Antoni Loster

Antoni Loster
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data urodzenia

13 czerwca 1867

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Gniezno

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Antoni Władysław Loster (ur. 13 czerwca 1867, zm. ?) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz katolicki, społeczny i polityczny, publicysta.

Życiorys

Antoni Władysław Loster urodził się 13 czerwca 1867. W dniach 21–28 czerwca 1887 zdał egzamin dojrzałości w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[1][2].

Został oficerem c. i k. Armii. W maju 1894 został awansowany do stopnia porucznika artylerii[3][4]. Na początku XX wieku pełnił stanowisko sekretarza Ambasady Austro-Węgier w Petersburgu[5]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1903 roku. W 1914 roku był urlopowany, a jego oddziałem macierzystym był Pułk Haubic Polowych Nr 11[6].

Uczestniczył w I wojnie światowej. Na stopień majora awansował ze starszeństwem z 1 listopada 1914 roku. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 roku. Pozostawał wówczas w stanie armii, grupa I, i był przydzielony do jednej z komend obwodowych[7][8][9][10].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich z 23 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podpułkownika jako oficer byłej armii austro-węgierskiej i przeniesiony do rezerwy WP z dnia 1 listopada 1918[11]. 6 czerwca 1921 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko komendanta z równoczesnym wcieleniem do 12 Pułku Artylerii Polowej[12][13].

Z dniem 1 listopada 1921 został przeniesiony w stan spoczynku[14]. Mieszkał w Gnieźnie[15][16][17]. Współpracował z gnieźnieńskim Towarzystwem Wiedzy Wojskowej, gdzie wygłaszał odczyt w 1925[18]. Został wiceprezesem założonego 3 listopada 1921 Towarzystwa Byłych Wojaków w Gnieźnie[19][20]. W 1934 jako pułkownik artylerii był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VII jako oficer w dyspozycji dowódcy OK VII i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto[21].

Był aktywnym działaczem na niwie katolickiej. Publikował – na tematy zarówno katolickie jak i gospodarczo-ekonomiczne – publikował na łamach „Postępu”[22][23][24][25], „Myśli Narodowej”[26][27], „Orędownika Wrzesińskiego”[28], „Przewodnika Katolickiego”[29], wygłaszał także odczyty w Polskim Radio[30]. Był prezesem Ligi Katolickiej przy parafii pw. Świętej Trójcy w Gnieźnie[31][32]. Był członkiem zarządu głównego Lig Katolickich Parafialnych Archidiecezji Gnieźnieńskiej i Poznańskiej[33]. W latach 20. był członkiem rady związkowej Caritas w Poznaniu[34], a w latach 30. członkiem zarządu Instytutu „Caritas” w Poznaniu[35]. Został członkiem komitetu wykonawczego IX Zjazdu Katolickiego w Zbąszyniu 23–24 czerwca 1928[36], zasiadł w komitecie honorowym X Zjazdu Katolickiego w Gnieźnie, zaplanowanego na 8 września 1929[37], był członkiem komitetu wykonawczego IX Zjazdu Katolickiego w Zbąszyniu 20 czerwca 1931[38]. Na przełomie lat 20./30. był prezesem Rady Wyższej (Gnieźnieńsko-Poznańskiej) Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Poznaniu oraz członkiem zamiejscowym rady wyższej w Warszawie, a ponadto prezesem Rad Miejscowych i Rady Centralnej w Poznaniu[39][40][41][42][43][44][45][46][47][48][49][50][51][52][53]. W tym charakterze w sierpniu 1938 założył męskie Towarzystwo Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo we Wrześni, stanowiące organ Akcji Katolickiej[54][55].

Był także aktywistą politycznym. 23 lutego 1922 został wybrany prezesem gnieźnieńskiego koła Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy[56][57]. Był także członkiem rady wojewódzkiej Chrześcijańskiej Demokracji[58].

W latach 30. zamieszkiwał przy ul. Romana Szymańskiego 6[59].

