Antoni Aroński

Antoni Aroński
Data i miejsce urodzenia

24 maja 1919
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2 października 1998
Wrocław

profesor nauk medycznych
Specjalność: anestezjologia, reanimacja
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Doktorat

1951

Habilitacja

1964

Profesura

1974

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Akademia Medyczna we Wrocławiu

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Antoni Aroński (ur. 24 maja 1919 w Warszawie, zm. 2 października 1998 we Wrocławiu) – polski lekarz, anestezjolog, pionier polskiej intensywnej terapii, kierownik Katedry i Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii Akademii Medycznej we Wrocławiu, doktor honoris causa AM we Wrocławiu i Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach.

Życiorys

Antoni Aroński rozpoczął w 1939 roku studia w Państwowym Instytucie Medycznym we Lwowie. Po wojennej przerwie uzyskał dyplom lekarza w 1948 roku, na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego. Podjął pracę w II Klinice Chirurgicznej, pod kierunkiem profesora Wiktora Brossa. Po ukończeniu kursu anestezjologicznego zorganizował w klinice dział anestezjologii. Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1951 roku na podstawie pracy Uśpienie dotchawicze w chirurgii klatki piersiowej – uwagi o technice i przebiegu uśpienia, habilitację w 1964 roku na podstawie rozprawy Znieczulenie ogólne w chirurgii serca. W 1958 roku wykonał pierwsze w Polsce znieczulenie do zabiegu na otwartym sercu w hipotermii. W 1963 roku zorganizował na bazie dotychczasowego działu anestezjologii Zakład Anestezjologii, rok później jeden z pierwszych w Polsce, sześciołóżkowy Oddział Intensywnej Terapii. W 1966 roku z jego inicjatywy uruchomiono pierwszą w skali kraju karetkę reanimacyjną. W 1968 roku rozpoczął pionierskie zabiegi implantacji stymulatorów serca.

W 1974 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1982 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego i został kierownikiem Katedry i Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii Akademii Medycznej we Wrocławiu, która powstała po kolejnych przekształceniach z Zakładu Anestezjologii. Rok później doprowadził do uruchomienia na Oddziale Intensywnej Terapii stacji dializ. Kierował Katedrą i Kliniką do przejścia na emeryturę w 1989 roku. Jego dorobek naukowy obejmuje autorstwo bądź współautorstwo 346 prac i doniesień. Był promotorem 16 doktoratów i opiekunem trzech habilitacji oraz kierownikiem 92 specjalizacji lekarskich. Należał do Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii, którego prezesem był w latach 1976–1979, Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego oraz innych polskich i zagranicznych towarzystw naukowych. W 1990 roku otrzymał doktorat honorowy swej uczelni, rok później Śląskiej Akademii Medycznej. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.

Zmarł 2 października 1998 roku we Wrocławiu. W 2011 roku jego imię otrzymała biblioteka II Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii AM we Wrocławiu.

Bibliografia

  • Grażyna Durek: Szacunek zdobywa się, szanując innych. „Gazeta Uczelniana. Miesięcznik Informacyjny Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich”. Vol. XVII, nr 7 (167), lipiec 2011. ISSN 1429-5822.
  • Andrzej Kübler: Wspomnienie o Profesorze Antonim Arońskim. „Anestezjologia i Ratownictwo”. 2008, nr 2. ISSN 1898-0732.