Anthony Pettis
.jpg) Pettis w 2016 | |
| Pełne imię i nazwisko | Anthony Paul Pettis |
|---|---|
| Pseudonim | Showtime |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 177 cm |
| Masa ciała | 70 kg |
| Styl walki | |
| Trenowany przez | Duke Roufus |
| Debiut | 2007 |
| Federacja | |
| Kategoria wagowa | lekka (2007–2016, 2017–2018, 2020, 2021–obecnie) |
| Klub | Roufusport |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 38 |
| Zwycięstwa | 25 |
| Przez nokauty | 11 |
| Przez poddania | 8 |
| Przez decyzje | 6 |
| Porażki | 13 |
| |
Anthony Pettis (ur. 27 stycznia 1987 w Milwaukee) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) wagi lekkiej i piórkowej, mistrz World Extreme Cagefighting (2010) i Ultimate Fighting Championship (2013−2015) w wadze lekkiej.
Życiorys
Urodził się w meksykańsko-puertorykańskiej rodzinie. Ma dwóch braci, starszego Raya i młodszego Sergio (od 2011 roku również zawodowo walczy w MMA). Jego dziadek zmienił nazwisko rodzinne z Peres na Pettis z powodu dyskryminacji która spotykała jego rodzinę. Uczęszczał do rzymskokatolickiej Szkoły Wyższej Dominikanów[1][2].
Kariera MMA
Wczesna kariera
W mieszanych sztukach walki zadebiutował w styczniu 2007 roku na gali Gladiators Fighting Series – Super Brawl. Pokonał wtedy innego debiutanta Toma Erspamera przez techniczny nokaut już w 24 sekundzie pojedynku[3]. Przez następne dwa lata był związany z organizacją Gladiators Fighting Series dla której stoczył jeszcze siedem walk – wszystkie zwycięskie, sześć razy wygrywał przed czasem, a raz przez decyzję sędziów zdobywając przy tym tytuł mistrzowski tejże organizacji i broniąc go raz[3].
WEC
Na przełomie 2008/2009 roku podpisał kontrakt z czołową amerykańską organizacją MMA – World Extreme Cagefighting. Swój pierwszy pojedynek w WEC stoczył 7 czerwca 2009 roku na gali WEC 41 poddając Mike’a Campbella duszeniem trójkątnym[3]. Drugi pojedynek stoczył pod koniec roku 19 grudnia przeciw pochodzącemu z Polski Bartowi Palaszewskiemu na gali WEC 45. Po trzech rundach wyrównanego pojedynku sędziowie niejednogłośnie orzekli zwycięstwo Polaka[3]. To była pierwsza zawodowa porażka Pettisa w MMA. Kolejny pojedynek w WEC stoczył trzy miesiące później 6 marca 2010 roku na WEC 47. Znokautował wtedy wysokim kopnięciem i ciosami w parterze już w 1. rundzie Danny’ego Castillo[3]. Za to zwycięstwo otrzymał bonus finansowy za nokaut wieczoru w wysokości 10,000$[3].
Po szybkim zwycięstwie nad Castillo kolejną walkę stoczył miesiąc później na kolejnej gali – WEC 48, a jego rywalem był Alex Karalexis. Pettis wygrał wtedy poddając Karalexisa duszeniem trójkątnym[3]. 18 sierpnia 2010 roku wystąpił na jubileuszowej 50. gali World Extreme Cagefighting. Przeciwnikiem jego był Shane Roller. Na 9 sekund przed końcem 3. rundy i całego pojedynku Pettis poddał Rollera duszeniem trójkątnym[3]. Za wygraną z Rollerem otrzymał bonus finansowy za poddanie wieczoru w wys. 10,000$[3]. Po serii zwycięstw otrzymał możliwość stoczenia walki o pas mistrzowski wagi lekkiej który był w posiadaniu Bena Hendersona. Do walki doszło 16 grudnia 2010 roku na gali WEC 53. Mistrzowski pojedynek trwał cały dystans pięciu rund w czasie których przeważał Pettis punktując akcjami bokserskimi i kopnięciami, a pod koniec 5. rundy w spektakularny sposób odbił się nogą od klatki trafiając kopnięciem Hendersona w głowę. Po gongu kończącym pojedynek sędziowie jednomyślnie ogłosili zwycięstwo Pettisa oraz nowego mistrza wagi lekkiej[3]. Za tę walkę obaj zostali wynagrodzeni bonusem finansowym za „walkę wieczoru” w wys. 10,000$[3].
