Archiwum Państwowe w Poznaniu
._Ysbail.jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Dyrektor | Henryk Krystek |
| Zastępca Dyrektora | |
| Adres | |
| ul. 23 Lutego 41/43 60-967 Poznań[1] | |
| Strona internetowa | |
 nr rej. 855/Wlkp/A z 23.05.1979 i z 28.12.2011[2] | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | Poznań |
| Adres | ul. 23 Lutego 41, na narożniku Placu Wielkopolskiego |
| Kondygnacje | 3 |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Zniszczono | |
| Odbudowano | po 1945 |
| Właściciel | Archiwum Państwowe |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°24′35″N 16°55′54″E/52,409722 16,931667 | |
| Strona internetowa | |
Archiwum Państwowe w Poznaniu – archiwum państwowe w Poznaniu utworzone w 1919 w oparciu o niemieckie archiwum państwowe (Staatsarchiv Posen) utworzone w 1869.
Staatsarchiv Posen, jako placówka pruskiej sieci archiwów prowincjonalnych, gromadziło księgi sądów grodzkich i ziemskich z okresu staropolskiego, akta i dokumenty ze skasowanych klasztorów oraz akta po zlikwidowanych urzędach pruskich.
Poczet dyrektorów
- prof. dr Józef Paczkowski (1919–1925)
- prof. dr Kazimierz Kaczmarczyk (1925–1939; 1945–1953)
- dr Czesław Skopowski (1953–1972)
- dr Jan Szajbel (1972–1973)
- dr hab. Stanisław Nawrocki (1973–1974)
- dr Stanisław Kłys (1974–1999)
- p.o. dr Krzysztof Stryjkowski (1999–2000)
- mgr Adam Bieniaszewski (2000–2004)
- mgr Henryk Krystek (od 2005)
Historia
Przez Polaków archiwum zostało przejęte w styczniu 1919 r., pierwszym dyrektorem został Józef Paczkowski (do 1925 r.), chociaż faktycznie placówką kierował Kazimierz Kaczmarczyk, dyrektor w latach 1925–1953. Archiwum przejęło akta zlikwidowanych urzędów pruskich oraz przejmowało stopniowo akta urzędów i instytucji polskich. W czasie okupacji niemieckiej najstarsze dokumenty zostały wywiezione przez Niemców (wróciły do Poznania po wojnie), a większość zasobu została zniszczona w czasie pożaru budynku archiwum na Górze Przemysła w styczniu 1945 r. w trakcie walk o Poznań.
Ocalałe akta stały się zaczątkiem zasobu obecnego Archiwum Państwowego w Poznaniu, który systematycznie uzupełniano dokumentacją polskich urzędów, instytucji, przedsiębiorstw, organizacji itd. W 2013 r. archiwum zostało wyróżnione statuetką "Dobosz Powstania Wielkopolskiego", przyznawaną przez Zarząd Główny Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919[3].
Obecnie Archiwum posiada 3 oddziały zamiejscowe: w Gnieźnie, Koninie i Pile.
Budynek
Archiwum Państwowe w Poznaniu – zabytkowy, neorenesansowy budynek archiwum państwowego w Poznaniu, zlokalizowany przy ul. 23 Lutego 41, na narożniku Placu Wielkopolskiego (dawniej Sapieżyńskiego).
Gmach zbudowano w latach 1879–1882 dla siedziby Wyższego Sądu Krajowego (Oberlandesgericht), według projektu Heinricha Kocha (1878), z późniejszymi uzupełnieniami do projektu wykonanymi przez Johanna Anathola Theodora Hermanna i Karla Friedricha Endella. Wcześniej w tym miejscu funkcjonowało więzienie i areszt śledczy (inkwizytoriat). Budowa była elementem porządkowania programu architektonicznego Placu Sapieżyńskiego. Obiekt mieścił salę rozpraw, biura i mieszkanie prezesa sądu – wszystko to bogato zdobione ornamentami, nawiązującymi do renesansu włoskiego i francuskiego. Po zniszczeniach wojennych w 1945, gmach odbudowano niedbale, z brakiem poszanowania dla detalu, zatynkowując żółte cegły elewacyjne. W 1951 umieszczono w gmachu Archiwum Państwowe. Jedyną pozostałością dawnej świetności budynku jest reprezentacyjna klatka schodowa.
