Birger Ruud

Birger Ruud

Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1911 Kongsberg
Data i miejsce śmierci	13 czerwca 1998 Kongsberg
Klub	Kongsberg IF
Wzrost	165 cm
Reprezentacja	Norwegia
Rekord życiowy	92,0 m na Velikance w Planicy (25 marca 1934)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia Igrzyska olimpijskie złoto Lake Placid 1932 skoki złoto Garmisch-Partenkirchen 1936 skoki srebro Sankt Moritz 1948 skoki Mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym złoto Oberhof 1931 skoki złoto Lake Placid 1932 skoki złoto Wysokie Tatry 1935 skoki złoto Garmisch-Partenkirchen 1936 skoki złoto Chamonix 1937 skoki srebro Zakopane 1939 skoki srebro Sankt Moritz 1948 skoki Mistrzostwa świata w narciarstwie alpejskim brąz Mürren 1935 kombinacja Inne nagrody Medal Holmenkollen 1937 Egebergs Ærespris 1991

Birger Johannes Ruud (ur. 23 sierpnia 1911 w Kongsbergu, zm. 13 czerwca 1998 tamże) – norweski skoczek narciarski i narciarz alpejski, dwukrotny mistrz olimpijski z 1932 i 1936 oraz wicemistrz z 1948 w skokach, pięciokrotny mistrz świata^[1] z 1931, 1932, 1935, 1936 i 1937 oraz dwukrotny wicemistrz z 1939 i 1948 w skokach, brązowy medalista mistrzostw świata z 1935 w kombinacji alpejskiej, dwukrotny rekordzista świata w długości skoku, mistrz Stanów Zjednoczonych z 1938, mistrz Norwegii z 1939, zwycięzca międzynarodowych zawodów w Oslo, Planicy i Lahti, reprezentant Norwegii i klubu Kongsberg IF, propagator sportu, trzykrotny olimpijczyk. Brat Sigmunda i Asbjørna. Jeden z najlepszych, najbardziej utytułowanych i najsłynniejszych zawodników w historii skoków narciarskich^[1][2][3].

Z racji sukcesów sportowych i silnej charyzmy zdobył wielką popularność w środowisku narciarskim na kontynencie europejskim i w Stanach Zjednoczonych^[4], słynął też z niemal nienagannego stylu skakania. Odznaczony Medalem Holmenkollen (1937)^[5] oraz Egebergs Ærespris (1991)^[6]. Do 2014 był najstarszym zdobywcą indywidualnego medalu igrzysk olimpijskich w skokach narciarskich^[7][8]. Autor książek Skispor krysser verden (1939), Sporene videre (1945, obie z bratem Sigmundem) oraz Den satt! (1993, z Jacobem Vaagem).

Życie prywatne

Rodzina Ruudów w 1928; Birger stoi trzeci od lewej

Birger Ruud był synem Nielsa Sigurda Theodora Ruuda (1878–1955) i Mathilde z domu Throndsen (1877–1961), drugim z trójki braci narciarzy, którzy odnosili sukcesy w skokach^[4]. Najstarszy Sigmund (1907–1994) miał w dorobku tytuły mistrza (1929) i drugiego wicemistrza świata (1930) oraz wicemistrza olimpijskiego (1928) w tej dyscyplinie^[9], rywalizował też w kombinacji norweskiej i narciarstwie alpejskim. Najmłodszy zaś Asbjørn (1919–1989) zdobył w 1938 złoty medal mistrzostw świata w skokach. To jedyny przypadek w historii, gdy trzej bracia zdobyli tytuł mistrza świata w skokach narciarskich^[10]. W latach 1929–1938 Ruudowie wygrali siedem z jedenastu konkursów o mistrzostwo świata lub mistrzostwo olimpijskie. Rodzeństwo niemal całe swe życie spędziło w mieście Kongsbergu w prowincji Buskerud. Byli reprezentantami miejscowego klubu Kongsberg Idrettens Foreningen^[2]. Prowadzili też własny sklep sportowy. Braćmi Sigmunda, Birgera i Asbjørna byli ponadto niezwiązani z narciarstwem Tormod (1904–1985), z zawodu dziennikarz^[11], Gunvor (1909–?)^[12] oraz Øyvind (1915–?)^[13].