UFC
Na początku 2011 roku World Extreme Cagefighting zostało wchłonięte przez Ultimate Fighting Championship. Wszyscy zawodnicy mający ważne kontrakty z WEC zostali przeniesieni do UFC, a mistrzowie dywizji koguciej i piórkowej zostali automatycznie mistrzami UFC w tych kategoriach. Pettis został zmuszony do zmumifikowania swojego pasa mistrzowskiego wagi lekkiej, gdyż UFC posiadało już mistrza w tej kategorii wagowej. Swój pierwszy pojedynek po fuzji WEC/UFC stoczył 4 czerwca 2011 roku na gali The Ultimate Fighter 13 Finale. Przeciwnikiem Pettisa był Clay Guida. Po trzech rundach pojedynku sędziowie orzekli zwycięstwo Guidy[3]. Po przegranym debiucie w UFC stoczył zwycięski pojedynek z Jeremym Stephensem na gali UFC 136. Pettis wygrał wtedy przez niejednogłośną decyzję sędziów[3]. Kolejny pojedynek w UFC został zaplanowany na 26 lutego 2012 roku na gali UFC 144 która ma się odbyć w Saitamie. Pettis został zestawiony z Joe Lauzonem którego znokautował w niespełna półtorej minuty wysokim kopnięciem na głowę oraz ciosami pięściami[3]. Na UFC on Fox 6 w Chicago stoczył zwycięski pojedynek z Donaldem Cerrone, pokonując go przez nokaut(kopnięcie na tułów) w 2:35 minucie pierwszej rundy. Wcześniej Pettis wykonywał wiele widowiskowych akcji, takich jak odbicie się nogą od klatki i cios kolanem. Po tej walce poprosił szefa UFC Dana White’a o to, aby mógł zawalczyć o pas mistrzowski z mistrzem kategorii piórkowej Jose Aldo – ostatecznie White zgodził się na to. Do mistrzowskiego pojedynku który miał się odbyć 3 sierpnia 2013 roku na gali w Rio de Janeiro nie doszło z powodu kontuzji Pettisa[3]. Po krótkim czasie Pettis zasugerował, że mógłby stoczyć walkę w swojej wadze (70 kg) z mistrzem Benem Hendersonem którego w przeszłości pokonał. Po czasie matchmaker wspólnie z włodarzami UFC przychylili się do jego prośby i zestawili go z Hendersonem. Starcie miało miejsce 31 sierpnia w Milwaukee na gali numer 164. Pojedynek nie wyglądał tak jak ich pierwsza walka z 2010 roku, Henderson nie chcąc dopuścić Pettisa do kontrolowania pojedynku w stójce starał się klinczować pod siatką oraz sprowadzać do parteru, ale każdą próbę obalenia pretendent wybraniał. W jednej z akcji Pettis zaatakował kopnięciami na korpus. Pod koniec 1. rundy Pettis zaatakował ekwilibrystycznym obrotowym kopnięciem którym chybił i został sprowadzony na ziemię przez Bensona. Będąc w parterze pretendent założył dźwignię prostą na łokieć obrońcy tytułu który nie będąc już w stanie uciec z niej werbalnie poddał pojedynek tracąc tym samym pas mistrzowski na rzecz Pettisa[3].
14 marca 2015 stracił pas mistrza na rzecz Brazylijczyka Rafaela dos Anjosa przegrywając z nim na punkty[4].
