Andrzej Sokołowski (piłkarz ręczny)
| Data i miejsce urodzenia | 23 listopada 1948 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 192 cm | ||||||||||||
| Pozycja | obrotowy | ||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||
 | |||||||||||||
Andrzej Sokołowski (ur. 23 listopada w 1948 w Komorznie[1][2].) – polski piłkarz ręczny, grający jako obrotowy, dwukrotny olimpijczyk (1972, 1976), brązowy medalista olimpijki (1976).
Życiorys
Kariera klubowa
Grę w piłkę ręczną rozpoczął jako piętnastolatek w Gwardia Opole. Jego pierwszym trenerem był Jan Pasoń, następnie trenował go Edward Hyla. W 1967 sięgnął z opolskim klubem mistrzostwo Polski juniorów[1][2]. Od 1968 występował w Śląsku Wrocław, nosił pseudonimy boiskowe „Olaf” i „Sokół”. Z wrocławskim zespołem sięgnął kolejno po trzy tytuły mistrza Polski seniorów (1969, 1970, 1971) i siedem kolejnych tytułów mistrza Polski seniorów (1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978), a także Puchar Polski w 1969 i 1976. Ponadto w 1978 zagrał w przegranym finale Pucharu Europy mistrzów krajowych[1][2]. W latach 1978-1981 występował w belgijskiej drużynie HC Mechelen, w 1979 zdobył z nią tytuł mistrza Belgii. W lutym 1981 powrócił do Polski i gry w Śląsku Wrocław. W tym samym roku z wrocławskim klubem wywalczył Puchar Polski i brązowy medal mistrzostw Polski. W 1982 wywalczył swój ósmy w karierze tytuł mistrza Polski i czwarty w karierze Puchar Polski. W 1983 zdobył brązowy medal mistrzostw Polski. W kolejnych latach pracował w Śląsku jako trener[1][2]. W styczniu 1987 ponownie wyjechał do Belgii. Przez półtora roku był zawodnikiem HC Apolloon Kortrijk, następnie trenerem tego zespołu (1987-1994 drużyny męskiej, 1994-1996 drużyny żeńskiej). Od 1996 do 2005 był trenerem trzecioligowej drużyny HC Izegem, którą w 1999 wprowadził do I ligi. W 2010 został trenerem żeńskiego zespołu DHT Middelkerke-Izegem[1][2].
Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji Polski seniorów debiutował 22 listopada 1969 w towarzyskim spotkaniu ze Szwecją. W 1970 wystąpił na mistrzostwach świata seniorów, zajmując z drużyna miejsce 13-16. miejsce. Zagrał tam we wszystkich trzech spotkaniach, zdobył jedną bramkę. Był wówczas zawodnikiem drugiego planu[1][2]. W 1972 zagrał na igrzyskach olimpijskich w Monachium, zajmując z zespołem 10. miejsce. Zagrał tam we wszystkich pięciu spotkaniach, zdobył jedną bramkę. Następnie stracił miejsce w kadrze (ominęły go m.in. mistrzostwa świata w 1974). Powrócił jednak do reprezentacji we wrześniu 1978 i w tym samym roku wystąpił na turnieju o Puchar Świata, gdzie polski zespół zajął 2. miejsce. On sam należał do podstawowych zawodników swojego zespołu, zdobył sześć bramek. Swój największy sukces międzynarodowy odniósł na igrzyskach olimpijskich w Montrealu (1976), gdzie zdobył brązowy medal. Zdobył tam sześć bramek, a w meczu decydującym o medalu wypracował cztery rzuty karne. Karierę reprezentacyjną zakończył na mistrzostwach świata w 1978, gdzie jego zespół zajął 6. miejsce, a on sam zdobył trzy bramki. Ostatni raz w biało-czerwonych barwach zagrał 2 lutego 1978[1][2]. Łącznie w I reprezentacji Polski seniorów wystąpił 145 razy, zdobywając 192 bramki[1].
Był też mistrzem Spartakiady Armii Zaprzyjaźnionych (1972), dwukrotnie w tych zawodach zdobył brązowy medal (1973, 1976). W 1975 wywalczył brązowy medal akademickich mistrzostw świata (1975)[1][2].
Został odznaczony Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1976), odznaką Zasłużony Mistrz Sportu (1978)[1] i Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1993 otrzymał Diamentową Odznakę Związku Piłki Ręcznej w Polsce. W 2008 został wybrany do najlepszej siódemki 90-lecia piłki ręcznej w Polsce na pozycji obrotowego[1].
Życie prywatne
Mieszka w Kortrijk, w Belgii. Jego żona Krystyna ukończyła Akademię Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, córka Jowita Sokołowska była reprezentantką Belgii w koszykówce[2].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Polski Komitet Olimpijski: Andrzej Sokołowski – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2015-02-21]. (pol.).
.svg){kind=small}
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Handball. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.