Antoni Sielicki

Antoni Sielicki

porucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1894 Brześć Litewski
Data i miejsce śmierci	21 marca 1921 Toruń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Błękitna Armia Wojsko Polskie
Formacja	Carskie Siły Powietrzne Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	I Korpus Polski, 2 pułk strzelców polskich 1 pułk strzelców polskich, 4 eskadra wywiadowcza, 11 eskadra wywiadowcza, 4 pułk lotniczy
Stanowiska	dowódca eskadry
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Antoni Sielicki (ur. 20 czerwca 1894 w Brześciu Litewskim, zm. 21 marca 1921 w Toruniu) – porucznik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Erazma i Marty. W październiku 1914 roku powołany został do armii carskiej i w jej szeregach walczył w I wojnie światowej. W trakcie służby odbył kurs pilotażu. 20 grudnia 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców przedostał się do Murmańska a następnie do Francji, gdzie wstąpił do armii generała Hallera^[1] i służył w 2. i 1 pułku strzelców polskich. Następnie został skierowany na szkolenie lotnicze w szkołach w Istres i Avord, które ukończył 16 lipca 1919 roku^[2].

Po przetransportowaniu Błękitnej Armii do Polski został przydzielony do 4 eskadry wywiadowczej i wziął udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej^[3]. Brał udział w zajęciu Wilna, walczył na froncie litewsko-białoruskim i wschodnim. Większość lotów wykonał na samolocie Breguet XIVB2 o numerze „9” w załodze z ppor. obs. Eugeniuszem Tromszczyńskim. 19 lutego 1920 roku na polecenie gen. Stanisława Szeptyckiego przeprowadził rozpoznanie na trasie Wilno – Wiłkomierz – Janów – Koszedary – Wilno. 8 marca 1920 roku wykonał lot na rozpoznanie fortów Kowna. Z powody złej pogody oraz silnego ognia przeciwlotniczego wojsk litewskich, który poważnie uszkodził ich samolot, zadania nie wykonał. 18 kwietnia 1920 roku prowadził rozpoznanie w okolicy Połocka i Witebska oraz rozrzucił nad Witebskiem ulotki. Po południu wystartował do kolejnego lotu i zrzucił ulotki nad Bieszenkowiczami^[4].

24 kwietnia 1920 roku wykrył i zaatakował nieprzyjacielski balon obserwacyjny w rejonie Połoty. Atak okazał się nieskuteczny, a polska załoga zaatakowała rozpoznane w tym rejonie oddziały lądowe Armii Czerwonej. Kolejny atak na balon następnego dnia doprowadził do jego uszkodzenia^[4]. 26 maja 1920 roku otrzymał od marszałka Józefa Piłsudskiego rozkaz rozpoznania mostów na Dźwinie, Dryssie i Desnie. Lot był ryzykowny z uwagi na dużą odległość (400–500 km nad terenem zajętym przez nieprzyjaciela) oraz stan techniczny samolotu, którego silnik był bardzo wyeksploatowany. Pomimo tego wykonał powierzone zadanie i dostarczył polskim sztabowcom dokładne zdjęcia wskazanych obiektów^[5][4].

W lipcu 1920 roku objął dowództwo nad wydzieloną częścią 4 eskadry wywiadowczej, którą przebazowano do Bydgoszczy^[6]. Na bazie tej grupy pilotów stworzono 11 eskadrę wywiadowczą. We wrześniu 1920 roku Antoni Sielicki został mianowany jej dowódcą i zajmował to stanowisko do rozwiązania eskadry w styczniu 1921 roku^[7].

Po zakończeniu działań wojennych służył w 4 pułku lotniczym w Toruniu. 21 lutego 1921 roku został skierowany na kurs informacyjny w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych w Toruniu^[8].

21 marca 1921 roku ppor. obs. Henryk Borowy uznał, że Sielicki obraził [jego] godność osobistą jako męża i go zastrzelił^[2]. Antoni Sielicki został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Toruniu^[9].

Zabójca por. Sielickiego nie poniósł poważniejszych konsekwencji. 18 października 1921 roku wystąpił o przeniesienie do 15 Wielkopolskiego Pułku Artylerii Lekkiej w Bydgoszczy^[2]. Z czasem powrócił do służby w lotnictwie. W październiku 1930 roku objął dowództwo nad 41. eskadrą liniową^[10]. 25 grudnia 1933 roku objął stanowisko dowódcy 62. eskadry liniowej^[11]. Następnie był dowódcą dywizjonu szkolnego w 6 pułku lotniczym, po kampanii wrześniowej służył w Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Awansował do stopnia podpułkownika dyplomowanego^[12].

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczenia^[13]:

• Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 8143,
• Krzyż Walecznych,
• Polowa Odznaka Pilota – pośmiertnie 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[14]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Początki, organizacja, personel i sprzęt. T. I. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Walka i demobilizacja. T. II. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
• Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.