Błażej Derey

Błażej Derey (ur. ok. 1587, zm. 12 maja 1666) – iluminator, skryptor, restaurator iluminowanych kodeksów[1].

Biografia

Był dominikaninem i pochodził z Siewierza[2]. Śluby zakonne złożył w 1616 w Krakowie. Większość jego sygnowanych dzieł znajduje się w krakowskim klasztorze dominikanów, m.in. antyfonarz wykonany dla klasztoru w Przemyślu (1627), mszał (1630), graduały dla klasztoru w Piotrkowie.

Błażej Derey był uważany za autora Pieśni nabożnych (1645), jednak badacze uznają, że jedynie zajmował się skryptem, nie komponowaniem. To samo tyczy się czterogłosowego utworu Bogarodzica (1630)[1]. i Antiphonarium de tempore et de sanctis (1665)[1].

Posługiwał się wielobarwnym tuszem i piórkiem. Stosował złocenia, srebrzenia i gwasz; inspirowały go wzory romańskie, gotyckie i renesansowe.

Przypisy

  1. ↑ a b c Waldemar Kapeć, Czterogłosowa „Bogarodzica” z kancjonału o. Błażeja Derey’a z 1630 r.
  2. ↑ Siewierz | Oczami Duszy, oczamiduszy.pl [dostęp 2019-09-28].

Bibliografia

  • Encyklopedia Krakowa, wyd. PWN, Warszawa-Kraków 2000.