Bogdan Zdrojewski

Bogdan Zdrojewski

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1957 Kłodzko
Minister kultury i dziedzictwa narodowego
Okres	od 16 listopada 2007 do 17 czerwca 2014
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Kazimierz Michał Ujazdowski
Następca	Małgorzata Omilanowska
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej
Okres	od 5 grudnia 2006 do 5 listopada 2007
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Donald Tusk
Następca	Zbigniew Chlebowski
Prezydent Wrocławia
Okres	od 4 czerwca 1990 do 1 września 2001
Poprzednik	Stefan Skąpski
Następca	Stanisław Huskowski
Odznaczenia

Nominacja Bogdana Zdrojewskiego na stanowisko ministra kultury i dziedzictwa narodowego, 2007

Bogdan Andrzej Zdrojewski (ur. 18 maja 1957 w Kłodzku) – polski polityk i samorządowiec.

W latach 1990–2001 prezydent Wrocławia. Senator IV i X kadencji (1997–2000, od 2019), poseł na Sejm IV, V, VI i VII kadencji (2001–2014), deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji (2014–2019). Przewodniczący klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej (2006–2007), minister kultury i dziedzictwa narodowego w pierwszym i drugim rządzie Donalda Tuska (2007–2014).

Życiorys

Syn Leonarda i Mirosławy Zdrojewskich. W latach 1976–1977 pracował jako młodszy maszynista trakcji elektrycznej w PKP, a następnie do 1979 jako specjalista w Państwowych Zakładach Zbożowo-Młynarskich we Wrocławiu^[1].

Absolwent filozofii (1983) i kulturoznawstwa (1985) na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów założył, a następnie prowadził koło naukowe historii filozofii (od 1980). W 1980 został członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, jesienią tego samego roku został szefem struktury NZS na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UWr. Po ogłoszeniu stanu wojennego na początku 1982 objął funkcję szefa tajnego zarządu NZS na Uniwersytecie Wrocławskim, kierował nim do 1984.

Od 1984 pracował w Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, był członkiem komisji zakładowej NSZZ „Solidarność” na AE. W 1989 został pracownikiem Instytutu Socjologii UWr. Równocześnie był sekretarzem Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” (1989–1990), a także kierownikiem założonego przez siebie Ośrodka Badań Społecznych przy RKW NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk (1989–1990).

W 1990 został radnym Rady Miejskiej Wrocławia z listy WKO. Od 4 czerwca 1990 do 1 września 2001 przez blisko trzy kadencje sprawował urząd prezydenta Wrocławia. Pewną popularność zyskał w czasie powodzi z 1997, osobiście kierując w mieście akcją przeciwpowodziową^[2].

W 1997 jako kandydat niezależny został senatorem (otrzymał 241 179 głosów). Zrezygnował 11 stycznia 2000, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł, że funkcji prezydenta miasta na prawach powiatu nie można łączyć z mandatem parlamentarzysty. Z urzędu prezydenta miasta ustąpił w maju 2001, kiedy zdecydował się kandydować do Sejmu. Został w tymże roku wybrany do Sejmu IV kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej (otrzymując 47 297 głosów).

Po wyborze zrezygnował z immunitetu, w związku z zarzutami o rzekomą niegospodarność (sprawa tzw. wrocławskiego VAT-u), w 2004 został prawomocnie uniewinniony od popełnienia zarzucanych mu czynów^[3].

W 2005 ponownie wybrano go do Sejmu V kadencji z wrocławskiej listy PO (liczbą 73 959 głosów). W 2006 został członkiem gabinetu cieni PO odpowiadającym za obronę narodową. 5 grudnia 2006 objął stanowisko przewodniczącego klubu parlamentarnego PO. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskał z ramienia PO w okręgu wrocławskim we Wrocławiu 213 883 głosy (trzeci wynik w kraju).

16 listopada 2007 został ministrem kultury i dziedzictwa narodowego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. W wyborach w 2011 uzyskał poselską reelekcję liczbą 149 962 głosów^[4]. W drugim rządzie Donalda Tuska pozostał na stanowisku ministra kultury i dziedzictwa narodowego.

W wyborach w 2014 uzyskał mandat eurodeputowanego VIII kadencji^[5]. 17 czerwca tego samego roku został odwołany ze stanowiska ministra, a 1 lipca 2014 złożył ślubowanie w Parlamencie Europejskim. W 2019 nie wystartował w kolejnych wyborach europejskich. W wyborach krajowych w tym samym roku z ramienia Koalicji Obywatelskiej został natomiast wybrany na senatora X kadencji w okręgu nr 6^[6]. 17 stycznia 2020 został wybrany przez Senat na członka Krajowej Rady Sądownictwa.

Życie prywatne

Jest żonaty z Barbarą Zdrojewską, ma dwoje dzieci: Karolinę i Stanisława.

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2014)^[7]
• Złoty Krzyż Zasługi (2001)^[8]
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015)^[9]
• Komandor Orderu Świętego Sylwestra (Watykan, 1998)^[9]
• Krzyż Zasługi I Klasy Orderu Zasługi RFN (Niemcy, 2001)
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Portugalia, 2008)^[10]
• Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi (Norwegia, 2012)^[11]
• Komandor Legii Honorowej (Francja, 2012)
• Order Zasługi Wolnego Kraju Saksonii (Saksonia, 2012)^[12]
• Komandor Orderu Świętego Karola (Monako, 2012)^[13]
• Krzyż Wielki Orderu Pro Merito Melitensi (Zakon Maltański, 2012)^[9]
• Wielki Oficer Krzyża Uznania (Łotwa, 2013)^[14]
• Wielki Komandor Orderu Honoru (Grecja, 2013)
• Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau (Holandia, 2014)
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy (Estonia, 2014)^[15]
• Order Wschodzącego Słońca II klasy (Japonia, 2015)^[16]

Nagrody i wyróżnienia

• Złota Odznaka Honorowa Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego (2018)^[17]
• Nagroda im. Andrzeja Bączkowskiego (1997)^[18]
• Nagroda im. Władysława Grabskiego przyznana przez Konfederację Lewiatan (2011)^[19]
• Nagroda im. Ireny Sendlerowej (2013)
• Tytuł honorowego obywatela Wrocławia (2013)^[20]
• Tytuł doktora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu (2015)

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2015-03-21].
• Kto jest kim we Wrocławiu. Informator biograficzny. Krzysztof Gluziński (red.). Wrocław: FOX, 1999.
• Jolanta Popińska, Krzysztof Popiński: Od SKS do NZS. Niezależne Zrzeszenie Studentów we Wrocławiu 1980–2010. Wrocław: Atut i Instytut Edukacji Społecznej we Wrocławiu, 2010.
• Kamil Dworaczek: Burzliwa dekada. NZS we Wrocławiu 1980–1989. Warszawa: IPN, 2012.

Linki zewnętrzne

• Bogdan Zdrojewski – strona prywatna. [dostęp 2014-08-07].