Bohdan Kendelewicz

Bohdan Kendelewicz (ur. 3 marca 1943 w Warszawie, zm. 19 czerwca 2012 tamże^[1]) – polski gitarzysta, gitarzysta basowy, kompozytor. Pionier muzyki rock and rollowej w Polsce.

Życiorys

Grób Bohdana Kendelewicza na cmentarzu Bródnowskim

W lecie 1962 roku gitarzyści i jednocześnie uczniowie z tej samej klasy warszawskiego Liceum Ogólnokształcącego Bohdan Kendelewicz i Krzysztofem Bańkowski założyli zespół Big Beat Sextet, który pozostawił po sobie dwie płyty czwórki Tańczymy madisona i Tańczymy twista, pocztówkę dźwiękową (grudzień 1962) i kilka nagrań radiowych (1963). W październiku 1963 roku po wrześniowych koncertach w Mielnie (obóz studencki) grupa zostaje przekształcona w Tajfuny (B. Kendelewicz - gitara, K. Bańkowski - gitara, Z. Antoszewski - gitara basowa, M. Bednarski - perkusja), których Kendelewicz zostaje liderem i jest kompozytorem większości repertuaru. Formacja staje się wkrótce najważniejszym polskim zespołem instrumentalnym i jako pierwszy warszawski zespół rock and rollowy zyskuje popularność w całym kraju (I miejsce w plebiscycie miesięcznika Jazz na najpopularniejszych wykonawców 1964 roku, wyprzedzając Niebiesko-Czarnych)^[2]. Moda na twista już się skończyła, zatem podstawowy repertuar Tajfunów odtąd stanowiły popularne w tamtym czasie przeboje gitarowe z repertuaru The Shadows, The Ventures i piosenki Cliffa Richarda^[2]. Solistami zespołu byli: Janusz Godlewski (1963), Piotr Miks (koniec 1963), Jerzy Florczyk (1966), Wojciech Gąssowski (1966-1967), Maciej Kossowski (koniec 1966-1967), ponadto w latach 1965-1967 zespół nagrywał z mniej lub bardziej przypadkowymi wykonawcami popowymi – byli to m.in.: Piotr Szczepanik, Czesław Niemen, Helena Majdaniec, Krystyna Konarska, Maria Dąbrowska, Juliusz Wystup, Mieczysław Wojnicki, Bohdan Łazuka, żeńskie zespoły wokalne Alibabki, Siostry Panas, Meteory (jedną z wokalistek była Liliana Urbańska) i wielu innych. Było to konsekwencją współpracy z Andrzejem Korzyńskim i jego Młodzieżowym Studiem „Rytm”. Ponadto od wiosny do jesieni 1965 roku muzycy zespołu występowali i nagrywali pod nazwą Ricercar 64 (również projekt muzyczny Korzyńskiego). W 1966 roku Tajfuny (B. Kendelewicz - gitara, K. Bańkowski - gitara, Z. Antoszewski - gitara basowa, J. Tumidajski - perkusja) wystąpiły jako zespół "Żywioły" w komedii w reż. Jana Rutkiewicza, pt. Kochajmy syrenki (premiera: 25 kwietnia 1967)^[3]. W pierwszych tygodniach 1968 roku na gruzach formacji Tajfuny powstają Bizony, których liderem zostaje Zbigniew Bizoń (w Tajfunach od grudnia 1966 roku). Styl zespołu, rozbudowanego o sekcję instrumentów dętych zbliżony był do soulowych Akwarel. Grupa zadebiutowała 12 marca 1968 r. w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki, gdzie wykonała utwór Lepiej późno niż wcale, zdobywając w konkursie I nagrodę. W styczniu 1969 roku nagrała swój jedyny album To ziemia i wylansowała kilka utworów, w tym skomponowany przez B. Kendelewicza przebój Spacer dziką plażą (Radiowa Piosenka Miesiąca – czerwiec 1969). Kiedy w styczniu 1970 roku odszedł jej główny wokalista Stan Borys, Bizony rozpoczęły współpracę ze Zdzisławą Sośnicką. Wraz z dołączeniem do grupy