Birger po mistrzostwach świata w Niemczech w 1931 pozostał na kontynencie, pracując przez pewien czas w sklepach sportowych w Berlinie, Innsbrucku i Garmisch-Partenkirchen. Później współpracował z norweską firmą Gresvig, a następnie jako kierownik sprzedaży w fabrykach sprzętu narciarskiego w Drammen (od 1938), Kongsbergu, Lommedalen (1979–1985) i jako kurator w parku sportowym w Bærum (1969–1979)^[4]. Powrócił do Kongsbergu w 1985.

18 grudnia 1937 poślubił Magdę Varlo (1912–2010)^[4][14], która urodziła mu potem trójkę dzieci: synów Vebjørna i Pera Birgera (1940–1960)^[15] oraz córkę Kari Anne^[16].

Styl skakania

Ruud występował często w czerwonym swetrze i czapce z literą K (jak Kongsberg) na jednym lub drugim^[2]. W drugiej połowie lat 30. rozpowszechnił nową formę skakania, która była kwintesencją stylu aerodynamicznego, polegającego na mocnym wybiciu, spokojnym locie i płynnych ruchach ramion w powietrzu oraz idealnie równym prowadzeniu nart^[17]. Zaprezentował on ją w 1936 na olimpiadzie w Garmisch. Po wyjściu z progu załamywał się mocno w biodrach, wykonywał dwa–trzy płynne ruchy rękami wokół poziomej osi rozłożonych ramion, a po osiągnięciu kulminacji lotu wyciągał je przed siebie lekko zgięte w łokciach aż do momentu lądowania^[2]. Styl ten nosił nazwę stylu jaskółki. Ruud słynął z równego, estetycznego prowadzenia nart w locie, był czołowym stylistą dyscypliny w latach 30. i 40^[17]. Według ustaleń Wojciecha Szatkowskiego jako pierwszy skoczek w historii otrzymał notę 20 punktów (dwie na MŚ w Oberhofie w 1931^[17]). Przez długi czas żaden zawodnik nie dostał od sędziów takiej noty.

Zdarzało mu się nawet, że przy okazji oddawania skoków narciarskich wykonywał salto w powietrzu, między innymi na skoczni w Los Angeles w 1938 roku.^[19]

Kariera sportowa

Bracia Ruudowie latem zajmowali się gimnastyką, lekkoatletyką, kolarstwem górskim i nurkowaniem. Dzięki temu byli sprawniejsi od swych rywali na zimowych trasach^[4]. W Kongsbergu zorganizowali też ośrodek szkoleniowy na wysokim, jak na tamte czasy, poziomie^[10]. W 1926 społecznie zbudowali w tym mieście skocznię Hannibal; całkowity koszt jej postawienia wyniósł braci jedynie 26 koron, za które kupili dynamit. Obok domu Birgera powstał też nieduży stadion sportowy z kortem tenisowym i małym boiskiem piłkarskim. Obok niego wybudowano trampolinę do skoków do wody. Birger zalecał narciarzom, by grali w piłkę boso, co według niego doskonale wpływało na mięśnie stóp i czyniło je bardziej elastycznymi, a przede wszystkim wzmacniało stawy skokowe^[10]. Promował też wzmacniającą mięśnie gimnastykę. W ośrodku Ruudów przygotowywali się do sezonu zimowego najlepsi skoczkowie norwescy epoki^[10]. Każdego dnia musieli rozegrać minimum siedem setów w tenisie. Trening koncentracji polegał zaś na przebiegnięciu odpowiedniego dystansu i przecięcia wąskich, długich fragmentów papieru wzdłuż.^[19]

Lata 1930–1931

Pierwszymi poważnymi międzynarodowymi zawodami, w których wystąpił osiemnastoletni wówczas Birger po zwycięstwie w mistrzostwach Norwegii juniorów w Trondheim w 1930 były seniorskie mistrzostwa świata w Oslo. Na Holmenkollbakken zajął 20. miejsce^[20]. Wziął również udział w konkursie inauguracyjnym na Tremplin du Châble w szwajcarskim Sainte-Croix.