Po stracie mistrzostwa, dwukrotnie schodził z oktagonu UFC pokonany, najpierw ulegając niejednogłośnie na punkty Eddiemu Alvarezowi[3], następnie Edsonowi Barbozie również na punkty[3]. Po serii porażek postanowił zejść do kategorii piórkowej (-66 kg). 27 sierpnia 2016, w debiucie w nowej wadze pokonał Charlesa Oliveirę przez poddanie (duszenie gilotynowe)[3]. 10 grudnia 2016 na UFC 206, miał stanąć do walki o tymczasowe mistrzostwo wagi piórkowej z Hawajczykiem Maxem Hollowayem, lecz w przeddzień gali, podczas oficjalnego ważenia, nie udało mu się wypełnić wymaganego limitu wagowego co skutkowało odebraniem mu części wynagrodzenia oraz szansy na zdobycie tymczasowego pasa. Ostatecznie walkę z Hawajczykiem przegrał przez TKO w 3. rundzie[5].
Po przegranej z Hollowayem, wrócił do wagi wyżej, tocząc 8 lipca 2017 zwycięski pojedynek z Jimim Millerem, którego pokonał jednogłośnie na punkty[3]. 11 listopada 2017 zmierzył się z Dustin Poirier, przegrywając z nim wskutek kontuzji żeber przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie[3]. 7 lipca 2018 pokonał Michaela Chiesę przez poddanie[3], natomiast 6 października 2018 przegrał TKO wskutek kontuzji ręki z Tonym Fergusonem[6].
PFL
Zaledwie dzień po ogłoszeniu, że będzie testował wolną agencję, Pettis ogłosił 23 grudnia 2020 r., że podpisał kontrakt na wiele walk z Professional Fighters League i będzie startował jako zawodnik wagi lekkiej w sezonie 2021[7].
Zadebiutował w PFL przeciwko Clayowi Collardowi 23 kwietnia 2021 na PFL 1[8]. Przegrał walkę przez jednogłośną decyzję[9].
W następnej walce w tej organizacji miał zmierzyć się z Alexandrem Martinezem na PFL 4 10 czerwca 2021, wycofał się z powodu choroby[10]. Martinez zmierzył się z Natanem Schulte. Przeciwnik Schulte, Raush Manfio, zmierzył się z Pettisem na PFL 6 w dniu 25 czerwca 2021 r[11]. Pettis przegrał bliską walkę przez niejednogłośną decyzję[12].
Na gali PFL 3 odniósł swoją pierwszą wygraną w klatce organizacji PFL. Poddał w pierwszej rundzie pojedynku Mylesa Price’a na gali w Texasie[13].
Życie prywatne
Wraz z partnerami biznesowymi Duke Roufus i Scott Joffe, jest właścicielem Akademii Roufusport MMA i Showtime Sports Bar w Milwaukee.
Pettis wraz z Jonem Jonesem, Urijah Faberem, Josephem Benavidezem, Markiem Muñozem, Chadem Mendesem i Scottem Jorgensenem wystąpili w reklamie Form Athletics (obecnie należącej do K-Swiss)[14].
2 grudnia 2013 otrzymał certyfikat osiągnięć od Gubernatora Wisconsin, Scotta Walkera[15].
30 czerwca 2014 roku ogłoszono, że podpisał umowę sponsorską z Reebok[16].
Jesienią 2014 roku został wybrany na pierwszego mistrza UFC, który pojawił się na okładce pudełka Wheaties General Mills[17]. Pudełko pojawiło się w sklepach na początku 2015 roku, wtedy kiedy stracił już swój pas na rzecz dos Anjosa[18].
Wraz ze swoją partnerką mają córkę o imieniu Itzcali Sol Pettis, która urodziła się w czerwcu 2021 r.
Kariera telewizyjna
Pettis pojawił się w 4 odcinku World of Jenks, gdzie dokumentalista Andrew Jenks mieszkał z Pettisem przez tydzień przed jego walką z Dannym Castillo na WEC 47. Odcinek dał wgląd w przygotowania do walki Pettisa, a także dał wgląd w jego życie rodzinne[19].
