Bitwa pod Wezuwiuszem

Bitwa pod Wezuwiuszem
— Powstanie Spartakusa 73–71 p.n.e. —
Wezuwiusz
Czas	73 p.n.e.
Miejsce	zbocza Wezuwiusza
Terytorium	Włochy
Wynik	zwycięstwo powstańców
Strony konfliktu
Rzymianie powstańcy Spartakusa
Dowódcy
Klaudiusz Glaber Spartakus
Siły
3 000 nieznane
Straty
1 500 niewielkie
brak współrzędnych

Bitwa pod Wezuwiuszem – pierwsza bitwa Powstania Spartakusa, która miała miejsce w roku 73 p.n.e.

W roku 73 p.n.e. wybuchło trzecie antyrzymskie powstanie niewolników. Po zdobyciu pewnej ilości broni powstańcy dowodzeni przez Spartakusa wycofali się z Kapui, chroniąc się na zboczach Wezuwiusza. Tutaj też Spartakus rozpoczął organizację własnych oddziałów, w szybkim czasie skupiając wokół siebie setki zwolenników. Rzymianie przeciwko powstańcom wysłali regularną armię pod wodzą propretora Klaudiusza Glabera^[1]. Dowódca rzymski, licząc na łatwe zwycięstwo, zupełnie zlekceważył powstańców Spartakusa (jego obóz pozbawiony był wystarczającej liczby straży), odcinając tylko jedną główną drogę prowadzącą ze zbocza. Sytuację wykorzystali powstańcy. Za pomocą mocnych lin splecionych z dzikich winorośli, zeszli oni nocą ze stromej skały, podchodząc pod obóz rzymski^[1]. Po zlikwidowaniu strażników ludzie Spartakusa uderzyli na nieprzygotowanych do obrony Rzymian w obozie. W wyniku rzezi poległo około 1 500 żołnierzy; reszta, znajdująca się na wyższych posterunkach, zbiegła. W zdobytym obozie powstańcy znaleźli wielkie ilości zapasów i broni. Zwycięstwo pod Wezuwiuszem odbiło się szerokich echem w całym regionie, przyciągając do powstańców tysiące ochotników.

Przypisy

Bibliografia

• Bernard Nowaczyk: Powstanie Spartakusa 73–71 p.n.e., wyd. Bellona, Warszawa 2008.
• Maria Jaczynowska, Marcin Pawlak: Starożytny Rzym. Warszawa: Trio, 2008. ISBN 978-83-7436-264-1.

Zobacz też

• Spartakus