18 stycznia 1931 na skoczni Odnesbakken w Odnes osiągnął odległość 76,5 m, co stanowiło wówczas rekord świata w długości skoku narciarskiego^[10]. Na tej samej skoczni wylądował też na 82 m, lecz skoku nie ustał^[21]. Blisko miesiąc później w niemieckim Oberhofie zdobył złoty medal i tytuł mistrza świata. Sukces dały mu skoki na 56,5 m i 58 m (rekord skoczni) oraz nota 236 pkt.^[20] Drugi Fritz Kaufmann stracił do niego 7,2 pkt.

Igrzyska Olimpijskie 1932

Birger Ruud podczas skoku w Lake Placid, 2 grudnia 1932

12 lutego 1932 w amerykańskim Lake Placid w strugach deszczu rozegrano konkurs skoków w ramach zimowych igrzysk olimpijskich. Zawody odbyły się w skrajnie trudnych warunkach: woda z roztopionego śniegu stworzyła na miękkim zeskoku kałużę, przez co wielu zawodników kończyło swe skoki upadkami^[2], w niektórych miejscach spod śniegu wydobywał się lód, a wybieg kończył się amortyzującym wałem słomy^[22]. W pierwszej serii Ruud osiągnął w eleganckim stylu, z ograniczoną do minimum liczbą ruchów rąk odległość 66,5 m^[22]. Kolejni skoczkowie nie potrafili zbliżyć się do wyczynu Norwega. W końcu dłuższy skok oddał jego rodak Hans Beck – 71,5 m i wygrał pierwszą serię zawodów z blisko trzypunktową przewagą nad najgroźniejszym rywalem. W drugiej kolejce Ruud zaatakował jego pozycję i w ponownie świetnym stylu^[23] osiągnął 69 m. Beck, świadomy swej przewagi z pierwszej serii, oddał asekuracyjny skok na 63,5 m. Odległością tą przegrał jednak z Ruudem o 1,1 pkt. Trzeci Kåre Walberg stracił do zwycięzcy 8,6 pkt. Birger otrzymał także złoty medal i tytuł mistrza świata (Międzynarodowa Federacja Narciarska przyznawała medale trzem najlepszym zawodnikom igrzysk w konkurencjach narciarstwa klasycznego w latach 1924–1980^[1]). Narty z tego występu przeznaczył do muzeum narciarstwa w swej rodzinnej miejscowości.^[19]

Lata 1933–1935

W mistrzostwach świata w roku 1933 w Innsbrucku Ruud, podobnie jak inni Norwedzy^[24], protestujący przeciwko umieszczeniu przez FIS w programie zawodów konkurencji alpejskich^[25][26], nie wystartował. Dzień po zakończeniu mistrzostw oddał na Bergisel skok na 74 m i pobił o 3,5 m rekord skoczni ustanowiony poprzedniego dnia podczas oficjalnego konkursu przez Marcela Reymonda i Josefa Gumpolda^[27]. W tamtym roku został też rekordzistą obiektu Aschberg w Klingenthalu – 52,5 m.