gitarzysty Mirosława Męczyńskiego i odejściem Krzysztofa Bańkowskiego, Kendelewicz został gitarzystą basowym. Zespół przestał istnieć latem 1970 roku. Zarówno Tajfuny, jak i Bizony pozostawiły po sobie mnóstwo nagrań radiowych i płytowych. Z końcem 1970 r. Kendelewicz również w charakterze basisty^[4] rozpoczął współpracę z zespołem Wiatraki pod kier. Ryszarda Poznakowskiego, który wkrótce uległ rozwiązaniu. Na przełomie stycznia i lutego 1971 roku Poznakowski założł nowy zespół, w którego składzie muzyk również był obecny. Formacja wystąpiła w imprezie Karnawałowy Poznań nocą i dokonała nagrań radiowych. Na bazie tej grupy, we wrześniu 1971 r. jej były członek Jerzy Grunwald stworzył En Face (z udziałem Kendelewicza) i lansował swój pierwszy przebój O zachodzie. Warszawski muzyk nagrał wraz z zespołem jej debiutancką płytę czwórkę oraz dokonał nagrań na longplay To pejzaż mojej ziemi i w Polskim Radio – ukazał się także singel i kilka pocztówek dźwiękowych. W marcu 1973 roku, po nagraniu albumu Jerzy Grunwald En Face opuścił grupę. W latach osiemdziesiątych Bohdan Kendelewicz był basistą w zespole Omni^[5]. Formacja ta, której liderem był Zdzisław "Pilek" Surowiec, akompaniowała wokalistom podczas tras koncertowych i zapewniała oprawę muzyczną podczas występów aktorskich^[5]. Ponadto B. Kendelewicz (gitara) i Z. Surowiec (obój) pracowali na etatach orkiestrowych w Teatrze Komedia i grali w zespole towarzyszącym artystom programu estradowego Właśnie leci kabarecik Olgi Lipińskiej^[5]. Po rozwiązaniu orkiestry w Teatrze Komedia i skończeniu się angażu u O. Lipińskiej, Kendelewicz wycofał się ze sceny muzycznej^[5]. W czasie swojej długoletniej kariery muzyk wystąpił kilkukrotnie na KFPP w Opolu i miał za sobą liczne trasy koncertowe po kraju, a także za granicą (ZSRR, Czechosłowacja, Bułgaria, NRD, RFN, Austria). Do powrotu na scenę namówił go Piotr Miks, który od końca lat osiemdziesiątych zajmował się organizowaniem muzycznych imprez wspomnieniowych, przypominających warszawskich muzyków rock and rollowych z lat 60. XX w.^[6]. 24 maja 1996 roku reaktywowane Tajfuny wystąpiły w klubie Stodoła podczas koncertu, zatytułowanego Warszawski rock and roll lat 60. Z brzytwą na poziomki (został udokumentowany na płycie, pt. Warszawski Rock & Roll. Live in Concert^[2][7]), a ich lider wystąpił w audycji Dariusza Michalskiego w Polskim Radiu Bis i opowiedział historię warszawskiego mocnego uderzenia. Kolejne koncerty zespołu miały miejsce w: Centrum Łowicka (1997) i w Sali Kongresowej (1999). Bohdan Kendelewicz zmarł 19 czerwca 2012 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Bródzieńskim^[1] (kwatera 28H-5-10).

Przypisy

Bibliografia

• Bohdan Kendelewicz w bazie Jazz Forum
• Jan Kawecki, Wojciech Zajac: Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej - Rock 'n' roll 1959-1973. Kraków: Rock Serwis, 1995. ISBN 83-85335-25-0.
• Dariusz Michalski: Trzysta tysięcy gitar nam gra. Historia Polskiej Muzyki Rozrywkowej – lata 1958-1973. Warszawa: Iskry, 2014, s. 515-519, 566-567. ISBN 978-83-244-0378-3.

Linki zewnętrzne

• Bohdan Kendelewicz w Katalogu Polskich Płyt Gramofonowych
• Bohdan Kendelewicz w bazie Discogs (ang.)