Osiągnięcia
Mieszane sztuki walki:
- 2008: mistrz Gladiators Fighting w wadze lekkiej
- 2010: mistrz WEC w wadze lekkiej
- 2013–2015: mistrz UFC w wadze lekkiej
Lista walk w MMA
| Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Czas | Rozgrywki | Data | Miejsce | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Steven Ray (24-10) | PFL 7: 2022 Playoffs | 5.08.2022 |  Nowy Jork | Półfinały turnieju PFL 2022 w wadze lekkiej | |||||
| Przegrana | 25-13 | Steven Ray (23-10) | Poddanie (Modified Body Lock) | 2 | 3:57 | PFL 2022 #5: Regular Season | 24.06.2022 | Atlanta | Playoffy sezonu regularnego PFL 2022 |
| Wygrana | 25-12 |  Myles Price (11-7) | Poddanie (duszenie trójkątne nogami) | 1 | 4:17 | PFL 2022 #3: Regular Season | 6.05.2022 | Arlington | Playoffy sezonu regularnego PFL 2022 |
| Przegrana | 24-12 |  Raush Manfio (12-3) | Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | PFL 2021 #6: Regular Season | 10.06.2021 | Atlantic City | Co-Main Event |
| Przegrana | 24-11 | Clay Collard (18-8) | Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | PFL 2021 #1: Regular Season | 23.04.2021 | Atlantic City | Powrót do wagi lekkiej, Main Event |
| Wygrana | 24-10 | Alex Morono (18-6) | Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC Fight Night: Thompson vs. Neal | 19.12.2020 | Las Vegas | |
| Wygrana | 23-10 | Donald Cerrone (36-14) | Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 249 | 09.05.2020 | Jacksonville | |
| Przegrana | 22-10 | Carlos Diego Ferreira (16-2) | Poddanie (duszenie zza pleców) | 2 | 1:46 | UFC 246 | 18.01.2020 | Las Vegas | Pojedynek w wadze lekkiej |
| Przegrana | 22-9 | Nate Diaz (19-11) | Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 241 | 17.08.2019 | Los Angeles | Co-Main Event |
| Wygrana | 22-8 | Stephen Thompson (14-3-1) | KO (ciosy) | 2 | 4:55 | UFC on ESPN+ 6: Thompson vs. Pettis | 23.03.2019 | Nashville | Powrót do wagi półśredniej, Bonus za występ wieczoru, Main Event |
| Przegrana | 21-8 | Tony Ferguson (23-3) | TKO (kontuzja ręki) | 2 | 5:00 | UFC 229 | 06.10.2018 | Las Vegas | Bonus za walkę wieczoru, Co-Main Event |
| Wygrana | 21-7 | Michael Chiesa (13-3) | Poddanie (dźwignia na rękę) | 2 | 0:52 | UFC 226 | 07.07.2018 | Las Vegas | Limit umowny do 74,4 kg, Chiesa nie wykonał wagi, Bonus za występ wieczoru |
| Przegrana | 20-7 | Dustin Poirier (21-5) | TKO (kontuzja żeber) | 3 | 2:08 | UFC Fight Night: Poirier vs. Pettis | 11.11.2017 | Norfolk | Bonus za walkę wieczoru, Main Event |
| Wygrana | 20-6 | Jim Miller (28-9) | Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 213 | 08.07.2017 | Las Vegas | Powrót do wagi lekkiej |
| Przegrana | 19-6 | Max Holloway (16-3) | TKO (ciosy pięściami) | 3 | 4:50 | UFC 206 | 10.12.2016 |  Toronto | Pojedynek o tymczasowy pas mistrzowski UFC wagi piórkowej, Petis nie wykonał wagi i nie mógł zdobyć tytułu, Main Event |
| Wygrana | 19-5 | Charles Oliveira (21-5) | Poddanie (duszenie gilotynowe) | 3 | 1:49 | UFC on Fox 21: Maia vs. Condit | 27.08.2016 | Vancouver | Debiut w wadze piórkowej, Co-Main Event |
| Przegrana | 18-5 | Edson Barboza (16-4) | Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 197 | 23.04.2016 | Las Vegas | |
| Przegrana | 18-4 | Eddie Alvarez (26-4) | Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC Fight Night 81 | 18.01.2016 | Boston | Co-Main Event |
| Przegrana | 18-3 | Rafael dos Anjos (23-7) | Decyzja (jednogłośna) | 5 | 5:00 | UFC 185 | 14.03.2015 | Dallas | Stracił pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Main Event |