W lutym 1934 na czempionacie w szwedzkiej Sollefteå zajął trzynastą lokatę po skokach na 42 m i 55,5 m w warunkach niespodziewanej odwilży, która zmieniła rozbieg w wielką kałużę^[25]. O odległym miejscu w klasyfikacji zadecydowała słabsza pierwsza próba^[20]. Wkrótce potem wziął udział w Festiwalu Narciarskim w Holmenkollen, wygrywając konkurs skoków. 25 marca na Velikance w jugosłowiańskiej Planicy po raz drugi w życiu pobił rekord świata w długości skoku, osiągając z telemarkiem 92 m^[10]. Jego brat Sigmund skoczył 95 m, lecz nie zdołał swej próby ustać. Birger zwyciężył też w całych, trzydniowych zawodach lotów. Wygraną odniósł też w konkursie w szwajcarskim Andermatt, skacząc na rekordowe 66 m, a w niemieckim Penzbergu przeprowadził wykład na temat techniki skoków narciarskich^[28].

Bracia Ruudowie na plakacie reklamującym zawody skoków w Planicy w marcu 1935

Reprezentacja Norwegii na IO 1936; Birger Ruud pierwszy z prawej

W styczniu 1935 wziął udział w konkursie otwarcia skoczni w Mittenwaldzie, a w lutym sięgnął po swój trzeci w karierze tytuł najlepszego skoczka świata. W czechosłowackich Wysokich Tatrach osiągnął 58 m oraz 57,5 m i z notą 231,7 pkt. zdystansował o 2,8 pkt. wicemistrza, a swego rodaka – Reidara Andersena^[29]. Następnie pojechał do Mürren, gdzie rywalizował w mistrzostwach świata alpejczyków. W slalomie był ósmy, w zjeździe czwarty (trzeci Willi Steuri był o sekundę szybszy od Norwega), a po zsumowaniu wyników z obu konkurencji otrzymał brązowy medal za trzecią pozycję w kombinacji^[30][31]. W marcu wygrał zawody skoków w Feldbergu; osiągnął wówczas 44 m, 53 m i 51 m^[32].

Igrzyska Olimpijskie 1936

Dwa tygodnie przed olimpiadą w Garmisch-Partenkirchen Ruud skacząc 74 m i 76 m przegrał na obiekcie olipijskim ze Szwedem Svenem Erikssonem^[33] o 6,7 pkt.^[34] Obu udało się też pobić rekord innej miejscowej skoczni, Kochelberg, poprawiając go na 71 m. Na igrzyskach Ruud wziął najpierw udział w kombinacji alpejskiej, w której był czwarty, choć z czasem 4:47,4 wygrał zjazd, w trakcie którego część trasy pokonał skokiem^[33]. W przejazdach slalomowych uzyskał osiemnasty i piąty czas, co dało mu w tej konkurencji szóstą lokatę^[23]. Po zsumowaniu wyników za zjazd i slalom jego strata do trzeciego w klasyfikacji Francuza Émile’a Allaisa wyniosła 1,31 pkt. Medal kosztowało Ruuda ominięcie bramki podczas slalomu. W ostatnim dniu igrzysk, 16 lutego, odbył się konkurs skoków, który obserwowało 200 tysięcy widzów^[33]. Skok na 75 m w dobrym stylu dał Norwegowi przodownictwo w pierwszej serii. Metr dalej wylądował Eriksson, który wyprzedził Ruuda o 0,6 pkt.^[33] Zawodnik z Kongsbergu w finale osiągnął w znakomitym stylu (noty 19,5 pkt., 19,0 pkt., 19,5 pkt.^[23]) 74,5 m. Szwed wylądował półtora metra dalej, lecz oceniony przez sędziów został znacznie gorzej od rywala i przegrał z nim różnicą 1,5 pkt.^[33]. Aż połowę z sześciu not w olimpijskim konkursie dla Norwega stanowiło 19,5 punktu.^[19] Ruud otrzymał też, podobnie jak cztery lata wcześniej, złoty medal i tytuł MŚ. Konkurs skoków w Ga–Pa został uznany za najlepszy w dotychczasowej historii igrzysk.

