Arsenio Erico

Arsenio Erico

Data i miejsce urodzenia	30 marca 1915 Asunción
Data i miejsce śmierci	23 lipca 1977 Buenos Aires
Wzrost	178cm
Pozycja	napastnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1930–1933 Nacional 1933–1946 CA Independiente 325 (295) 1946–1947 CA Huracán 7 (0) 1948–1949 Nacional 9 (5)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1955 Sol de América 1956 Nacional

Arsenio Pastor Erico Martínez (ur. 30 marca 1915 w Asunción, zm. 23 lipca 1977 w Buenos Aires) – były paragwajski piłkarz grający jako napastnik.

Najlepszy strzelec w historii ligi argentyńskiej.

Powszechnie uważany jest za najlepszego piłkarza w dziejach futbolu paragwajskiego.

Kariera klubowa

Piłkarską karierę rozpoczął w stołecznym Nacionalu, w którego pierwszym zespole zadebiutował mając w wieku zaledwie 15 lat.

Na początku lat trzydziestych wszedł w skład drużyny piłkarskiej paragwajskiego Czerwonego Krzyża, która rozgrywała mecze na terenie Argentyny by zebrać fundusze na wojnę o Chaco. Jego świetna gra podczas tournée, sprawiła, że podpisał zawodowy kontrakt z argentyńskim CA Independiente.

Napastnik zadebiutował w lidze argentyńskiej w maju 1934 roku w wyjazdowym meczu przeciwko Boca Juniors (2:2). Swoją świetną grą, szybko wkupił się w łaski kibiców, choć przez pierwszy okres pobytu w nowym kraju musiał walczyć z licznymi przeciwnościami losu. Obiecujący początek został zastopowany przez tajemniczą infekcję, następnie w 1935 roku dwa razy złamał rękę^[1]. Po powrocie do zdrowia, szybko przypomniał wszystkim o swoim talencie, prowadząc CA Independiente do dwóch mistrzostw kraju w 1938 i 1939 roku. Jedna z najdziwniejszych historii w jego karierze przydarzyła się w mistrzowskim sezonie 1938. Producent papierosów „Cigarillos 43” oferował nagrodę pieniężną każdemu, kto zdobędzie 43 bramki w sezonie. Erico, król strzelców z poprzedniego sezonu, był głównym faworytem tego konkursu – jak się później został zwycięzcą nagrody strzelając w sezonie równe 43 gole^[1].

Piłkarską karierę zakończył w gdzie w 1947 roku jako piłkarz CA Huracán. Rok później, przez sezon, pełnił funkcję grającego dyrektora technicznego w rodzimym Club Nacional.

Kariera reprezentacyjna

Arsenio Erico nigdy nie zagrał w reprezentacji Paragwaju.

Jako kariera piłkarska przypadła na czas Wojny o Chaco, w czasie której reprezentacja kraju nie rozgrywała spotkań (do 1935 roku). Paragwaj zakwalifikował się do Copa America w 1937 roku, ale CA Independiente nie zezwoliło zawodnikowi na opuszczenie klubu. Była to decyzja krzywdząca tym bardziej, że Erico znajdował się wówczas w szczytowej formie i z 47 bramkami został królem strzelców Primera División^[1]. Przez wiele lat o piłkarza zabiegała reprezentacja Argentyny – przed Mistrzostwami Świata w 1938, otrzymał od federacji Argentyńskiej oficjalną ofertę, którą zawodnik odrzucił^[1]. Decyzja ta, choć dla wielu rozczarowująca, wzbudziła ogólny szacunek zarówno wśród rodaków, jak i Argentyńczyków. Ostatecznie jednak drużyna Albicelestes nie wzięła udziału w kwalifikacjach do światowego czempionatu^[1].

Arsenio Erico zdobywający golą strzałem głową

Co ciekawe w reprezentacji Paragwaju wystąpił mniej znany brat piłkarza – Adolfo Alfredo Erico.

Styl gry

Paragwajczyk, mimo przeciętnego wzrostu (178 cm) pokonywał w walce o górne piłki znacznie wyższych rywali. Od swoich efektownymi goli głową, zyskał przydomek „Skaczący diabeł”, Sporo bramek zdobył poprzez wytrącenie głową, piłki z rąk bramkarza. Obok tych cech wyróżniał się dryblingiem oraz ponadprzeciętną sprawnością fizyczną. Znakiem firmowym zawodnika było również uderzenie piłki z nieprawdopodobną rotacją, co znacznie utrudniało interwencję bramkarzom. Jest uznawany również za pierwszego piłkarza, który spopularyzował słynny „Strzał skorpiona”.^[1]

Arsenio Erico stanowił natchnienie dla wielkiego gracza argentyńskiego Alfredo Di Stéfano, który uważa go za jednego z największych piłkarzy wszech czasów, a na pewno najlepszego środkowego napastnika w dziejach światowego futbolu^[2].

Jest strzelcem wszech czasów ligi argentyńskiej – w 332 ligowych spotkaniach zdobył 295 gole. W trakcie kariery trzykrotnie był ligowym królem strzelców. Bliski pobicia jego wyczynu był Ángel Labruna, który zdobył o trzy golę mniej.

Śmierć

Po zakończeniu kariery Paragwajczyk miał problemy z krążeniem i sercem. Stan zdrowia piłkarza pogorszył się na tyle, że lekarze, podjęli decyzję o amputacji lewej nogi^[1].

Ostatecznie Enrico zmarł w 23 lipca 1977 roku w wyniku zawału serca.

Przez wiele lat starano się, aby szczątki piłkarza spoczęły w jego rodzinnym Paragwaju. Udało się to zrealizować dopiero w 2010 roku, ponad 32 lata po jego śmierci. Dopiero wtedy, trumna spowita flagami Paragwaju i Argentyny została przetransportowana do Asunción. Po śmierci stadion Nacionalu został nazwany jego imieniem^[1].

Statystyki

Sukcesy

Klubowe

Independiente

• Primera División: 1938, 1939
• Copa Dr. Ibarguren: 1939
• Copa Adrián Escobar: 1939
• Copa Aldao: 1938, 1939

Nacional

• Primera División: 1942

Literatura

• Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, s. 52–53

Przypisy

Bibliografia

• Opis kariery Arsenio Erico. cdfenix.com.py. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-06)].