| Wygrana | 18-2 | Gilbert Melendez (22-3) | Poddanie (duszenie gilotynowe) | 2 | 1:53 | UFC 181 | 06.12.2014 | Las Vegas | Obronił pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Bonus za występ wieczoru, Co-Main Event |
| Wygrana | 17-2 | Benson Henderson (19-2) | Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) | 1 | 4:31 | UFC 164 | 31.08.2013 | Milwaukee | Zdobył pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Bonus za poddanie wieczoru, Main Event |
| Wygrana | 16-2 | Donald Cerrone (19-4) | KO (kopnięcie w korpus) | 1 | 2:35 | UFC on Fox 6 – Johnson vs. Dodson | 26.01.2013 | Chicago | Bonus za nokaut wieczoru |
| Wygrana | 15-2 | Joe Lauzon (21-6) | KO (wysokie kopnięcie na głowę i ciosy pięściami) | 1 | 1:21 | UFC 144 | 26.02.2012 |  Saitama | Bonus za nokaut wieczoru |
| Wygrana | 14-2 | Jeremy Stephens (20-6) | Decyzja sędziowska (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 136 | 08.10.2011 | Houston | Debiut w UFC |
| Przegrana | 13-2 | Clay Guida (28-11) | Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | The Ultimate Fighter 13 Finale | 04.06.2011 | Las Vegas | |
| Wygrana | 13-1 | Benson Henderson (12-1) | Decyzja (jednogłośna) | 5 | 5:00 | WEC 53 | 16.12.2010 | Glendale | Zdobył pas mistrzowski WEC w wadze lekkiej, Bonus za walkę wieczoru, Main Event |
| Wygrana | 12-1 | Shane Roller (8-2) | Poddanie (duszenie trójkątne) | 3 | 4:51 | WEC 50 | 18.08.2010 | Las Vegas | Bonus za poddanie wieczoru, Co-Main Event |
| Wygrana | 11-1 | Alex Karalexis (10-4) | Poddanie (duszenie trójkątne) | 2 | 1:35 | WEC 48 | 24.04.2010 | Sacramento | |
| Wygrana | 10-1 | Danny Castillo (8-2) | KO (wysokie kopnięcie i ciosy pięściami) | 1 | 2:27 | WEC 47 | 06.03.2010 | Columbus | Bonus za nokaut wieczoru |
| Przegrana | 9-1 |  Bart Palaszewski (32-13) | Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | WEC 45 | 19.12.2009 | Las Vegas | |
| Wygrana | 9-0 | Mike Campbell (6-1) | Poddanie (duszenie trójkątne) | 1 | 1:49 | WEC 41 | 07.06.2009 | Sacramento | Debiut w WEC, Powrót do wagi lekkiej |
| Wygrana | 8-0 | Gabe Walbridge (8-9) | TKO (ciosy pięściami) | 1 | 0:56 | GFS: Season’s Beatings | 13.12.2008 | Milwaukee | Debiut w wadze półśredniej |
| Wygrana | 7-0 | Jay Ellis (9-23) | Poddanie (ciosy pięściami) | 1 | 1:12 | GFS 55 | 04.10.2008 | Milwaukee | Obronił pas mistrzowski GFS w wadze lekkiej |
| Wygrana | 6-0 | Sherron Leggett (16-4) | Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | GFS: Fight Club | 21.06.2008 | Milwaukee | Zdobył pas mistrzowski GFS w wadze lekkiej |
| Wygrana | 5-0 | Mike Lambrecht (6-5) | KO (wysokie kopnięcie) | 1 | 1:49 | GFS: Knockout Kings | 29.03.2008 | Milwaukee | |
| Wygrana | 4-0 | George Barrazza (0-0) | TKO (ciosy pięściami) | 1 | 4:31 | GFS: The Warriors | 16.02.2008 | Wisconsin | |
| Wygrana | 3-0 | Michael Skinner (1-6-1) | Poddanie (ciosy pięściami) | 1 | 0:36 | GFS: Seasons Beatings | 01.12.2007 | Milwaukee | |
| Wygrana | 2-0 | Lonny Amdahl (0-0) | Poddanie (kontuzja) | 1 | 0:12 | GFS: Rumble in the Cage | 17.08.2007 | Green Bay | |
| Wygrana | 1-0 | Tom Erspamer (0-0) | KO (ciosy pięścią) | 1 | 0:24 | GFS: Super Brawl | 27.01.2007 | Wisconsin | Debiut w zawodowym MMA |
Przypisy
- ↑ Gary D’Amato, Fighting chance: Pettis finds MMA stage despite obstacles, jsonline.com, 5 czerwca 2009 [dostęp 2017-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
- ↑ Danny Acosta, 5 Minutes With Anthony Pettis, styczeń 2011 [dostęp 2017-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2013-01-23] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Statystyki i rekord MMA na tapology.com, tapology.com [dostęp 2017-11-12] (ang.).