W tym samym roku Ruud ustanowił też rekordy skoczni w niemieckim Hinterzarten (71 m^[27]), Bad Freienwalde (40,5 m^[35]) oraz szwajcarskim Unterwasser (56 m). Skakał też w Hollerath. Na HSF w Oslo był tym razem czwarty. Po raz kolejny rywalizował w MŚ narciarzy alpejskich. Tym razem zajął czwartą pozycję w zjeździe ze stratą 1,4 s do trzeciego Heinza von Allmena, dziewiątą w slalomie i szóstą w kombinacji^[36]. W kwietniu zwyciężył w konkursie skoków w Engelbergu^[37].

Lata 1937–1940

Karta kolekcjonerska z Birgerem Ruudem z serii kart ze zdjęciami norweskich sportowców dołączanych w okresie międzywojennym do paczek papierosów Tiedemanns

Na początku lutego 1937 zajął pierwsze miejsce w zawodach rozgrywanych w ramach Tygodnia Sportów Zimowych w Garmisch, dystansując drugiego w klasyfikacji Raymonda Sørensena o 16 punktów^[38]. Dziesięć dni później, w Chamonix zdobył piąty w swej karierze złoty medal mistrzostw świata. Dały mu go skoki na 60,5 m i 65,5 m (rekord obiektu). Drugi był znów Andersen, tym razem ze stratą 2,4 pkt. Konkurs skoków na Festiwalu w Oslo Ruud zakończył na trzeciej pozycji^[20]. Ustanowił też rekord skoczni w szwajcarskim Wengen (65 m). Po raz pierwszy w karierze stanął na podium mistrzostw Norwegii, zdobywając srebrny medal^[39].

W 1938 razem z Sigiem Ullandem sięgnął w Stanach Zjednoczonych po tytuł mistrza tego kraju^[40]. Nie wystartował w zawodach FIS o mistrzostwo świata w Lahti.

Na zawodach w Zakopanem w 1939 Norweg nie zdołał już wygrać kolejnego czempionatu. Skoki na 72,5 m i 81,5 m (rekord Wielkiej Krokwi) dały mu tylko srebrny medal, o pół punktu za Josefem Bradlem z Niemiec. Podczas konkursu doszło do konfliktu między sędzią mierzącym długość skoku a kierownikiem drużyny niemieckiej. Sędzia zmierzył Bradlowi 78 m, Niemiec upierał się przy 80 m. Uwzględniono tę drugą odległość. Wyszło też na jaw, że niemiecki sędzia zawyżał Bradlowi oceny^[19][41]. Tamtej zimy Ruud startował jeszcze w konkursach w Lahti – zwycięstwo po skokach na 61 m i 68,5 m – oraz w Oslo (czwarta pozycja)^[20]. Otworzył też swym skokiem nowy obiekt narciarski w Åmot, wygrał zawody na Narekollen w Nordagutu^[42], a w Kristiansand jedyny raz w swojej karierze zdobył tytuł mistrza Norwegii^[43].

W 1940 wygrał zawody na nowo utworzonym obiekcie w Trondheim; sukces dał mu skok na 56 m, co było pierwszym rekordem tej skoczni^[27]. Najlepszy wynik w historii obiektu ustanowił też w szwedzkim Dals Långed – 53,5 m. W Raufoss zajął drugie miejsce w mistrzostwach kraju^[43], a na holmenkollskim festiwalu był siódmy^[44].

II wojna światowa

Podczas II wojny światowej Ruud był przeciwnikiem niemieckiej okupacji i działał w norweskim ruchu oporu^[3][45]. Do współpracy próbował go przekonać komisarz Rzeszy Josef Terboven. Narciarz odmówił, co skutkowało wykluczeniem Ruuda z norweskiego świata sportowego^[10]. 25 lutego 1943 podczas udziału w nielegalnych zawodach narciarskich został wraz z bratem Sigmundem aresztowany, oskarżony o antynazistowskie poglądy i osadzony w obozie koncentracyjnym w Grini pod Oslo^[45].

Po wojnie powrócił do narciarstwa. W 1947 po raz kolejny wystartował na festiwalu w Oslo, zajmując znów czwarte miejsce. W Tistedalen zdobył brązowy medal mistrzostw kraju^[43]. Rok później skakał też w zawodach w Bergen.

