Bitwa pod Châtillon

Bitwa pod Châtillon
— Wojny wandejskie —
Czas	5 lipca 1793
Miejsce	Mauléon, Francja
Terytorium	Francja
Wynik	zwycięstwo powstańców wandejskich
Strony konfliktu
I Republika Francuska Wandejczycy
Dowódcy
François-Joseph Westermann Louis-Marie de Lescure * Charles de Bonchamps * Henri de la Rochejaquelein * Jean-Nicolas Stofflet * Gaspard de Bernard de Marigny
Siły
5 000 - 6 500 żołnierzy 8 armat 20 0000 - 25 000 żołnierzy
Straty
200 - 2 000 zabitych 797 - 4 000 wziętych do niewoli ok. 2 000 zabitych, rannych lub zaginionych
Położenie na mapie Francji miejsce bitwy
46°55′25″N 0°44′54″W/46,923611 -0,748333

Pierwsza bitwa pod Châtillon – stracie zbrojne, które miało miejsce 5 lipca 1793 roku podczas francuskiej wojny domowej, która przeszła do historii pod nazwą wojny w Wandei. Bitwa zakończyła się zwycięstwem wandejskich powstańców nad armią republikańską.

Przed bitwą

Armii republikańskiego generała François-Josepha Westermanna udało się wedrzeć do serca Wandei. Châtillon – stolica zbuntowanego regionu – została zajęta. Większość oddziałów Wielkiej Armii Katolickiej i Królewskiej została odparta podczas bitwy pod Nantes, a głównodowodzący rojalistów, Jacques Cathelineau został ciężko ranny. Niemniej jednak Wandejczycy musieli zareagować na wrogi najazd. Generałowie Charles de Bonchamps, Jean-Nicolas Stofflet oraz Gaspard de Bernard de Marigny zgrupowali swoje oddziały pod Cholet. Nad rankiem 5 lipca połączyli się z siłami Rochejaqueleina i Lescure'a w drodze do Châtillon.

Przebieg bitwy

O godzinie 10 rano, wystrzał z działa Marie-Jeanne dał powstańcom sygnał do ataku. Zbliżywszy się niepostrzeżenie do pozycji wroga, pierwsza kolumna Wandejczyków pod wodzą Bonchampsa, Lescure'a i Rochejaqueleina zaatakowała republikanów na zachodnim płaskowyżu Château-Gaillard. Zaskoczeni i przerażeni krzykami oraz liczebnością sił przeciwnika, republikanie rzucili się do ucieczki, zbiegając w bezładzie w dół stromego zbocza płaskowyżu. Wycofując się w kierunku Châtillon, wpadli na drugą kolumnę rojalistów, dowodzoną przez Stoffleta i Marigny'ego. Wkrótce bitwa przeniosła się do miasta. Generałowi Westermannowi zabrakło czasu, by zorganizować oddziały. Dosiadł swojego konia i przyłączył się do kawalerii, uciekającej w kierunku Bressuire.

Część żołnierzy republikańskich poddała się, jednak wzniecone przez nich pożary wzmogły w żołnierzach wandejskich żądzę zemsty. Doprowadziło to do masakry części spośród żołnierzy Republiki. Niektórzy wandejscy oficerowie, w tym Marigny - który osobiście zabił kilku jeńców - przyczynili się do eskalacji rzezi. Z kolei inni dowódcy, jak Lescure, usiłowali położyć kres masakrze jeńców, dzięki czemu uratowano przed śmiercią około 1000 wziętych do niewoli żołnierzy wroga.

Skutki

Z ponad 6 tys. żołnierzy strony republikańskiej, ok. 2 tys. zginęło podczas walki lub masakry. 3 tys. kolejnych dostało się do niewoli. Poza tym republikanie stracili całą artylerię. Tylko 500-osobowemu oddziałowi kawalerii, na czele z Westermannem, udało się uciec z Châtillon. Republikańska jazda została jednak zaatakowana przez Wandejczyków w drodze powrotnej do Parthenay. Atak rojalistów przetrwało tylko 300 żołnierzy Westermanna.

O ile wyprawa Westermanna rozpoczęła się źle, o tyle jej koniec był katastrofalny. Westermann został wezwany przez Konwent do Paryża. Konwent odesłał go do Niort, gdzie dowódca stanął przed sądem wojennym. Został jednak uniewinniony, ledwie uniknąwszy gilotyny.

Bibliografia

• Yves Gras, La Guerre de Vendée, éditions Economica, 1994, p.54.
• Émile Gabory, Les Guerres de Vendée, Robert Laffont, édition de 2009, p.189-191.
• (en) Digby Smith, The Greenhill Napoleonic Wars Data Book : Actions and Losses in Personnel, Colours, Standards and Artillery, 1792-1815, Greenhill Books, 1998 (​ISBN 1-85367-276-9​)