Autosan Sancity 12Lx

Autosan Sancity 12LE
	; prototyp modelu Autosan M12LE Sancity na targach Transexpo 2009
	Dane ogólne
Inne nazwy	Autosan M12LE Sancity
Producent	Autosan
Premiera	2009
Lata produkcji	2010-2011
Miejsce produkcji	Polska, Sanok
	Dane techniczne
Typy nadwozia	Autobus niskowejściowy klasy maxi
Układ drzwi	2-2-2
Liczba drzwi	3
Wysokość podłogi	830 mm
Po zastosowaniu przyklęku	-80 mm
Szerokość drzwi	1200 mm
Silniki	1) Cummins ISB6.7e5 250B Euro 5; 2) Cummins ISB6.7EV 250B EEV
Moc silników	1) 184 kW (250 KM); 2) 184 kW (250 KM)
Skrzynia biegów	ZF 6AP1200 Ecolife (automatyczna)
Liczba przełożeń	6
Długość	12120 mm
Szerokość	2550 mm
Wysokość	3030 mm; 3240 mm (z klimatyzacją)
Masa całkowita	18000 kg
Rozstaw osi	6100 mm
	Wnętrze
Liczba miejsc ogółem	do 110
Liczba miejsc siedzących	29-41
	Informacje dodatkowe
ABS	Tak
ASR	Tak
Klimatyzacja	Opcja
	Portal Komunikacja miejska

Autosan Sancity 12LF
	; Autosan Sancity 12LF należący do MPK Zduńska Wola
	Dane ogólne
Producent	Autosan
Premiera	2010
Lata produkcji	od 2011
Miejsce produkcji	Polska, Sanok
	Dane techniczne
Typy nadwozia	Autobus niskopodłogowy klasy maxi
Układ drzwi	2-2-2
Liczba drzwi	3
Szerokość drzwi	1200 mm
Silniki	Cummins ISB6.7E6C
Moc silników	182 kW (247,5KM); 204 kW (277 KM)
Skrzynia biegów	Voith DIWA.6
Liczba przełożeń	4
Długość	12000 mm
Szerokość	2550 mm
Wysokość	2890 mm
Masa całkowita	18000 kg
	Wnętrze
Liczba miejsc ogółem	98-105
Liczba miejsc siedzących	26-40
	Informacje dodatkowe
ABS	Tak
ASR	Tak
EBS	Tak
Klimatyzacja	Opcja
	Portal Komunikacja miejska

Autosan Sancity 12LF i Autosan Sancity 12LE – niskopodłogowy (Low Floor) i niskowejściowy (Low Entry) autobus miejski klasy maxi, które są produkowane seryjnie od 2010 przez firmę Autosan w Sanoku. Obie odmiany należą do modułowej rodziny o oznaczeniu kodowym M1xLx. Docelowe plany sprzedaży sięgają 70-100 szt. rocznie, oraz 20-30 sztuk w pierwszym roku produkcji^[1]. Jako pierwszy do produkcji wprowadzony został model niskowejściowy.

W momencie premiery pierwszych wersji modeli planowane było wprowadzenie do oferty pojazdów zasilanych gazem CNG, biopaliwem, trolejbusu oraz autobusu hybrydowego. Do produkcji trafiły tylko dodatkowe wersje modelu Sancity 12LF: zasilana gazem CNG (Sancity 12LF CNG, prototyp wyprodukowano w 2016, produkcja seryjna od 2018, pierwsze dwa egzemplarze wyprodukowano dla Miejskiego Zakładu Komunikacji w Przemyślu) oraz elektryczna (Sancity 12LFE, prototyp wyprodukowano w 2019, produkcja seryjna od 2021, pierwsze piętnaście egzemplarzy wyprodukowano dla Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjngo w Częstochowie). W 2021 r. wyprodukowano również prototyp pierwszego autobusu wodorowego marki Autosan o oznaczeniu Sancity 12LFH i jest kolejną pochodną modelu Sancity 12LF; premiera miała miejsce podczas targów Transexpo 2021 w Kielcach^[2].

Autosan Sancity 12LF

Historia

Autosan Sancity 12 LF, widok na tył

Prototyp modelu Autosan Sancity 12LF o wewnętrznym oznaczeniu fabryki Autosan M12LF, który początkowo miał nosić nazwę handlową Autosan M12LF Sancity, powstał w pierwszej połowie 2010^[3] na bazie opracowanego wcześniej modelu niskowejściowego Autosan M12LE Sancity. Po raz pierwszy został zaprezentowany publicznie na targach SilesiaKOMUNIKACJA w Sosnowcu 20 maja 2010^[4]. Od pokrewnego modelu różni się tylną częścią (z niską podłogą, innym mostem napędowym, silnikiem w zabudowie wieżowej oraz kierunkiem tylnego wyświetlacza ustawionym po prawej stronie) oraz krótszym o 12 cm i niższym o 35 cm nadwoziem.

Konstrukcja

dwudrzwiowy Autosan Sancity 12LF należący do MPK SUBBUS

Konstrukcja pojazdu oparta jest na kratownicowej ramie przestrzennej współpracującej ze szkieletem nadwozia wykonanym z rur o przekroju kwadratowym i prostokątnym łączonych za pomocą spawania. Cały szkielet nadwozia budowany jest ze stali o podwyższonej odporności na korozję. Boczne poszycie zewnętrzne wykonane jest z blachy aluminiowej i tworzyw sztucznych klejonych do szkieletu. Ściany przednia, tylna i dach wykonane są z tworzyw sztucznych, natomiast klapy boczne z aluminium. Ściany boczne oraz sufit wnętrza pojazdu przeznaczonego w zależności od konfiguracji do przewozu 96-110 pasażerów z czego 27-41 na fotelach typu Kiel Ideo lub Ster Motyl, wykończone zostały płytami laminowanymi. Podłoga pokryta została wykładziną antypoślizgową.

Do napędu zastosowano silnik Iveco Cursor 78 ENT EEV o mocy maksymalnej 213 kW (290 KM) osiąganej przy 2000 obr./min, i maksymalnym momencie obrotowym 1100 Nm przy 1080 obr./min. lub jego odmianę o mocy 243 kW (330 KM)^[5] osiąganej przy 2050 obr./min. i maksymalnym momencie obrotowym 1500 Nm przy 1125-1600 obr./min.^[6] Jednostka napędowa współpracuje z automatycznymi skrzyniami biegów Voith Diwa5 lub ZF Ecolife, które zblokowane są ze zwalniaczem (retarderem). Układ jezdny stanowi zawieszona niezależnie oś przednia ZF RL 75EC oraz tylny most portalowy ZF AV 132/80^[7]. Zastosowany został również system elektronicznego sterowania pracą zawieszenia ECAS, który umożliwia wykonanie przyklęku. Instalacja elektryczna oparta jest o szynę CAN, zaś wszystkimi funkcjami steruje komputer pokładowy KIBES 32. Na życzenie odbiorcy może zostać zamontowany m.in. automatyczny system gaśniczy w komorze silnika oraz system zliczania pasażerów.

Poprzednikiem tego modelu jest prototypowy autobus Autosan A844MN Stokrotka z 2001. Produkcja seryjna rozpoczęła się w drugiej połowie 2010.

Autosan Sancity 12LE

Historia

16 września 2009 podczas targów Transexpo 2009 w Kielcach zadebiutował prototypowy egzemplarz niskowejściowego modelu Autosan M12LE Sancity, dostosowany do potrzeb komunikacji podmiejskiej i lokalnej^[8]. Był on również prezentowany na targach Busworld 2009 w Kortrijk w październiku 2009^[9]. Po przejściu badań homologacyjnych na przełomie listopada i grudnia 2009 trafił na testy do wybranych klientów. Pierwszy seryjny pojazd pod zmienioną nazwą handlową Autosan Sancity 12LE dostarczony został w październiku 2010 przedsiębiorstwu MKS Tarnobrzeg.

W ramach grupy Polskie Autobusy jego poprzednikiem był Jelcz M121I Mastero.

Prace projektowe trwały od połowy 2008. Projekt techniczny autobusu opracowała Grupa inżynierska DOT3D z Czerwonaka^[10]. W jego ramach opracowała ona założenia techniczne rodziny autobusów miejskich M1xLx, współpracowała z firmą stylistyczną, opracowała kompletną konstrukcję pojazdów (w tym obliczenia wytrzymałościowe MES, konstrukcję szkieletu, elementów karoserii, poszyć zewnętrznych, wygłuszeń). Odpowiadała również za dobór i zabudowę układów napędowego, jezdnego, kierowniczego itd.

Obecnie ten model nie znajduje się już w ofercie firmy Autosan, nie jest też wymieniany na stronie internetowej producenta.

Autosan M12LE Sancity, widok na tył

Autosan Sancity 12LE z MKS Sanok w 2011

Konstrukcja

W konstrukcji autobusu zastosowano wyłącznie elementy ze stali nierdzewnej, tworzyw sztucznych i aluminium. Szkielet nadwozia wykonywany jest z prostokątnych profili zamkniętych z nierdzewnej stali chromoniklowej, ściana przednia, tylna, dach, nadkola i zderzaki z tworzyw sztucznych. Poszycie boczne wykonywane jest z blachy nierdzewnej i tworzyw klejonych do kadłuba, klapa tylna i drzwi są aluminiowe. Szyby są wklejane do nadwozia. W wyglądzie zewnętrznym od modelu M12LF odróżnia go przeszklony moduł o wysokości około 20 cm umieszczony pod dachem i wyższa szyba przednia.

Model ten napędzany jest turbodoładowanym silnikiem wysokoprężnym Cummins ISB6.7e5 250B spełniającym wymagania normy Euro 5, 6-cylindrowym, rzędowym, o pojemności 6,7 dm³, osiągającym moc maksymalną 184 kW (250 KM) przy 2300 obr./min. Alternatywnie stosowany może być silnik Cummins ISB6.7EV o takiej samej mocy maksymalnej, dostosowany do normy emisji spalin EEV. Jednostki napędowe umieszczone są podłużnie z tyłu. W przyszłości może zostać zastosowany silnik zasilany CNG firmy Cummins. Butle z gazem zostaną wówczas umieszczone w przedniej części autobusu pod dachem i podobnie jak w niskowejściowych autobusach Jelcz M121M/4 CNG i Solaris Urbino 12 LE CNG będą wnikały do przestrzeni pasażerskiej. Dzięki temu rozwiązaniu nie zmieni się wysokość pojazdu. Rozważa się również możliwość zastosowania silników firm Renault i Iveco.

W układzie napędowym zastosowano automatyczną 6-biegową skrzynię biegów ZF 6AP1200 Ecolife współdziałającą ze zwalniaczem. Będzie również możliwość zastosowania automatycznych skrzyń biegów firm Allison i Voith. Osie firmy ZF z hamulcami tarczowymi mają niezależne zawieszenie z przodu i zależne z tyłu, współpracujące z portalowym mostem napędowym. Zamiast osi ZF może być zastosowana sztywna oś przednia LAF lub niezależne zawieszenia przednie i portalowy tylny most napędowy firmy Voith. Drzwi mają układ 2-2-2. Pojemność autobusu w zależności od rozplanowania wnętrza sięga do 110 osób, w tym od 29 do 41 miejsc siedzących i od 56 do 81 stojących.

Instalacja elektryczna oparta jest o rozwiązania szyny CAN-bus i komputer KIBES 32. Stanowisko pracy kierowcy ma ergonomiczne rozmieszczone elementy z systemem FAP firmy Siemens. Zawieszenie jest pneumatyczne, współpracuje z układem ECAS zapewniającym możliwość „przyklęku”. W pneumatycznym układzie hamulcowym stosowane są hamulce tarczowe z układami ABS i ASR. Siedzenia tworzywowe z miękką wkładką wykonuje firma Ster.

Wyposażenie dodatkowe autobusu może m.in. obejmować klimatyzator stanowiska kierowcy i klimatyzator przestrzeni pasażerskiej, poręcze ze stali nierdzewnej, inne fotele pasażerskie, automatyczny system gaśniczy DAFO w komorze silnika, system monitoringu wewnętrznego, system zliczania pasażerów i malowanie dekoracyjne.