Batalion Saperów Księstwa Warszawskiego

Ten artykuł od 2019-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Batalion Saperów Księstwa Warszawskiego – oddział inżynieryjno-saperski Armii Księstwa Warszawskiego.

Powołany został do życia dekretem z dnia 30 marca 1810. Utworzono go na bazie dotychczas samodzielnych kompanii saperów funkcjonujących przy dywizjach Piechoty (Legiach).

Skład batalionu

Batalion składał się z 6 kompanii, w tym jednej pontonierów. Dowódcą batalionu mianowano majora Macieja Kubickiego. W kolejnych latach liczba kompanii saperów wzrosła do siedmiu.

Po zakończeniu działań wojennych w 1814 z Francji, z korpusem gen. Krasińskiego do Polski powróciło 3 oficerów, 48 żołnierzy, 7 koni oficerskich.

Stan ogólny saperów 14 listopada 1814 przedstawiał się następująco: 1 major, 1 podpułkownik, 7 kapitanów, 12 poruczników, 46 podoficerów, 196 saperów; ogółem 21 oficerów i 243 podoficerów i żołnierzy, ponadto: 2 kapitanów pontonierów i 11 pontonierów.

Ubiór

Według przepisów ubiorczych z 3 września 1810

Mundur galowy oficerski: frak sukienny koloru ciemnozielonego; wyłogi, kołnierz i łapki czarne aksamitne z wypustką pąsową; guziki żółte z kirysem pośrodku, a chorągwie i armaty po bokach^[1]; Krój munduru, liczba guzików, zapinanie, chustka na szyję, kapelusz, kokarda tak jak w piechocie. Wyszywanie na rogach – pół była bomba złota z ogniem, kamizelka i spodnie sukienne białe. Buty do munduru wielkie, do munduru małego zwyczajne węgierskie; ostrogi srebrne; sprzączki do trzewików pozłacane.

Mundur mały oficerski: frak sukienny ciemnozielony bez wyłogów, kołnierz i łapki czarne aksamitne z wypustką pąsową. Spodnie sukienne czarne lub zielone; Krój munduru tak jak mundur mały dla piechoty. Surdut z takiego sukna jak frak, zapinany na dwie strony, z każdej na 7 wielkich guzików. W lecie kamizelka i spodnie mogły być białe lub nankinowe.

Podoficerowie i żołnierze nosili mundury identycznego koloru jak oficerowie, lecz nie fraki, a kurtki z rabatami jak u fraków oficerskich, spod których widać było kamizelkę. Na ramionach szlify pąsowe niciane. Spodnie sukienne zielone lub białe płócienne czechczery; kamasze czarne lub białe. Lederwerki białe. Kaszkiet z podpinkami, okuciem daszka z żółtego metalu; guz od łuszczek z wyobrażeniem lwiej głowy. Na nim orzeł biały blaszany, pod orłem dwie armaty żółte na krzyż złożone; bomba zapalona. Kordony pąsowe; nad kokardą białą pompon pąsowy, a nad nim pióro. Broń składała się z krótkiego dragońskiego karabinka i pałasza piechotnego z czerwonym temblakiem. Ładownica czarna skórzana. Lejbik biały sukienny z kołnierzem, łapkami i wypustką przy kieszeniach zielonymi. Furażerka sukienna ciemnozielona obszyta żółtą taśmą.

Zobacz też

• Jednostki inżynieryjno-saperskie Wojska Polskiego

Przypisy

Bibliografia

• Bronisław Gembarzewski, Szymon Askenazy: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807-1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.