Bitwa pod Borkowiczami
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas | 5 lutego 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pod Borkowiczami | ||
| Terytorium | Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich | ||
| Wynik | wygrana Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Bitwa pod Borkowiczami – walki polskiego 29 pułku piechoty z oddziałami sowieckiej 53 Dywizji Strzelców w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza
Zimą 1919/1920 na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych planowanych na wiosnę i lato 1920[3].
Walczące wojska
 Wojsko Polskie | ||
|---|---|---|
| ⇒ 29 pułk piechoty | mjr Stefan Walter | Grupa gen. Lasockiego |
| II/29 pułku piechoty | kpt. Kazimierz Aleksandrowicz | GW mjr. Waltera |
| III/29 pułku piechoty | ||
| kompania techniczna 29 pp | ||
 Armia Czerwona | ||
| 53 Dywizja Strzelców | W.I. Akimow | 15 Armia |
| ⇒ 159 Brygada Strzelców | ||
Walki pod Borkowiczami
W listopadzie 1919 29 pułk piechoty obsadzał odcinek frontu nad Dźwiną od Połocka po Dzisnę. Obie strony konfliktu prowadziły tylko walki o znaczeniu lokalnym. Pułk wykonywał cały szereg wypadów za Dzisnę[4]. 3 lutego pułk otrzymał rozkaz przeprowadzenia wypadu na Borkowicze. Jego celem było zniszczenie torów i urządzeń stacyjnych służących do przeładunku zaopatrzenia dla oddziałów sowieckich[4].
Nocą z 4 na 5 lutego grupa wypadowa w składzie II i III batalion oraz kompania techniczna 29 pułku piechoty, pod dowództwem mjr. Stefana Waltera, przeprawiła się przez rzekę i nad ranem uderzyła na Borkowicze. Budynki, w których kwaterowali czerwonoarmiści, obrzucono granatami ręcznymi. Zaskoczenie przeciwnika było całkowite. Po krótkiej walce opanowano miejscowość, a po gruntownym zniszczeniu stacji oddział wypadowy wycofał się bez przeszkód na pozycje wyjściowe[5][6].
Komunikat prasowy Sztabu Generalnego z 7 lutego 1920 donosił[7]:
Front litewsko-białoruski: W nocy z dnia 5 na 6 b. m. oddziały grupy generała Lasockiego dokonały śmiałego wypadu na północ od Dzisny, w kierunku stacji kolejowej Borkowicze. W rezultacie tej akcji wzięliśmy 200 jeńców, w tem szefa brygady bolszewickiej, 4 karabiny maszynowe i duże zapasy umundurowania, zaprowiantowania i amunicji. Urządzenie kolejowe na stacji Borkowicze zniszczono.
Bilans walk
Wypad na Borkowicze zakończył się spektakularnym sukcesem. Polacy wzięli do niewoli kwaterujący w miasteczku sztab brygady 53 Dywizji Strzelców wraz z jego ochroną, w sumie 208 żołnierzy. Zdobyto centralę telefoniczną, magazyny mundurowe i prowiantowe. Szczególnie cenną zdobyczą były mapy z dyslokacją jednostek Armii Czerwonej. Sukces przypłacono stratą dwóch poległych i trzech rannych[4][6].
Przypisy
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 33.
- ↑ Wyszczelski 2011 ↓, s. 178.
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 48.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 441.
- ↑ a b Bełdowski 1928 ↓, s. 11.
- ↑ Pomarański 1920 ↓, s. 196.
Bibliografia
- Lucjan Bełdowski: Zarys historji wojennej 29-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
- Stefan Pomarański: Pierwsza wojna polska (1918–1920). Zbiór wojennych komunikatów prasowych Sztabu Generalnego, uzupełniony komunikatami Naczelnej Komendy we Lwowie i Dowództwa Głównego Wojska Polskiego w Poznaniu. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1920.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Lech Wyszczelski: Wojna o polskie kresy 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2011. ISBN 978-83-11-12866-8.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
.svg)
Listopad - grudzień 1919 r. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 13.