Igrzyska Olimpijskie 1948

Birger Ruud w 1949

Birger Ruud (L) gratuluje olimpijskiego zwycięstwa Pettrowi Hugstedowi (7 lutego 1948)

30 stycznia 1948 Ruud pełnił rolę chorążego reprezentacji Norwegii podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Sankt Moritz^[46]. 7 lutego w ramach rywalizacji olimpijskiej zorganizowano konkurs skoków. Wcześniej, na prośbę organizatorów, Ruud będący asystentem trenera norweskiej kadry^[47] oddał kontrolny skok na olimpijskim obiekcie. Jego próba była na tyle dobra, że wspólnie ze szkoleniowcem podjął decyzję o starcie w zawodach, zastępując przewidzianego do występu Georga Thranego, który dowiedział się o wycofaniu z konkursu o godzinie 22 w przeddzień rywalizacji^[47]. Sytuacja ta popsuła przyjacielskie stosunki między oboma zawodnikami. Broniący tytułu mistrza olimpijskiego Ruud w pierwszej kolejce skoczył tyle samo, co jego rodak Thorleif Schjelderup – 64 m, jednak dzięki zawyżonym notom za styl objął samodzielne prowadzenie. Metr dalej skoczył inny Norweg, Petter Hugsted, lecz przegrał z prowadzącym o 0,4 pkt. Obu Skandynawów pokonał Fin Matti Pietikäinen, osiągając 69,5 m i wyprzedzając obrońcę tytułu o 0,7 pkt. W drugiej rundzie Schjelderup i Ruud skoczyli po 67 m, jednak to ten drugi okazał się lepszym o 1,5 pkt.^[47] Amerykanin Gordon Wren osiągnął 68,5 m, lecz podobnie jak w pierwszej próbie otrzymał niskie oceny. Prowadzenie Ruudowi odebrał Hugsted skokiem na 70 m i lepszą od ustępującego mistrza o półtora punktu notą. Pietikäinen wylądował na 69 m i pomimo najdłuższej sumy odległości w konkursie zajął czwarte miejsce. Ruudowi wręczono też srebrny medal mistrzostw świata FIS.

Wyczyn Ruuda, który zdobył indywidualny olimpijski medal w skokach narciarskich w wieku 36 lat przetrwał jako rekord^[48] do 2014, kiedy to srebrny krążek w konkursie olimpijskim na Krasnej Polanie zdobył 41–letni Japończyk Noriaki Kasai.

W tym samym roku, w Lillehammer^[39] Ruud po raz ostatni stanął na podium mistrzostw Norwegii, dzieląc w tych zawodach trzecią pozycję ze Schjelderupem. Aktywną karierę sportową kontynuował jeszcze przez kilka lat. W 1951 w konkursie festiwalowym w Oslo został sklasyfikowany na 30. pozycji, w 1953 był 108. (przedostatni), a w 1955 zajął miejsce 113^[20]. Poza wymienionymi osiągnięciami był również m.in. rekordzistą skoczni w Goldau (67 m^[49]), Annaberg-Buchholz (41,5 m) i Johanngeorgenstadt (70 m).

Po zakończeniu kariery

Budynek, w którym mieszczą się Norweskie Muzeum Górnictwa i Kongsbergskie Muzeum Narciarstwa

Rzeźba przedstawiająca Birgera Ruuda podczas skoku

Po zaprzestaniu aktywnej rywalizacji narciarskiej pozostał wielkim ambasadorem skoków, zachęcał dzieci do uprawiania sportu^[2]. W wieku 57 lat nadal potrafił wykonać salto na skoczni; w 1970 otworzył skokiem konkurs na skoczni w Garmisch–Partenkirchen^[17]. Był człowiekiem skromnym, nie wywyższającym się, co nie zmniejszało jego popularności^[2]. W 1956 na kongsberskim moście wzniesiono brązowy posąg Skiløperen, przedstawiający Ruuda, autorstwa Arnego Durbana.

