Bitwa pod Hulowcami

Bitwa pod Hulowcami

Wojna polsko-bolszewicka
Czas	22 września 1920
Miejsce	pod Hulowcami
Terytorium	Ukraińska Republika Ludowa
Przyczyna	bitwa wołyńsko-podolska
Wynik	zwycięstwo 36 pp
Strony konfliktu
Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Kazimierz Sawicki Stefan Loth
Siły
36 pułk piechoty 70 Brygada Strzelców
brak współrzędnych

Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921^[1]

Bitwa pod Hulowcami – część wielkiej bitwy wołyńsko-podolskiej; walki polskiego 36 pułku piechoty Legii Akademickiej mjr. Kazimierza Sawickiego z oddziałami sowieckiej 70 Brygady Strzelców czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich na Ukrainie w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

2 września, jeszcze w czasie walk pod Zamościem, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zdecydowało, iż 3. i 6 Armia, po stosownym przegrupowaniu, około 10 września podejmą większą akcję zaczepną w kierunku wschodnim celem „nie tylko odrzucenia nieprzyjaciela poza granice Małopolski, lecz także rozbicia i zdezorganizowania jego sił tak, aby później można było utrzymać front przy użyciu słabych sił własnych"^[2]. 15 września 6 Armia przystąpiła do ofensywy. Pod nowym dowództwem gen. Stanisława Hallera oddziały polskiej armii uzyskały powodzenie operacyjne, a po trzech dniach walk sowiecka 14 Armia komarma Michaiła Wasilewicza Mołkoczanowa rozpoczęła pospieszny odwrót^[3]. Wojska centrum i prawego skrzydła 6 Armii prowadziły pościg na Tarnopol, Jampol i Zasław, gdzie zamierzano przeciąć odwrót sowieckim 24. i 47 Dywizji Strzelców z 12 Armii Nikołaja Kuźmina^[4].

Walczące wojska

Jednostka	Dowódca	Podporządkowanie
Wojsko Polskie
dowództwo 8 Dywizji Piechoty	gen. Stanisław Burhardt-Bukacki	6 Armia
⇒ dowództwo 36 pułku piechoty	mjr Kazimierz Sawicki	8 Dywizja Piechoty
→ OR 36 pp (1 i 2 kompania)	por. Stefan Loth	36 pułk piechoty
Armia Czerwona
dowództwo 24 Dywizji Strzelców	komdyw. Kozyriew	12 Armia
⇒ 70 Brygada Strzelców		24 Dywizja Strzelców
→ 208., 209., 210 pułki strzelców		70 Brygada Strzelców

Walki pod Hulowcami

36 pułk piechoty Legii Akademickiej mjr. Kazimierza Sawickiego, wchodzący w skład 8 Dywizji Piechoty gen. Stanisława Burhardta-Bukackiego, maszerował wzdłuż Horynia i 21 września osiągnął Lachowce. Tu dowódca pułku zorganizował oddział rozpoznawczy w sile około 80 żołnierzy z 1 i 2 kompanii pod dowództwem por. Stefana Lotha. Wyposażony w podwody, oddział wyruszył nad Horyń w kierunku na Zasław w celu rozpoznania przepraw. Około południa 22 września kompanie zajęły Zacisze^[4]. Wysłane patrole stwierdziły, że pod Hulowcami przeprawiają się przez Horyń sowieckie tabory^[5]. Dowódca oddziału rozpoznawczego zdecydował się na wypad. W Zaciszu, celem osłony odwrotu, pozostawił 2 kompanię por. Neugebauera, a sam z 1 kompanią zaatakował przeprawę. Po krótkiej walce zdobyto tabory, a ich obsługę rozproszono^[6]. Powracającą z wypadu polską kompanię zaatakowała zmierzająca ku przeprawie sowiecka 70 Brygada Strzelców z 24 DS. Co prawda do walki włączyła się 2 kompania ze stanowisk pod Zaciszem, ale i ona została zaatakowana przez batalion z 70 BS. Sytuacją obu polskich kompanii stawała się krytyczna. Wtedy niewielki patrol z 1 kompanii pod dowództwem podchorążego Jana Kończaka i sierżanta Stanisława Glenia przedarł się lasem na tyły sowieckich wojsk i w zapadającym zmroku obrzucił je granatami^[6]. Sowieci, przekonani o wyjściu na ich tyły znacznych sił polskich, rozpoczęli bezładną strzelaninę, a część kolumny rzuciła się do ucieczki. Wykorzystując zamieszanie, por. Loth poprowadził 1 kompanię do ataku, a jednocześnie na skrzydło przeciwnika uderzyła 2 kompania. Zdezorientowani czerwonoarmiści rzucili broń i rozbiegli się. Tylko niewielkie grupy żołnierzy w zwartym szyku wycofały się do lasów za rzekę Trościankę^[7][8].

Bilans walk

Bitwa zakończyła się pogromem 70 Brygady Strzelców. Straty polskie to jeden ranny; sowieckie: kilkudziesięciu zabitych i rannych oraz 823 jeńców^[9][8].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 36-go pułku piechoty Legii Akademickiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
• Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.
• Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2: Poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.