Andrzej Kujawski (powstaniec styczniowy)

Andrzej Kujawski
Ilustracja
podporucznik podporucznik
Data urodzenia

1841

Data i miejsce śmierci

2 marca 1937
Gorlice

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

powstanie styczniowe

Odznaczenia
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia Krzyż Pamiątkowy 70-lecia Powstania Styczniowego

Andrzej Kujawski (ur. 1841, zm. 2 marca 1937 w Gorlicach) – powstaniec styczniowy, mistrz powroźniczy.

Życiorys

Pochodził z Gorlic[1]. Jako mieszkaniec tego miasta brał udział w powstaniu styczniowym 1863 wraz z ochotnikami z rodzinnych stron. Uczestniczył w walkach na ziemi sandomierskiej oraz w bitwa pod Komorowem 20 czerwca 1863, gdzie został ranny w nogę. Dostał się do niewoli i był uwięziony przez Rosjan.

W późniejszym czasie powrócił do Gorlic. Był mistrzem powroźniczym. W czasie walk I wojny światowej został zraniony w klatkę piersiową odłamkiem, który trafił do jego domu.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego[2].

Został odznaczony Krzyżem Siedemdziesięciolecia Powstania Styczniowego i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.

Zmarł 2 marca 1937 jako ostatni żyjący weteran powstania styczniowego na ziemi gorlickiej[3].

Przypisy

  1. Andrzej Ćmiech: Heroiczne i tragiczne losy gorlickich powstańców styczniowych. gazetakrakowska.pl, 2014-02-01. [dostęp 2015-11-15].
  2. Oficerowie Weterani Powst. Narodowego 1863. genealogia.okiem.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]..
  3. Zgon weterana z 1863 r.. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 50 z 4 marca 1937. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi 1kl BAR.svg
Baretka: Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I Klasy
PL Epolet ppor.svg
Naramiennik podporucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Andrzej Kujawski (1841-1937).JPG
Andrzej Kujawski (1841-1937)