- ↑ Brian Knapp, Rafael dos Anjos Ousts Anthony Pettis, Captures Lightweight Crown in UFC 185 Headliner, sherdog.com, 14 marca 2015 (ang.).
- ↑ K. Witek, Wyniki UFC 206: Holloway tymczasowym mistrzem wagi piórkowej, mmanews.pl, 10 grudnia 2016 [zarchiwizowane z adresu 2018-02-08] (pol.).
- ↑ Krzysztof Kordys, WALKA ROKU! Tony Ferguson wygrywa z Pettisem po niesamowitej wojnie w oktagonie!, mmarocks.pl, 7 października 2018 [dostęp 2018-10-07] (pol.).
- ↑ Anthony Pettis Agrees To Join Professional Fighters League, MMA News, 23 grudnia 2020 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Anthony Pettis vs. Clay Collard to headline PFL 2021 season opener, MMA Junkie, 23 lutego 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Jay Anderson, PFL 1 Results: Clay Collard's Boxing All the Difference in Win Over Anthony Pettis, Cageside Press, 23 kwietnia 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Anthony Pettis to headline 2021 PFL 4 as lightweights, featherweights get second fights, MMA Junkie, 13 maja 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Anthony Pettis passa mal e é retirado de card do PFL 4; Natan Schulte o substitui, www.uol.com.br [dostęp 2021-12-14] (port. braz.).
- ↑ Jay Anderson, PFL 6: Anthony Pettis Out of Playoffs, Upset by Raush Manfio, Cageside Press, 26 czerwca 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Bartłomiej Zubkiewicz, Anthony Pettis wraca na zwycięską ścieżkę, błyskawiczna wygrana na PFL 3 (WIDEO) | MMAROCKS, MMA Rocks!, 7 maja 2022 [dostęp 2022-05-07] (pol.).
- ↑ Video: Form Athletics 2011 Commercial | HEAVY, web.archive.org, 31 maja 2011 [dostęp 2021-12-14] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-31].
- ↑ UFC Champ Anthony Pettis Receives Certificate of Achievement From Wisconsin Governor | MMAWeekly.com, 2 grudnia 2013 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Shaun Al-Shatti, Anthony Pettis inks sponsorship deal with Reebok, MMA Fighting, 30 czerwca 2014 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ UFC champ Anthony Pettis to get Wheaties box cover, sports.yahoo.com [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Jesse Holland, Pettis Wins Box Cover Following Wheaties Fan Vote, MMAmania.com, 2 września 2014 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ World of Jenks.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Miss America Betty Cantrell, country singer Craig Morgan, NFL cornerback Charles Tillman, and Ultimate Fighting Championship fighters Anthony Pettis and Donald ‘Cowboy’ Cerrone visit Joint Base Elmendorf-Richardson for the USO Spring 2016 Entertainment Tour on March 12, 2016.