Podczas pobytu w Petersburgu zaprzyjaźnił się z siostrą zakonną Urszulą Ledóchowską, dzięki czemu później wsparł wstąpienie do Zgromadzenia Urszulanek Serca Jezusa Konającego swojej bratanicy Jadwidze Marii Loster (1909–2003)[5].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 147 z 1 lipca 1887. 
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C. K. IV Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1887. Lwów: 1887, s. 126.
  3. ↑ Awans w armii. „Gazeta Narodowa”, s. 2, Nr 100 z 2 maja 1894. 
  4. ↑ Awans majowy. „Głos Narodu”, s. 3, Nr 106 z 12 maja 1894. 
  5. ↑ a b S. Paulina Aniela Jaskulanka: Loster Jadwiga Maria, s. M. Magdalena od Najśw. Krwi Chrystusa,. urszulanki.pl. [dostęp 2017-05-24].
  6. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 751, 844.
  7. ↑ Kronika. Mianowania w c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 44 z 24 lutego 1917. 
  8. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 951.
  9. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 1270.
  10. ↑ a b c d e f Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1593.
  11. ↑ 402. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 290, Nr 11 z 1 lutego 1919. 
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 18 czerwca 1921 roku, s. 1061.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921 roku, s. 1329.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921 roku, s. 1524.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1579.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1408.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 885.
  18. ↑ Z T-wa Wiedzy Wojskowej. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 2, Nr 58 z 12 marca 1925. 
  19. ↑ Odezwa!. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 279 z 3 grudnia 1921. 
  20. ↑ Towarz. byłych wojaków w Gnieźnie. „Postęp”, s. 2, Nr 262 z 6 grudnia 1921. 
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 341, 993.
  22. ↑ Antoni Loster. Jakie należy zastosować środki, aby zwalczyć rosnącą drożyznę i wprowadzić Polskę na drogę rozwoju. „Postęp”, s. 1, Nr 203 z 27 września 1921. 
  23. ↑ Antoni Loster. Reforma ustawy o ochronie lokatorów. „Postęp”, s. 2, Nr 129 z 10 czerwca 1922. 
  24. ↑ Antoni Loster. Wobec reformy skarbu i waluty. „Postęp”, s. 1, Nr 32 z 8 lutego 1924. 
  25. ↑ Antoni Loster. Ankieta „Postępu”. „Postęp”, s. 3, Nr 211 z 12 września 1924. 
  26. ↑ Antoni Loster. Istotni winowajcy spadku marki polskiej. „Myśl Narodowa”, s. 9-10, Nr 27 z 7 lipca 1923. 
  27. ↑ Z wydawnictw („Myśl Narodowa” – Wymowa cyfr). „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 187 z 21 sierpnia 1923. 
  28. ↑ Antoni Loster. Waloryzacja a waluta. „Orędownik Wrzesiński”, s. 1, Nr 2 z 3 stycznia 1924. 
  29. ↑ Antoni Loster. Apostolstwo pracy. „Przewodnik Katolicki”, s. 10, Nr 48 z 30 listopada 1924. 
  30. ↑ Radio-Programy. „Goniec Wielkopolski”, s. 3, Nr 83 z 10 kwietnia 1929. 
  31. ↑ Liga Katolicka par. św. Trójcy. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 48 z 27 lutego 1925. 
  32. ↑ Podziękowanie. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 53 z 5 marca 1925. 
  33. ↑ X. Walne zebranie delegatów Lig Katolickich Parafialnych archidiecezyj Gnieźnieńskiej i Poznańskiej. „Pochodnia Ligi Katolickiej”. 3, s. 28, 31, 1929. 
  34. ↑ Dzieje naszego ruchu w roku 1927. „Przewodnik Miłosierdzia”. 4, s. 77, 1928. 
  35. ↑ Nowy zarząd „Caritas'u”. „Nowy Kurjer”, s. 10, Nr 152 z 3 lipca 1936. 
  36. ↑ IX. Zjazd Katolicki w Gostyniu. „Nowy Kurjer”, s. 6, Nr 143 z 23 czerwca 1928. 