Zasób
Zasób archiwalny (archiwum poznańskie wraz z oddziałami) na koniec 2013 r. obejmuje ponad 7 tys. zespołów i zbiorów akt: od najstarszego dokumentu przechowywanego w polskich archiwach państwowych – dokumentu fundacyjnego klasztoru cystersów w Łeknie z 1153 r. do akt z czasów najnowszych i składa się z ponad 1 miliona jednostek archiwalnych, zajmujących około 13,5 km bieżących półek. Najwięcej, bo przeszło połowa zasobu, przypada na lata zaboru pruskiego, akt staropolskich jest ok. 800 m.b. Do największych zespołów należą: Akta miasta Poznania, Komisja Kolonizacyjna w Poznaniu, Konsystorz Ewangelicki, Namiestnik Rzeszy Okręgu „Kraj Warty”, a także zbiór ksiąg metrykalnych. Archiwum przechowuje też ok. 30 tys. map i planów, dokumentację audiowizualną, fotografie, dokumenty pergaminowe, ok. 8800 ksiąg staropolskich (grodzkich, ziemskich, miejskich, cechowych)
Współpraca ze Stowarzyszeniem Wikimedia
10 lipca 2014 r. Archiwum Państwowe w Poznaniu i Stowarzyszenie Wikimedia Polska podpisało porozumienie o współpracy, na mocy którego na serwerach Wikimedia Commons umieszczane są pliki zawierające zeskanowane obrazy materiałów archiwalnych z zasobu poznańskiego Archiwum.
Przypisy
- ↑ a b O nas.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo wielkopolska, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 24 listopada 2022.
- ↑ Dobosz – Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 [dostęp 2022-11-26] (pol.).
- ↑ CYRYL - Cyfrowe Repozytorium Lokalne, cyryl.poznan.pl [dostęp 2020-09-29] (pol.).
Bibliografia
- Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2010, ISBN 978-83-7445-018-8.
- Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 175, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
- Praca zbiorowa, Poznań – spis zabytków architektury, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2004, s. 26, ISBN 83-89525-07-0.
- Marcin Libicki, Poznań – przewodnik, Wydawnictwo Gazeta Handlowa, Poznań, 1997, s. 26–27, ISBN 83-902028-4-0.
- Poznań – przewodnik po zabytkach i historii, Janusz Pazder (oprac.), Jerzy Borwiński, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 204, ISBN 83-87847-92-5, OCLC 830535344.
- Archiwistyka, H. Robótka, B. Ryszewski, A. Tomczak, Warszawa 1989, s. 281–284, 484–485.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor:
Oskarro. © użytkownicy OpenStreetMap.
Copyright użytkownicy UMP-pcPL., Licencja: CC BY-SA 2.0Mapa lokalizacyjna Poznania
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Poland
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Greater Poland Voivodeship. Geographic limits of the map:
- N: 53.70 N
- S: 51.05 N
- W: 15.68 E
- E: 19.19 E
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
Autor: Ysbail, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Poznań, ul. 23 Lutego 41/43 - w latach 1879-1919 Najwyższy Sąd Krajowy, obecnie archiwum, 1879-1882 (zabytek nr A 220)
Autor:
Treść: W imię świętej i niepodzielnej Trójcy, niech będzie wiadomo wszystkim katolikom tak przyszłych, jak i obecnych czasów. Zacną i błogosławioną stała się ofiara, zaiste święta i chwalebna jest wymiana: oddać to co przemijające, a uzyskać za to niezniszczalne, dobra ziemskie rozproszyć a posiąść niebiańskie. Przeto w miłości do spraw świętych, ja Zbilut obywatel Polski, dzięki natchnieniu niebiańskiemu w sercu zapalonemu, troskający się o ozdobę domu Bożego i mieszkanie jego chwały, jednocześnie pragnąc być wpisanym do księgi żywych wraz ze sprawiedliwymi, część mojej wolnej dziedziny (ojcowizny), mianowicie wsie: Rgielsko z całym jeziorem i Straszewo, Panigrodz i w Łeknie plac [miejsce targowe] z karczmą, Bogu rozdawcy wszystkich dóbr dla chwały i sławy, także Bożej Rodzicielce i Świętemu Piotrowi dla chwały, oddałem z prawdziwą pokorą pobożności, a następnie w jednej z wymienionych wsi, mianowicie w Łeknie, z pragnienia czystej pobożności domostwo Bogu fundowałem, stworzyłem i wyposażyłem. Dla duchowego prowadzenia tego domostwa, dla pełnienia tam służby Bożej oraz dla wpajania prawidłowego i duchowego wychowania religijnego i dyscypliny, z uszanowaniem powołałem, przyjąłem, umiłowałem i osadziłem tam mężów duchownych, osoby wielebne, umarłe dla świata, żyjące dla Chrystusa, mnichów rzeczywistych z zachowania i powołania, pełnych Boga i jego czci. Którym w tymże miejscu, to znaczy w Łeknie, dla duchowego spędzania życia, jako biedakom Chrystusa, sam ubogi, przekazałem bez przeciwności wymienione wsie wraz ze wszystkimi ich dochodami, na swobodne użytkowanie odtąd na wieczność. Dlatego, aby nigdy żadna osoba wyższego lub niższego stanu, nie ważyła się rozproszyć tego świadectwa mojej pobożnej gorliwości, lecz żeby na wieczność pozostał nienaruszony i niezmieniony, zgromadziłem Jana arcybiskupa gnieźnieńskiego, Stefana biskupa poznańskiego, Mieszka księcia i inne liczne osoby wysokie godnością i proste, i tu ku mojej radości i wobec stojących licznych osób, od obu biskupów otrzymałem utwierdzenie całego zapisu pod karą nałożenia wiecznej klątwy: gdyby ktoś teraz lub w przyszłości ośmielił się naruszyć przywileje tego zapisu i hamował jego postanowienia, piekło go żywcem pochłonie, jeśli się nie opamięta. Działo się w roku tysiąc sto pięćdziesiątym trzecim, z Bolesławem, Mieszkiem, Henrykiem braćmi rodzonymi, władcami w Polsce, i z czcigodnym Janem arcybiskupem gnieźnieńskim, który odciśnięciem swojej pieczęci potwierdził ten zapis mający gwarancję przywileju, w obecności następujących świadków: Radwana kanclerza, Wilhelma kustosza, mistrza Folberta, mistrza Stefana i tych komesów: Stresona, Pakosława, Przedwoja, Brodzisława, Dzierżykraja, Dobrogosta, Jana, Gerwarda, Boguszy, Mieszka Pomorskiego, Przecława, Tomasza. Niech będzie wiadomo wszystkim, że książę Bolesław brat Mieszka dał Świętemu Piotrowi wieś nazwaną Mątwy, Przecław ojciec Chebdy [dał] Głojkow, Prandota [dał] Wierzenicę, Przedwoj [dał] Łoskuń, Brodzisław [dał] Olesno, żona Zbiluta [dała] Gościeszyn i Kaczkowo, synowie jego: Sławnik, Piotr, Ogariusz [dali] Pokrzywnicę i Mokronosy. I te są wsie, z których dziesięcinę nadano kościołowi Świętego Piotra: Bartodzieje, Slosym, Bukowie, Turza, Dębogóra, Dąbrowa, Zalachowo, Danaborz, Ochodza, Morakowo, Bliżyce, Łekno, Czerlin, Koninek, Krosno, Mokronosy, Pokrzywnica. Tedy jeśliby ktoś to znieważył, niech będzie wyklęty. (tłum. Zofia Wojciechowska)
Opis zewnętrzny: pieczęć w misce woskowej przyłożona do dokumentu.Autor: MOs810, Licencja: CC BY-SA 4.0
Poznań, ul. 23 Lutego 41/43 - w latach 1879-1919 Najwyższy Sąd Krajowy, obecnie archiwum, 1879-1882 (zabytek nr A 220)