13 maja 1987 król Norwegii Olaf V uroczyście otworzył zbudowane w centrum miasta przez Birgera Ruuda i Pettera Hugsteda i funkcjonujące do dziś muzeum narciarstwa Kongsberg Skimuseum^[10]. W jego zbiorach znajduje się ok. 5000 nagród i pamiątek sportowych (m.in. 11 złotych, 8 srebrnych i 4 brązowe medale z igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata) zdobytych przez norweskich, w tym kongsbergskich narciarzy w latach 1924–1952. Kolekcje muzealne wzbogacają również eksponaty z lat późniejszych. Obiekt w początkowym okresie odwiedzało rocznie ok. 90 tysięcy osób^[2].

Również w 1987 w mieście stanęła kolejna rzeźba przedstawiająca narciarza, wykonana tym razem przez Pera Unga.

W 1994 Ruud miał zapalić znicz olimpijski podczas ceremonii otwarcia zimowej olimpiady w Lillehammer, lecz z powodu jego kłopotów z sercem zastąpił go 20–letni książę Haakon.

Birger Ruud zmarł w swym rodzinnym mieście 13 czerwca 1998 w wieku 86 lat^[50][51]. Był pierwszym norweskim sportowcem, któremu urządzono pogrzeb państwowy (jako drugą uhonorowano w ten sposób w 2011 Grete Waitz^[52]). W 1999 wiedeńska grupa muzyczna Christoph und Lollo nagrała napisaną przez Lollo Pichlera piosenkę Der Tag, als Birger Ruud starb^[53]. W rodzinnej miejscowości skoczka znajduje się ulica jego imienia^[16][54].

Osiągnięcia w skokach narciarskich

Igrzyska olimpijskie

Birger Ruud jest zdobywcą dwóch złotych i jednego srebrnego medalu olimpijskiego. Biorąc pod uwagę indywidualne krążki ustępuje w klasyfikacji wszech czasów tylko Simonowi Ammannowi, Mattiemu Nykänenowi i Kamilowi Stochowi. Sumując medale drużynowe Norwega wyprzedzają też Jens Weißflog oraz Thomas Morgenstern. W porównaniu z wymienionymi zawodnikami Ruud miał jednak na każdej olimpiadzie tylko jedną szansę na podium, powyżsi rywale zaś trzy.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
1.	12 lutego	1932	Lake Placid	MacKenzie Intervale	66,5 m	69,0 m	228,1 pkt	–	–
1.	16 lutego	1936	Garmisch-Partenkirchen	Wielka Olimpijska	75,0 m	74,5 m	232,0 pkt	–	–
2.	7 lutego	1948	Sankt Moritz	Olimpijska	64,0 m	67,0 m	226,6 pkt	1,5 pkt	Petter Hugsted

Mistrzostwa świata

Od 1924 do 1980 medale zdobywane przez narciarzy klasycznych na igrzyskach olimpijskich były podstawą do przyznawania im przez FIS medali mistrzostw świata^[1]. Tym samym Ruud jest najbardziej utytułowanym skoczkiem w historii mistrzostw – zdobył pięć złotych i dwa srebrne medale. Biorąc pod uwagę tylko występy na MŚ, trzy złote i jeden srebrny medal Ruuda sytuowałyby go w klasyfikacji wszech czasów na drugim miejscu, za Adamem Małyszem. Tylko Polak ma w dorobku więcej od Norwega złotych krążków zdobytych na tej imprezie (cztery).