  37. ↑ X. Zjazd Katolicki. „Gazeta Polska”, s. 1, Nr 194 z 24 sierpnia 1929. 
  38. ↑ X Zjazd Katolicki w Zbąszyniu. „Nowy Kurjer”, s. 7, Nr 131 z 10 czerwca 1931. 
  39. ↑ Rady Wyższej Tow. św. Wincentego à Paulo w Poznaniu. „Przewodnik Miłosierdzia”. 3, s. 70, 1929. 
  40. ↑ Z działalności Towarzystwa św. Wincentego a Paulo. „Nowy Kurjer”, s. 10, Nr 291 z 17 grudnia 1930. 
  41. ↑ Antoni Loster. Okólnik Rady Wyższej Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Poznaniu. „Ruch Charytatywny”. 9, s. 253–255, 1930. 
  42. ↑ Antoni Loster. Wczoraj, dziś i jutro Konferencyj Wielkopolskich. „Ruch Charytatywny”. 7–8, s. 211–213, 1931. 
  43. ↑ Walne zebranie Towarzystwa św. Wincentego a Paulo. „Nowy Kurjer”, s. 11, Nr 98 z 29 kwietnia 1931. 
  44. ↑ Roczne walne zebranie Towarzystwa św. Wincentego a Paulo. „Nowy Kurjer”, s. 7, Nr 281 z 4 grudnia 1931. 
  45. ↑ Wiadomości ogólne. „Gazeta Polska”, s. 3, Nr 294 z 20 grudnia 1932. 
  46. ↑ Sprawozdania i recenzje. „Pro Christo”. 2, s. 126, 1933. 
  47. ↑ Towarzystwo św. Wincentego a Paulo. „Orędownik”, s. 6, Nr 276 z 30 listopada 1933. 
  48. ↑ Tow. św. Wincentego a Paulo. „Orędownik”, s. 7, Nr 282 z 7 grudnia 1933. 
  49. ↑ Ze świata katolickiego. „Pielgrzym–Krzyż”, s. 419, Nr 53 z 31 grudnia 1933. 
  50. ↑ Kronika miejscowa. „Orędownik”, s. 6, Nr 41 z 21 lutego 1934. 
  51. ↑ Pod egidą św. Wincentego à Paulo. „Kurier Warszawski”, s. 7, Nr 9 z 9 stycznia 1937. 
  52. ↑ Towarzystwo św. Wincentego à Paulo w Poznaniu na terenie Archidiecezji Gnieźnieńskiej i Poznańskiej w roku 1935/36. „Ruch Charytatywny”. 1, s. 24, 1937. 
  53. ↑ Piotr Kurlenda. Z działalności charytatywnej kościoła katolickiego na Pomorzu Nadwiślańskim w czasach II Rzeczypospolitej. „Słupskie Studia Historyczne”. 9, s. 62, 2001. 
  54. ↑ Z życia towarzystw. „Orędownik Wrzesiński”, s. 4, Nr 53 z 7 maja 1938. 
  55. ↑ Odezwa!. „Orędownik Wrzesiński”, s. 3, Nr 99 z 30 sierpnia 1938. 
  56. ↑ Wiadomości potoczne. Kronika miejscowa. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 2, Nr 47 z 26 lutego 1922. 
  57. ↑ Antoni Loster. Z życia stronnictwa. Gniezno. „Siła”, s. 3, Nr 9 z 2 marca 1922. 
  58. ↑ Wieczory dyskusyjne. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 2, Nr 281 z 11 grudnia 1923. 
  59. ↑ Do tego samego adresu był przypisany wówczas Towarzystwo św. Tomasza i Akwinu, oddział dla archidiecezji poznańskiej (p. A. Losterowa). Por. Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: 1934, s. 438. 454.
  60. ↑ M.P. z 1939 r. nr 131, poz. 307 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  61. ↑ Z Instytutu „Caritas” w Poznaniu. Kronika. Złoty Krzyż Zasługi. „Ruch Charytatywny”. 5, s. 157, 1 lipca 1939. 

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Militärdienstzeichen-Silver.jpg
Autor: Skukifish, Licencja: CC BY-SA 3.0
Militärdienstzeichen austriaca con corona in argento per 25 anni di servizio attivo nell'esercito
AUT Franz Joseph 50 years of reign - Military Medal.svg
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Military Medal for 50 years of reign of Emperor Franz Joseph (=Signum Memoriae)
Signum laudis2.gif
Baretka Signum laudis
Ord.Franz.Joseph-CAV.png
Autor: LuigiXIV, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastrino da Cavaliere dell'Ordine Imperiale di Francesco Giuseppe (Austria)
AUT Jubiläumskreuz 1908.png
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Krzyż Jubileuszowy 1908 (Austro-Węgry)
PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).