Artur Górski (oficer)

Artur Górski
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko

Artur Włodzimierz Górski

Data i miejsce urodzenia

13 września 1879
Pinsków

Data śmierci

1939

Przebieg służby
Lata służby

1901–1929

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Inżynieryjny
1 Pułk Inżynieryjny
2 Pułk Saperów Kaniowskich
7 Pułk Saperów Wielkopolskich
29 Pułk Strzelców Kaniowskich
6 Brygada Ochrony Pogranicza

Stanowiska

dowódca kompanii saperów na Froncie Rumuńskim
dowódca 2 Pułku Inżynieryjnego w II Korpusie Polskim na wschodzie, dowódca 1 Pułku Inżynieryjnego, szef inżynierii i saperów Frontu Litewsko-Białoruskiego
szef inżynierii i saperów Frontu Północnego
dowódca 2 Pułku Saperów Kaniowskich
dowódca 7 Pułku Saperów Wielkopolskich
dowódca 29 Pułku Strzelców Kaniowskich
dowódca 6 Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Artur Włodzimierz Górski (ur. 13 września 1879 w majątku Pinsków na Ziemi Radomskiej, zm. 1939) – pułkownik saperów i piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Artur Włodzimierz Górski syn powstańca z 1863, ukończył gimnazjum w Radomiu, wykształcenie politechniczne otrzymał w Warszawie, a wojskowe w Kijowie.

W latach 1901–1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej[1]. Od 1914 r. dowodził kompanią saperów, walczącą m in. na Froncie Rumuńskim. 11 maja 1918 r. został dowódcą 2 pułku inżynieryjnego w II Korpusie Polskim na Wschodzie, dowodził pułkiem podczas bitwy pod Kaniowem.

Od 11 listopada 1918 r. znajdował się w szeregach Wojska Polskiego; został przydzielony do 1 pułku inżynieryjnego[2]. Dowodził od 20 listopada 1918 roku II batalionem saperów[3], przemianowanym na III batalion saperów. W styczniu 1919 został tymczasowym dowódcą 1 pułku inżynieryjnego[4] za ppłk. Jana Skorynę. Od kwietnia 1919 r. był szefem inżynierii i saperów w dowództwach Frontu Litewsko-Białoruskiego, 4 Armii i Frontu Północno-Wschodniego. W przededniu Bitwy Warszawskiej 1920 r. dowodził grupą saperską, która fortyfikowała Węgrów i Dęblin. Następnie od sierpnia 1920 r. pełnił stanowisko szefa inżynierii i saperów: Frontu Północnego, a od listopada 1920 do lutego 1921 r. w 3 Armii w Grodnie i w dowództwie 3 Dywizji Piechoty Legionów w Święcianach.

W maju 1921 r. wraz z prawie całym swoim sztabem przybył do Dęblina z jego składu i batalionu zapasowego nr 2 sformował dowództwo 2 pułku saperów. Od czerwca 1921 do końca 1922 r. był dowódcą 2 pułku Saperów Kaniowskich w Puławach. Następnie dowodził 7 pułkiem Saperów Wielkopolskich w Poznaniu[5]. 29 grudnia 1925 roku ogłoszono jego przeniesienie do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu[6]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty. 11 czerwca 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 6 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilnie[7]. W lutym 1929 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy brygady, a z dniem 30 września tego przeniesiony w stan spoczynku[8]. Po zwolnieniu z wojska został administratorem dóbr Zawieprzańskich (Korczewia. Miednika Międzyleskiego) Krystyna Ostrowskiego.

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Chełm z przydziałem mobilizacyjnym do Korpusu Oficerów Piechoty. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny[9]. Zginął we wrześniu 1939 roku w niewyjaśnionych okolicznościach (być może podczas bombardowania Lublina lub przez omyłkę z ręki polskich żołnierzy, gdy rozmawiał z Niemcami w majątku Jawidz[10]). Spoczywa na cmentarzu w Kijanach.

Awanse

  • kapitan – ze starszeństwem z dniem 7 listopada 1918[11]
  • major – 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920[12]
  • pułkownik – 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[13]

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ "Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918–1939", s. 69.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 6 z 27 listopada 1918, s. 68.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 49 z 6 maja 1919, s. 1156.
  4. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 9 z 28 stycznia 1919, s. 241.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 47 z 25 listopada 1922.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 138 z 29 grudnia 1925 roku, s. 749.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 171.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 73.
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 872.
  10. ↑ Włodzimierz Becker, Poznańscy saperzy 1919–1939, wyd. Instytut im. gen. Stefana Grota-Roweckiego w Lesznie, Poznań, 2016, s.67, ISBN 978-83-61960-28-7.
  11. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 6 z 27 listopada 1918, s. 61.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 689.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924, s. 905.
  14. ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 112
  15. ↑ M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1670)
  17. ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 252)
  18. ↑ M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 17 „w uznaniu zasług położonych przy akcji ratowniczej w czasie powodzi w 1924 r.”
  19. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 9 z 24 stycznia 1925
  20. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 9 z 14 stycznia 1922 s. 268.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie