Bitwa nad Metaurusem

Bitwa nad Metaurusem
— II wojna punicka 218–201 p.n.e. —
(c) Mohammad adil at en.wikipedia, CC-BY-SA-3.0 Bitwa nad Metaurusem
Czas	czerwiec 207 p.n.e.
Miejsce	nad rzeką Metaurus
Terytorium	Republika rzymska (współczesny region Marche)
Wynik	zwycięstwo Republiki Rzymskiej
Strony konfliktu
Republika rzymska Kartagina
Dowódcy
Marek Liwiusz Selinator, Gajusz Klaudiusz Neron Hazdrubal Barkas
Siły
40 tys. 30 tys. + 10 słoni bojowych
Straty
2 tys. 10 tys. poległych, w tym Hazdrubal Barkas 10 tys. jeńców
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
43,782373°N 13,014507°E/43,782373 13,014507

Bitwa nad Metaurusem – starcie zbrojne, które miało miejsce nad rzeką Metaurus (Metauro) w czerwcu 207 p.n.e., w trakcie II wojny punickiej.

W bitwie tej naprzeciw siebie stanęły armie Hazdrubala (30 000 zbrojnych) oraz rzymskich konsulów Gajusza Klaudiusza Nerona i Marka Liwiusza Salinatora (40 000 zbrojnych).

Przed bitwą

Na lewym skrzydle punickim stanęli Celtowie (Galowie), centrum zajęli Ligurowie. Prawe skrzydło Hazdrubal obsadził siłami z Libii i Iberii oraz 10 słoniami bojowymi. Po stronie rzymskiej naprzeciwko Galów stanęły siły Nerona (prawe skrzydło rzymskie), naprzeciw Ligurów wojska Porciusa, naprzeciwko Iberów i Libijczyków lewe skrzydło rzymskie dowodzone przez Liwiusza Salinatora.

Przebieg bitwy

Bitwę rozpoczął atak lewego skrzydła rzymskiego pod dowództwem Liwiusza na prawe skrzydło kartagińskie dowodzone bezpośrednio przez Hazdrubala. Wkrótce do walki weszły wojska rzymskiego centrum. Bitwa była zacięta i długo żadna ze stron nie zdobywała przewagi. Atak prawego skrzydła dowodzonego przez Nerona na Galów został zatrzymany przez przeszkodę terenową - głęboki jar. Mając świadomość, że ta przeszkoda stanowi też barierę dla ataku Galów, Neron wycofał swoje siły z tego odcinka frontu, obszedł tyły wojsk rzymskich i przenikając niezauważenie na tyły prawego skrzydła kartagińskiego uderzył na zgromadzoną tam piechotę libijsko-iberyjską, wywołują całkowite zaskoczenie i panikę w szeregach wroga. Był to decydujący moment bitwy. Po zniszczeniu prawego skrzydła punickiego w rozsypkę poszła reszta armii kartagińskiej.

W walce poległ Hazdrubal oraz 10 000 jego ludzi. Drugie tyle dostało się do rzymskiej niewoli. Rzymianie stracili 2 000 żołnierzy.

Bibliografia

• Bernard Nowaczyk: Kartagina 149–146 p.n.e., wyd. Bellona, Warszawa 2008.