014	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	indywid.	179,0 m	178,0 m	–[h]	–[h]	337,1 pkt	53,9 pkt	Severin Freund
14.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	200,0 m	205,0 m	211,5 m	–[h]	520,0 pkt	120,1 pkt	Peter Prevc
2.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[e]	196,0 m		193,0 m		1357,3 pkt (320,3 pkt)	110,4 pkt	Norwegia
7.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	206,0 m	207,0 m	213,0 m	–[h]	599,7 pkt	52,3 pkt	Daniel-André Tande
4.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[f]	226,0 m		212,0 m		1581,2 pkt (402,2 pkt)	80,8 pkt	Norwegia
14.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	216,5 m	187,5 m	193,0 m	219,5 m	731,4 pkt	122,8 pkt	Marius Lindvik
2.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[g]	226,5 m		206,5 m		1583,5 pkt (395,5 pkt)	128,0 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

2013 Liberec	–	5. miejsce
2015 Ałmaty	–	srebrny medal

Drużynowo

2013 Liberec	–	brązowy medal[i]
2015 Ałmaty	–	srebrny medal[j]

Starty A.Wellingera na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
5.	24 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	100,0 m	95,0 m	256,0 pkt	27,5 pkt	Jaka Hvala
3.	26 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	druż.[i]	98,5 m	103,0 m	1038,5 pkt (273,5 pkt)	48,0 pkt	Słowenia
2.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	101,0 m	269,4 pkt	0,5 pkt	Johann André Forfang
2.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.[j]	98,5 m	100,0 m	869,6 pkt (225,7 pkt)	23,7 pkt	Norwegia

Igrzyska olimpijskie młodzieży

Indywidualnie

2012 Innsbruck/Seefeld

–

4. miejsce

Drużynowo

2012 Innsbruck/Seefeld

–

złoty medal (drużyna mieszana)[k]

Starty A. Wellingera na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
4.	14 stycznia	2012	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-68	HS-75	indywid.	74,0 m	73,0 m	252,9 pkt	33,2 pkt	Anže Lanišek
1.	21 stycznia	2012	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-68	HS-75	druż. mix.[k]	65,0 m	73,5 m	640,1 pkt (230,0 pkt)	–

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	16 stycznia	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,0 m	128,5 m	262,8 pkt	–
2.	29 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	147,5 m	135,0 m	242,3 pkt	–
3.	3 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,0 m	133,5 m	275,7 pkt	–

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	9 grudnia	2012	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	100,0 m	102,5 m	261,6 pkt.	3.	9,7 pkt	Andreas Kofler
2.	16 grudnia	2012	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	130,0 m	138,5 m	270,3 pkt	2.	3,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
3.	24 listopada	2013	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	132,0 m	–	132,8 pkt	2.	3,0 pkt	Krzysztof Biegun
4.	22 grudnia	2013	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	131,0 m	129,5 m	270,8 pkt	2.	3,9 pkt	Kamil Stoch
5.	16 stycznia	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,0 m	128,5 m	262,8 pkt	1.	–
6.	23 listopada	2014	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,0 m	133,5 m	270,7 pkt	3.	5,7 pkt	Roman Koudelka
7.	14 stycznia	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,5 m	120,5 m	249,1 pkt	3.	18,9 pkt	Kamil Stoch
8.	22 stycznia	2017	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	130,5 m	133,0 m	285,8 pkt	2.	1,6 pkt	Kamil Stoch
9.	29 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	147,5 m	135,0 m	242,3 pkt	1.	–
10.	4 lutego	2017	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-225	234,5 m	222,5 m	434,8 pkt	2.	5,1 pkt	Stefan Kraft
11.	5 lutego	2017	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-225	238,0 m	–	220,0 pkt	2.	12,6 pkt	Stefan Kraft
12.	12 lutego	2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	140,5 m	132,0 m	255,3 pkt	2.	7,4 pkt	Kamil Stoch
13.	15 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-140	136,0 m	136,0 m	279,8 pkt	2.	13,7 pkt	Stefan Kraft
14.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	99,0 m	112,0 m	240,8 pkt	3.	15,4 pkt	Maciej Kot
15.	12 marca	2017	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,5 m	127,0 m	258,6 pkt	2.	8,9 pkt	Stefan Kraft
16.	16 marca	2017	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-140	133,0 m	141,5 m	289,6 pkt	3.	12,4 pkt	Stefan Kraft
17.	24 marca	2017	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	235,0 m	235,0 m	480,4 pkt	2.	9,8 pkt	Stefan Kraft
18.	26 marca	2017	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	238,5 m	–	236,2 pkt	2.	8,1 pkt	Stefan Kraft
19.	26 listopada	2017	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	140,0 m	140,0 m	293,0 pkt	3.	8,4 pkt	Jernej Damjan
20.	3 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,0 m	133,5 m	275,7 pkt	1.	–
21.	10 grudnia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	139,5 m	–	126,0 pkt	2.	2,4 pkt	Richard Freitag
22.	4 stycznia	2018	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	133,0 m	126,0 m	253,5 pkt	3.	16,6 pkt	Kamil Stoch
23.	6 stycznia	2018	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	129,0 m	139,5 m	270,5 pkt	3.	5,1 pkt	Kamil Stoch
24.	28 stycznia	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	119,5 m	136,5 m	242,0 pkt	2.	3,6 pkt	Anže Semenič
25.	25 listopada	2018	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,0 m	145,5 m	288,4 pkt	2.	22,0 pkt	Ryōyū Kobayashi

