Anton Pulanich

Anton Pulanich

Anton Pulanich (ur. 9 czerwca 1898 Holíč, zm. 4 stycznia 1962) – słowacki generał.

Podczas I wojny światowej uczestnik kampanii rosyjskiej i włoskiej jako żołnierz c.k. armii. Od 1919 żołnierz armii czechosłowackiej, od 1923 przydzielony do 41. pułku piechoty. W okresie kampanii wrześniowej w randze gen. II rangi, dowódca 1. Dywizji Piechoty (kryp. „Jánošik”) w składzie zgrupowania Bernolák walczącej jako wojska sojusznicze po stronie Niemiec w agresji przeciwko Polsce. Dowodzone przez niego pułki współdziałały z niemieckim XVIII Korpusem Armijnym, walcząc m.in. na odcinku Jaworzyna, Czorsztyn, Knurów, Ustrzyk, Ochotnica, Jurgów, Niedzica. Po kampanii wrześniowej dowódca sił lotniczych Słowacji. Od roku 1941 dowódca słowackiej Armii Polowej. Od 12 lipca do 25 lipca 1941 dowódca słowackich wojsk ekspedycyjnych przeciwko Związkowi Radzieckiemu, następnie dowódca armii słowackiej z siedzibą w Bańskiej Bystrzycy. 1 stycznia 1944 złożył funkcje na rzecz gen. Jozefa Turaneca po dezercji dużej części wojsk słowackich na froncie wschodnim. Sam Pulanich pozostał lojalny wobec rządu w Bratysławie. Fakt, że odmówił wykonania decyzji prezydenta J. Tiso o wydaniu rozkazu rozbrojenia garnizonu w Bratysławie, służy mu na korzyść. Prawdopodobnie z powodu przeszłych wydarzeń i uporczywych problemów zdrowotnych zrezygnował z funkcji i wycofał się w odosobnienie. Jednak wziął udział w październiku 1944 r. (po stłumieniu Słowackiego Powstania Narodowego) w uroczystej przysiędze oddziałów Gwardii Hlinki (słow. Hlinkova garda). W marcu 1945 r. był jednym z dostojników I Republiki Słowackiej ewakuowanych z Bratysławy. Po wojnie został przyjechał do Czechosłowacji. Powrócił nawet do armii, ale tylko formalnie, jako emerytowany oficer. Wkrótce komuniści odebrali mu stopień wojskowy. Zamieszkał i zmarł w Dunajskiej Stredie w 1962 roku. Pulanich został zrehabilitowany w 1991 roku.^[1]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Żelazny – III Rzesza (wrzesień 1939)^[2]

Przypisy