Bitwa pod Pawłówką

Bitwa pod Pawłówką
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas22 stycznia 1920
Miejscepod Pawłówką
TerytoriumZarząd Cywilny Ziem Wschodnich
Wynikzwycięstwa Polaków
Strony konfliktu
 Polska Rosyjska FSRR
Dowódcy
Władysław GrabowskiI.I. Smolin
Siły
22 pułk piechotyoddziały 47 DS
brak współrzędnych
Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921[1]

Bitwa pod Pawłówkąwalki pododdziałów 22 pułku piechoty ppłk. Władysława Grabowskiego z oddziałami sowieckiej 47 Dywizji Strzelców w czasie kampanii zimowej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

Zimą 1919/1920 na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych planowanych na wiosnę i lato 1920[3].

9 Dywizja Piechoty zajmowała stanowiska na prawym brzegu Uborci. Jej 22 pułk piechoty obsadzał 75 kilometrowy odcinek frontu na linii KrusznikiBuda – Sokołodniki – MachnowiczeŚnickie PoleStodoliczeKarteniczeBobrowe. W jego ugrupowaniu działał 4 Wołyński dywizjon strzelców konnych mjr. Feliksa Jaworskiego. Pododdziały ogólnowojskowe wspierała 4 bateria 7 pułku artylerii polowej i 1 bateria 9 pułku artylerii polowej. Na północy sąsiadem pułku był 34 pułk piechoty, a na południu patrolami kawalerii utrzymywano łączność z lewoskrzydłowymi oddziałami Frontu Wołyńskiego[4].

Walczące wojska

Jednostka
Dowódca
Podporządkowanie
II Rzeczpospolita Wojsko Polskie
dowództwo 9 Dywizji Piechotypłk Władysław SikorskiFront Lit. Biał.
⇒ 22 pułk piechotyppłk Władysław Grabowski9 Dywizja Piechoty
→ 4/22 pułku piechotykpt. Zawadzki22 pułk piechoty
działon Flotylii Pińskiej4/22 pp
Armia Czerwona
47 Dywizja StrzelcówI.I. Smolin12 Armia
→ 139 BS (415., 416., 417 ps)47 Dywizja Strzelców

Walki pod Pawłówką

Kontynuując akcję oczyszczania przedpola i utrudniania przeciwnikowi przygotowań do działań zaczepnych, dowódca 22 pułku piechoty ppłk Władysław Grabowski nakazał przygotowanie kolejnych trzech wypadów, w tym między innymi na Pawłówkę i Remiezy[5][6]. Przeprowadzić go miała 4 kompania pułku kpt. Bolesława Zawadzkiego, wzmocniona działonem ze składu Flotylli Pińskiej[7]. 21 stycznia 1921 oddział wypadowy ruszył w kierunku obiektu ataku. Maszerując skrycie lasami, nie został zauważony przez placówki sowieckie i o zmroku stanął w Pawłówce-Remiezach. Z rozmów prowadzonych z miejscową ludnością wynikało, że w pobliżu kwateruje sztab 139 Brygady Strzelców oraz jej 415 i 416 pułki strzelców, wzmocnione baterią artylerii[6].

Nocą dwa plutony: podporucznika Bronisława Kowalczewskiego i podchorążego Ptaszyńskiego ruszyły do szturmu, a jeden ubezpieczał tyły oddziału. Ogień otworzyła też armatka górska. Zaskoczeni Sowieci nie stawiali oporu. Zdobyto kompletną baterię z jaszczami pełnymi amunicji, trzy ckm-y, sprzęt telefoniczny i tabory 138 Brygady Strzelców. Do niewoli wzięto 22 jeńców[7].
Komunikat prasowy Sztabu Generalnego z 25 stycznia 1920 donosił[8]:

Na odcinku poleskim mały nasz oddział, pod dowództwem kapitana Zawadzkiego, niezwykle śmiałym wypadem zaskoczył bolszewików we wsi Remczyce, zgromadzonych w znacznej sile dla zaatakowania naszych pozycyj. Zdobyto 3 armaty z zaprzęgiem, 3 karabiny maszynowe, wiele amunicji i sprzętu telefonicznego, oraz wzięto większą liczbę jeńców.

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1919–1928).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
A.Przybylski - Szkic nr 13.jpg
Listopad - grudzień 1919 r. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 13.
Bitwa owrucz 1920.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Walki w rejonie Owrucza, Kuźmicz, Pawłówki, Stodolicz, Kazimierówki ... (10 stycznia - 24 lutego 1920)