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan na 29 grudnia 2022

Sezon 2012/2013
																											punkty
5	17	5	11	3	12	2	10	9	21	19	-	31	-	-	-	-	-	-	28	35	32	43	20	38	19	-	393
Sezon 2013/2014
																												punkty
2	15	6	11	50	18	25	2	29	5	18	9	8	19	1	50	-	-	8	10	51	18	20	11	32	31	43	28	601
Sezon 2014/2015
																															punkty
3	14	50	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	15	11	q	25	18	-	-	137
Sezon 2015/2016
																													punkty
6	20	7	13	10	34	9	15	14	6	15	5	19	11	27	27	45	q	q	33	13	29	20	10	23	33	-	-	-	408
Sezon 2016/2017
																										punkty
22	20	27	17	10	15	13	15	13	13	31	3	12	2	1	2	2	4	2	2	3	2	3	18	2	2	1161
Sezon 2017/2018
																						punkty
9	3	4	1	2	6	6	10	11	3	3	15	2	5	10	8	15	13	22	36	q	16	828
Sezon 2018/2019
																												punkty
11	9	2	13	13	14	24	39	32	20	15	26	26	-	13	17	13	q	31	32	19	19	34	14	37	11	26	20	371
Sezon 2020/2021
																									punkty
39	34	42	40	39	q	32	46	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2021/2022
																												punkty
31	17	31	10	37	6	21	43	18	q	22	15	33	19	-	-	-	12	22	-	-	41	25	25	20	q	19	18	219
Sezon 2022/2023
																																punkty
23	25	14	7	43	27	6	19	6																								164
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2012/2013
			-	1	4	3	-	-	6
Sezon 2013/2014
					2	-	2	2	-
Sezon 2014/2015
					1	-	-	-	-
Sezon 2015/2016
				1	1	4	4	2	-
Sezon 2016/2017
				2	1	3	2	5	2
Sezon 2017/2018
		4	2	3	2	1	4	4	2
Sezon 2018/2019
			-	-	2	-	-	-	-
Sezon 2021/2022
			-	6	-	-	-	-	5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Willingen Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	3 sierpnia	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	132,5 m	132,5 m	281,8 pkt
2.	15 sierpnia	2013	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	131,5 m	131,5 m	310,4 pkt
3.	3 października	2013	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	133 m	133,5 m	257,5 pkt
4.	30 lipca	2016	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	99,5 m	103,5 m	269,4 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	28 lipca	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	105,0 m	104,5 m	244,9 pkt	2.	2,0 pkt	Richard Freitag
2.	3 sierpnia	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	132,5 m	132,5 m	281,8 pkt	1.	–
3.	15 sierpnia	2013	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	131,5 m	131,5 m	310,4 pkt	1.	–
4.	17 sierpnia	2013	Einsiedeln	Andreas Küttel-Schanze	K-105	HS-117	114,5 m	114,0 m	259,4 pkt	3.	4,3 pkt	Kamil Stoch
5.	3 października	2013	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	135,5 m	133 m	261,9 pkt	1.	–
6.	26 lipca	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,5 m	131,5 m	392,0 pkt[l]	3.	23,2 pkt	Peter Prevc
7.	23 lipca	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	126,0 m	125,0 m	241,8 pkt	3.	8,5 pkt	Maciej Kot
8.	30 lipca	2016	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	99,5 m	103,5 m	269,4 pkt	1.	–
9.	27 sierpnia	2016	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	122,0 m	127,5 m	239,6 pkt	3.	18,0 pkt	Anders Fannemel
10.	3 października	2017	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	141,0 m	127,5 m	256,0 pkt	2.	6,4 pkt	Dawid Kubacki

Andreas Wellinger podczas konferencji prasowej po zajęciu 2. miejsca w konkursie LGP w Klingenthal (2017)

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

stan po zakończeniu LGP 2022

2012
									punkty
-	-	-	29	26	-	-	-	30	8
2013
											punkty
2	1	1	3	-	-	-	-	-	-	1	440
2014
									punkty
3	-	6	-	-	-	-	q	15	116
2015
											punkty
6	5	17	7	-	-	-	-	-	-	4	185
2016
										punkty
7	3	1	-	3	9	-	-	4	15	351
2017
									punkty
19	-	-	-	-	-	-	4	2	142
2018
									punkty
27	-	22	26	-	-	-	-	41	18
2021
								punkty
23	21	13	-	-	-	5	19	95
2022
						punkty
13	4	-	-	4	5	165
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

stan po zakończeniu LGP 2022

2013
							-	2	1
2014
									5
2015
								2	1
2016
									3
2017
									3
2018
								2	-
2022
							-	-	2
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

Sezon 2011/2012
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	34	dq	21	-	-	-	-	-	-	10
Sezon 2020/2021
																			punkty
-	-	-	-	-	50	42	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2021/2022
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	11	7	15	6	-	-	-	-	-	116
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	8 września	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	121,5 m	130,5 m	236,3 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	10 sierpnia	2012	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	124,5 m	123,0 m	236,0 pkt	2.	4,9 pkt	Tomaž Naglič
2.	11 sierpnia	2012	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	128,0 m	114,0 m	228,1 pkt	3.	20,4 pkt	Jan Matura
3.	8 września	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	121,5 m	130,5 m	236,3 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

2012
														punkty
-	-	-	-	-	-	2	3	1	10	-	-	19	7	314
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2011/2012
																							punkty
51	23	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	8
Sezon 2020/2021
														punkty
-	-	-	-	-	-	28	45	-	-	-	-	-	-	3
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• WELLINGER Andreas - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
• WELLINGER Andreas 1995.08.28 GER. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2022-04-05].