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
20.	28 lutego	1930	Oslo	Holmenkollen	? m	? m	? pkt	? pkt	Gunnar Andersen
1.	15 lutego	1931	Oberhof	Thüringen	56,5 m	58,0 m	236,0 pkt	–	–
13.	25 lutego	1934	Sollefteå	Hallsta	42,0 m	55,5 m	215,1 pkt	13,4 pkt	Kristian Johansson
1.	13 lutego	1935	Wysokie Tatry	Jarolimak	58,0 m	57,5 m	231,7 pkt	–	–
1.	12 lutego	1937	Chamonix	Le Mont	60,5 m	65,5 m	233,8 pkt	–	–
2.	19 lutego	1939	Zakopane	Wielka Krokiew	72,5 m	81,5 m	224,2 pkt	0,5 pkt	Josef Bradl

Inne prestiżowe zawody

• Mistrzostwa Norwegii Juniorów 1930 – 1. miejsce
• Mistrzostwa Norwegii 1937 – 2. miejsce
• Mistrzostwa Norwegii 1939 – 1. miejsce
• Mistrzostwa Norwegii 1940 – 3. miejsce
• Mistrzostwa Norwegii 1947 – 3. miejsce
• Mistrzostwa Norwegii 1948 – 3. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1934 – 1. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1936 – 4. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1937 – 3. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1939 – 4. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1940 – 7. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1947 – 4. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1951 – 30. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1953 – 108. miejsce
• Festiwal Narciarski w Holmenkollen 1955 – 113. miejsce
• Zawody w Planicy 1934 – 1. miejsce
• Zawody w Feldbergu 1935 – 1. miejsce
• Tydzień Sportów Zimowych w Garmisch 1937 – 1. miejsce
• Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych 1938 – 1. miejsce (ex aequo z Sigiem Ullandem)
• Zawody w Lahti 1939 – 1. miejsce

Osiągnięcia w narciarstwie alpejskim

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Zjazd (czas)	Slalom (czas)	Wynik końcowy	Strata	Zwycięzca
4.	9 lutego	1936	Garmisch-Partenkirchen	Kombinacja	100,00 pkt (4:47,4)	86,75 pkt (2:49,0)	93,38 pkt	5,87 pkt	Franz Pfnür

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas/wynik końcowy	Strata	Zwycięzca
8.	24 lutego	1935	Mürren	Slalom	1:46,1	9,0	Anton Seelos
4.	25 lutego	1935	Mürren	Zjazd	3:32,2	1,8	Franz Zingerle
3.	24–25 lutego	1935	Mürren	Kombinacja	95,66 pkt	0,97 pkt	Anton Seelos
4.	21 lutego	1936	Innsbruck	Zjazd	4:45,0	15,2	Rudolf Rominger
9.	22 lutego	1936	Innsbruck	Slalom	2:18,1	15,0	Rudolph Matt
6.	21–22 lutego	1936	Innsbruck	Kombinacja	471,8 pkt	28,4 pkt	Rudolf Rominger

Przypisy

Bibliografia

• AdamA. Kwieciński AdamA., RUUD Birger 1911.08.23 NOR, wyniki-skoki.hostingasp.pl [dostęp 2015-01-04]  (pol.).
• Birger Ruud Biography and Olympic Results [dostęp 2015-01-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-16]  (ang.).
• Hans Stuber: FIS-Rennen für Abfahrt und Slalom in Mürren w: Schweizerischer Ski-Verband. Jahrbuch. 1935, s. 163–167.
• Othmar Gurtner: FIS-Reportage aus Mürren, 22.–25. Februar 1935 w: Der Schneehase. Jahrbuch des Schweizerischen Akademischen Ski-Clubs SAS, tom 3., nr 9. 1935, s. 230–241.
• Heinrich Fuether: Die Weltmeisterschaften 1936 in Innsbruck w: Der Schneehase. Jahrbuch des Schweizerischen Akademischen Ski-Clubs SAS, tom 3., nr 10. 1936, s. 366–373.
• Bajak Wojciech: Opowieści z dwóch desek, Wydawnictwo Po Godzinach 2021, ISBN 978-83-66546-53-0

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie FIS (skoki narciarskie) (niem. • ang. • fr.)
• Profil na stronie FIS (narciarstwo alpejskie) (niem. • ang. • fr.)